αναΜορφωση - συνΙστολογιο

Η υπόθεση Σακκά κρύωσε σχετικά, αλλά, επειδή δεν αξιώθηκα να γράψω την γνώμη μου όταν κόχλαζε, την καταθέτω καθυστερημένη έστω και τώρα.

Καταρχάς, ο απεταξαμηνισμός: καλό είναι να μην βγάζουμε βιαστικά συμπεράσματα, να ακούμε και τις δύο γνώμες σε μια υπόθεση, να μην σκοτωνώμαστε ποιος θα προκάμη να πη το μακρύ του και το κοντό του στο τςιττερ. Την δικογραφία της υπόθεσης δεν την έχω διαβάσει, αλλά με αυτήν την επιφύλαξη έχω σχηματίσει την εξής γνώμη σε νομικό επίπεδο και με βάση τα πραγματικά περιστατικά που συνομολογούνται από όλους:

Read moreΥπόθεση Σακκά

Επαναφέρω εδώ κάποιες σκέψεις που εν σπέρματι είχα διατυπώσει εδώ.

Δεν απέχουμε πολύ ίσως από την τεχνητή μήτρα. Θα ξημερώση η ημέρα εκείνη που η κάθε πολυάσχολη εγκζέκιουτιβ δεν θα εγκυμονή, αλλά θα τεκνοποιή ωστόσο.

Ω τι ένδοξη ημέρα!

Ένα εκτροφείο εμβρύων, όπου χιλιάδες μικρά ανθρωπάκια θα κλοτσάνε τα τοιχώματα της τεχνητής τους μήτρας, ζυγημένα και στοιχημένα. Νοσηλεύτριες θα περιφέρωνται αθόρυβα, θα τους ψιθυρίζουν και θα βάζουν Μότσαρτ στα ηχεία. Οι μέλλοντες γονείς θα καταφθάνουν σαν επισκέπτες και η επίδοξη μαμά θα χαϊδεύη με συγκίνηση την ψεύτικη κοιλιά. Θα λένε καληνύχτα και θα γυρνάνε σπίτι χεράκι χεράκι. Όχι πια καούρες, όχι λιποθυμίες, όχι περιττά κιλά. Δεν θα σπάνε τα νερά άγρια ξημερώματα, αλλά οι γονείς θα φοράνε τα καλά τους και θα πηγαίνουν στο ραντεβού του τοκετού τους. Η μαμά θα βιντεοσκοπή με το αϊφόν τις ξένες συσπάσεις και σε μισή ώρα θα φεύγουν για το σπίτι με το μωρό αγκαλιά. Τον μικρό θησαυρό τους.

Read moreΜικρό εκτρωτικό IV: η τεχνητή μήτρα

Όχι σε πολύ μεγάλη σχέση με κάποιες άλλες σύντομες σκέψεις που είχα εκθέσει σχετικά με την έκτρωση εδώ και εδώ, σχολιάζω σήμερα το παλαιάς κοπής κλειτοριδοκρατικό επιχείρημα υπέρ της έκτρωσης:

Δικό μου είναι το σώμα μου και ό,τι θέλω το κάνω.

Το πρώτο σκέλος του ως άνω ισχυρισμού επιστηρίζει το δεύτερο: επειδή είναι δικό μου, δεν πέφτει σε κανένα λόγος. Το δεύτερο σκέλος είναι ένα σκέλος σκληρά φιλελεύθερο και ως τέτοιο δεν διαφωνώ ιδιαίτερα.

Όμως το πρώτο; Ανήκει το έμβρυο στην έγκυο κατά τον ίδιο τρόπο με τον οποίο της ανήκουν τα μαλλιά της, τα νύχια της ή το πάγκρεάς της; Ή, ακόμη καλύτερα, η έγκυος είναι το έμβρυο, όπως είναι η μήτρα της, τα πέλματα και τα μάτια της;

Read moreΜικρό εκτρωτικό ΙΙΙ: my body, my choice?

Οι μη απταίστως ομιλούντες την μωραϊτικήν έχουν ασφαλώς προβλήματα κατανόησης του τίτλου του σημερινού άρθρου μου. Καίτοι τους περιφρονώ βαθύτατα φυσικά, θα καταδεχτώ να εξηγήσω ότι η ερώτηση, απευθυνόμενη στην γιαγιά μου, όταν πήγαινε κοριτσόπουλο να πιάση νερό στην βρύση του χωριού, αποσκοπούσε απλώς να διευκρινίση ποιος ήταν ο μπαμπάς της. “Βάιζα” δε είναι η παρθένος κόρη στα αλβανικά. Τώρα ξέρετε.

Τώρα, η γιαγιά μου υποθέτω ότι είχε ένα έργο απλό: αρκούσε να πη “Πολυχρονοπούλα είμαι, του πρόσφυγα” και θα είχε παράσχει επαρκείς πληροφορίες για να ικανοποιήση τον ερωτώντα.

Τα πράγματα όμως αρχίζουν και γίνονται πιο δύσκολα, αν μεταστούμε στο συλλογικό επίπεδο. Έχουμε που έχουμε τόσα προβλήματα να απαντήσουμε στο φαινομενικά απλό ερώτημα “ποιοι είμαστε εμείς οι Έλληνες;”, φαντάσου να χρειάζεται να δώσουμε, πέραν της συγχρονικής, και διαχρονική απάντηση στο ερώτημα αυτό.

Τίνος είμαστε λοιπόν; Ποιοι είναι οι πρόγονοί μας; Ποιοι ανήκουν ιστορικά στο ελληνικό έθνος;

Read moreΚαι συ, τίνος είσαι, μωρ’ βάιζα;

Μια φορά κι ένα καιρό, ήταν ένας Γίγαντας. Ο Γίγαντας αυτός κατοικούσε σε ένα νησί που ήταν ολόδικό του. Και όλη μέρα τριγυρνούσε στο νησί και έπαιζε.

Ώσπου μια μέρα, ο Γίγαντας κουράστηκε να περιδιαβαίνη το νησί του και ξάπλωσε για να ξεκουραστή. Σταύρωσε τα χέρια και έκλεισε τα μάτια του. Και κοιμήθηκε.

Από τότε, ο Γίγαντας έγινε Άγαλμα. Όλην την ημέρα κοιμάται, γιατί το βράδυ έχει κλάμπινγκ. Έχει να πάη στον Χορό των Σκαντζόχοιρων.

Read moreΠαραμύθι με το άγαλμα και τους σκαντζόχοιρους