Εμείς οι μασκουλινιστές μαχόμαστε για την έμφυλη ισότητα, τόσο την τυπική, όσο και την ουσιαστική. Υποστηρίζουμε την κατάργηση των νομικών διακρίσεων εις βάρος των ανδρών, αλλά και την λήψη μέτρων για την εμπέδωση της ισότητας μεταξύ των φύλων. Καταδικάζουμε τις παρωχημένες κλειτοριδοκρατικές ρυθμίσεις που δυστυχώς εμφανίζονται στην νομοθεσία.
Έμφυλη ισότητα σημαίνει ότι η απόλαυση των δικαιωμάτων και η επιβολή των υποχρεώσεων δεν εξαρτάται από τι έχει καθένας ανάμεσα στα πόδια του, πλην των λίγων εκείνων περιπτώσεων όπου αυτό επιτάσσεται από την ίδια την βιολογία. Διότι αγαπάμε την βιολογία και δεν παριστάνουμε ότι είναι κοινωνικό κατασκεύασμα: οι γυναίκες έχουν περίοδο και τίκτουν, ενώ οι άνδρες είναι συνήθως πιο δυνατοί (εξού και βαράνε σαν άντρες, εις πείσμα της Γυναικείας Γραμματείας Ισότητας των Φύλων).
Εκ παραλλήλου, φυσικά και τασσόμαστε εναντίον όσων ρυθμίσεων ευνοούν αδίκως τους άνδρες, αν και δεν μου έρχεται απολύτως καμία αυτήν την στιγμή (ψέματα, θυμήθηκα το άρ. 1505 ΑΚ, που προβλέπει ότι “Αν οι γονείς παραλείψουν να δηλώσουν το επώνυμο των τέκνων τους, τα τέκνα έχουν για επώνυμο το επώνυμο του πατέρα τους”. Αυτή η παράλειψη δεν γίνεται ποτέ, γιατί η δήλωση επωνύμου των τέκνων είναι υποχρεωτική, άρα η διάταξη έχει μηδενικό πεδίο πρακτικής εφαρμογής. Αυτά τα φρικτά τραβάνε οι γυναίκες). Εμείς δεν είμαστε φεμινιστές, να τα θέλουμε όλα δικά μας. Άλλωστε, αν ο φεμινισμός συνίσταται στην επιδίωξη της ισότητας μεταξύ γυναικών και ανδρών, ο μασκουλινισμός συνίσταται ακριβώς στο αντίθετο.
Η συμβατική σοφία διδάσκει εδώ ότι δεν υπάρχουν κλειτοριδοκρατικές νομικές διατάξεις, γιατί τάχα η πατριαρχία κλπ κλπ. Μια τέτοια άποψη είναι εμποτισμένη από βαθειά και άδολη άγνοια του ισχύοντος νομικού καθεστώτος, ως θα αποδείξω ευθύς αμέσως.
Ας αρχίσουμε λοιπόν την απαρίθμηση. Από Συντάγματος άρξασθαι:
Η πατρότητα δεν κρίθηκε άξια συνταγματικής προστασίας. Τα τέκνα έχουν λοιπόν δύο γονείς, μια μητέρα συνταγματικής περιωπής και ένα πατέρα απλής νομοθετικής. Υποθέστε προς στιγμήν τι θα ακούγαμε αν η νομική κατάσταση ήταν η αντίστροφη. Θα έφταιγε πάλι η τοξική πατριαρχία.
Για την συνταγματική υποχρέωση στρατιωτικής θητείας έχω αναπτύξει τα δέοντα εκτενώς σε αυτήν εδώ την ανάρτηση. Οι γυναίκες και μπορούν και πρέπει να στρατεύωνται εξαιτίας της συνταγματικής ισότητας των φύλων. Είναι ενδιαφέρον εδώ να καταγράψη κανείς τις αντιδράσεις των κλειτοριδοκρατών. Αυτές κυμαίνονται από τα χαχαχαχαχ και τα αμήχανα γελάκια μέχρι τις διακηρύξεις πίστης στην ειρήνη και στην συμφιλίωση των λαών μέχρι τις υποσχέσεις αγώνα μέχρι να καταργηθή για όλους η υποχρεωτική θητεία. Επί της ουσίας του ζητήματος, μηδέν εις το πηλίκον. Και στον έλεγχο.
Να δούμε τώρα το νεόκοπο άρ. 116 παρ. 2 Σ:
2. Δεν αποτελεί διάκριση λόγω φύλου η λήψη θετικών μέτρων για την προώθηση της ισότητας μεταξύ ανδρών και γυναικών. Το Κράτος μεριμνά για την άρση των ανισοτήτων που υφίστανται στην πράξη, ιδίως σε βάρος των γυναικών.
Αν η διάταξη δεν περιείχε το παχύ της εδάφιο, και πάλι θα με προβλημάτιζε ως προς την έννοια της ισότητας γενικά. Τώρα όμως, το βασικό της πρόβλημα είναι ότι πρόκειται για τον πολιορκητικό κριό της κλειτοριδοκρατίας στην νομοθεσία μας. Διότι στα λόγια βέβαια επιτρέπονται και τα θετικά μέτρα υπέρ των ανδρών, προκαλώ όμως να μου αναφέρετε έστω και ένα. Πολύ απλά δεν υπάρχουν, διότι το κλειτοριδοκρατικό πνεύμα επικρατεί συντριπτικά και τυφλώνει τά τ’ ώτα τόν τε νουν. Κατά τα λοιπά, οι ίδιοι ακριβώς λόγοι που συντρέχουν επί των γυναικών θα επέβαλλαν και ανδρικές ποσοστώσεις σε κάποιους τομείς, όπως εμφαντικά στους δικαστικούς λειτουργούς.
Ακόμη, το άρ. 1515 ΑΚ ορίζει ότι:
Η γονική μέριμνα του ανήλικου τέκνου που γεννήθηκε και παραμένει χωρίς γάμο των γονέων του, ανήκει στη μητέρα του. Σε περίπτωση αναγνώρισής του, αποκτά γονική μέριμνα και ο πατέρας, που όμως την ασκεί αν υπάρχει συμφωνία των γονέων κατά το άρθρο 1513 ή αν έπαυσε η γονική μέριμνα της μητέρας ή αν αυτή αδυνατεί να την ασκήσει για νομικούς ή πραγματικούς λόγους. Με αίτηση του πατέρα, το δικαστήριο μπορεί και σε κάθε άλλη περίπτωση να αναθέσει και σε αυτόν την άσκηση της γονικής μέριμνας ή μέρους της, εφόσον αυτό επιβάλλεται από το συμφέρον του τέκνου.
Από την διάταξη αυτή προκύπτει ότι ο πατέρας που αναγνωρίζει εκουσίως, χωρίς αντιδικία δηλαδή, αλλά με την ελεύθερη βούλησή του, το τέκνο που έχει γεννηθή χωρίς γάμο του με την μητέρα του, δεν μπορεί να ασκήση την γονική του μέριμνα. Το τέκνο αποκτά πατέρα, αλλά ο πατέρας δεν έχει απολύτως κανένα δικαίωμα επί του τέκνου: τι όνομα θα έχη, πού θα πάη σχολείο, με ποιους θα κάνη παρέα. Όλα αυτά παραμένουν στην απόλυτη εξουσία της μητέρας, γιατί έτσι της. Μαντέψτε όμως τι έχει ο πατέρας: το βρήκατε, ο πατέρας έχει υποχρεώσεις, πρωτίστως την υποχρέωση διατροφής. Αυτή είναι η κλειτοριδοκρατία, κύριοί μου: όλες οι υποχρεώσεις, κανένα δικαίωμα.
Επιπλέον, το άρ. 257 παρ. 2 ΚΠΔ ορίζει ότι:
2. Η σωματική έρευνα σε γυναίκα πρέπει να γίνεται μπροστά στον ανακριτικό υπάλληλο που τη διεξάγει και από γυναίκα της εκλογής του, η οποία δίνει τον όρκο του πραγματογνώμονα.
Συνεπώς, κατά νόμον η σωματική έρευνα σε γυναίκα διενεργείται μόνο από γυναίκα, ενώ η σωματική έρευνα σε άνδρα μπορεί να διεξαχθή και από γυναίκα. Καθαρή περίπτωση διάκρισης λόγω φύλου, όπου θεωρείται δεδομένο ότι ο άνδρας ερευνώμενος δεν έχει λόγο να αντιταχθή ή να δυσφορήση στο υπηρεσιακό χούφτωμα από γυναίκα. Η ίδια αντίληψη επικρατεί και στο άρ. 199 ΚΠΔ:
Αν από την πραγματογνωμοσύνη που θα γίνει σε γυναίκα είναι ενδεχόμενο αυτή να αισθανθεί ντροπή, εκείνος που διατάσσει την πραγματογνωμοσύνη της ανακοινώνει ότι μπορεί να ζητήσει να παρευρεθεί κατά την εξέτασή πρόσωπο της εμπιστοσύνης της. Τέτοια αίτηση δεν είναι δεκτή, αν διορίστηκε πραγματογνώμονας γυναίκα […].
Περαιτέρω, σύμφωνα με το άρ. 350 ΠΚ (εκμετάλλευση πόρνης):
Άντρας που συντηρείται ολικά ή εν μέρει από γυναίκα που ασκεί κατ’ επάγγελμα την πορνεία και από την εκμετάλλευση των σχετικών ανήθικων κερδών της τιμωρείται με φυλάκιση έξι μηνών μέχρι τριών ετών, αν δεν υπάρχει περίπτωση να τιμωρηθεί για άλλη βαρύτερη αξιόποινη πράξη.
Εδώ εισάγεται ιδιαίτερο έγκλημα, τελούμενο μόνο από άνδρες (!). Ακόμα και ο βιασμός μπορεί να έχη ως αυτουργό γυναίκα, αλλά η εκμετάλλευση πόρνης, δυνατά και κλειτοριδοκρατικά, διαπράττεται μόνο από άνδρες.
Το μείζον πρόβλημα δεν είναι όμως οι νομικές διατάξεις. Το μείζον πρόβλημα είναι η ζωή και ο θάνατος.
Το 2015 απεβίωσαν 61.778 άρρενες, το 2016 60.538 και το 2017 63.168. Το έτος 2015, το προσδόκιμο επιβίωσης στην γέννηση ήταν 78,3 των ανδρών και 83,6 των γυναικών, ήτοι το γυναικείο ήταν κατά 5,3 έτη υψηλότερο. Τούτο σημαίνει ότι οι άνδρες που γεννήθηκαν σε μια δεδομένη χρονιά ζουν αθροιστικά χονδρικά 300.000 χρόνια λιγώτερα από τις συνομήλικές τους γυναίκες.
Προσωπικά δεν γνωρίζω κανένα άλλο κοινωνικό φαινόμενο που να στοιχίζη 300.000 έτη ζωής σε μια κοινωνική ομάδα. Αλλά κανείς δεν λέει τίποτα. Όλοι το δέχονται σαν γραμμένο σε λίθινες πλάκες.
Αν αυτό δεν είναι ζήτημα ανθρωπίνων δικαιωμάτων, τότε δεν ξέρω ποιο.
[Έχω κάνει μια μικρή λαθροχειρία εδώ: το προσδόκιμο επιβίωσης όσων πέθαναν το 2015 δεν είναι το προσδόκιμο του 2015, αλλά του έτους γέννησής τους, που ήταν πολύ μικρότερο. Αντίστροφα, το προσδόκιμο του 2015 αφορά τους θανάτους της δεκαετίας του 2090. Αλλά το νόημα είναι το ίδιο: είτε 50.000 άνδρες πεθάνουν μια δεδομένη χρονιά εκείνης της δεκαετίας είτε 70.000, πάντα θα υπολείπωνται των συνομηλίκων τους γυναικών κατά εκατοντάδες χιλιάδες χρόνια].
Αλήθεια, πόσους φεμινιστές έχετε δει να διαμαρτύρωνται που οι γυναίκες μένουν χήρες επί τόσα χρόνια; Περισσότερους ή λιγώτερους από όσους κλαψουρίζουν ότι δήθεν οι γυναίκες πληρώνονται με χαμηλότερες αμοιβές από τους άνδρες; Περισσότερους ή λιγώτερους από όσους υστεριάζονται με τα πρότυπα ομορφιάς που τάχα επιβάλλει η μόδα στις γυναίκες;
Κάτι λέγατε για τα πρότυπα ομορφιάς που αγχώνουν τις νέες γυναίκες.
Τα ανδρικά δικαιώματα είναι εξίσου ατομικά, συνταγματικά και ανθρώπινα δικαιώματα.
Ακόμα πιο κάτω από τα δικαιώματα του πατέρα, αυτά του χωρισμένου πατέρα. Ειδικά η περιβόητη “αποκλειστική μέριμνα” (της μητρός) δε νομίζω να υφίσταται πουθενά στην Ευρώπη. Ακόμα δεν έχω δει αντιδικία στην οποία η (κατά τα άλλα χειραφέτημενη και με δικαιώματα μητέρα) δεν παίζει το χαρτί “τα κάνω όλα για τα παιδιά μου” ενώπιον της έδρας.
Και ιδιαιτέρως επίπονο το φορολογικό σκέλος σε ότι αφορά τη διατροφή τέκνου. Φορολογητέο εισόδημα για τον πατέρα, χωρίς υποχρέωση δήλωσης εκ μέρους της μητέρας.
Όλα αυτά έχουν εξήγηση. Με το που βάζεις το στεφάνι κόβεις το αλκοόλ, το κάπνισμα, παρκάρεις τη μηχανή στο γκαράζ, πουλάς το γρήγορο αμάξι για να πάρεις οικογενειακό, δεν τρως μόνο πιτόγυρα αλλά αναγκάζεσαι να υποστείς και τις φακές που ποτέ δεν έτρωγες στη μάνα σου. Επιπλέον, βρίσκεις κάπου να εκτονώσεις όλες τις μαλακίες που άκουσες όλη μέρα στη δουλειά, η κοινωνική ζωή σου μετά τα 30, όταν όλοι πλέον βγαίνουν έξω ως ζευγάρια, παραμένει ζωντανή (αν είσαι μπακούρι αντε να τη βγάλεις σε κανα μπαράκι με 20χρονα ή σε κανα καφέ.
Όλα αυτά, βάσει ερευνών, σου δίνουν 7 χρόνια ζωής.
Η γυναίκα, τώρα, αυτό που κερδίζει από τον άνδρα είναι οικονομική ασφάλεια. Αυτό της προσθέτει 2 χρόνια ζωής.
Τα παραπάνω εξηγούν και τις διαφορές στη θνησιμότητα των δύο φύλων μετά το θάνατο του συντρόφου τους.
Όταν ένας άνδρας χηρέψει, ο κίνδυνος να αποβιώσει και ο ίδιος τον πρώτο χρόνο αυξάνεται από 30% έως και 100%, σε αντίθεση με τη γυναίκα.
Κι αυτό γιατί, όταν χαθεί η σύζυγος -πέραν του ψυχολογικού τραύματος- ο άνδρας δεν έχει πλέον κάποιον να του προσφέρει συναισθηματική κάλυψη, υγιεινή διατροφή και απομονώνεται κοινωνικά. Αντίθετα, οι γυναίκες χήρες διατηρούν και μετά το θάνατο του συζύγου τους την οικονομική ασφάλεια. Και σαφώς καλύπτουν πιο εύκολα τα συναισθηματικά κενά τους (παιδιά, εγγόνια).
Ένα μέρος της εξήγησης είναι βιολογικό και ένα κοινωνικό (αν υποθέσουμε ότι κανένα κοινωνικό δεν ανάγεται απώτερα στο βιολογικό). Δεν ξέρω τι ποσοστό ανήκει σε κάθε μέρος της εξήγησης. Εκείνο που με ενοχλεί είναι να κλείνουμε τα μάτια σε ένα υπαρκτό πρόβλημα. Να μην το αναγνωρίζουμε καν σαν πρόβλημα και να ασχολούμαστε με ψευδοπρόβλήματα τύπου “με κοίταξε στον πωπό μου”.
Προφανώς ο νομοθέτης επηρεάστηκε από τη φύση και τον κόσμο των θηλαστικών όπου οι μητέρες αναλαμβάνουν αποκλειστικά τη διατροφή και το μεγάλωμα των απογόνων τους. Δυστυχώς ή ευτυχώς δεν μπορείς να θηλάσεις. Ούτε οι μπαμπάδες (γενικά) έχουν την ίδια υπομονή με τις μαμάδες όταν τα παιδάκια αρρωσταίνουν ή στο καθημερινό διάβασμα, ιδίως στα πρώτα χρόνια. Και δεν υπάρχουν και αντίθετες φωνές τόσες ώστε να να τροφοδοτηθεί ένας δημόσιος διάλογος επ’ αυτού. Μαζευτείτε, οργανωθείτε και βλέπουμε…
Εξαρτάται από τη γυναίκα! Δεν νομίζω όμως ότι αν αρνηθώ να με ελέγξει γυναίκα, θα έχω κάποιο πρόβλημα. Είναι θέμα στερεοτύπων τα οποία τα συντηρούμε εμείς οι άνδρες για να επιβεβαιώνουμε τη δήθεν (σεξουαλική) κυριαρχία μας.
Το “πρέπει” δεν το καταλαβαίνω ούτε για τους άνδρες, πόσω μάλλον για τις γυναίκες. Οι σύγχρονοι στρατοί είναι μισθοφορικοί. Άλλο εθελοντισμός, κι άλλο υποχρέωση.
Λογικό, μου φαίνεται. Πρέπει να προστατευτεί η γυναίκα με κάθε τρόπο από την μαστροπεία. Έχεις ακούσει ποτέ για γυναίκα νταβατζού που να έχει βγάλει στο κλαρί άνδρα εκπορνευόμενο χωρίς τη θέλησή του; Αν ναι, μπορείς να ζητήσεις δημόσια ο παραπάνω νόμος να έχει και κάποια πρόβλεψη και για γυναίκες που συντηρούνται από άνδρες εκδιδόμενους…
Τα εξηγεί αυτά πολύ καλά ένας ο Ν. Cristakis στο πολύ γνωστό του “Connected”, από όπου πήρα και τα στοιχεία για το μέγεθος της αύξησης του προσδόκιμου ζωής για τον σύζυγο και τη σύζυγο σε σχέση με ένα άγαμο αλλά και για το αυξημένο ποσοστό θνησιμότητας των ανδρών χήρων σε σχέση με τις χήρες. Πρέπει, νομίζω, να παραδεχτούμε δύο πράγματα: α) Έχουμε μεγαλύτερη ανάγκη τις γυναίκες από ό,τι αυτές με εμάς. Τροφή βρίσκουν και μόνες τους, πλέον. Δεν μας έχουν ανάγκη για την εξωτερική τους προστασία, όπως στο παρελθόν.Η φύση τις έχει πλάσει πιο ανθεκτικές στη φθορά του χρόνου. Φροντίζουν το σπίτι, φροντίζουν τα παιδιά για να μπορούμε εμείς απρόσκοπτα να βρίσκουμε ένα ακόμα πεδίο επιβεβαίωσης του τρωθέντος ανδρισμού μας, την εργασία μας. Μας φροντίζουν στα γεράματα, πιο πολύ από ό,τι εμείς. Ο “μασκουλινισμός” βρίσκει, πλέον, εφαρμογή μόνο στην παραλία…Και εκεί είναι άτριχος…Η θεωρία της εξέλιξης μας δείχνει το μέλλον: ο άνδρας της τρίτης χιλιετίας μ.Χ. θα έχει μάλλον θηλυπρεπή χαρακτηριστικά, β) Επειδή παραμένουμε θηλαστικά (έστω, και σε αστικό περιβάλλον), η αίσθηση της (σεξουαλικής) κυριαρχίας μας έναντι του κατ’ ευφημισμόν ασθενούς φύλου είναι απαραίτητη για την ψυχική μας ισορροπία. Γουστάρουμε και κάνουμε πιο ακριβά δώρα στη γυναίκα (κι ας έχει αυτή συχνά πιο γερό πορτοφόλι). Το αντίθετο, θα μας πλήγωνε. Η (σεξουαλική) υπεροχή μας πρέπει να επιβεβαιώνεται συνέχεια. Σε μια κοινωνία Αμαζόνων οι άνδρες δεν έχουν θέση.
Φίλε Θανάση, όπως κατάλαβες, διαφωνώ, σε όλα…
Όχι. Το έκανε, επειδή θα μπορούσαν να γίνωνται ψευδείς αναγνωρίσεις και μέχρι να ανατραπούν δικαστικώς να αξίωνε ο δήθεν πατέρας την άσκηση της γονικής μέριμνας. Επειδή όμως αυτά είναι επιστημονική φαντασία, η πρακτική συνέπεια που έχει είναι να ανακαλύπτη ο πατέρας, μετά την εκούσια αναγνώριση, ότι στην πρώτη διαφωνία με την μητέρα αυτός είναι κατά νόμον απλώς ένας τραπεζικός λογαριασμός και τίποτε άλλο.
Το στηρίζεις αυτό σε κάποια διάταξη νόμου; Όχι. Αυτό λέω, δεν προβλέπεται στον νόμο.
Μάλλον δεν θα έμαθες ότι η Σουηδία επανέφερε την υποχρεωτική θητεία. Εν πάση περιπτώσει, στην Ελλάδα είναι υποχρεωτική η θητεία. Αλλά μόνο για το μισό του ουρανού.
Η διάταξη δεν έχει απολύτως καμία σχέση με μαστροπεία ή με εκπόρνευση παρά την θέληση. Πού τα διάβασες αυτά;
Επειδή ο νομοθέτης με διαβάζει προσεκτικά :-), ήδη καταργήθηκε το άρ. 350 ΠΚ, ενώ τα άρθρα του ΚΠΔ τα σχετικά με τις σωματικές έρευνες είναι πλέον διατυπωμένα κατά τρόπο δίκαιο.