Η ελληνικη προσκολληση στον μιζερο και αναρχο τουρισμο, απορριπτονας το δυτικοευρωπαϊκο και αμερικανικο μοντελο παντα ηταν σαχλη. Η κριση την καθιστα πλεον μια παραλογη πολυτελεια
Εχω ακουσει απο 3-4 διαφορετικες (ελληνικες) πηγες προσφατα οτι “η Ισπανια εχει αποτυχει πληρως” στα τουριστικα της σχεδια. Δεν θελουμε η Ελλαδα λεει να γινει Ισπανια. Συνηθως η πολεμικη κατα της Ισπανιας συνοδευεται και απο τον αγαπημενο μας μυθο, οτι στην Ελλαδα δηθεν ταιριαζει η μικρη κλιμακα αναπτυξεων.
Ιδου ενα προσφατο παραδειγμα απο πηγη που δεν περιμενα να δειχνει τετοιο συντηρητισμο:
Δεν πρέπει, τέλος, να ξεχνάμε πως εξαιτίας των εγγενών περιορισμών του μικροαστισμού αποφύγαμε τις τεράστιες και αμετάκλητες καταστροφές που προκάλεσαν η μεγάλη κλίμακα και ο κεντρικός σχεδιασμός. Οσοι έχουν επισκεφθεί την ισπανική Costa del Sol διαπιστώνουν με φρίκη από τι γλιτώσαμε.
Η “αποτυχημενη” Ισπανια
Ας δουμε λιγο τα στοιχεια. Ξεκινω απο τις τουριστικες επισκεψεις και εισπραξεις το 2008
Στο πλαίσιο ενός «προγράμματος ανάλυσης πολιτικών δηλώσεων» που είχα αναλάβει εδώ και καιρό στην Αναμόρφωση (ανακεφαλαιωτικό άρθρο αυτού του προγράμματος δημοσιεύθηκε στο ΒΗΜΑ ΙΔΕΩΝ πρόσφατα), δεν έτυχε να ασχοληθώ με δηλώσεις εκπροσώπων του ΚΚΕ ποτέ. Δεν είναι ότι «σνόμπαρα» το εν λόγω κόμμα, απλώς δεν είχε τύχει να ακούσω ή να διαβάσω κάτι που να προκαλέσει την σκέψη μου και να με προβληματίσει από λογικής απόψεως.
Ε, πριν από λίγες ημέρες διάβασα κάτι σχετικό: Πρόκειται για την επιχειρηματολογία της κ. Παπαρήγα με αναφορά στις περικοπές μισθών στους εργαζομένους στον Ριζοσπάστη και τον 902. Η δικαιολόγηση των περικοπών επιχειρήθηκε από την κ. Παπαρήγα, περίπου, ως εξής: Οι εκεί εργαζόμενοι είναι πρωτίστως όργανα της ιδεολογικής προπαγάνδας του κόμματος, και όχι «απλοί» πολίτες για τους οποίους να μπορεί να γίνει λόγος περί αυστηρών μέτρων. Άρα, η περικοπή των μισθών τους δικαιολογείται ενόψει του στόχου που καλείται να εξυπηρετηθεί.
Στην επιχειρηματολογία αυτή αντιτάχθηκε πρόσφατα με άρθρο του ο Πάσχος Μανδραβέλης αλλά και ένα αμφιλεγόμενο μέλος του κοινοβουλίου με πολλές αντιπάθειες, συχνά αλλοπρόσαλλη συμπεριφορά και εκνευριστικό τόνο φωνής, ο Άδωνις Γεωργιάδης του ΛΑΟΣ. Αναγνωρίζω στην τοποθέτηση τόσο του Μανδραβέλη όσο και του Γεωργιάδη δίκιο, γιατί άσχετα από τις ιδεολογικές προτιμήσεις και την τελική αξιολόγηση καθενός εξ αυτών, η λογική βάση της αντίκρουσης που επιχείρησαν είναι κοινή και είναι εδραία. Την προσυπογράφω και προτείνω να την δούμε μαζί, πιο αναλυτικά:
Οδηγει η διαφορα βιωματων και παραστασεων σε αδυναμια συνεννοησης? Υπαρχει λυση για αυτο το προβλημα?
Τι ελπιδες εχει ο πολυπολιτισμος οταν ατομα της ιδιας εθνοτητας και γλωσσας δεν μπορουν να συνεννοηθουν?Οσο περναει ο καιρος βλεπω ολο και πιο δυνατο το φαινομενο οι ζωες που αποκλινουν να οδηγουν σε δυσκολιες συνεννοησης. Αυτο το βλεπω σε καθε διασταση της ζωης. Οσο πιο βαθια μπαινει κανεις στο επαγγελμα του, τον τροπο ζωης του, την χωρα ή ακομα και την γειτονια που μενει, τοσο πιο πολυ ιδιοσυγκρατικα ειναι τα βιωματα του, τοσο πιο μοναδικες ειναι οι παραστασεις του, τοσο πιο ασυμβατη γινεται η ομιλια του με την ομιλια των αλλων, αν οχι η σκεψη του.
Πιο εντυπωσιακη μου φαινεται η διαφορα μεταξυ επιστημονικου κοσμου και καθημερινης συνομιλιας. Στο συναφι μου μια θεωρια ή προταση δεν εχει καποια αξιολογικη χροια απο μονη της. Το σημαντικο ειναι ποσο συνεπης/συνεκτικη ειναι και ποσο καλα περιγραφει τα γεγονοτα. Εχω την εντυπωση οτι πιο ευκολα μπορει να το καταλαβει αυτο κανεις με ενα παραδειγμα απο την εξελικτικη βιολογια.
Από τη δημώδη εμπειρία πρέπει να ξαναστήσουμε μια λόγια θεωρία για την ελληνική οικονομία, που να εστιάζει στα ουσιώδη, να τα εξηγεί, και να ορίζει επιλογές. Γράφει ο Αρίστος Δοξιάδης.
Ο τρόπος που συζητάμε για την οικονομία άλλαξε άρδην, μέσα σε λίγους μήνες. Πριν ξεσπάσει η δική μας κρίση του χρέους ο δημόσιος διάλογος δεν διέφερε πολύ από τον αντίστοιχο στις δυτικές χώρες. Είχαμε τις κλασικές συζητήσεις υπέρ του δημόσιου ή του ιδιωτικού τομέα, υπέρ της τόνωσης της ζήτησης ή της περικοπής δαπανών, για το φιλελευθερισμό και τη σοσιαλδημοκρατία, κ.ο.κ.
Λίγοι σχολιαστές επέμεναν στις ελληνικές ιδιαιτερότητες. Για παράδειγμα ότι το Δημόσιο δεν είναι Δημόσιο όταν το έχουν αλώσει ιδιωτικά και συντεχνιακά συμφέροντα, και το ιδιωτικό δεν είναι ιδιωτικό όταν ζει από το δημόσιο χρήμα. Αλλά αυτές οι φωνές δεν ήταν παρούσες ούτε στο λόγο των κομμάτων, ούτε των καναλιών, ούτε φυσικά στη χάραξη της κυβερνητικής πολιτικής.
[διαβαστε εδω για περισσοτερα]
Συστηνεται ανεπιφυλακτα και ελπιζουμε να γινει μια ουσιαστικη συζητηση στην βαση του κειμενου αυτου.
Ο κοσμος πρεπει να παψει να ζητα απο οικονομολογους την προβλεψη εφημερων κρισεων. Γιατι απλουστατα, μια τετοια προβλεψη συχνα ειναι αδυνατη και σχεδον παντα ασχετη με τα πραγματικα προβληματα των οικονομικων
Ακομα και στις “σκληροτερες” των επιστημων, η προβλεψη δεν ειναι ευκολη υποθεση. Η ντετερμινιστικη πλανη, δηλαδη η ιδεα οτι ο κοσμος κινειται με απολυτα μηχανικο και προβλεψιμο τροπο σαν ενα τελειο ρολοϊ, ηταν πολυ διαδεδομενη στην αυγη της συγχρονης επιστημης. Μεθυσμενοι απο τις επιτυχιες της κλασικης μηχανικης οι επιστημονες (μεταξυ τους και οικονομολογοι) πιστεψαν οτι συντομα θα μπορουν να προβλεψουν τα παντα. Σημερα ομως αυτο το ουτοπικο ονειρο εχει εγκαταλειφθει.
Η συμπεριφορα μερικων συστηματων ειναι στοχαστικη, δεν μπορει να προβλεφθει με σιγουρια, οσο εξυπνοι και παντογνωστες να ειμαστε. Αυτο εγινε γνωστο το αργοτερο με την επικρατηση της κβαντικης μηχανικης και την συνειδητοποιηση οτι υπαρχουν σωματιδια που ακομα και αν γνωριζουμε πληρως την αρχικη τους κατασταση, δεν μπορουμε να προβλεψουμε σιγουρα την κατασταση τους στο μελλον. Κατι παρομοιο ισχυει και στην εξελικτικη βιολογια, οι μεταλλαξεις των γονιδιων ειναι τυχαιες, η εξελιξη ενος ειδους δεν ειναι πληρως προκαθορισμενη, η ιδια η υπαρξη μας μπορει να ειναι ενα ατυχημα.
Λειτουργει ο κοσμος σαν ενα ρολοϊ, που απλα πρεπει να αναλυσουμε και κατανοησουμε?Ακομα και συστηματα που δεν εχουν εγγενη αβεβαιοτητα, που ολα λειτουργουν σαν ενα ρολοϊ, μπορει να ειναι χαοτικα. Μικρες αλλαγες μπορει να φερνουν κατακλυσμιαια αποτελεσματα, κατι που κανει την προβλεψη του συστηματος σε μια μερα δυσκολη, σε 100 μερες σχεδον αδυνατη. Γνωστο και τετριμμενο το φανταστικο παραδειγμα της πεταλουδας στην Κινα που προκαλει κατακλυσμο στην Αθηνα. Υπαρχουν ομως πραγματικα συστηματα που ειναι σε καποιον βαθμο χαοτικα, στην μετεωρολογια, στην γεωλογια κτλ.
Τι ζηταμε και τι μπορουν να προσφερουν τα οικονομικα
Γιατι νοιαζονται λοιπον τοσοι ανθρωποι για το αν οι οικονομολογοι μπορεσαν να προβλεψουν την χρηματοοικονομικη κριση που ξεκινησε το 2007 και γιατι θεωρουν το ζητημα τοσο βασικη αδυναμια του κλαδου?
Επεσε στα χερια μου ενας καταλογος θεσεων εργασιας για νεους πτυχιουχους στο Ηνωμενο Βασιλειο (Prospects) για το 2008 (που ειχε ξεκινησει η κριση αλλα με χαμηλη ακομα επιπτωση στην ανεργια μαλλον). Μου προκαλεσαν εντυπωση μια σειρα στοιχειων. Πρωτα απο ολα ο αριθμος των εταιρειων που προσφερουν θεσεις εργασιας μεσω του καταλογου (περιπου 200) και ο αριθμος θεσεων ανα εταιρεια (απο 20 εως και 2000!).
Μου εκαναν καποια εντυπωση και οι μαλλον χαμηλοι μισθοι, 18-30 χιλιαδες λιρες τον χρονο (στο Λονδινο δεν φτανουν ουτε για να νοικιασεις γκαρσονιερα), οι 25-26 μερες ετησιας αδειας που δινουν (εναντι μολις 15 στις ΗΠΑ). Επισης ενδιαφεροντα ειναι και τα χρηματα που δινουνε ενιοτε με το καλημερα (γνωστο ως sign up bonus ή golden hello) απο 1000 μεχρι και 7000 λιρες, οπως και τα ατοκα δανεια που δινουν συχνα, 2 με 5 χιλ. λιρες (για να αγορασεις σακακια ή να αποπληρωσεις το πανεπιστημιο?).
Η απορια που εχω ειναι, υπαρχει αντιστοιχη σελιδα ή καταλογος στην Ελλαδα?
Ειναι καιρος να σταματησει πια η σαχλη αντιδιαστολη “φιλολαϊκων” και “αντιλαϊκων” μετρων. Αντιθετα με αρκετη μιζερη και ανακριβη αναλυση που γινεται, σημερα δεν εχουμε το τελος της κοινωνικης πολιτικης στην Ελλαδα αλλα ευκαιρια για μια καλη αρχη της
Λιγες συνηθειες περιγραφουν πιο καλα το ιδιοσυγκρατικο ελληνικο προβλημα οικονομικης διαχειρισης, απο την χρηση της φρασης “αντιλαϊκα μετρα”. Στις περισσοτερες γλωσσες που γνωριζω η διακριση ειναι σαφης. Υπαρχουν δημοφιλη μετρα και μη. Κανεις ομως δεν θεωρει οτι μια κυβερνηση εχει επιλογη αναμεσα σε φιλολαϊκα και αντιλαϊκα μετρα, εξυπακουεται οτι ολα τα μετρα ως στοχο τους εχουν το συμφερον του λαου! Η διαφορα ειναι οτι ενιοτε μια κυβερνηση (θεωρει οτι) βλεπει λιγο πιο μακρια απο τους πολιτες και οτι καποια μετρα που δεν ειναι δημοφιλη, ειναι παρ’ολα αυτα προς το συμφερον του λαου μακροπροθεσμα.
Τα μετρα που τοσα χρονια παρουσιαζονται απο πολιτικους και ΜΜΕ ως αντιλαϊκα, συνηθως δεν ηταν δημοφιλη. Ποσο αντιλαϊκα μετρα ομως ηταν αυτα που προσπαθουσαν να συμμαζεψουν την δημοσιονομικη κατασταση του κρατους? Δηλαδη ποσο φιλολαϊκη πολιτικη ηταν η τακτικη διαδοχικων κυβερνησεων να ξοδευουν πολυ μεγαλυτερα ποσά απο τους φορους που συλλεγουν, να δινουν παραλογες αυξησεις, να παραφουσκωνουν το δημοσιο με στρατιες αναξιοπαθουντων μπουφων και τις διοικητικες θεσεις με ηλιθιους ανιψιους? Επρεπε τελικα να φτασουμε ενα βημα πριν την χρεοκοπια για να καταλαβουμε επιτελους ποιο ειναι το πραγματικο συμφερον του λαου, ειδικα των αδυναμων κοινωνικων ομαδων?
