Έτυχε πριν από λίγες μέρες να βρεθώ στο Πάντειο Πανεπιστήμιο. Είχα χρόνια να περάσω από κεί, με θυμάμαι να διαβάζω κάποτε για λίγο, στους χώρους του, σε μια ωραία βιβλιοθήκη – από τις ωραιότερες στα ελληνικά Πανεπιστήμια, από την άποψη του περιβάλλοντος και των εγκαταστάσεων, και πάντως πολύ ανώτερη από τις περισσότερες βιβλιοθήκες του Παν. Αθηνών. Είχα έκτοτε διαμορφώσει μια καλή ανάμνηση για την –συστηματικώς υποτιμώμενη, πανταχόθεν και παλαιόθεν- Πάντειο Σχολή.
Σήμερα, πείστηκα ότι η όποια καλή μου ανάμνηση δεν επιβιώνει στο παρόν (να ισχύει άραγε αυτό μόνο «προς το παρόν»;). Μαύρη μαυρίλα έχει πλακώσει στο Πάντειο Πανεπιστήμιο, αγαπητοί αναγνώστες, και δεν βρίσκω άλλη λέξη περιγραφής της άθλιας, κυριολεκτικώς, κατάστασης που αντίκρισα.