Άγιες μέρες έρχονται. Ερχόμαστε και εμείς αντιμέτωποι όχι μόνο με τα περιττά κιλά μας, αλλά και με τις ενοχές μας. Τις ενοχές του χορτασμένου, του καθαρού, του ευτυχισμένου, του υγιούς. Σκέφτηκα λοιπόν και σας προσφέρω ευγενώς τρεις τρόπους για να απαλλαγούμε από τις ενοχλητικές σκέψεις και να συνεχίσουμε ανέμελα τις ζωές μας.
Ιδού λοιπόν τρεις αλεξήνοχες πράξεις:
Αιμοπετάλια: Δωρεάν ελάβομεν, δωρεάν δώμεν. Κάθε ενήλικος υγιής άνθρωπος μπορεί να δωρίση αιμοπετάλια, πολύ πιο εύκολα και πολύ πιο συχνά παρά να δώση αίμα. Για την δωρεά ενός ασκού αιμοπεταλίων χρειάζεται μόνο 1 με 1,5 ώρα από την ζωή μας. Τηλεφωνούμε στο νοσοκομείο, κλείνουμε μια συνάντηση, παίρνουμε και ένα βιβλίο για συντροφιά. Η νοσοκόμα μάς τρυπάει, επειδή είμεθα άντραι δεν δείχνουμε ότι πονέσαμε, της κλείνουμε το μάτι. Το μηχάνημα μας πίνει το αίμα γουλιά γουλιά και μας το ξερνά χωρίς τα αιμοπετάλια. Τα οποία αιμοπετάλια είναι ένα σιχαμερό κίτρινο υγρό που μαζεύεται στάγδην στον ασκό. Τελειώνουμε, πίνουμε πορτοκαλαδίτσα, αυτό ήταν, τα αιμοπετάλια θα καταλήξουν σε κάποιο παιδάκι με λευχαιμία. Τα ενοχικά συμπτώματα υποχωρούν έντονα, ας γυρίσουμε στα μελομακάρονα.
Κίβα: Το γνωμικό το ξέρετε: αν θες να βοηθήσης κάποιον, μην του αγοράσης ψάρια, μάθε τον να ψαρεύη. Ή τουλάχιστον δάνεισέ του χρήματα για να αγοράση τον σχετικό εξοπλισμό. Εμείς λοιπόν δίνουμε τα λεφτά στην Κίβα, η Κίβα συνεργάζεται με πιστωτικά ιδρύματα μικροχρηματοδότησης σε όλον τον κόσμο, εκείνοι τα δανείζουν εντόκως σε όποιον έχει ανάγκη. Τα δάνεια αποπληρώνονται σε ποσοστό 98% και ο κεφαλαιοκρατικός κύκλος ανατροφοδοτείται. Όλοι είναι ευτυχισμένοι: Ο Μαχμούντ από την Ισμοΐλη στην μακρινή Σογδιανή κερδίζει την αγελάδα του, η τοπική τράπεζα τους τόκους της, η Κίβα και εμείς τον παράδεισο.
ActionAid: Εδώ τα πράγματα σοβαρεύουν. Είναι εύκολο να δίνης κάτι που δεν σου στοιχίζει τίποτε, είναι εύκολο να δανείζης, είναι όμως δύσκολο να αποχωριστής τα πολύτιμα λεφτουδάκια σου. Για την ακρίβεια, 264 από δαύτα. Τόσο στοιχίζει η ετήσια αναδοχή ενός παιδιού κάπου στην Αφρική. Σκεφτήτε το. 264 ευρώ για κρέας, μολύβια, αντιβιοτικά, παπούτσια, αντλίες νερού.
Και το κυριώτερο: απαλλαγή από ενοχές.
εχω ηθικα και πρακτικα ερωτηματα
α) την εμπιστευομαστε την action aid?
β) εχω χρεος να βοηθησω ατομα που με βοηθησαν ή που αγαπω ή ατομα που εχουν βαθυτερη αναγκη? Ας υποθεσουμε δεν μπορω να κανω και τα δυο.
α) Μάλλον ναι. Είναι διεθνής, χτίζει την φήμη της επί χρόνια, ενημερώνει με λεπτομέρειες τι κάνει τα λεφτά που παίρνει. Και είναι αναγκαία: προσφέρει μια απαραίτητη διαμεσολαβητική υπηρεσία ανάμεσα στους πλούσιους και στους φτωχούς αυτής της Γης.
β) Προηγείται η ανάγκη. Επί ίσοις όροις προηγούνται οι ωραίες γκόμενες. :-)
Άλλο ήθελα να μου πης: πώς σου φαίνεται η Κίβα; Θα εξαλείψουμε την ανέχεια από τον πλανήτη με προσωπική ευθύνη και οικονομική ανάπτυξη;
Μπράβο, Θανάση, τρεις πολύ καλές προτάσεις για εκπλήρωση κάποιων ηθικών υποχρεώσεών μας (με ή χωρίς απαλλαγή από ορθώς ή στρεβλώς υποτιθέμενες τύψεις) ή έστω για πολύτιμα Χριστουγεννιάτικα δώρα (για όσους πιστεύουν ότι οι υποχρεώσεις από τη δικαιοσύνη δεν εκτείνονται έναντι κάθε άλλου άνθρωπου στη γη).
Σωστός. Βέβαια κάποιοι- στα όρια μιας σκληρής ειρωνείας- κάποιες στιγμές αναρωτιούνται αν πχ είναι καλύτερο να στέλνουμε φαΐ και φάρμακα στην Αφρική ή καπότες…
@Διαχειριστές
Μπορείτε να μαζέψετε τον από πάνω καραγκιόζη.
Θα παρακαλούσα να αφαιρεθεί το username μου από το username τρίτου προσώπου, το ανώνυμος1 που είχε χρησιμοποιηθεί παλαιότερα αρκεί. Επιπλέον οι διαχειριστές γνωρίζουν τόσο το email μου όσο και το ip adress μου και θα παρακαλούσα να μην δημοσιεύτε post που δεν περιέχουν και τα δύο αυτά δεδομένα.
προς SG:
1. Όσο περίπου και την Greenpeace. Όλο και κάποια κουτσουκέλα θα κάνει, αλλά μοιάζει να κάνει και δουλειά. Μέχρι να βρούμε κάτι καλύτερο και πιο αξιόπιστο, ας μη βρίσκουμε δικαιολογίες: ας το κάνουμε.
2. Δεν έχεις κανένα χρέος. Όλοι ερχόμαστε στη ζωή χωρίς χρέη. Είσαι ελεύθερος να αποφασίσεις ποιος είναι πιο σημαντικός για σένα: ο εγγύς σου που αγαπάς ή ο ξένος που υποφέρει.
Κανείς δεν μπορεί να κάνει αυτήν την επιλογή για σένα.
(hint: δεν είναι επιλογή τύπου ναι-όχι, μπορείς να κάνεις και τα δύο, δε χρειάζεται να μπεις στο ψευδοδίλημμα)
προς ΑΑ:
και επί γης ειρήνη :-)
γιατι να μην δινουμε τα λεφτα οι ιδιοι σε 5 αστεγους στην Αθηνα ρε παιδι μου?
οπως ειπα, φαντασου οτι ο εγγυς σου σε εχει βοηθησει σε πολλες και σημαντικες στιγμες. Εσυ Χαρη τι λες για αυτα, που εισαι και ειδικοτερος?
θαναση
να πω την αληθεια το αναπτυξιακο αποτελεσμα μιας πραξης ειναι τοσο δυσκολο να προβλεφθει. Φαντασου να δωσεις λεφτα σε μια startup η οποια αλλιως θα εκλεινε, και τελικα ανακαλυψουν το φαρμακο για τον καρκινο που λενε.
Μπορει απο την αλλη το καλυτερο που μπορεις να κανεις για τον κοσμο να ειναι η συγγραφη βιβιλιων φαντασιας για παιδια και ενηλικες.
Η ιδεα των μικροδανειων παντως γενικα εχει πολυ μεγαλη στηριξη απο θεωρητικα και εμπειρικα δεδομενα. Το γεγονος οτι βοηθας καποιον να φτιαξει μια μικροβιοτεχνια μπορει να βγαλει ολοκληρη οικογενεια απο την φτωχεια, αυτη με την σειρα της ενα χωριο και πολλα χωρια μια χωρα. Εγω εχω πειστει και νομιζω απο κει θα ξεκινησω την φιλανθρωπια μου για φετος.
Συγκεκριμενα για την Κιβα θα ηταν καλη ιδεα να δινει στατιστικα ανα χωρες και γκρουπ χρηστων οπως κανει το Folding@home του stanford, ωστε να διαγωνιζεται οι ανθρωποι ποιος θα δωσει περισσοτερα. Θα καναμε και ενα γκρουπ δωρητων της αΜ να δουμε τελικα ποσο βοηθαμε τον κοσμο.
Παρεπιμπτοντως, θελει προσοχη που δινετε λεφτα γιατι μερικοι επιμενουν να στελνουν γραμματα για χρονια. Εδωσα πριν 11 χρονια νομιζω στα γερμανικα χωρια SOS και μου στελνουν καρτες καθε χρονο που πιθανοτατα εχουν υπερβει την αξια της δωρεας μου!!
Θα έλεγα επειδή κάποιοι, πολλοί, άνθρωποι σε αυτόν τον κόσμο δεν έχουν στην ίδια πόλη κάποιον που θα μπορούσε να τους βοηθήση ουσιαστικά. Αν οι Σουηδοί βοηθούν τους Σουηδούς και οι Έλληνες τους Έλληνες, ποιος απομένει για τους Ινδονήσιους;
Από την άλλη δεν παραγνωρίζω ότι τα μαυράκια στην Αφρική είναι ένας ασφαλής στόχος φιλανθρωπίας: κάνεις το καθήκον σου και απαλλάσσεσαι ψυχολογικά από υποχρεώσεις προς τον πλησίον της ίδιας πόλης ή της ίδιας γειτονιάς.
Λες τα χετζ φαντς να είναι οι μεγαλύτεροι φιλάνθρωποι; :-)
Συν ότι δεν είναι τζαμπέξ: είναι δάνεια! Βοηθούμε μεν, αλλά δεν γευόμαστε και την μικροεξουσία του πλούσιου φιλάνθρωπου που χαρτζιλικώνει τον φτωχό στα σκαλιά της εκκλησίας ούτε υποχρεώνουμε κανένα να απλώση το χέρι. Είναι μια πράξη που δεν δημιουργεί απλώς λίγο, ελπίζουμε διατηρήσιμο, πλούτο τοπικά, δημιουργεί και υπευθυνότητα, αξιοπρέπεια, αυτοπεποίθηση. Και αυτά είναι πολύ σημαντικά πράγματα.
Δίνει!
Και ποιος είπε να μην τα δίνουμε;
δεν αλλάζει κάτι με αυτό που μου λες. Και πάλι καθένας για τον εαυτό του κάνει την επιλογή. Εγώ έχω βοηθήσει πάρα πολύ δύο πολύ εγγύς μου άτομα, αρκετά λιγότερο ένα μετρίως εγγύς μου άτομο, και συγκριτικά ελάχιστα τα ξένα άτομα (πληρώνω την ετήσια συνδρομή στους γιατρούς χωρίς σύνορα και δίνω διάφορα ποσά, χρήσιμα αντικείμενα και εθελοντική εργασία σε κάποιες οργανώσεις που βοηθούν μετανάστες και φυλακισμένους). Ιεραρχικά δηλαδή βάζω πρώτα τους κοντινούς και μετά τους μακρινούς. Αυτό όμως δεν λέει κάτι για το τι “πρέπει” να κάνει κάθε άνθρωπος: πρέπει να κάνει αυτό που κάνει τον ίδιον να νιώθει καλύτερα. Μπορεί εσύ να νιώθεις υπέροχα δίνοντας όλα σου τα λεφτά στην action aid. Αν είναι έτσι, αυτό είναι το “σωστό” για σένα.
Εδώ διαφωνώ και έντονα μάλιστα. Την έχουμε ξανακάνει αυτήν την συζήτηση βέβαια, πάντως πρέπει να ξαναγράψω ότι ως νοήμονα όντα μπορούμε να βρούμε κάποια καλύτερη λύση από τον άκρατο και ανέλεγκτο υποκειμενισμό. Ειδικά οι πράξεις υπέρ τρίτων τελούνται ακριβώς υπέρ τρίτων και όχι υπέρ ημών και των αισθημάτων αποενοχοποίησης και αυταρέσκειάς μας. Αν μη τι άλλο, πάρα πολλοί άνθρωποι νιώθουν μια χαρά με το να μην κάνουν τίποτε απολύτως.
Α, τι ωραία! Προβλέπω ατέρμονη συζήτηση! Πιάσε ένα ούζο με μεζέ! :-D
Αυτή η δήλωση προφανώς είναι τελείως αυθαίρετη. Ίσως να μπορούμε, ίσως κι όχι.
Φυσικά, μπορούμε αν θέλουμε να ελέγξουμε τη συμπεριφορά μας και τη συμπεριφορά των άλλων, και πράγματι το κάνουμε, μέσα από γραπτούς και άγραφους νόμους και μηχανισμούς επιβολής. Αλλά τα κριτήρια του ελέγχου είναι αναγκαστικά υποκειμενικά.
Από πού προκύπτει αυτό;
Πράγματι. Γεγονός που επιβεβαώνει, αν μη τι άλλο, τα λεγόμενά μου. Όσοι νιώθουν μια χαρά μην κάνοντας τίποτα, δεν κάνουν τίποτα. Όσοι κάνουν κάτι, το κάνουν επειδή νιώθουν καλύτερα κάνοντας κάτι.
Είμαι της γνώμης ότι κάνουμε πράγματα για τους συνανθρώπους μας για δυο λόγους:
1. Επειδή από τη φύση μας έχουμε την ιδιότητα να σχυματίζουμε προσωπικούς δεσμούς, να συνδεόμαστε δηλαδή συναισθηματικά με άλλους ανθρώπους, και στο βαθμό που μας συμβαίνει αυτό νιώθουμε την ανάγκη να συνεισφέρουμε στην ευμηερία των άλλων, επειδή ο πόνος τους μας προκαλεί πόνο και η χαρά τους μας δίνει χαρά.
Αυτό δεν είναι κανένα “υψηλό” ηθικό κατόρθωμα, είναι ένα ορμέμφυτο που συναντάμε σε πολλά ζώα με κοινωνική οργάνωση αντίστοιχη με την δική μας.
2. Επειδή οι άλλοι άνθρωποι μας εξαναγκάζουν ή μας εκπαιδεύουν να το κάνουμε. (και ο λόγος που το κάνουν αυτό, είναι επειδή ακριβώς οι περισσότεροι άνθρωποι νιώθουν καλά κάνοντας το “καλό” στον συνάνθρωπο, και με βάση αυτό το συναίσθημα δημιούργησαν τους ηθικούς κανόνες τους).
Δεν βλέπω πώς μπορεί να οριστεί μια ηθική “αντικειμενικά” σωστή. Σημείο αναφοράς της ηθικής είναι ο άνθρωπος, και τα μόνα κριτήρια που διαθέτει είναι οι υποκειμενικές του αντιδράσεις στο περιβάλλον του (όπου περιβάλλον εννοώ και τους συνανθρώπους).
θαναση εφτιαξες γκρουπ στην Κιβα? Εφτιαξα ενα και το ονομασα anamorfosis, οποιος θελει ας συμμετασχει.
Λοιπόν, αποφάσισα ότι είναι λάθος οι επενδύσεις στον πρωτογενή τομέα, το μέλλον είναι στις υπηρεσίες! :-)
Είμαστε δύο τώρα, όπου να’ναι σώζουμε τον πλανήτη!
εγω γενικα στηριζω επενδυσεις παγιου κεφαλαιου (ραπτομηχανες, αυτοκινητα…) γιατι εχω την εντυπωση οτι εκει ειναι η μεγαλυτερη στενωπος. Γιατι οχι?