Con la collaborazione del caro amico Panitaliano. E buon capodanno a tutti!
Come si deve pronunciare il nome della città di Ancona? In greco, naturalmente.
Forse siamo costretti, per qualsiasi ragione, a adottare e a imitare la pronuncia italiana, a dire cioè An-cona? Questa pronuncia ha il vantaggio di essere vicino a quella originale, ma personalmente non sono sicuro che questo sia un vantaggio vero. Dopotutto non siamo italiani!
Al contrario, siamo greci. E la lingua greca ha le sue proprie regole, regole che valgono per secoli. Per esempio, in greco non esiste il gruppo consonantico [nk] (tranne che in alcuni dialecti). Da migliaia di anni.
Vedi per esempio la stele di Dexileos nel museo dell’ antica necropoli di Ceramico ad Atene:
Dunque, lo scultore antico scrisse come parlava: non εν Κορίνθω, bensì εγ Κορίνθω. Quod erat demonstrandum.
[Altro esempio: Φραγκφούρτη!]
Anche oggi i greci, riferendosi alla linea marittima Patrasso-Ancona, chiamano la città italiana Αγκώνα: questa è addirittura la pronuncia che a un greco risulta più naturale e semplice. Qualche greco italianista potrebbe sicuramente preferire il tipo Ancona (Αν-κόνα), però solo dopo averci attentamente riflettuto. Sarebbe d’ altronde un modo per farsi distinguere dalla gente comune, chi non può comprendere le fini distinzioni sonore della pronuncia italiana.
[Exactement comme on prononce des fois en grec σαμ-πάνια. Si français!]
Parlando della lingua italiana, vi presento una sorpresa sul nome Ancona: non è italiano, ma greco! Infatti, Ancona è stata fondata da colonizzatori greci 2401 anni fa. La località geografica della nuova città somigliava proprio a un gomito, da cui il nome: Αγκών.
Quindi, lasciate che i greci parlino come greci. E che pronuncino le antiche città greche come si addice loro.
-. .. -.-. . .- .-. – .. -.-. .-.. . ·-·-·- .- -.. — .. – – . -.. .-.. -.– – …. . — .-. .. –. .. -. … — ..-. – …. . .– — .-. -.. .- -. -.-. — -. .- .– .- … . .- … -.– – — –. ..- . … … ·-·-·-
Αυτό που κάνεις είναι πολύ εκνευριστικό, πρωτοχρονιάτικα κιόλας!
Παραμονή το’γραψα. Κι εσύ να δεις πόσο εκνευριστικό είναι να με βάζεις να διαβάζω γλώσσες που δεν καταλαβαίνω με άνεση κι απαιτούν αυξημένη εγκεφαλική λειτουργία για να βγάλω νόημα.
Άντε καλή χρονιά!−·−·−·−······−−−−·−·−−−−····−!
Καλα, εμενα για το Φραγκφουρτη δεν θα με πεισεις παντως.
Όπως επίσης και Φιλλανδία, όπω ςέγραφαν και τα σχολικά βιβλία κάποτε, κι όχι βεβαίοως Φινλανδία όπως το γράφουν οι βάρβαροι που νομίζουν ότι γράφουν Ελληνικά.
Εντάξει, δίκιο έχεις γενικά, απλά μην το κάνουμε και ζήτημα ζωής και θανάτου. Βάρβαροι επειδή γράφουν Φινλανδία; Αν με την γουρνοπούλα τους δηλαδή πίνανε κοκακόλα, πώς θα τους έλεγες;
Έχουμε επίσης τις παρόμοιες περιπτώσεις των «concordato», που παλαιότερα αποδιδόταν ως «κογκορδάτο», σήμερα δε ως «κονκορδάτο», και του «conclave», που συναντάται σπανιότερα ως «κογκλάβιο» και συχνότερα ως «κονκλάβιο».
Υπάρχουν και άλλα παραδείγματα βέβαια. Φρανκ και πανκ και τανκ ας πούμε. Το ουσιώδες εδώ είναι ότι δεν είναι τυχαίο ότι όλες αυτές είναι νεώτερες λέξεις: έτσι προφέρονται από ομιλητές που είναι δίγλωσσοι (έστω και επιπέδου λόουερ), άρα μεταφέρουν στα ελληνικά αυτό που ξέρουν από την ξένη γλώσσα. Αλλά το σώστο της ξένης δεν είναι και σωστό της ελληνικής.
Δεν υπάρχει περίπτωση να είχε επιβιώσει έτσι μια ξενόγλωσση λέξη πριν 200 χρόνια. Λέει κανείς κάνκελλο;
Άσε μην βάζω ιδέες του ΣΓ!
Το κάγκελο όμως προφέρεται και περισσότερο ως γκ παρά ως νκ. Σε αντίθεση με το κογκλάβιο ή την Φραγκφούρτη που γράφονται με γκ αλλά προφέρονται ως νκ. Ή τον συγγραφέα.
Εσύ συν-κραφέα προφέρεις δηλαδή; Μάλλον [ng] εννοείς εδώ. Άλλο το σύμπλεγμα νκ, που δίνει γκ γραφικά. Τώρα, στο γκ πολλοί βάζουνε στην προφορά και λίγο ν.
Εγώ πάντως Φραgφούρτη προφέρω, ωραίος σαν Έλληνας.
Τον συγγραφέατον ανέφερα ως το πιο κοινό παράδειγμα τροπής του ν σε άλλο σύμφωνο αλλά διατήρησης, στην καθομιλουμένη, του αρχικού ήχου(εδώ νγ).
Ε, οι μη ορεσίβιοι προφέρουμε Φραnkφούρτη και κοnkλάβιο. Αν κι επιμένουμε σε Αγκώνα(και Φιλλανδία με διπλό λ).
Βλεπε και ΤσαΜΠιονς λιΝγκ
ΥΓ Κανκελο, ωραιο!