Month: April 2013

Μεθιστολόγηση αυτού εδώ του άρθρου, που δημοσιεύθηκε σαν σήμερα πέντε χρόνια πριν, με κάποιες αλλαγές.

Μία από τις ωραίες εκείνες διατάξεις του όχι και τόσο πολυχρονεμένου ελληνικού Συντάγματος είναι το άρ. 4 παρ. 4 Συντ., το οποίο επιφυλάσσει την είσοδο στην ακριβή δημόσια υπηρεσία μόνο στους ημεδαπούς:

Μόνο Έλληνες πολίτες είναι δεκτοί σε όλες τις δημόσιες λειτουργίες, εκτός από τις εξαιρέσεις που εισάγονται με ειδικούς νόμους.

Βέβαια, μετά την τσουναμοειδή επέλαση του ευρωπαϊκού δικαίου, η διάταξη αυτή έχει καταστή γράμμα κενό για τις περιπτώσεις των Ευρωπαίων πολιτών. Παραμένει όμως απολύτως ισχυρή για τους λεγόμενους πολίτες τρίτων χωρών, ήτοι εκτός ΕΕ.

Πρότασή μου είναι η αναθεώρηση της διάταξης με την αντιστροφή της σχέσης κανόνα και εξαίρεσης ως εξής:

Mόνο Έλληνες πολίτες είναι δεκτοί σε όποιες δημόσιες λειτουργίες εισάγεται σχετική εξαίρεση με ειδικούς νόμους.

Οι τριτοχωρικοί λοιπόν πολίτες, οι τριτοκοσμικοί του 21ου αιώνα, δεν μπορούν να ανταποκριθούν στα υψηλά καθήκοντα του Έλληνος δημοσίου υπαλλήλου. Ο γονότυπός τους δεν τους βοηθεί στην πρωτοκόλληση, σφράγιση, προώθηση, καταλογογράφηση, έγκριση, φωτοτύπηση, αρχειοθέτηση εγγράφων.

Read moreΚατά του άρ. 4 παρ. 4 Συντ.

Σήμερα παρουσιάζω τον σχολιασμό μιας πολύ σημαντικής απόφασης του ΕΔΔΑ, η οποία κατήσχυνε διεθνώς την χώρα μας και προανήγγειλε την αλλαγή του καθεστώτος χορήγησης ασύλου στην ΕΕ.

Η υπόθεση έχει παλιώσει αρκετά, αλλά ο απόηχός της συνεχίζει να είναι εντυπωσιακός. Όταν είχε δημοσιευθή, είχα παραλείψει να διαβάσω την ογκώδη απόφαση, αρκούμενος στις θριαμβολογίες των οργανώσεων ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Τώρα που την διάβασα, δεν άλλαξα γνώμη για την κατάντια της χώρας μας, άλλαξα όμως για τον αιτούντα.

Παιδιά, λάθος παράδειγμα βρήκατε.

Στην υπόθεση M.S.S. κατά Βελγίου και Ελλάδος (Ιαν 2011) λοιπόν η Ελλάδα καταδικάστηκε για τρεις διαφορετικές παραβιάσεις της ΕΣΔΑ:

Ο αιτών είναι ένας Αφγανός αιτητής πολιτικού ασύλου, ο οποίος έφτασε για πρώτη φορά στην Ελλάδα στις αρχές του 2008 μέσω Ιράν και Τουρκίας. Έφτασε έχοντας πληρώσει 12.000 δολάρια στον μεταφορέα του και χωρίς ταξιδιωτικά έγγραφα. Κατά την πρώτη του αυτή παραμονή στην χώρα μας κρατήθηκε επί μία εβδομάδα, χωρίς να υποβάλη αίτηση ασύλου. Διατάχθηκε να εγκαταλείψη την χώρα, αλλά αντ’ αυτού κατέφυγε στο Βέλγιο, όπου ήθελε εξαρχής να φτάση, επειδη, λέει, είχε συμπαθήσει κάτι ΝΑΤΟϊκούς στρατιώτες από το Βέλγιο, που είχε γνωρίσει στην πατρίδα του. Οι Βέλγοι τον ταυτοποίησαν μέσω αποτυπωμάτων και τον έστειλαν πίσω στην Ελλάδα σύμφωνα με τον Κανονισμό Δουβλίνο ΙΙ, παρά τις διαμαρτυρίες του. Στην Ελλάδα, κρατήθηκε επί 3 ημέρες στο κρατητήριο του αεροδρομίου, μέχρι να υποβάλη αίτηση ασύλου. Εκεί επικρατούσε υπερπληθυσμός κρατουμένων, δεν υπήρχαν τουαλέτες παρά μόνο έξω, όπου πήγαινες με την άδεια των αστυνομικών φρουρών, το φαγητό ήταν λίγο και κοιμόταν στο πάτωμα. Μόλις υπέβαλε την αίτηση, ο αιτών αφέθηκε ελεύθερος με την παραγγελία να μεταβή στο Αλλοδαπών για να συμπληρώση τα στοιχεία του, πράγμα που δεν έκανε, αντίθετα με τις υποχρεώσεις του από το άρ. 9 π.δ. 114/2010. Ακολούθως, ο αιτών ζούσε ως άστεγος στην Αθήνα για περίπου 10 ημέρες, μέχρι που συνελήφθη πάλι στο αεροδρόμιο με πλαστή βουλγαρική ταυτότητα. Καταδικάστηκε από το αυτόφωρο και αφέθηκε πάλι ελεύθερος. Όταν μετά από μήνες ωρίστηκε επιτέλους η συνέντευξη για την παροχή ή μη ασύλου, ο αιτών δεν πήγε, καίτοι είχε παραλάβει την κλήση και την είχε υπογράψει παρουσία διερμηνέα (ισχυρίστηκε ότι ο διερμηνέας δεν του είπε τίποτε για συγκεκριμένη ημερομηνία. Τι του είπε τότε και τι διερμήνευσε;).

Read moreM.S.S. κατά Ελλάδος: λάθος παράδειγμα!