Πριν δυόμισυ μήνες είχα γράψει αυτό εδώ το κείμενο σχετικά με την προσπάθεια επίλυσης του Κυπριακού. Θα ήθελα τώρα να εκθέσω μερικές ακόμη σκέψεις σχετικά:
1.
Δεν ξεχνώ όσους το 2004 μάς έλεγαν ότι εκείνη ήταν η τελευταία ευκαιρία. Ή ότι κάθε επόμενη θα ήταν χειρότερη. Το 2004 ζήσαμε μια απίστευτη εκστρατεία κατατρομοκράτησης του ελληνοκυπριακού λαού. Ένα διεθνές πρόβλημα άλυτο επί δεκαετίες ξαφνικά έπρεπε να επιλυθή σώνει και καλά μέχρι την ένταξη της Κύπρου στην ΕΕ. Η προταθείσα λύση παραβίαζε τις συνταγματικές ελευθερίες των Κυπρίων και ήταν καταφανώς ετεροβαρής υπέρ των Τ/Κ. Και αποπάνω, ο γγ του ΟΗΕ απειλούσε:
Δεν ξεχνάμε τίποτα.
Ένα άλλο απόφθεγμα της συμβατικής σοφίας για το Κυπριακό είναι το “κάθε πέρσι και καλύτερα”, ότι δηλαδή κάθε νέο σχέδιο επίλυσης είναι δυσμενέστερο από το προηγούμενο. Θα συνομολογήσω μεν ότι υπάρχουν πολλές αποδείξεις αυτού του ισχυρισμού ιστορικά, νά όμως που έφτασε το τέλος και αυτής της σοφίας: η παρούσα διαπραγμάτευση, εξ όσων γίνονται γνωστά, σέβεται πλήρως τις συνταγματικές ελευθερίες των Κυπρίων, ιδίως δε την ελευθερία εγκατάστασης. Αλλά και το γενικό διπλωματικό κλίμα είναι ευμενέστερο. Ακούστε: