Στην Μονάδα είχαμε ένα παιδί λίγο κάπως. Βασικά, ήταν αλκοολικός. Μας πήρε λίγο καιρό να το καταλάβουμε, αλλά, μόλις τον αντιληφθήκαμε, δεν τον ήθελε κανείς. Και όχι ότι δεν πίναμε εμείς ε; Πίναμε. Αλλά αυτός ρε φίλε ήταν αλκοολικός. Έβγαινε μόνο και μόνο για να πιη. Για να τον πιη το ποτό.
Ένας κοντός τύπος, με γυαλιά. Θλιβερός. Τον πήραν είδηση και οι αξιωματικοί και τον αρχίσανε στις 20άρες. Από κάποιο σημείο και μετά δεν πρέπει να ξαναβγήκε με έξοδο. Τέλος πάντων. Δεν ήταν κακό παιδί, λίγο χαζούλης μόνο. Και αλκοολικός.
Όταν επιστρέψαμε στο Κέντρο κανά μήνα πριν απολυθούμε, ήμασταν πάλι μαζί, καθότι Πατρινός και αυτός. Και άρχισε τα ίδια. Θυμάμαι χαρακτηριστικά σε μια έξοδο που τον είχα πετύχει σε ένα καφενείο, παραδοσιακό καφενείο με γέρους και κολιτσίνα, να πίνη ούζο μόνος του, με το μπουκαλάκι μπροστά του. Μόνος του.