Πάει κάμποσος καιρός που σας φιλοδώρησα με τις ακριβές μου αναμνήσεις από τον στρατό, οπότε καιρός είναι να πούμε άλλη μία ηθικοπλαστική ιστορία με διδακτικό επιμύθιο.
Στον στρατό λοιπόν λόγω ειδικότητας δεν με πιάνανε πολλές ασκήσεις [δυστυχώς, γιατί οι ασκήσεις είχανε πλάκα]. Έτσι, πήγα σκηνάκια μια φορά όλη κι όλη. Αλλά ήταν ωραία.
Ήμαστε λοιπόν στην εξοχή, στήσαμε τις σκηνές μας, κάναμε ό,τι ήταν να κάνουμε (ζέστη, πολλή ζέστη!), καμιά φορά βγήκαν και οι υπηρεσίες, εκεί κατά το μεσημέρι.
Επιλοχία είχαμε στην άσκηση ένα καλό παιδί, λίγο απόμακρο. Ήμαστε συνομήλικοι, πράγμα που σήμαινε ότι ήμαστε κάμποσα χρόνια πιο μεγάλοι από τους περισσότερους συμφαντάρους μας και ότι ανήκαμε στην μειοψηφία που είχε πτυχίο. Α, επίσης δεν ήμαστε Κρητικοί. Θεωρητικά λοιπόν είχαμε πολλά κοινά και θα μπορούσαμε να είμαστε πιο κολλητοί. Αλλά δεν ήμαστε, όπως είπα ήταν και λίγο κουμπωμένος αυτός, τα έπαιρνε πολύ στα σοβαρά, τον έλεγαν “ο κύριος προβλεπόμενος”. Γενικά τον εκτιμούσα πάντως.
