Στο πλαίσιο ενός «προγράμματος ανάλυσης πολιτικών δηλώσεων» που είχα αναλάβει εδώ και καιρό στην Αναμόρφωση (ανακεφαλαιωτικό άρθρο αυτού του προγράμματος δημοσιεύθηκε στο ΒΗΜΑ ΙΔΕΩΝ πρόσφατα), δεν έτυχε να ασχοληθώ με δηλώσεις εκπροσώπων του ΚΚΕ ποτέ. Δεν είναι ότι «σνόμπαρα» το εν λόγω κόμμα, απλώς δεν είχε τύχει να ακούσω ή να διαβάσω κάτι που να προκαλέσει την σκέψη μου και να με προβληματίσει από λογικής απόψεως.
Ε, πριν από λίγες ημέρες διάβασα κάτι σχετικό: Πρόκειται για την επιχειρηματολογία της κ. Παπαρήγα με αναφορά στις περικοπές μισθών στους εργαζομένους στον Ριζοσπάστη και τον 902. Η δικαιολόγηση των περικοπών επιχειρήθηκε από την κ. Παπαρήγα, περίπου, ως εξής: Οι εκεί εργαζόμενοι είναι πρωτίστως όργανα της ιδεολογικής προπαγάνδας του κόμματος, και όχι «απλοί» πολίτες για τους οποίους να μπορεί να γίνει λόγος περί αυστηρών μέτρων. Άρα, η περικοπή των μισθών τους δικαιολογείται ενόψει του στόχου που καλείται να εξυπηρετηθεί.
Στην επιχειρηματολογία αυτή αντιτάχθηκε πρόσφατα με άρθρο του ο Πάσχος Μανδραβέλης αλλά και ένα αμφιλεγόμενο μέλος του κοινοβουλίου με πολλές αντιπάθειες, συχνά αλλοπρόσαλλη συμπεριφορά και εκνευριστικό τόνο φωνής, ο Άδωνις Γεωργιάδης του ΛΑΟΣ. Αναγνωρίζω στην τοποθέτηση τόσο του Μανδραβέλη όσο και του Γεωργιάδη δίκιο, γιατί άσχετα από τις ιδεολογικές προτιμήσεις και την τελική αξιολόγηση καθενός εξ αυτών, η λογική βάση της αντίκρουσης που επιχείρησαν είναι κοινή και είναι εδραία. Την προσυπογράφω και προτείνω να την δούμε μαζί, πιο αναλυτικά: