Το παρακάτω κείμενο είναι μετάφραση της τοποθέτησής μου σε συζήτηση που οργάνωσε το Κέντρο Βυζαντινών και Νέων Ελληνικών Σπουδών του City University of New York με θέμα τον τίτλο του κειμένου.
Η χρηματοπιστωτική κρίση στην Ευρώπη έχει μορφή αντίθετη από αυτήν στις Ηνωμένες Πολιτείες. Στις ΗΠΑ ιδιωτικές τράπεζες έδωσαν δάνεια σε ιδιώτες με χαμηλή ικανότητα αποπληρωμής. Για να εμποδίσει την κατάρρευση του συστήματος η ομοσπονδιακή κυβέρνηση επενέβει προκειμένου να αποτρέψει την χρεωκοπία κάποιων ιδιωτών. Αντίθετα στην Ευρώπη οι επισφαλείς δανειζόμενοι είναι οι ίδιες οι κυβερνήσεις, κάποιες από αυτές έστω, και οι ιδιώτες φορολογούμενοι είναι αυτοί που καλούνται να τις σώσουν από τη χρεωκοπία. Για τις κυβερνήσεις αυτές η συμμετοχή στο Ευρώ αύξησε, τουλάχιστον στα μάτια των χρηματοπιστωτικών αγορών, αυτό το ενδεχόμενο. Πριν το Ευρώ αν η Ελληνική κυβέρνηση δεν μπορούσε να εισπράξει τα φορολογικά έσοδα που απαιτούνταν για την κάλυψη των δαπανών της, και αν οι δανειστές αρνούνταν να δανείσουν με λογικά επιτόκια, θα μπορούσε να καλύψει τη διαφορά με νέο χρήμα, με κόστος φυσικά τον υψηλότερο πληθωρισμό. Η τακτική αυτή χρησιμοποιήθηκε κατά καιρούς απο Βυζαντινούς αυτοκράτορες, οι οποίοι μειώνοντας την περιεκτικότητα των νομισμάτων σε πολύτιμα μέταλα μπορούσαν να κόψουν επιπλέον νομίσματα. Στη σύγχρονη εποχή το ίδιο επιτυγχάνεται με το τύπωμα χάρτινου χρήματος. Μετά την υιοθέτηση του Ευρώ ωστόσο η Ελληνική κυβέρνηση δεν έχει αυτή τη δυνατότητα. Μόνο η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα μπορεί να τυπώσει Ευρώ.
Read moreΕυρωπαϊκή Ένωση και Ελληνική κρίση: Τεστ επιβίωσης της Ευρωζώνης?
