Σχετικα κειμενα:
- Υπέρ της ελευθερίας φαρμακεύσεως Ονομάζω φαρμάκευση το ντόπινγκ, μια δραστηριότητα που δεν περιλαμβάνει μόνο φάρμακα διεγερτικά, ψυχοτρόπα, αναβολικά, διουρητικά,...
- Υπέρ της ενδυματολογικής ελευθερίας Σήμερα επιθυμώ να πραγματευτώ με λίγα λόγια το ζήτημα της ενδυματολογικής ελευθερίας. Μιας ελευθερίας λησμονημένης...
- Υπέρ της ελευθερίας ανθρώπινης αναπαραγωγικής κλωνοποίησης Σύμφωνα με το άρ. 26 Ν. 3305/2005: Όποιος κατά παράβαση των άρ. 1455 ΑΚ και...
- Υπέρ της ελευθερίας επιλογής φύλου του τέκνου Σκηνή πρώτη: Στην κλινική γονιμότητας. Αυτή, αιδημόνως χαμηλοβλεπούσα, συντετριμμένη από το βάρος της ενοχής της....
- Υπέρ της ελευθερίας αζωνίας Ι Επιτρέπεται στο κράτος να μας επιβάλη, επισείοντας ποινικές ή, έστω, διοικητικές κυρώσεις, να φοράμε οι...
μπραβο ρε θαναση και εψαχνα λεξη για αυτο το απιστευτα κακοηχο και παραμορφωμενα προφερομενο ντοπινγκ.
Μανιτάρι, κάθε νόμος που κληρονομήσαμε δεν είναι σώνει και καλά ορθός. Νόμοι πρέπει να υπάρχουν, αλλά δίκαιοι νόμοι.
Το ντόπινγκ είναι αντίθετο με τις θεμελιώδεις αρχές του Ολυμπισμού, του ευ αγωνίζεσθαι και της ιατρικής ηθικής. Θα ήθελα να ρωτήσω ποια θεμελιώδης αρχή της ταλαίπωρης ιατρικής ηθικής θίγεται από το ντόπινγκ.]]>
Αθανάσιε, το κείμενό σου δικαίως κέρδισε τους επαίνους των σχολιαστών, γιατί έχει πολύ στέρεες λογικές βάσεις – επίτρεψέ μου να προσθέσω κι ένα-δυο δικά μου, σε παρακαλώ. Η γνώμη μου είναι ότι προέχει, στην απαγόρευση της φαρμακώσεως, το πατερναλιστικό στοιχείο, το οποίο διακρίνει τον αθλητισμό στην Ελλάδα γενικότερα – φαίνεται από το ίδιο το άρθρο 16 του Συντάγματος, το οποίο ορίζει στην παρ. 9: “Ο αθλητισμός τελεί υπό την προτασία και την ανώτατη εποπτεία του Κράτους. Το Κράτος επιχορηγεί και ελέγχει τις ενώσεις των αθλητικών σωματείων κάθε είδους, όπως νόμος ορίζει. Νόμος ορίζει επίσης τη σύνθεση των ενισχύσεων που παρέχονται κάθε φορά στις επιχορηγούμενες ενώσεις σύμφωνα με τον προορισμό τους.” Δηλαδή θεωρείται, κατά τεκμήριο, ότι ο αθλητισμός δεν μπορεί να έχει τα επωφελή του αποτελέσματα, αν δεν ελέγχεται από το κράτος σε κάθε επίπεδο, ακόμη και στη διατροφή των αθλουμένων (και, φυσικά, αν δεν στηρίζεται σε επιχορηγήσεις – μετά μπορεί να γίνει, οίμοι, επαγγελματικός!). Δεν είναι λογικό, στο πλαίσιο αυτό, να ελέγχεται και η διατροφή των αθλητών; Πολύ περισσότερο, που η χώρα μας έτσι ανταποκρίνεται και στις διεθνείς υποχρεώσεις της και μπορεί να συμμετέχει στο ολυμπιακό κίνημα, όπου παρέχονται ευκαιρίες εθνικού μεγαλείου (ιδίως αν δεν πιάσουν τους αθλητές μας!).
Μοναδικό κείμενο φιλελεύθερης σκέψης, ενάντια σε νόμους επί της ουσίας. Τότε όμως οι νόμοι τι ρόλο έχουν; Ή εννοείς να αφήνουμε ελύθερα σκευάσματα να κυκλοφορούν στο όνομα του ελεύθερου εμπορίου; Δεν κατάλαβα.
Δείμε, δεν είναι και τόσο περίπλοκη η σκέψη μου: όποιος θέλει να φαρμακευθή, ας φαρμακευθή. Και αντιστρόφως. Όποιος διοργανωτής αγώνων επιθυμεί καθαρούς αγώνες, ας φροντίση ανάλογα. Και αντιστρόφως. Το κράτος όμως δεν κολλάει πουθενά και δεν δικαιούται να υπαγορεύη τι θα βάλουμε στο σώμα μας ή να επιβάλη με ποινικές κυρώσεις μια ωρισμένη εκδοχή του ολυμπιακού ιδεώδους. Τα διάφορα σκευάσματα πρέπει να κυκλοφορούν ελεύθερα σε βαθμό αντιστρόφως ανάλογο της επικινδυνότητάς τους.
Ακριβώς σε όλα, Θανάση, μόνο που ολίγον ‘χύμα’ -πλην αποδεκτός παρ’ ημιν για να μην το παρακάνουμε με τα τεχνικά και με κράξεις πάλι- είναι ο δικός σου ορισμός, κατά τη γνώμη μου – η χρήση του όρου από τον Αβερελ είναι, νομίζω, ατυχής όσο κι αν το ζορίσουμε το πράγμα. Τώρα, αν συζητούμε για τον ερασιτεχνικό αθλητισμό, συμφωνώ και με την επιχορήγηση και με την ενίσχυση. Για τον επαγγελματικό ασφαλώς και διαφωνώ τόσο με τα παραπάνω όσο και με τον πέραν των γενικών αρχών που ισχύουν για κάθε πολίτη παρεμβατισμό. Διαφωνείς;
Buzz Καλά αυτό δεν είναι τίποτα. Θεωρείς τυχαίο ότι οι αποκαλύψεις της WADA έγιναν λίγο μετά από το ηρωικό βέτο;]]>
Μα αυτό ακριβώς ισχυρίζομαι: ο λόγος για τον οποίο θεωρείται αλλοιωμένο το ντοπέ είναι ακριβώς η απαγόρευση. Η απαγόρευση διαχωρίζει τις διάφορες τεχνικές σε νόμιμες και μη και ο κάθε πολίτης μαθαίνει λόγω της απαγόρευσης ότι οι νόμιμες τεχνικές δεν αλλοιώνουν, αλλά αλλοιώνουν τάχα οι παράνομες. Αν δεν υπήρχε απαγόρευση, δεν θα υπήρχε και η έννοια της αλλοίωσης, όπως ακριβώς δεν υπάρχει π.χ. στην ζωγραφική: αν ένας νόμος καθώριζε ποιες τεχνικές παραγωγής του οπτικού αισθητικού αποτελέσματος είναι νόμιμες και ποιες όχι (π.χ. το κίτρινο χρώμα), τι θα γινόταν εν ριπή οφθαλμού; Όσοι θα χρησιμοποιούσαν κίτρινο θα καταγγέλλονταν ως ζαβολιάρηδες και διαφθορείς της νεολαίας, μια άλλη WADA θα γραφειοκρατούσε στα εργαστήριά της δείγματα από πινέλα και παλέτες, οι δημοσιογράφοι θα ωρύονταν, με λεπτή ειρωνεία, ότι πρέπει ο κιτρινισμός να γίνη κακούργημα και, φυσικά, κάποιος άλλος ΚΤ θα σχολίαζε : “προς Θεού, να μην αμφισβητήσουμε την κρατούσα γλωσσική χρήση με λογικοφανή επιχειρήματα!”.
Bρίσκω ορθά όσα γράφει ο ΚΤ για τη λήψη του αιτουμένου, αλλά δε νομίζω ότι αυτά θίγουν κατά τι τα δύο επόμενα επιχειρήματα του κ. Αναγνωστόπουλου ή ότι ενισχύουν την πατερναλιστική και ηθικιστική, όπως επισημαίνει ο κ. Αναγνωστόπουλος, κρατούσα αθλητική ηθική και την απορρέουσα από αυτή απαγόρευση, ώστε να είναι λανθασμένη η θέση υπέρ της ελευθερίας της φαρμάκευσης.
Σωστά; Απορώ μάλιστα γιατί μπερδεύεσαι τόσο πολύ, δεν χρειάζεται καν να προβής σε κανένα δύσκολο νοητικό πείραμα. Σου ανέφερα απολύτως συγκεκριμένο παράδειγμα αθλήματος, όπου δεν γίνονται έλεγχοι φαρμακεύσεως (παρά μόνο ναρκωτικών), όλοι ξέρουν πάρα πολύ καλά πού οφείλονται οι θηριώδεις τρικέφαλοι και όλοι συνεχίζουν ατάραχοι να πίνουν τις Μπαντβάιζερ και να τρώνε τα νάτσος τους. Κιόμως, δεν σταμάτησε η γη να περιστρέφεται ούτε εξανέστη η “ανθρωπιά” και το ηθικό συναίσθημα κανενός! Τέλος, ο Ασμοδαίος έχει δίκιο ως προς το ότι η αντίρρησή σου ως προς το θέμα της λήψης του ζητουμένου αφήνει άθικτες όλες τις άλλες παρατηρήσεις μου για την απαγόρευση, οι οποίες από μόνες τους θα αρκούσαν.]]>
ντοπαρισμένη κλασσική μουσική, ανενόχλητοι)]]>
Το NBA δε νομίζω ότι τα παίρνει από κρατικούς προϋπολογισμούς για να συντηρεί (και καλά) ολυμπιακές αξίες με αθλητές που εκπαιδεύονται αποκλειστικά σε αυτό που κάνουν από τα 7 ή τα 10 τους.
Και για την πληρότητα της ενημέρωσης δήτε και αυτό.
Κων/νε Δεν είναι λίγα τα επαγγέλματα που επιδεινώνουν ή θέτουν σε κίνδυνο την υγεία αυτών που τα ασκούν.Εργαζόμενοι σε ορυχεία, σε βιομηχανίες με χημικά κτλ. Τέτοια επαγγέλματα υπάρχουν και στον χώρο του θεάματος, όπως κασκαντέρ, οδήγοι φόρμουλας, πυγμάχοι, σχοινοβάτες κτλ. Ακόμα πιο εντυπωσιακό είναι το ότι υπάρχουν άνθρωποι που επιλέγουν συνειδητά επικίνδυνες για την υγεία τους συνήθειες, χωρίς οικονομικό όφελος (το αντίθετο μάλιστα) – π.χ. *απρόσεκτο* σεξ, κάπνισμα, αλκοόλ κτλ Όλα αυτά (και πολλά άλλα) ενέχουν ρίσκο για την υγεία και αυτοί που τα ασκούν ή τα καταναλώνουν το ξέρουν.Για κάποιο λόγο αποφασίζουν να το κάνουν.Γιατί αυτό πρέπει να θεωρείται παράνομο; Γιατί δεν επιτρέπεται σε ένα αθλητή να βλάψει την υγεία του με μεθαδανδροστενολόνη, αλλά επιτρέπεται με νικοτίνη; KT Το πιο πιθανό είνα να μην κατάλαβα εγώ εσένα, δεδομένου ότι δεν είμαι νομικός. Από προηγούμενο ποστ σου είχα μια σοβαρή ένσταση που δεν εξέφρασα, από φόβο μην εκτεθώ (δεδομένου ότι δεν έχω ειδικές γνώσεις, επαναλαμβάνω).Μετά συνειδητοποιήσα ότι δεν έχω βάλει φωτογραφία μου στο προφίλ μου, οπότε λέω “ας το πω και ας εκτεθώ”: Οι “ηθικές αξίες” του λάου δεν είναι αρχή (όπως π.χ. η ελευθερία μου τελειώνει εκέι που αρχίζει του άλλου) και δεν μπορεί να βασίζουμε τους νόμους σε αυτές.Δεν είναι σαφές το περιεχόμενου του όρου και ακόμα χειρότερα: ο λαός μπορεί να έχει όσο αντιφατικές αξίες θέλει, δεν δεσμεύται από τίποτα.Ο νόμος από την άλλη, οφείλει να είναι σαφής και συνεπής. Στην περίπτωση μας, ο λαός μπορεί να υϊοθετεί την αντιφατική θέση ότι η βελτίωση μέσω προπόνησης είναι θεμιτή, ενώ η βελτιώση μέσω χημείας αθέμιτη (συνεπώς την αποκαλεί αλλοίωση, με τρόπο αυθαίρετο).Η υϊοθέτηση αντιφατικών ή αυθαίρετων θέσεων (ιδίως σχετικά με την ηθική) είναι συνηθισμένη άλλωστε – π.χ. ο άντρας που πάει με πολλές είνια γαμίας, η γυναίκα που πάει με πολλούς πουτάνα. Η απορία μου: γιατί ο νόμος υϊοθετεί την πρώτη αλλά όχι και την δεύτερη θέση περί ηθικής; γιατί δεν νομοθετούμε με βάση την δεύετρη αρχή; Αντίστοιχα μπορούν να ειπωθούν και σχετικά με την ανθρωποκτονία: υπάρχουν εγλήματα για τα οποία η άποψη που κυριαρχεί στον λαό είναι “καλά της/του έκανε”.Υϊοθετεί ο νόμος αυτήν την θέση; σε άλλες περιπτώσεις, ο λαός λέει ότι “ο ένοχος πρέπει να κρεμαστεί ανάποδα στο Σύνταγμα” (ή να στειρωθεί – είχε προταθεί αυτό από τον ΛΑΟΣ νομίζω για κάποιον παιδεραστή).Γιατί ο νόμος δεν προβλέπει αυτές τις ποινές, τις οποίες ο λαός φαίνεται να υποστηρίζει σε ειδικές περιπτώσεις; Για να συνοψίσω: Ο λάος μπορεί να λέει ό,τι θέλει: δεν έχει καμμία υποχρέωση να ασπάζεται λογικές ή μη αντιφατικές θέσεις.Μπορεί να πιστεύει ότι το ντόπινγκ είναι ανήθικο επειδή τα φάρμακα τα φτιάχνουν μηχανήματα που έχουν το 666 πάνω τους.Τις διάφορες λέξεις μπορεί να τις χρησημοποιεί όσο αυθαίρετα θέλει, π.χ. να θεωρεί αλλοίωση κάτι που δεν είναι (το ίδιο κάνει και με άλλους όρους, π.χ. “σχιζοφρένεια”). Ο νόμος από την άλλη, οφείλει είναι σαφής, συνεπής και λογικός – δεν (πρέπει να) έχει το ακαταλόγιστο (πού έχει ο λαός). Αυτό που προτείνει ο Θανάσης έχει σαν στόχο να εξορθολογίσει τον νόμο, δηλ. προτείνει νόμους που προκύπτουν από συγκεκριμμένες αρχές και είναι λογικά συνεπείς. Αυτό που προτείνεις εσύ από την άλλη βασίζεται σε αξίες και είναι τόσο αυθαίρετο, όσο η χρήση της λέξης αλλοίωση, αλλά και η ίδια η έννοια “ηθικές αξίες του λαού”. Δεν καταλαβαίνω τι σχέση έχουν τα χρηστά ήθη με την informed consent. Υπογράφει ο αθλητής ότι ο γιατρός του (που επίσης υπογράφει) τον ενημέρωσε ότι αν ακολουθήσει αυτήν την αγωγή, υπάρχει χ πιθανότητα να βγάλει στήθος, να μιλάει σαν τον τράγκα (για κοπέλα), να μην μπορεί να κάνει παιδία κτλ.Ο αθλητής λοιπόν τα γνωρίζει αυτά και αναλαμβάνει το ρίσκο και τις συνέπειες, όπως και με το τσιγάρο. Ο λάος βέβαια, μπορεί να συνεχίσει να το θεωρεί αυτό ανήθικο και να μην ασχολείται με τον συγκεκριμμένο αθλητή.]]>
Επανέρχομαι γιατί η τελευταία σου παρατήρηση είναι σαφώς φάουλ: αν είχες δίκιο και σύμφωνα με όσα έχω υποστηρίξει κατά καιρούς στο Συνιστολόγιο και αλλού, θα μπορούσες να συμπεράνης ότι κάνω σεξ με την μάνα μου, είμαι αδερφή, παίρνω ναρκωτικά, καπνίζω, εκδίδομαι ή τουλάχιστον πηγαίνω στις πουτάνες, κάνω εμπόριο οργάνων και διάφορα άλλα που δεν τα θυμάμαι απέξω αυτήν την στιγμή και απλώς δεν ισχύουν. Τώρα θυμήθηκες να υποστηρίξης ότι δεν αγαπώ τον αθλητισμό. Σε αντίθεση με εσένα, εγώ δεν προσπαθώ να επιβάλω στους συμπολίτες μου το προσωπικό μου ηθικό σύστημα αξιών διά του πελέκεως του νόμου και μάλιστα μέσω του Ποινικού Δικαίου. Κρατώ τις ηθικές μου γνώμες για τον εαυτό μου και για το Συνιστολόγιο και επιδιώκω τον περιορισμό του Ποινικού Δικαίου στο ηθικώς ελάχιστο και αναγκαίο. Λιβ εντ λετ λιβ. Τόσο απλά.
Α, και να μην ξεχάσω.
γράφει για το φαινόμενο της ‘αθλομανίας’ της εποχής του: «Τούτο όμως εσυλλογίσθην, ότι μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνας οι Αθηναίοι, εξιππασθέντες από την λαμπρότητα της πανηγύρεως, την συρροήν του τόσου κόσμου, την παρουσίαν του βασιλέως και των πριγκίπων, τας σημαίας, τα σαλπίσματα, τας φωτοχυσίας, τας μουσικάς και του Λούη τας τιμάς, εκατάντησαν όλοι αθλομανείς. Η Πλάκα, προ πάντων, όπου κατοικώ, έγεινεν όλη ένα είδος σταδίου.»]]>
Κων/νε Πυγμαχία, ορειβασία, κάποιες μορφές διασκέδασης κοκ. Εδώ τα πράγματα αλλάζουν διότι, απλούστατα, δεν υπάρχει άλλος τρόπος να κάνεις ορειβασία ή πυγμαχία (ενώ υπάρχει άλλος τρόπος να κάνεις πρωταθλητισμό!). Φάουλ Αντίστοιχα με τον παράδειγμα σου με τον βιαστή, ούτε η ορειβασία ή η πυγμαχία είναι σκοποί. Σκοπός είναι η διασκέδαση και/ή το χρήμα. Αυτοί οι σκοποί μπορούν να επιτευχθούν και χωρίς να σκαρφαλώνεις σε βουνά ή να παίζεις ξύλο – υπάρχουν λοιπόν και άλλοι τρόποι να πετύχουν τον σκοπό τους αυτοι που αναφέρεις.]]>
Όπως ο λάτρης του Λε-Πα μπορεί και να πάει στην όπερα για να ψυχαγωγηθεί; Δεν είναι το ίδιο η ορειβασία και το σκάκι και δεν υποκαθιστά το ένα το άλλο, όπως δεν μπορεί να “μετρηθεί” το ένα σε σχέση με το άλλο. Value pluralism λέγεται και είναι απλό: χωρίς αυτό δεν υπάρχει πολιτικός φιλελευθερισμός. Αλλά ακόμα κι αν είναι έτσι όπως τα λες, το σχόλιό σου δεν έχει καμμία επίδραση στη θέση μου: δεν υπάρχει extortion στην ορειβασία και την πυγμαχία, όπως στον πρωταθλητισμό, και αυτό είναι το κρίσιμο μέγεθος. Αντίθετα, η διαπίστωσή σου μπορεί να συνεπάγεται ότι υπάρχουν καλοί λόγοι (οι “άλλοι τρόποι” που αναφέρεις) για πατερναλιστικές ρυθμίσεις (αυτογκολ ίσως;). Προσοχή στα φάουλ που ζητάς γιατί δεν ξέρεις καλά τους κανόνες!
Δειυκρίνιση: το value pluralism δεν περιέγραφε το “δεν μπορεί να μετρηθεί” φυσικά, όπως ίσως φάνηκε από την έμπνευσης Ζανίνο (ναι, Ζανίνο) έκφραση που χρησιμοποίησα! Αν και, φυσικά, incommensurability και value-pluralism συνδέοναι στενά – για κάποιους η ανάγκη για το δεύτερο προκύπτει από το πρώτο.
Κώστα, πολύ ενδιαφέρον το τελευταίο σχόλιό σου, θα στοχαστώ και θα αναστοχαστώ επ’ αυτού, αν και εξακολουθώ να κατανοώ έννοιες όπως επιθυμία και καταναγκασμός διαφορετικά από εσένα. Ένα πράγμα μόνο: γιατί πρέπει ρε φίλε κάθε φορά να μου βγάζης την ψυχή προτού συμφωνήσης ότι η ισχύουσα εγκληματοποίηση είναι απορριπτέα ή τουλάχιστον υπερβολική κ.λπ.; Ανυπόφορος είσαι πια! :-)
Δαρκνεσσ, το βασικό συμφέρον που έχω εγώ εντελώς προσωπικά από την απεγκληματοποίηση της φαρμάκευσης είναι να σταματήσω να διαβάζω προσβολές σαν τις δικές σου, αλλά μάλλον θα αργήσω…
Είδαμε το φως το αληθινό διά της του σκότους κατηχήσεως…