1.
Στις εξόδους μας συχνά πυκνά πηγαίναμε σε στριπτιτζάδικα. Γεμάτη ήταν η πόλη, στριπτιτζάδικα με ανατολικές φανταρομάνες, που γέμιζαν κόσμο 19:00-21:00 με την ανοχή των αρχών. Μετά έμαθα για το τεράστιο πρόβλημα σωματεμπορίας που υπήρχε. Το βράδυ οι άλλοι έλεγαν ιστορίες.
Μια φορά που ήμουν στο πιο μεγάλο από αυτά, είχα πάρει μια μπίρα ή κάτι τέτοιο. Ήρθε μια κοπέλα να κερδίση χορό. Ή κάτι τέτοιο. Της είπα όχι, δεν ενδιαφέρομαι. Πήγε σε καναδυό άλλους, τίποτα. Βαρέθηκε.
Καθίσαμε λοιπόν και βλέπαμε τηλεόραση. Έπαιζε ένα ντοκυμαντέρ για καρχαρίες.
Αναλογιστήτε λίγο την εικόνα: στο ημίφως, οι καλοξυρισμένοι νεαροί, αδύνατοι και ηλιοψημένοι, καθισμένοι στα τραπέζια με το ποτό τους. Οι κοπέλες με τα απολύτως απαραίτητα, σαν σκοτεινές θεές της γονιμότητας.
Και σε μια τεράστια οθόνη, σαν να πετάνε από πάνω μας, οι καρχαρίες έπλεαν, κυρίαρχοι του κόσμου μας.