[Χοχο, πάντα ήθελα να γράψω ένα τέτοιο τίτλο!]
Σύμφωνα με το άρ. 16 περ. β΄ Ν. 4039/2012
Απαγορεύεται, εξαιρουμένων των περιπτώσεων κινηματογραφικών ταινιών και γενικότερα οπτικοακουστικού υλικού εκπαιδευτικού προσανατολισμού, η πώληση, εμπορία και παρουσίαση – διακίνηση μέσω διαδικτύου οποιουδήποτε οπτικοακουστικού υλικού, όπως βίντεο ή άλλου είδους κινηματογραφικού ή φωτογραφικού υλικού στα οποία απεικονίζεται οποιαδήποτε πράξη βίας εναντίον ζώου, καθώς και σεξουαλική συνεύρεση μεταξύ ζώων ή μεταξύ ζώου και ανθρώπου με σκοπό το κέρδος ή τη σεξουαλική ικανοποίηση ατόμων που παρακολουθούν ή συμμετέχουν σε αυτά. Στην ανωτέρω απαγόρευση συμπεριλαμβάνεται και η περίπτωση της μονομαχίας μεταξύ ζώων.
Σύμφωνα δε με το άρ. 20 παρ. 2 Ν. 4039/2012
Οι παραβάτες των διατάξεων των παραγράφων α’ και β’ του άρθρου 16 τιμωρούνται με ποινή φυλάκισης τουλάχιστον ενός έτους και χρηματική ποινή από πέντε χιλιάδες (5.000) έως δεκαπέντε χιλιάδες (15.000) ευρώ.
Επίσης, σύμφωνα με το Βιβλίον Έκτον, ε΄ Τίτλον, παρ. 4 της Εξαβίβλου του Αρμενόπουλου:
Οι αλογευόμενοι ήγουν οι κτηνοβάται καυλοκοπείσθωσαν.
Εντάξει, να κάνουμε και λίγο την ελευθεριστική πλάκα μας. Τουλάχιστον, να το αναγνωρίζουμε αυτό, η ισχύουσα διάταξη, έστω και αν δεν διατηρή την περίτεχνη κομψότητα της παλαιάς, δεν τιμωρεί καθ’ αυτήν την κτηνοβασία, αλλά απλώς την διακίνησή της.
Το πράγμα όμως έχει προεκτάσεις. Οι μισάνθρωποι φιλόζωοι αντεπιτίθενται:
Σύμφωνα άλλωστε και το άρ. 3 περ. 13 του γερμανικού Tierschutzgesetz:
Es ist verboten… ein Tier für eigene sexuelle Handlungen zu nutzen oder für sexuelle Handlungen Dritter abzurichten oder zur Verfügung zu stellen und dadurch zu artwidrigem Verhalten zu zwingen.
Με την διάταξη αυτή νομίζω ότι ολοκληρώνεται πλέον η νομοθετική προέλαση του Νεοηθικισμού. Το φαινόμενο αυτό έχω στηλιτεύσει μέσες άκρες σε αναρτήσεις όπως αυτή εδώ ή εδώ.
Ο Παλαιοηθικισμός απαγόρευε την κτηνοβασία χάριν της αιδούς και και των ηθών. Ο Νεοηθικισμός φοράει αλλιώς τα ρούχα του Μανολιού, κραδαίνοντας μάταια στο συγκεκριμένο ζήτημα την προστασία των ζώων. Είναι όμως έτσι;
Η προστασία των ζώων είναι φυσικά ένας καθ’ όλα θεμιτός στόχος της νομοθετικής πολιτικής στο ποινικό πεδίο [ένας στόχος που θέτει, παρεμπιπτόντως, πολλά ζητήματα σε συνταγματικά και φιλοσοφικό επίπεδο, με τα οποία θα ήθελα να είχα τα προσόντα να καταπιαστώ κάποια στιγμή]. Στο πλαίσιο αυτό, καλώς και κάλλιστα προβλέπονται διατάξεις που τιμωρούν την σωματική βλάβη των ζώων, έστω και αν δεν την ονομάζουν έτσι:
άρ. 16 περ. α΄ Ν. 4039/2012:
α. Με την επιφύλαξη ειδικά προβλεπόμενων περιπτώσεων της ισχύουσας κοινοτικής και εθνικής νομοθεσίας, καθώς και της διάταξης του τρίτου εδαφίου της παραγράφου 4 του άρθρου 9 απαγορεύεται ο βασανισμός, η κακοποίηση, η κακή και βάναυση μεταχείριση οποιουδήποτε είδους ζώου, καθώς και οποιαδήποτε πράξη βίας κατ’ αυτού, όπως ιδίως η δηλητηρίαση, το κρέμασμα, ο πνιγμός, το κάψιμο, η σύνθλιψη και ο ακρωτηριασμός. Η στείρωση του ζώου καθώς και κάθε άλλη κτηνιατρική πράξη με θεραπευτικό σκοπό, δεν θεωρείται ακρωτηριασμός.
[Προσέξτε ότι η πράξη αυτή, “οποιαδήποτε πράξη βίας”, τιμωρείται με το αυτό πλαίσιο ποινής, ήτοι φυλάκιση τουλάχιστον ενός έτους και χρηματική ποινή 5000 έως 15000 ευρώ. Την στιγμή που το βασικό έγκλημα σωματικής βλάβης, κατά ανθρώπων εννοώ, τιμωρείται πολύ ηπιώτερα, ήτοι με φυλάκιση έως τριών ετών και χωρίς χπ. Δυοίν θάτερον: ή οι άνθρωποι ως υποκείμενα δικαίου αξίζουν πράγματι λιγώτερο από τα ζώα ή οι μισάνθρωποι φιλόζωοι συντάκτες του νομοθετικού μας πλαισίου έχουν περισσότερα κοινά με τα συμπαθή δίποδα και τετράποδα από όσα συνειδητοποιούν. Άλλως δεν αίρεται η αξιολογική αντινομία]
Στον βαθμό λοιπόν που η κτηνοβασία συνιστά άσκηση βίας κατά του ζώου, και δεν θέλω να μπω τώρα σε ανατριχιαστικές λεπτομέρειες, η πράξη τιμωρείται ήδη και καλώς τιμωρείται. Η προσθήκη μιας νέας ακόμη ποινικής διάταξης δεν προσφέρει τίποτε εξ επόψεως αντιμετώπισης του τεθέντος αδίκου.
Με την διαφορά όμως ότι υπάρχουν περιπτώσεις κτηνοβασίας που, εμ, δεν περιλαμβάνουν άσκηση βίας (τουλάχιστον από τον άνθρωπο προς το ζώο…). Να μην μπαίνω πάλι σε ανατριχιαστικές λεπτομέρειες, αλλά το πιάσατε το υπονοούμενο:
Στην περίπτωση αυτή, είναι προφανές ότι και τα δύο εμπλεκόμενα μέρη δεν βλάπτονται στα δικαιώματα ή τα συμφέροντά τους. Θα ήταν προβληματικό ορολογικά να μιλήσουμε για συναίνεση, η ουσία του πράγματος είναι όμως ότι ουδείς εβλάβη.
Το αντίθετο μάλλον.
Θανάση,
να γράφεις συχνά τέτοια πιασάρικα θέματα, ειδικά κατά την περίοδο θρησκευτικών εορτών! :)
Επί της ουσίας τώρα, γιατί είναι η κτηνοβασία πράξη βίας? Το επιχείρημα που διάβασα με αφορμή την υπόθεση του Πολωνού είναι ότι δεν είχε τη συναίνεση της σκύλας. Αν στη θέση της σκύλας ήταν μια γυναίκα θα μιλούσαμε για βιασμό, άρα το ίδιο θα πρέπει να ισχύει και αν το θύμα είναι ζώο.
Θεωρώ όμως παράλογο να προσπαθεί κανείς να θεσμοθετήσει την προστασία των ζώων έχοντας σαν μέτρο σύγκρισης τα ανθρώπινα δικαιώματα. Αλλιώς, όπως δεν έχει κανείς το δικαίωμα να δέσει τη σύντροφό του για να μην του φύγει, έτσι και κάθε φορά που καποια δεμένη σκύλα θα γαβγίζει ζητώντας την ελευθερία της θα πρέπει ο “κηδεμόνας της”, όπως είναι πλέον ο πολιτικά ορθός χαρακτηρισμός, να συλλαμβάνεται για απαγωγή. Αυτός δε που θα σφάξει και θα φάει το κακόμοιρο το αρνάκι θα πρέπει να αντιμετωπίζει ποινή για φόνο και κανιβαλισμό. Ή μήπως δεν συνιστά το σφάξιμο “κακή και βάναυση μεταχείριση”? Τι γνώμη θα είχε το αρνάκι περί αυτού?
Εγώ αυτό που καταλαβαίνω είναι ότι η κτηνοβασία τιμωρείται διότι προσβάλει την αιισθητική της πλειοψηφίας, ενώ ο οβελίας παραείναι νόστιμος ρε γαμώτο για να τον ποινικοποιήσουμε!
Δεν τίθεται θέμα συναίνεσης, κανείς δεν το προσεγγίζει έτσι (νομίζω, όλα είναι δυνατά πια). Η κτηνοβασία όμως μπορεί να συνοδεύεται από σωματικές βλάβες στην επίμαχη περιοχή, να μην μπαίνω πάλι σε ανατριχιαστικές λεπτομέρειες, είναι και θέμα μεγεθών ίσως, αντιλαμβάνεσαι.
Δηλαδή αν ο κτηνοβάτης είναι πιο τρυφερός από τον Πολωνό, ή αν στη θέση της σκύλας ήταν μια φοράδα (όπου εκεί το μέγεθος υπολείπεται) τότε θα ήταν όλα OK? Και, ας ξαναρωτήσω, το σφάξιμο δεν συνιστά “οποιαδήποτε πράξη βίας” ώστε να τιμωρηθεί?
Ας το ξαναπώ, για μένα πίσω από όλα αυτά βρίσκεται ακόμα ο “παλαιοηθικισμός”, ή μια συγκεκριμένη αισθητική. Το να σφάξεις ένα αρνί για να το φας δεν την προσβάλει, το να το πηδήξεις την προσβάλει, ίσως και δικαιολογημένα, έστω και αν η βλάβη στο ζώο από την δεύτερη πράξη είναι σαφώς μικρότερη. Τα κίνητρα παίζουν ρόλο!
Βρε άνθρωπε, προφανώς και οι άνθρωποι πρέπει να φάνε τσιτσί, αίρεται το άδικο της πράξης. Υπόψιν όμως ότι υπάρχουν ειδικές διατάξεις που προβλέπουν τα της σφαγής, το πού και το πώς και το πότε. Αυτά που κάνουμε στο χωριό είναι εκ πρώτης όψεως παράνομα (αν και το πιο σωστό είναι να πούμε ότι υπάρχει έθιμο που αίρει τον άδικο χαρακτήρα της πράξης).
Η ωραία ερώτηση είναι γιατί δεν κάνει να τρώμε άλογο. Κάπου υπάρχει μου φαίνεται μια σχετική διάταξη, αλλά δεν μπορώ να την εντοπίσω. Εκείνη η απαγόρευση, ναι, είναι γνησίως παλαιοηθηκιστική.
Βρε Θανάση,
“Αυτά που κάνουμε στο χωριό είναι εκ πρώτης όψεως παράνομα (αν και το πιο σωστό είναι να πούμε ότι υπάρχει έθιμο που αίρει τον άδικο χαρακτήρα της πράξης).”
αυτό ακριβώς είχα στο μυαλό μου. Όταν θα ασκηθεί έστω και μια δίωξη το ξανασυζητάμε. Επιπλέον, πρέπει οι άνθρωποι να φάνε τσιτσί? Τους vegetarians μια χαρά τους βλέπω.
Υ.Γ. Δεν είμαι άνθρωπος, ο γάιδαρος της φωτογραφίας σου είμαι, απλά έκανα hack τον κωδικό του Κώστα.
Το άρθρο λέει ότι τιμωρείται οποιαδήποτε πράξη βίας, αλλά τονίζει ότι με αυτόν τον όρο εννοεί κυρίως δηλητηριάσεις, ακρωτηριασμούς, καψίματα, πνιγμούς και συνθλίψεις. Φαντάζομαι ότι καμμία από αυτές τις ενέργειες δεν θεωρείται απλή σωματική βλάβη σε ανθρώπους. Φαίνεται δε ότι ο νομοθέτης δεν περιμένει να διωχθεί κανείς γιατί κλώτσησε τον σκύλο του. Αντίθετα είναι απολύτως αναμενόμενο να διωχθεί γιατί κλώτσησε άνθρωπο. Δεν βλέπω μισανθρωπιά στη συγκεκριμένη διάταξη. Αντί να εισάγει αδικήματα που δεν θα χρησιμοποιηθούν ποτέ, κάνοντας διακρίσεις της βλάβης στα ζώα ανάλογες με αυτές στους ανθρώπους, εισάγει μία διάταξη που πρακτικά είναι εξίσου αποτελεσματική.
Επιπλέον αν σε κλωτσήσω το αδίκημα μου θα είναι σαφώς ελαφρύτερο του να δηλητηριάσω τον σκύλο μου. Για την ακρίβεια αν ο σκύλος μου ήταν άνθρωπος δεν θα κατηγορούμουν για απλή σωματική βλάβη, αλλά για κάτι πολύ βαρύτερο. Που σημαίνει ότι και η σύγκριση που κάνεις είναι προβληματική.
Άλλο τι βουλήθηκε και άλλο τι δηλώθηκε. Προφανώς αυτά τα βαρύτερα είχε κατά νου ο νομοθέτης και όχι μια σφαλιάρα ας πούμε, αλλά το φιλόζωον άγχος του τον ώθησε να προσθέση και την καταπληκτική φράση περί “οποιασδήποτε πράξης βίας”, μαζί με το “ιδίως”, που καθιστά την απαρίθμηση ενδεικτική. Γλωσσικά καλύπτει τα πάντα και, όσο και αν υπάρχουν ερμηνευτικές μέθοδοι για να αναιρεθή στην πράξη, εξακολουθεί να παραμένη ένα νομοτεχνικό ολίσθημα σπάνιας ομορφιάς. Να μην το κοροϊδέψω;
Να το κοροϊδέψεις, αλλά ας σημειωθεί και η αιτία του φαινομενικού παραδόξου.
Δεν φαίνεται να είναι και νομοτεχνικό κομψοτέχνημα η εν λόγω διάταξη.
Προσοχή!
Κάτι τέτοια έκανε και ο Γιούργκεν Τριτίν, πριν από 20 χρόνια (και βάλε) και προχθές στις γερμανικές εκλογές, είδε τα ραδίκια ανάποδα (εκλογικά εννοώ)!
Εκτός εάν δεν υπάρχει καμμία …βλέψη!
Υ.Γ. Δεν ξέρω πως σας μπήκε η ιδέα για το άλογο, αλλά τελικά, ήλθε η στιγμή που φάγαμε και από αυτό! Ακούσια βέβαια, οπότε δεν πιάνεται ούτε για αδίκημα (ποινικό σκέλος) ούτε για αμαρτία (ηθικό σκέλος). Αφού μας σερβιρίσθηκε σε συσκευασία μοσχαριού και με τη χορηγία πολυεθνικών, όπως π.χ. η ΙΚΕΑ…