Η κατάσταση βέβαια ήταν από καιρό σε γνώση της καθοδήγησης. Έπρεπε όμως να έρθη η Τριμερής για να γίνουμε και μεις συνΙστολόγιο Δικαίου, να μπη και στην αναΜόρφωση μια κάποια τάξις.
Θέτω συνεπώς σε δημόσια διαβούλευση το Ειδικό Μέρος του Κώδικα Ποινιστολογικού Δικαίου (ΚΠΙΔ). Παρατίθενται μόνο οι ειδικές υποστάσεις, δεδομένου ότι η Ποινολογία του ΚΠΙΔ θα εκτεθή αναλυτικώτερα σε μελλοντική ανάρτηση (και το Γενικό Μέρος ίσως σε τρίτη). Οι παρατιθέμενες ποινές στο παρόν σχέδιο έχουν χαρακτήρα παραδειγματικό και ενδεικτικό. Δεν τυποποιούνται ως ιστολογικά αδικήματα πράξεις που κινούνται απλώς εντός του ορίου της αγένειας (π.χ. σχόλια σε παντελώς άσχετα θέματα, που σκοπό έχουν να προκαλέσουν, καταχρηστική άσκηση της βαθμολόγησης αναρτήσεων και σχολίων κ.τ.τ.).
Ο ΚΠΙΔ εφαρμόζεται συμπληρωματικώς προς τα αδικήματα τα προβλεπόμενα στον Ποινικό Κώδικα, ιδίως τα κατά της τιμής, προσηκόντως ανακεκαθαρμένα εννοείται. Δεν έχει φυσικά χαρακτήρα νομικό, παραμένει όμως ένα σύστημα ιστολογικών κυρώσεων.
Έχουμε και λέμε λοιπόν τις εξής κατηγορίες αδικημάτων:
ΕΓΚΛΗΜΑΤΑ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ ΤΗΣ ΕΚΦΡΑΣΗΣ
Εισηγητική έκθεση: Το ίδιο το ιστολογείν είναι μια άσκηση ελευθερίας της έκφρασης. Για τον λόγο αυτό, ο ΚΠΙΔ είναι ιδιαίτερα ευαίσθητος στα θέματα αυτά. Το κεφάλαιο εισάγει ιδιαίτερα εγκλήματα (delicta propria), εγκλήματα δηλαδή τελούμενα όχι από τον καθένα, αλλά μόνο από συνΙστολόγους, και μάλιστα με ιστολογικό βαθμό τέτοιο, που να τους επιτρέπη τεχνικά την τέλεση των πράξεων που εγκληματοποιούνται (π.χ. ιστολογιάρχης).
Διαγραφή αλλότριας ανάρτησης
ΣυνΙστολόγος που διαγράφει αλλότριο άρθρο, τιμωρείται με αφιστολόγηση και υποβιβασμό.
Εδώ ως άρθρο νοείται τόσο το δημοσιευμένο άρθρο (: ανάρτηση), όσο και το προσχέδιο. Η διαγραφή ιδίας αναρτήσεως δεν τιμωρείται, αν και προσωπικά την θεωρώ κάπως αγενή, σε κάποιες περιπτώσεις τουλάχιστον: ναι μεν καθένας έχει δικαίωμα στο προσωπικό πνευματικό του δημιούργημα, αλλά αξίζει προστασίας και η εμπιστοσύνη των τρίτων που σχολίασαν.
Διαγραφή αλλοτρίου σχολίου
ΣυνΙστολόγος που διαγράφει αλλότριο σχόλιο, τιμωρείται με αναστολή ιστολογήσεως και υποβιβασμό.
Ισχύουν κατ’ αναλογίαν τα ανωτέρω. Η ποινή είναι ηπιώτερη λόγω της αντικειμενικά μικρότερης σημασίας του σχολίου από το άρθρο.
ΕΓΚΛΗΜΑΤΑ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΗΣ ΤΑΥΤΟΤΗΤΑΣ
Εισηγητική έκθεση: Κάθε διάλογος είναι διάλογος μεταξύ προσώπων. Το πρόσωπο επιτρέπει να καταλογίζωνται μομφές, να χρεωπιστώνωνται επιχειρήματα, να απονέμωνται τα εύσημα. Κάθε πράξη που προσβάλλει το έννομο ιστολογικό αγαθό της διαδικτυακής διαβούλευσης, συσκοτίζοντας την σύνδεση των γραφομένων με ένα πρόσωπο, μπορεί υπό προϋποθέσεις να τιμωρηθή. Δεν απαγορεύεται όμως η ανωνυμία [αν και έχω εκφράσει εδώ την άποψή μου σχετικά].
Αντιποίηση
Όποιος αντιποιείται αλλότρια διαδικτυακή ταυτότητα, τιμωρείται με με απαγόρευση αρθρογραφίας ή σχολιογραφίας ή αμφότερες τις ποινές και με υποβιβασμό.
Η αντιποίηση διαδικτυακής ταυτότητας προσβάλλει, εκτός από την ομαλή και απρόσκοπτη διεξαγωγή της διαδικτυακής διαβούλευσης, και το δικαίωμα του θύματος της αντιποίησης στο προϊόν του πνευματικού του μόχθου. Δυνατή συνεπώς και η παράσταση πολιτικής αγωγής εκ μέρους του.
Απάρνηση
Όποιος απαρνείται την διαδικτυακή του ταυτότητα, τιμωρείται με αναστολή ιστολογήσεως, επίπληξη και υποβιβασμό.
Η τυπικώτερη περίπτωση είναι η εξής: ο Α ερωτά τον Β “καλά, εσύ δεν είχες γράψει το Χ;”, ο δε Β το αρνείται ψευδώς. Η απάρνηση δεν καταλαμβάνει πάντως την απλή αλλαγή διαδικτυακής ταυτότητας, καίτοι οφείλω να πω ότι θεωρώ αγενή την αλλαγή χρηστωνύμου που δεν συνοδεύεται με κάποια εύλογη αναγγελία της [όπως είχε κάνει πιο παλιά ο Νι-Με/Σναποράζ].
ΕΓΚΛΗΜΑΤΑ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΣΥΝΙΣΤΟΛΟΓΙΚΗΣ ΤΑΞΕΩΣ
Εισηγητική έκθεση: Το έννομο αγαθό της συνΙστολογικής τάξης συνίσταται στην εν συνΙστολογίω ευταξία, που επιτρέπει την ειρηνική απόλαυση όλων των άλλων εννόμων αγαθών.
Διατάραξη συνΙστολογικής ειρήνης
Όποιος εισδύει στο μηχανοστάσιο του συνΙστολογίου ή αλλοιώνει την εμφάνισή του ή με άλλο τρόπο εκθέτει σε κίνδυνο την συνΙστολογική τάξη, τιμωρείται με αναστολή ιστολογήσεως. Σε ιδιαιτέρως βαρείες περιπτώσεις, μπορεί να επιβληθεί και η ποινή της απαγόρευσης αρθρογραφίας ή σχολιογραφίας ή αμφότερες οι ποινές.
Η περίπτωση καλύπτει απρόσκλητους επισκέπτες που τυχόν παριστάνουν τους αδμινιστράτορες, καθώς και εξωτερικές επιθέσεις από πειρατές του Διαδικτύου.
Σχόλια;
Auto to “administratores” poly mou arese!
Mipws omws tha eprepe se kathe diataxi na prostethei ritra epikourikotitas?
perimenw enagwniws to geniko meros!
αλιμονο στο συνιστολογιο που χρειαζεται ποινιστολογιο!
Γενικα συμφωνω και ανυπομονω να δω ευρηματικες ποινες :) Εχω ομως μια απορια σε σχεση με την απαρνηση: αν απαγορευεις την απαρνηση, δεν απαγορευεις ουσιαστικα την ανωνυμια? Πες οτι καποιος αλλαζει 30 ταυτοτητες και στο τελος γραφει με το πραγματικο του ονομα. Τον ρωτανε, εσυ Γιωργο Παπαδοπουλε δεν εισαι που εγραφες ως Joe Gaga? Ο Joe Gaga δεν εγραφε πιο πριν ως John Bananahammock? Ο B δεν ηταν που εγραφε ως Sammy the Schnozz? Αυτος δεν εγραφε πιο πριν ως Tubby the Tuba? Και ο Τ δεν ηταν που εγραφε ως Βαθυ Λαρυγγι και εκανε ολες τις αποκαλυψεις στο Ουωτεργκεητ?
Φορτθνε, γιατί ρήτρα επικουρικότητας; Το ΓΜ δεν θα είναι πολύ ενδιαφέρον, βασικά επανάληψη του ΠΚ.
ΣΓ, γιατί να αλλάξη 30 ταυτότητες; Ας γράψη ανώνυμα από την αρχή μέχρι το τέλος. Ούτε τιμωρείται η αλλαγή ταυτοτήτων από μόνη της βέβαια. Αλλά η απάρνηση είναι μια μορφή απάτης περί τον διάλογο.
Όπως είναι και το εξής, το θέτω και αυτό στην συζήτηση: έχουν σχολιάσει εδώ ας πούμε κάποιοι δικαστές. Δεχθήκαμε ότι είναι δικαστές και τους απαντήσαμε ως δικαστές, πιστεύω και εγώ ότι ήταν πράγματι δικαστές. Αλλά δεν υπήρχε άλλο στοιχείο από την δήλωσή τους και την καλή μας πίστη.
Αν μας είχαν εξαπατήσει ως προς την ιδιότητά τους αυτή, θα έπρεπε η συμπεριφορά τους να αποτελή κάποιου είδους συνΙστολογικό αδίκημα;
τι εννοεις γιατι να αλλαξει 30 ταυτοτητες? γιατι ετσι ενιωθε? Και γιατι ειναι κανεις υποχρεωμενος να γραφει ανωνυμα ολη του την ζωη?
Για τους δικαστες ειναι αλλο πραγμα, εχουμε παραποιηση ιδιοτητας που οσο ναναι ειναι φαουλ. Δεν μπορεις να εισαι 50ης με μπακα και να δηλωνεις 20χρονη παιδουλα, ουτε να σαι δικηγορος και να δηλωνεις δικαστης.
Ο συναισθηματικός κόσμος κάθε σχολιαστή είναι σεβαστός όσο δεν παραβλάπτει τον διάλογο. Στο παράδειγμά σου, θα μπορούσε να ενημερώση περί της αλλαγής, όπως έκανε και ο Σναπ. Ή θα μπορούσε να αλλάξη όσες ταυτότητες θέλει, αλλά να μην πη ψέματα αν ερωτηθή. Οι άλλοι δεν του φταίνε τίποτε να τους κοροϊδεύη.
Σκέψου και την εξής παραλλαγή: ας πούμε ότι αναγνωρίζω τον τρόπο γραφής κάποιου παλιού γνωστού και του λέω “Πού χάθηκες, ρε συ!”, οπότε αυτός το αρνείται για να προστατεύση την ανωνυμία του.
Αδίκημα;
παρε το παραδειγμα του Νικολα Μπουρμπακι ή του deepthroat ή καποιου πολιτικου που σατιριζει την πολιτικη κατασταση ή καποιου που δινει πληροφοριες για ενα καρτελ απο μεσα ή ή ή. Χρειαζεται να εξηγησω γιατι ειναι καλο να προστατευουμε την ανωνυμια τους?
Ειναι αδικημα αν αναγνωρισεις την γραφη τους να πουνε, τι λες ρε, εγω δεν εχω καμμια σχεση με αυτο το ατομο?
Γενικά, θα ήθελα να ακούσω απόψεις ως προς το τι συνιστά αφόρητη συμπεριφορά στο πλαίσιο του ιστολογείν, συμπεριφορά όχι απλώς ενοχλητική, αγενή ή εκνευριστική, συμπεριφορά που το συνΙστολόγιο θα έπρεπε να μην ανέχεται. Σκέφτηκα και κατέγραψα μερικές στην ανάρτηση, αλλά ασφαλώς θα μου έχει διαφύγει κάτι.
Επίσης, οφείλω να παραδεχθώ ότι η σύνταξη ενός νομοθετικού κειμενου, ακόμη και του ΚΠΙΔ, είναι πράγμα πολύ δυσκολώτερο από την κριτική σε αυτό. Η νομοτεχνική είναι μια ξεχωριστή ικανότητα, που χρειάζεται εμπειρία και ευφυΐα. Και αυτό είναι κάτι που μερικές φορές το λησμονώ, όταν ασκώ κριτική στα διάφορα (βλακώδη) νομοθετήματα.
Φίλε μου νομοθέτα! Ας δούμε νέτα-σκέτα
όσα εδώ θεσπίζεις, μ’ επώνυμη γραφή.
Είναι κακός ο νόμος! Και ως συντάκτης μόνος,
αξίζεις: Ένα Γιού-Χα! Kι αυτή την κριτική:
Ο Άνσελμ Φωϋερβάκχος –του ποινικού ο Γράκχος-
είχε νομίζω θέσει, ετούτη την αρχή:
«Έγκλημα δε γνωρίζω, ούτε ποινή θεσπίζω
αν πρότερα δε θέτω: στοιχεία και μορφή!»
Όμως, και χάρη λόγου, τον του ποινιστολόγου
ζηλώσας και ποθήσας, τον αίνο τον λαμπρόν,
κατέφθασες με φόρα, να καταργήσεις τώρα
το κορυφαίο δόγμα, απάντων ποινικών…
Κι έτσι μιλάς για «τάξη», χωρίς την κάθε πράξη
να την προσδιορίζεις, σωστά και αυστηρώς…
Μιλάς για «ευταξία». Μα πού ΄ναι τα στοιχεία;
Ποίος ο «άλλος τρόπος»; Και ποιος ο «κίνδυ-νός»;
Κι έτσι συνιστο-Σόλων, τον του Δικαίου ρόλον
τον έχασες, φοβούμαι – παρά τη μόρφωση..
Τη sine lege nulla, ως Οφηλία δούλα
Τη βίασες! Μπρος-Θάν’ μου, στην Αναμόρφωση…
Στιχουργέ,
πολύ ενδιαφέρον το σχόλιο και ακόμη πιο πολύ το στιχολόγιό σου!
Αλλά προτού απαντήσω επί της ουσίας, πρέπει να επιλυθούν τα διαδικαστικά ζητήματα: δεν είναι δυνατόν ακριβώς στην ανάρτηση όπου γράφω
να πράξω διαφορετικά.
Καναδυό σκέψεις ακόμα:
Για την υποβολή σχολίου ζητείται η αναγραφή μιας έγκυρης ηλεκτρονικής διεύθυνσης. Μερικοί δεν το κάνουν. Θα έπρεπε να συνιστά ιστολογικό αδίκημα;
Θα έλεγα όχι. Προσωπικά δεν μου αρέσει και με προδιαθέτει αρνητικά, ακόμη και αν υπάρχη κάποιος αρκετά καλός λόγος (π.χ. από το εμαιλ προκύπτει η ταυτότητα και ο σχολιαστής θέλει να διατηρήσει την ανωνυμία του. Φτειάξε ένα άλλο εμαιλ ρε φίλε!), αλλά δεν νομίζω ότι παραβλάπτει τον διάλογο.
Για το θέμα της απάρνησης, κλίνω προς την άποψη ότι συντρέχει λόγος άρσεως του αδίκου αν η απάρνηση τελείται προς υπεράσπιση της ανωνυμίας από αθέμιτη αποκάλυψή της. Ονομάζω αυτον τον λόγο άρσεως του αδίκου “πέτρεια ένσταση” και τώρα που του έδωσα πιασάρικο όνομα προσαπαιτώ από τον απαρνησάμενο να κλαύση πικρώς που λέει ψέματα και πέφτει μες στα αίματα.
Εδώ όμως πρέπει να προσθέσουμε ένα ακόμη ιδιαίτερο ιστολογικό αδίκημα για τους συνΙστολόγους που καταχρώνται των δεδομένων που υποβάλλουν οι σχολιαστές. Και άλλο ένα για την προσβολή πνευματικής ιδιοκτησίας τρίτων.
Αυτά και βλέπουμε.