Το ξέρω ότι το εκλεκτό κοινό της αΜ/σΙ αναρωτιέται και γι’ αυτό θα σας το πω ευθύς αμέσως: ήταν ένα δύσκολο break που λένε και στο χωριό μου. Μάλωσα με ανέραστους μεσόκοπους που καβαλάνε τα πεζοδρόμια με τα τζιπ τους, με έφαγε η ορθοστασία σε ένα “ρεβεγιόν” που με πήγαν σηκωτό μετά από χρόνια και έμαθα ότι δεν είμαι παρά ένας προβοκάτορας διαδικτυακός περιπτεριούχος της ΦΙΣ. Ήλπιζα ότι με την επιστροφή μου στο μίζερο χωριό μας θα ηρεμούσα κάπως. Και τότε απήγαγαν τον Περικλή Παναγόπουλο. Ένας φίλος από τα παλιά, που δεν μου αναγνώριζε ποτέ καμμία άλλη ιδιότητα πέραν της δικηγορικής, με πήρε τηλέφωνο το βραδάκι και μου ανακοίνωσε υπερήφανος για τις φρέσκιες του ιδέες: “βάλε να δεις τις ειδήσεις στο ίντερνετ – έβγαλαν και συναδέλφους σου”. Στην απάντησή μου “και ποιος θέλει να ακούσει τηλεοπτικούς δικηγόρους να ψαρεύουν πελάτες;” απάντησε όλο καμάρι: “όχι ρε, εγκληματολόγοι είναι οι άνθρωποι¨. Αντιστάθηκα όσο μπορούσα, αλλά υπέκυψα: ξυπνάω το πρωί, φτιάχνω καφέ και πέφτω με τα μούτρα στον Ευαγγελάτο. Να δούμε τι θα πουν και οι συνάδελφοι…
Και τότε νοστάλγησα τους παραδοσιακούς δικηγόρους που μας ανοίγουν τα μάτια από τα δελτία ειδήσεων. Τι είναι αυτό, άραγε, που κάνει έναν άνθρωπο που έχει γράψει ένα διδακτορικό να βγαίνει στα κανάλια και να ανακοινώνει στο λαό ότι “δεν υπάρχει τέλειο έγκλημα”; Όχι ότι δεν είναι μια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα δήλωση – αρκεί να της αφιερώσει κανείς λίγο χρόνο. Για παράδειγμα, αναρωτιέμαι συχνά γιατί δεν υπάρχει τέλειο έγκλημα. Επειδή δεν υπάρχουν τέλειοι άνθρωποι και, κατά συνέπεια, τέλειοι εγκληματίες; Επειδή τίποτα δεν είναι τέλειο σε αυτόν τον κόσμο; Επειδή είναι θεωρητικώς δυνατόν, αλλά δεν έχει βρεθεί ακόμα ο τέλειος εγκληματίας; Επειδή τα κριτήρια για την τελειότητα ενός εγκλήματος είναι πολύ αυστηρά και δεν αρκεί απλώς να μην συλληφθείς όπως έχει συμβεί τόσες και τόσες φορές; Τώρα που το σκέφτομαι ίσως και να μην είναι όσο θλιβερά και ανέπνευστα κοινότοπη νόμιζα αυτή η φράση. Αλλά, ευτυχώς, υπάρχει και η ανάλυση της επιστημονικής ορολογίας που κρατά το επίπεδο της συζήτησης σε υψηλά επίπεδα. Μάθαμε, για παράδειγμα, ότι η επιλογή, παρακολούθηση κλπ κλπ του υποψηφίου θύματος λέγεται θυματοποίηση, “όπως λέμε στην εγκληματολογία¨. Πέρα από το αν είναι ακριβές ή όχι αυτό, η μαγική φράση είναι αυτό το “όπως λέμε στην εγκληματολογία¨. Διότι οι μη εγκληματολόγοι όταν λένε “θυματοποίηση” εννοούν κυρίως “σεξουαλική διέγερση”: πχ “και περνάει μια ξανθιά με ένα μίνι, μεγάλε – πωπω θυματοποίηηηησηηη”.
Ακολούθως μάθαμε ωραία πράματα για το πως πρέπει να γίνονται οι έρευνες, για το τι σκέφτεται η αστυνομία και, κυρίως, για τον επαγγελματισμό των δραστών. Αυτό που με εξέπληξε ήταν ότι, τελικά, οι απαγωγείς του Περικλή Παναγόπουλου ήταν “επαγγελματίες”. Και πάλι, η δήλωση είναι ενδιαφέρουσα αν κάνεις τον κόπο να της αφιερώσεις λίγο χρόνο. Για παράδειγμα, ποια είναι η διαφορά ανάμεσα στον επαγγελματία και τον ερασιτέχνη απαγωγέα; Ο ερασιτέχνης έχει κι άλλο επάγγελμα όπως οι ερασιτέχνες ποδοσφαιριστές;