Σήμερα είχαν απεργία τα μέσα μαζικής. Μόνο τα ταξί κυκλοφορούσαν. Οι αποστολές της μέρας πολλές. Όλες για τους άλλους, τους οικείους.
Το παίρνω στο πόδι και φτάνω Μακεδονίας και 3ης Σεπτεμβρίου. ΟΠΑΔ, είναι ο οργανισμός για τους ασφαλισμένους δημοσίου, εκεί εγκρίνονται εξετάσεις ιατρικές και εισαγωγές σε νοσοκομεία. Η ουρά μεγάλη, όπως σε όλα τα καλά ντελικατέσεν. Παίρνεις και το χαρτάκι της σειράς και κάθεσαι υπομονετικά σα σε στασίδι εκκλησιάς, περιμένεις ναρθεί η σειρά σου. Κάθεσαι υπομονετικά κι ευλαβικά, γιατί δεν πρέπει να ερεθίσεις κάποιον υπάλληλο. Πρέπει, λοιπόν, πολύ να προσέχεις τις κινήσεις σου, τις χειρονομίες σου, ακόμη και τις γκριμάτσες σου. Να μη τα πάρει στο κρανίο μαζί σου ο υπάλληλος και χαλάσει αυτή η ευαίσθητη ισορροπία που λέγεται εξυπηρέτηση δημοσίου. Κρατώ το βιβλιάριο του πατέρα μου στα γόνατά μου. Είναι το ευαγγέλιο του ασφαλισμένου. Σ’ αυτό ελπίζουμε, αυτό παλαμίζουμε από την ασθένεια και μετά. Είναι ο νέος απεικονιστικός έλεγχος που πρέπει να εγκριθεί, να δούμε πώς πάνε τα πράγματα. Η ευτραφής κυρία πλάι μου φυσάει και ξεφυσάει. Δεν αντέχει τη ζέστη. Κοιτάω – είπαμε, κλεφτά και προσεκτικά για να μην εκνευρίσω κάποιον υπάλληλο – αν υπάρχει κλιματιστικό στο χώρο. Υπάρχει, αλλά είναι παλιό. Αμέσως το μυαλό μου πηγαίνει στο πόσο ανθυγιεινή μπορεί να είναι αυτή η παλιατζούρα. Λες να προκαλεί καρκίνο; Σιγά-σιγά, ύστερα από καμιά ώρα, φαίνεται ότι πλησιάζει η σειρά μου. Όχι όμως τόσο εύκολα, όχι τόσο αναίμακτα.
Read moreΟ ουρανός στο ταξί είναι γκρίζος – Ένα του χρόνου γράφημα απλό