Νοσταλγώ τον Κατρούγκαλο και τις γόβες του

Η ουσία του ζητήματος που προέκυψε με την παράσταση στο Εθνικό Θέατρο είναι κατά την γνώμη μου η εξής:

Από την συνέντευξη της δημιουργού στην popaganda το πιο ουσιαστικό σημείο είναι εκεί που την ρωτάει ο δημοσιογράφος ποια είναι η γνώμη της για την μη αποδοχή εκ μέρους του Ξηρού της δυνατότητας να αποφυλακιστεί με βραχιολάκι. Η δημιουργός αμήχανα και απροετοίμαστα προσπερνάει τις γελοίες παραθρησκευτικές θεωρίες συνωμοσίας του Ξηρού και στην συνέχεια προσπαθεί να τον παρουσίασει σαν ένα φιλομαθή ερασιτέχνη διανοούμενο που βρίσκει παρηγοριά στον Πιραντέλλο.
Η δημιουργός, από πλευράς δραματουργίας, είχε μπροστά στα μάτια της ένα θησαυρό που τις παρέχει ένα τεράστιο φάσμα εξαιρετικά ενδιαφεροντων θεμάτων, από τον δήμιο που αυτοτυφλώνεται κατά την βιαιοπραγία μέχρι τον μασκοφόρο ήρωα στον οποίο προσβλέπουν οι απογοητευμένοι από τις διεφθαρμένες εξουσίες απλοί άνθρωποι, που όμως, όταν φύγει η μάσκα, έχει την γαϊδουρομουτσουνάρα του Ξήρου και όταν ανοίγει το στόμα λέει τα λόγια παραθρησκευτικού ευαγγελιστή από την μεταμεσονύχτια ζώνη των τσοντοκάναλων.
Οπώς και να έχει, ο Ξηρός που η ίδια βλέπει, δεν υπάρχει – για να το πούμε με τα λόγια του μεγάλου ζωγράφου: κυρία μου, αντί να μετατρέψετε την τελεία σε ήλιο, μετατρέψατε τον ήλιο σε τελεία.

Η ουσία του ζητήματος τελικά είναι η έλλειψη ειλικρίνιας. Πρώτα από όλα, έλλειψη ειλικρίνιας της δημιουργού απέναντι στο θέμα της. Συνέπεια – αναπόφευκτη – έλλειψη ειλικρίνιας του έργου απέναντι στον θεατή. Και φυσικά, στο τέλος, έλλειψη ειλικρίνιας του δημοσίου θεάτρου στους πολίτες.

Έλλειψη ειλικρίνιας.
Παντού ετοιματζίδικοι δεκαρικοί περί Τέχνης, Διαφωτισμού και ελευθερίας του λόγου.
Δεν βγήκε κανένας να πει ναι με γοητεύει η αριστερή βία.
Δεν βγήκε κανένας να πει είδα την παράσταση και την θεωρώ σπουδαία.
Δεν βγήκε κανένας να πει δεν είδα την παράσταση και την θεωρώ σπουδαία.
Δεν βγήκε κανένας να πει ψήφισα ΣΥΡΙΖΑ και δεν το μετανιώνω.
Δεν βγήκε κανένας να πει ψήφισα ΣΥΡΙΖΑ και το μετανιώνω.
Μισόλογα, ψευτοδικαιολογίες, υπεκφυγές, με λένε Αρτέμη…

Όλα αυτά κάνουν τον ΣΥΡΙΖΑ εξαιρετικά συμπαθή στα μάτια μου.

Διότι βέβαια δεν είναι ο ΣΥΡΙΖΑ που κόμισε το ψεύδος στην Ιστορία.
Κάθε εξουσία βασίζεται στο ψεύδος και η όποια νομιμοποιήση της είναι ουσιαστικά νομιμοποίηση του ψεύδους της, ή, ακριβέστερα, της αισθητικής του ψεύδους της. Αν είναι τα αγάλματα του Πραξιτέλη, κρατάει 3 αιώνες και φτάνει μέχρι την Ινδία, αν είναι τα μουστάκια του Στάλιν κρατάει 50 χρόνια και φτάνει μέχρι την Πολωνία, αν είναι ο Ακάλυπτος κρατάει 15 χρόνια και φτάνει μέχρι το 5ο χλμ της Εθνικής οδού.
Αυτό που κάνει συμπαθή τον ΣΥΡΙΖΑ είναι ότι, ενώ είναι εξουσία, δεν έχει καμία αισθητική εξουσίας και εν τέλει αυτό-απονομιμοποιείται. Το θεατρικό έργο αυτό δεν ήταν τίποτα περισσότερο από μια αποτυχημένη μικροαπόπειρα διαμόρφωσης αισθητικής της εξουσίας (το ότι ούτε η διοίκηση του Εθνικού, αλλά ούτε και η ίδια η δημιουργός, φαινέται να το συνειδητοποιούν αυτό, ας κρίνει ο αναγνώστης αν είναι ελαφρυντικό τους).

Το επόμενο ερώτημα βέβαια είναι: και γιατί δεν έχει ο ΣΥΡΙΖΑ αισθητική εξουσίας;
Εδώ νομίζω μπορεί επιτέλους να ανέβει στην αυλαία ο Ξηρός και να μας το πει: για να έχεις την εξουσία πρέπει να έχεις την θέληση και την επιμονή (ανεξάρτητα από το πόσο βλάκας είσαι) να το φτάσεις μέχρι εκεί που δεν πάει παρακάτω χωρίς να λογαριάσεις το κόστος – ανθρώπινο, ηθικό, ψυχικό, πολιτικό, μεταφυσικό ή άλλο.
Αυτό που κάνει τον ΣΥΡΙΖΑ τόσο συμπαθή είναι ότι τελικά ούτε θέλει, ούτε μπορεί να γίνει Ξηρός.
Παραμένει Κατρούγκαλος.

Και φυσικά είναι θέμα ωρών να επιστρέψει η μαμά στο boudoir της και να διώξει την μικρή Κατρούγκαλο που έχει πασαλειφτεί με το κραγιόν μέχρι τα αυτιά, φοράει γόβες 7 νούμερα μεγαλύτερες και τα κολιέ φτάνουν στο πάτωμα. Η μικρή θα πάει στο δωμάτιο της, να συνεχίσει να διαβάζει την Σούπερ Κατερίνα της, και θα πάρει η μητέρα ξανά την θέση της στο boudoir και τότε θα φανεί – ή μάλλον θα κρυφτεί κάτω από το μέηκ απ και τα στολίδια – το πραγματικό πρόσωπο της εξουσίας και επειδή βλέπω αυτήν την στιγμή να πλησιάζει το μόνο που έχω να πω είναι ότι ήδη νοσταλγώ τον Κατρούγκαλο και τις γόβες του.

(εννοείται ότι ο ΣΥΡΙΖΑ στο κείμενο είναι proxy για όλα τα κόμματα εξουσίας της μεταπολίτευσης και ο Κατρούγκαλος απλά έτυχε να είναι ο τελευταίος καλός καρατερίστας στον ρόλο „υπουργός στην μεταπολιτευτική Ελλάδα“.)