Τετάρτη, 10 Φεβρουαρίου 2016, 12η ημέρα της δίκης.
Η δίκη #Richter ωλοκληρώθηκε με την απαγγελία της απόφασης από τον Πρόεδρο Αλέξανδρο Καργόπουλο:
Αθώος ο #Richter λόγω διπλής αντισυνταγματικότητας του άρ. 2 Ν. 927/1979. (Τελικά ήταν τριπλή η αντισυνταγματικότητα. Πήρε φόρα ο Πρόεδρος και κάπου τον έχασα).
Η απαγγελία της απόφασης, μέσα σε μια κατάμεστη αίθουσα του δικαστηρίου, προκάλεσε μερικές κραυγές τύπου “αίσχος, αίσχος”. Κάποιοι μεμονωμένοι κρητολέοντες εξέτασαν στιγμιαία το ενδεχόμενο να φέρουν τις κατσούνες τους και να τις εξασκήσουν επί των ράχεων των συνηγόρων υπεράσπισης, αλλά τελικά διελύθησαν ησύχως. Πράγμα που οπωσδήποτε ωφέλησε πολλαπλώς την σωματική τους ακεραιότητα.
Ο Στρατηγός Παραγιουδάκης μάς πλησίασε και μας συνεχάρη. Διαφωνώ με τις απόψεις που εξέφρασε κατά την διάρκεια της δίκης, αλλά απέδειξε πολλές φορές ότι είναι άνθρωπος ευπρεπής, σοβαρός και δίκαιος στον αγώνα του. Κέρδισε τον εξαιρετικό σεβασμό μου.
Ο Πρόεδρος δεν περιωρίστηκε σε ένα απλό “αθώος”, αλλά μας ανέγνωσε, εμφανώς αγχωμένος, του “άξονες του σκεπτικού της απόφασης”. Η πράξη του αυτή αξίζει συγχαρητηρίων: πράγματι, η υποχρέωση αιτιολόγησης των αποφάσεων των ποινικών δικαστηρίων, μετά από μια εξαντλητική επ’ ακροατηρίου διαδικασία, δεν μπορεί να περιορίζεται σε μια μονολεκτική απόφανση. Ο δικαστής λογοδοτεί διά της αποφάσεώς του προς την δημόσια διαδικασία και το ακροατήριό της. Οφείλει, διά της απαγγελίας της απόφασης και μετ’ αυτής, να εκθέση, έστω συνοπτικά, έστω και ως προς τους “άξονες”, τον πυρήνα της αιτολογίας του. Η πρακτική αυτή, ας σημειωθή ωστόσο, δεν περιορίζει τον δικαστή κατά την συγγραφή της απόφασης παρά μόνο ως προς το αποτέλεσμα (ήτοι, την αθώωση). Αν ξανασκεφτή κάτι και δη ότι δεν έχει καλώς, δικαιούται να το μεταβάλη.
Δεν θα παραθέσω σε αυτήν την ανάρτηση την δική μου κριτική. Ετοιμάζω προφανώς σχετική ανάρτηση, όπου θα τα συζητήσουμε λεπτομερώς. Σήμερα, θα ήθελα μόνο να εξάρω το γεγονός ότι ο Πρόεδρος, ακολουθώντας τις προτροπές της υπεράσπισης, προέβη σε μια καθαρή αθώωση του Ρίχτερ, χωρίς να κλείση το μάτι στην πολιτική αγωγή, χωρίς να καταλείψη αμφιβολίες και αμφισημίες, ασκώντας εύορκα και θαρραλέα το δικαστικό του λειτούργημα. Η άρνηση εφαρμογής ενός αντισυνταγματικού νόμου από ένα δικαστή αποτελεί κορυφαία στιγμή στον δικαστικό του βίο. Ο Πρωτοδίκης Καργόπουλος ανέλαβε την ευθύνη του λειτουργήματός του και έγραψε το όνομά του στην νομική μας ιστορία. Ομολογώ πως ζηλεύω. :-)