Τέσσερα χρόνια μετά την ανάρτηση αυτού του άρθρου λίγα πράγματα έχουν αλλάξει. Ειδικά ενόψει της επαπειλούμενης εκλογικής νίκης του Σαμαρά και των συν αυτώ, των “χωρίς την λέξη Μακεδονία ή παράγωγό της”, των αμακεδονιστών δηλαδή, το Μακεδονικό παγιώνεται και γιγαντώνεται πάρα πάσα προσδοκία σαν ζήτημα εξωτερικής πολιτικής της χώρας μας. Δυστυχώς.
Ας διευρύνουμε όμως λίγο τον ορίζοντά μας.
Μάλλον δεν έχετε ιδέα τίνος η σημαία είναι αυτή, και με το δίκιο σας:
Νότιο Σουδάν λοιπόν, το νεώτερο κράτος στον κόσμο μέχρι το επόμενο. Και αυτό είναι το παλιό καλό σκέτο Σουδάν.
Είμαι βέβαιος ότι το έχετε ήδη πιάσει το υπονοούμενο. Μία γεωγραφική περιοχή με ενιαίο όνομα και ιστορία διανέμεται σε δύο (ή περισσότερα) κράτη κατά μήκος εθνικών και πολιτιστικών γραμμών, ένα εκ των οποίων παίρνει το όνομα της περιοχής αυτούσιο και ένα με γεωγραφικό προσδιορισμό. Μπορεί το Σουδάν να υπαγορεύση στο Νότιο Σουδάν την ονομασία του; Δικαιώς θα παρεπονείτο ότι το μέρος δεν ισούται προς το όλον και ότι ο χαρακτηρισμός “Νότιο” Σουδάν υποκρύπτει αλυτρωτικές βλέψεις; Και σε ποιον ανήκει τέλος πάντων η σουδανική ιστορία;
Η αναλογία βέβαια δεν είναι τέλεια προς τα ημέτερα, όπως είναι αυτή εδώ, όπως και το γνωστό παράδειγμα των ενός δύο Λουξεμβούργων, αλλά νομίζω ότι μοιάζει όσο χρειάζεται.
Τέλος πάντων, όσοι δεν πείθονται δεν πρόκειται να πειστούν, συμπεριλαμβανομένου εμού. Μια σύνθετη ονομασία με γεωργαφικό προσδιορισμό για την ΠΓΔΜ κακό δεν θα έκανε, αλλά άλλα είναι τα καίρια.
Η βασική εξέλιξη των τεσσάρων ετών που μεσολάβησαν ήταν η εθνικοπατριωτική σαχλαμάρα του Καραμανλέως Β΄ του Μικρού και της Ντόρας Ζήμενς στην περίφημη εκείνη σύνοδο του ΝΑΤΟ στο Βουκουρέστι, εθνικοπατριωτική σαχλαμάρα που μας στοίχισε, ως γνωστόν, μια καταδίκη από το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης. Τότε βέβαια οι έγκριτοι σχολιαστές ισχυρίζονταν ότι
Το βέτο της Ελλάδας στην προχθεσινή σύνοδο του ΝΑΤΟ δεν στρέφεται κατά της FYROM, στρέφεται κατά της αδιαλλαξίας και της πολιτικής μυωπίας των ηγετών της γείτονος χώρας, οι οποίοι διαστέλλουν το εθνικιστικό φαντασιακό των συμπολιτών τους, αγνοώντας τη βούληση και τη διάθεση συνεργασίας του όμορου λαού
και διαπίστωναν ότι
Η συμβολική ήττα στο Βουκουρέστι μπορεί να σημάνει το τέλος των ψευδαισθήσεων και την απαρχή μιας ωρίμανσης στη γειτονική μας χώρα. Να δουν ότι η Ελλάδα δεν είναι εχθρός, απεναντίας· αλλά ζητεί απλώς μια ακριβή γεωγραφική ονομασία, που δεν θα τρέφει ανιστόρητους αλυτρωτισμούς ή μεγαλοϊδεατισμούς, σε καμία πλευρά των συνόρων.
Όλα τα είχαν διακρίνει, εκτός βέβαια από την δεινή δικαστική ήττα μιας χώρας που έχει στηρίξει όλη της την εξωτερική πολιτική έναντι της Τουρκίας στο Διεθνές Δίκαιο. Κάποιοι άλλοι δεν το βλέπαμε έτσι βέβαια τότε.
Στο Βουκουρέστι όχι απλώς παραβιάσαμε την υπογραφή μας στην Ενδιάμεση Συμφωνία, όχι απλώς φερθήκαμε στην ΠΓΔΜ όπως ακριβώς φέρεται η Τουρκία στην Κύπρο, αρνούμενη να υπερψηφίση αιτήσεις ένταξής της σε διάφορους διεθνείς οργανισμούς “μέχρι να επιλυθή η διαμάχη” (σας θυμίζει κάτι η διατύπωση; Θα έπρεπε…), όχι μόνο εκμεταλλευθήκαμε την πολιτική μας επιρροή για να παρακάμψουμε το νομικό κώλυμα (ενώ στο Αιγαίο και στην Κύπρο κατηγορούμε δικαίως την Τουρκία ότι κάνει το ίδιο), αλλά στείλαμε το απόλυτο μήνυμα επιθετικότητας και άρνησης στον γείτονα και φίλο λαό: άνευ όρων υποταγή ή στο περιθώριο της Ιστορίας.
Έγραψα κάμποσα και κάμποσο συγκεχυμένα, χωρίς πραγματικό ειρμό. Πιο πολύ ήθελα να εκφράσω την απογοήτευσή μου. Οι θύραθεν Μακεδόνες χάνονται για την Ελλάδα, ριζοσπαστικοποιούνται και μας εχθρεύονται. Δυστυχώς.
απολυτα σχετικο με το προηγουμενο κειμενο μου, δεν λεμε να μαθουμε να κανουμε φιλους. Οι Ελληνες λατρευουν να κριτικαρουν ισχυρα κρατη για την συμπεριφορα τους, απο ΗΠΑ μεσω Γερμανιας μεχρι Τουρκια (δυνατο κρατος, γκουχ γκουχ, τεσπα). Αλλα αν η Ελλαδα ηταν στην θεση των ΗΠΑ θα ηταν 10 φορες χειροτερη. Την εξωτερικη μας πολιτικη χαρακτηριζει η κουτοπονηρια και ο μυωπικος εαυτουλισμος. Εκει που μας παιρνει κανουμε τους αφορητους μαγκες, εκει που δεν μας παιρνει το βουλωνουμε χωρις καν σωστη διπλωματικη προσπαθεια να κερδισουμε καποιο πλεονεκτημα.
Στο θεμα της Μακεδονιας (πολυ μικρης σημασιας για μενα για να σπαταλαμε πολιτικο κεφαλαιο) πρεπει να καταλαβουμε οτι περασαμε ηδη απο το απογειο της σχετικης διαπραγματευτικης ισχυος μας. Οτι καταφερουμε να κανουμε πρεπει να γινει συντομα, ο χρονος δουλευει υπερ της ΠΓΔΜ (που εδω και καμμια δεκαετια ειναι παγκοσμιως γνωστη ως Μακεδονια κατι που πολυ δυσκολα αλλαζει πια). Και να τελειωνουμε με αυτην την ιστορια, να αποκτησουμε σχεσεις φιλιας με ενα μικρο κρατος που ειναι φυσικος μας συμμαχος και οφελιμος εμπορικος εταιρος, να βοηθησουμε και οσο μπορουμε στην αναπτυξη τους. Γιατι θελουμε δεν θελουμε οι γειτονες επηρεαζουν και την δικη μας οικονομικη και κοινωνικη πορεια.
Αυτό είναι σωστό γενικά και ακόμη περισσότερο στην συγκεκριμένη περίπτωση.
Και όχι μόνο αυτό, αλλά μακροπρόθεσμα έχει την δική μας ανάγκη για σταθεροποίηση έναντι γειτόνων με αμφίβολες προθέσεις, καθώς και για πρόσβαση στην θάλασσα. Εμείς τα αντιλαμβανόμαστε αυτά μόνο ως μέσα πίεσης και εκβιασμού, όχι ως ευκαιρίες μόνιμης και πιστής φιλίας.
Πάντως είναι φοβερή η ευκολία με την οποία ξεχνάμε το Διεθνές Δίκαιο, όταν μας παίρνει να πουλήσουμε νταϊλίκι. Είχε πέσει στα χέρια μου το υπόμνημα της Ελλάδος στο ΔΕΚ όταν συζητούντο τα ασφαλιστικά μέτρα (από την Επιτροπή) για τον αποκλεισμό των συνόρων. Το μεγαλύτερο μέρος του το κατελάμβανε το παράπονο που η Επιτροπή δεν συντάσσεται μ’ εμάς, που είμαστε και μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης, στο κάτω-κάτω, άρα σύμμαχοι, αλλά με τους κακούς ακατονόμαστους.