Σε συνέχεια της συζήτησης που έχουμε ανοίξει για το θέμα της μεταμόσχευσης νεφρών, είτε ως δωρεάς είτε ως πώλησης, σκέφτηκα ότι άξιζε τον κόπο να ακούσουμε και την γνώμη κάποιου συμπολίτη μας με πιο βιωματική σχέση με όσα εμείς εξετάζουμε μόνο νομικά, ηθικά ή οικονομικά. Έτσι, αναζήτησα και γνωρίστηκα διαδικτυακώς με την κ. Γιασεμή Ζέππου, 45 ετών, μητέρα δύο ενηλίκων παιδιών, εργαζόμενη ως ανειδίκευτη εργάτρια σε ναυπηγείο και δωρήτρια νεφρού, η οποία είχε την καλοσύνη να απαντήση στις ερωτήσεις μου.
Παραθέτω λοιπόν με την σειρά ερώτηση-απάντηση και δικό μου σχόλιο, ελπίζοντας σε μια ζωηρή συζήτηση.
1. Έχετε δωρίσει το νεφρό σας σε ένα οικείο σας πρόσωπο. Θα κάνετε το ίδιο σε ένα άγνωστο; Και γιατί;
ΓΖ: Δώρισα τον νεφρό μου στο παιδί μου. Ο ψυχικός δεσμός μαζί του ήταν και παραμένει ισχυρός, εφόσον είναι το παιδί που έφερα στον κόσμο. Δεν θα έκανα ποτέ το ίδιο για ένα άγνωστο πρόσωπο.
ΑΑ: Αυτή η απάντηση με συντάραξε στην ειλικρίνειά της, δεν ξέρω γιατί. Μάλλον επειδή περίμενα το αντίθετο: έχοντας η ίδια γίνει δωρήτρια νεφρού, γνωρίζοντας ότι ο νεφρός αυτός πιθανόν να μην διαρκέση για πάντα, τι πιο απλό και ανέξοδο, κ. Ζέππου, από το να ενθαρρύνετε τις δωρεές; Μια απλή κουβέντα θα ήταν, αφού κανείς δεν θα σας ζητούσε να δώσετε κι άλλο νεφρό. Ειδικά αφού η μόνη αντιπρόταση στην εμπορία οργάνων που παρουσιάζει κάποιες ελπίδες αύξησης των μοσχευμάτων, η αλυσιδωτή μεταμόσχευση, προϋποθέτει στην αφετηρία της ένα φιλάλληλο δωρητή.
Η απάντηση αυτή μου επιβεβαιώνει λοιπόν ένα πράγμα: η λύση δεν μπορεί να προέλθη (όπως και παντού σχεδόν αλλού στην κοινωνική μας ζωή) από την φιλαλληλία. Όταν αρνείται την δωρεά σε άγνωστο μια δωρήτρια νεφρού (χωρίς καμία διάθεση μομφής προς κάποια που έχει κάνει μια τόσο μεγάλη προσωπική θυσία), κάποια που έχει πονέσει πολύ η ίδια, σωματικά και ψυχολογικά, από την νεφροπάθεια, πώς περιμένουμε στα σοβαρά να βρούμε τα 1000 νεφρά που χρειαζόμαστε από τις καλές προθέσεις των μεταξύ τους αγνώστων; Δεν γίνεται, ας μην εθελοτυφλούμε.