Inception ή ο Kubrick του φτωχού

Τυπικό φρούτο των 00ς είναι ένα υποείδος ταινιών που συγγενεύουν με την επιστημονική φαντασία και χαρακτηρίζονται από πρωτότυπα σενάρια που (φαίνεται να) απαιτούν ένα έξυπνο κοινό. Πάπας αυτού του κινηματογράφου είναι ο σεναριογράφος Charlie Kaufman (Eternal sunshine of the spotless mind, Being John Malkovich).

Σε αυτήν την „κατηγορία“ ανήκει νομίζω και η ταινία Inception, το χιτ της εποχης. Αν ήθελα να ορίσω την κατηγορία αυτή, θα έλεγα ότι είναι το ακριβώς αντίθετο ταινίων όπως η 7η σφραγίδα ή το 2001, οι οποίες πραγματεύονται εξαιρετικά πολύπλοκα και δύσκολα θέματα μέ όχημα απλές και εύκολα κατανοητές ιστορίες που αφήνουν χώρο στην κινηματογραφική γλώσσα να μιλήσει. Το Inception από την άλλη κάνει το αντίθετο: πραγματεύται ένα απλό και εύκολο θέμα με εξαιρετικά πολύπλοκο και δύσκολο τρόπο, πνίγοντας την κινηματογραφική γλώσσα.

Η έλλειψη, ουσιαστικά, θέματος (από την οποία πάσχει η ταινία) είναι αυτή που ευθύνεται για την κακή χρήση του κινηματογραφικού μέσου.

Read moreInception ή ο Kubrick του φτωχού

Ο Παλαιστης – The Wrestler (2008)

Ο Παλαιστής είναι κατά την γνώμη μου μια από τις καλύτερες ταινίες των τελευταίων χρόνων. Παρουσιάζει την πρωτοτυπία (για αμερικάνικη ταινία) να έχει σαν ήρωα ένα, κατά κάποιο τρόπο, προλετάριο. Πρόκειται για ένα ήρωα του κατς από τα 80ς, τώρα πλέον στα χρόνια τις παρακμής του – είναι τόσο άσχημα για αυτόν τα πράγματα που αναγκάζεται να βρει αλλού δουλειά, υπάλληλος σε σούπερμάρκετ.

Τέτοιοι ήρωες είναι συνηθισμένοι σε ευρωπαϊκές ταινίες, αλλά στην Αμερική είναι σχετικά σπάνιο φαινόμενο. Στην ήπειρό μας, αυτού του είδους ο κινηματογράφος αρχίζει ήδη από τους αδελφούς Λουμιέρ που κινηματογραφούσαν καθημερινούς ανθρώπους και εργάτες. Από εκεί και πέρα, υπάρχουν ένα σωρό παραδείγματα, όπως οι σύγχρονοι αφοί Dardenne και ο Κεν Λόουτς.

Αυτού του είδους ο κινηματογράφος στην Ευρώπη αποτελεί προνομιακό χώρο της Αριστεράς και εκφράζει τον τρόπο που οι διανοούμενοί της βλέπουν αυτήν την κοινωνική ομάδα.

Η σπουδαιότητα του Παλαιστή συνίσταται στο ότι, ενώ φαίνεται να γνωρίζει την ευρωπαϊκή παράδοση και να χρησιμοποιεί ορισμένες τεχνικές της, βλέπει το (ύπο)προλεταριάτο από εντελώς διαφορετική οπτική γωνία, εντελώς ξένη προς αυτήν.

Read moreΟ Παλαιστης – The Wrestler (2008)

Απο το Μητροπολις στο Αβαταρ

Με αφορμη μια σκηνη

Η ακριβοτερη ταινια του βωβου κινηματογραφου ολων των εποχων ηταν το Μητροπολις* του Φριτς Λανγκ, μια υπερπαραγωγη αντιστοιχη του Αβαταρ για την εποχη της. Εχουν γραφτει πολλα για την ταινια, αλλα θα’θελα να δωσω λιγες σκεψεις που μου’ρθαν ξαναβλεποντας καποιες σκηνες και συγκρινοντας λιγο με την σημερινη εποχη και την υπερβολη του Αβαταρ.

Το 1929 οι ταινιες παρεμεναν πιο πολυ εργα τεχνης παρα καθημερινη διασκεδαση. Το Μητροπολις ηταν σιγουρα ενα μπλοκμπαστερ της εποχης, αλλα και παλι ηταν γερμανικο και αρτιστικο. Η σκηνη με τους εργατες θυμιζει περισσοτερο θεατρο, παρα κινηματογραφο. Και το στησιμο της εικονας ειναι καταπληκτικο, ακομα και ακινητη να ειναι η ταινια, στον θεατη ξυπνανε συγκεκριμενα συναισθηματα.

http://www.youtube.com/watch?v=qrdTdp5UF-M&feature=related

Με λιγες σκηνες πειθεσαι να γινεις επαναστατης ή εστω μαρξιστης. Για να δεσει το γλυκο, ο σκηνοθετης αντιπαραβαλει με τους καλοπερασακηδες πλουσιους της εποχης, που διασκεδαζουν με τα λεφτα του μπαμπα.

Read moreΑπο το Μητροπολις στο Αβαταρ