Νομικα, οικονομικα, φιλοσοφια, επιστημες
Είχα γράψει προ καιρού ένα αρθράκι, χρησιμοποιώντας το διάσημο παράδειγμα του Νόζικ με αυτόν τον τύπο:
Λέγαμε λοιπόν εκεί ότι
… από μόνη της η ανισότητα που δημιουργεί η επιτυχία του ΛεΒρόνου δεν λέει κάτι, δεν είναι καθαυτήν άδικη, αλλά χρειάζονται και άλλα στοιχεία.
Η ανισότητα ήταν όμως το θέμα της τελευταίας μου ανάρτησης, οπότε ξανασκέφτηκα το όλο ζήτημα:
Θέλω να πω, όλοι (οι κατά πολύ περισσότεροι τέλος πάντων) θρηνούν την ανισότητα, την ξορκίζουν, ανακαλύπτουν χάσματα πλουσίων και φτωχών που συνεχώς διευρύνονται και τα λοιπά και τα λοιπά. Κανείς όμως, εξ όσων γνωρίζω, δεν προτείνει πόση ακριβώς ανισότητα κρίνει δίκαιη για μια κοινωνία, με συγκεκριμένους αριθμούς και όχι με το μίγμα κλάψας και κατάρας στο οποίο είμαστε συνηθισμένοι.
Προσπάθησα λοιπόν εγώ, με τις ασθενείς μου δυνάμεις, να βάλω μια τάξη στο ζήτημα. Αν κάποιος γνωρίζη σχετικά περισσότερα και μπορή να υποδείξη και κανένα προσβάσιμο σύνδεσμο, να μην σιωπήση!
Κατατάσσουμε λοιπόν τον πληθυσμό σε δέκα εισοδηματικές τάξεις, στις οποίες αντιστοιχούμε δέκα ποσοστά εθνικού εισοδήματος, ονομάζοντάς τις από την ανώτερη προς την κατώτερη με Α έως Ι. Κάθε ανώτερο δεκατημόριο πληθυσμού απολαμβάνει υποχρεωτικά μεγαλύτερο ποσοστό εισοδήματος από το αμέσως κατώτερό του (Α>Β>Γ>Δ κ.ο.κ.). Μάλιστα, υπάρχει μια ιδιόμορφη συμμετρικότητα μεταξύ των τάξεων, καθώς κάθε εκατοστημόριο εισοδήματος που προικίζει το ανώτερο, πρώτο 10%, δηλ. το Α, αφαιρείται από το κατώτερο, δέκατο 10%, δηλ. το Ι (και όχι από το Θ ας πούμε) κ.ο.κ. Αντιστοιχούμε συνεπώς κάθε δέκατο πληθυσμού με συγκεκριμένο ποσοστό εισοδήματος, ώστε να εξαντλήται το διαθέσιμο εισόδημα. Χάριν ευκολίας, χρησιμοποιώ μόνο ακέραιους, με μικρότερη την μονάδα.
Και ας πάρουμε τώρα περιπτώσεις:
1. Εξισωτισμός.
Όπου το κάθε δεκατημόριο πληθυσμού αντιστοιχεί σε ακριβώς ένα δέκατο του εθνικού εισοδήματος. Όπου, με άλλα λόγια, δεν έχει νόημα καμία διάκριση του πληθυσμού βάσει εισοδήματος, αφού σε όλους προσνέμεται ίσο κατά κεφαλήν εισόδημα.
Αυτή η στατιστικά απίθανη περίπτωση δεν νομίζω ότι εκπροσωπείται πολιτικά. Δηλαδή, όχι μόνο στον πραγματικό κόσμο δεν έχει παρατηρηθή ποτέ κοινωνία όπου απολαμβάνουν το ίδιο εισόδημα το νήπιο με τον ενήλικα και ο εργατικός με τον οκνηρό, αλλά και στην πολιτική θεωρία δεν νομίζω ότι υπάρχει κάποιος που το έχει υποστηρίξει. Στο κάτω κάτω, ακόμα και οι κομμουνιστές δογματίζουν “jedem nach seinen Bedürfnissen!”.
Το ενδιαφέρον σημείο του άκρου εξισωτισμού που θα ήθελα εγώ να τονίσω είναι άλλο: είναι άδικος. Όχι μόνο δεν μπορεί να υπάρξη, αλλά δεν πρέπει κιόλας. Ένα ποσό ανισότητας είναι απαραίτητο ήδη για λόγους δικαιοσύνης, απλώς και μόνο επειδή ως μοναδικές και ανεπανάληπτες προσωπικότητες διαφέρουμε καθ’ όλους τους κρίσιμους παράγοντες: εργατικότητα, παραγωγικότητα, επινοητικότητα, εκπαίδευση, ηλικία, ρώμη, ευφυΐα, ακόμη και τύχη.
Λέγαμε λοιπόν στο προηγούμενο ότι το ισχύον συνταγματικό και νομοθετικό πλαίσιο είναι πολύ περιοριστικό για την ραδιοτηλεόραση, σε αντίθεση με την ελευθεροτυπία που επικρατεί στον χώρο του τύπου.
Πού οφείλεται όμως αυτή η διαφορετική αντιμετώπιση;
Τα επιχειρήματα που προσάγονται από τους επάρατους κρατιστές είναι περίπου τα εξής:
α. Οι συχνότητες είναι περιωρισμένες.
Καλώς ήλθατε λοιπόν στο 1974. Το φάσμα των συχνοτήτων που προορίζονται για ραδιοτηλεοπτική χρήση είναι δεδομένο και πεπερασμένο. Η φέρουσα ικανότητά του είναι συγκεκριμένη. Δεν χωράνε άλλοι. Και κάποιος, μαντέψτε ποιος, πρέπει όχι μόνο να κατανείμη τις άδειες (ας καγχάσουμε πάλι εδώ, καγχ, καγχ, καγχ!), αλλά να επιβλέψη και πώς θα διαχειρίζωνται κατά περιεχόμενο τις πολύτιμες και σπάνιες συχνότητες οι παραχωρησιούχοι του δημοσίου, ήτοι οι ραδιοτηλεοπτικοί σταθμοί.
ΑΠΛΗΤΗ-41: Οι υιοθετηθέντες μέχρι το 1996 κληρονομούν και από τους 4 γονείς τους, δηλαδή και τους θετούς και τους φυσικούς.
ΑΠΛΗΤΗ-42: Οι Lloyds του Λονδίνου ξεκίνησαν από το καφενείο του Εδουάρδου Λλόυδ του 1688, όπου μαζεύονταν ναύτες, έμποροι και εφοπλιστές.
ΑΠΛΗΤΗ-43: *Institutional* investor δεν σημαίνει *θεσμικός* επενδυτής. (Βγαίνει από το institution ως οργάνωση/ίδρυμα, όχι ως θεσμό).
ΑΠΛΗΤΗ-44: Η μόνη καταχρηστική πρόθεση που σχηματίζει σύνθετα (ένα και μοναδικό για την ακρίβεια) είναι η πλην.
ΑΠΛΗΤΗ-45: Ο εγκεφαλικά νεκρός ασθενής έχει σφυγμό, ιδρώνει, ενεργείται και κυοφορεί.
ΑΠΛΗΤΗ-46: Σίμων είναι ελληνικό όνομα, προερχόμενο από το σίμος. Συμεών είναι εβραϊκό όνομα, που συνδέθηκε με το Σίμων λόγω ομοιότητας.
ΑΠΛΗΤΗ-47: Η νηστεία της Σαρακοστής δεν διαρκεί 40 μέρες, αλλά 48.
ΑΠΛΗΤΗ-48: Μπλε στα γαλλικά δεν σημαίνει μπλε. Σημαίνει σιτάρι.
ΑΠΛΗΤΗ-49: Αναφαλαντίας λέγεται αυτός που αρχίζει να έχη φαλάκρα πάνω από το μέτωπο.
ΑΠΛΗΤΗ-50: Το μαντίλι του Γιάννη είναι λερωμένο από την ξενιτειά.
ΑΠΛΗΤΗ-51: Ρουμανία και Τσαντ έχουν βασικά την ίδια σημαία. Αλλά το Τσαντ προηγείται χρονικά.
Με αφορμή την προχτεσινή, εξαιρετικά επιτυχημένη εκδήλωση του ΚΕΦΙΜ για το Εθνικό Συμβούλιο Ραδιοτηλεόρασης, ταξινόμησα και εκθέτω την άποψή μου σχετικά.
Υπέρ της ελευθερίας ραδιοτηλεόρασης;
Τι λόγος! Και τάχα δεν είναι ελεύθερη η ραδιοτηλεόραση;
Χμ.
Σύμφωνα με το άρ. 15 Σ:
1. Οι προστατευτικές για τον τύπο διατάξεις του προηγούμενου άρθρου δεν εφαρμόζονται στον κινηματογράφο, τη φωνογραφία, τη ραδιοφωνία, την τηλεόραση και κάθε άλλο παρεμφερές μέσο μετάδοσης λόγου ή παράστασης.
2. Η ραδιοφωνία και η τηλεόραση υπάγονται στον άμεσο έλεγχο του Κράτους. Ο έλεγχος και η επιβολή των διοικητικών κυρώσεων υπάγονται στην αποκλειστική αρμοδιότητα του Εθνικού Συμβουλίου Ραδιοτηλεόρασης, που είναι ανεξάρτητη αρχή, όπως νόμος ορίζει. Ο άμεσος έλεγχος του Κράτους, που λαμβάνει και τη μορφή του καθεστώτος της προηγούμενης άδειας, έχει ως σκοπό την αντικειμενική και με ίσους όρους μετάδοση πληροφοριών και ειδήσεων, καθώς και προϊόντων του λόγου και της τέχνης, την εξασφάλιση της ποιοτικής στάθμης των προγραμμάτων που επιβάλλει η κοινωνική αποστολή της ραδιοφωνίας και της τηλεόρασης και η πολιτιστική ανάπτυξη της Χώρας, καθώς και το σεβασμό της αξίας του ανθρώπου και την προστασία της παιδικής ηλικίας και της νεότητας. Νόμος ορίζει τα σχετικά με την υποχρεωτική και δωρεάν μετάδοση των εργασιών της Βουλής και των επιτροπών της, καθώς και προεκλογικών μηνυμάτων των κομμάτων από τα ραδιοτηλεοπτικά μέσα.
Οι “προστατευτικές για τον τύπο διατάξεις” στην πραγματικότητα βέβαια δεν είναι και τόοοοοσο προστατευτικές, είναι πάντως καλύτερες από τα ισχύοντα στην ραδιοτηλεόραση. Η ελευθεροτυπία, εκτός από εφημερίδα που φέσωσε προμηθευτές και εργαζομένους πολεμώντας για ένα σοσιαλισμό με ανθρώπινο πρόσωπο, είναι και σπουδαία συνταγματική αξία, όπως προκύπτει από το άρ. 14 παρ. παρ. 2 και 3 Σ:
2. Ο τύπος είναι ελεύθερος. Η λογοκρισία και κάθε άλλο προληπτικό μέτρο απαγορεύονται.
3. Η κατάσχεση εφημερίδων και άλλων εντύπων, είτε πριν από την κυκλοφορία είτε ύστερα από αυτή, απαγορεύεται.
Ενώ ο τύπος δεν έχει λοιπόν “κοινωνική αποστολή” ούτε υπόκειται στην τρυφερότητα του “αμέσου ελέγχου” του κράτους, με αποτέλεσμα κανείς να μην ελέγχη την “ποιοτική στάθμη” των εφημερίδων, ακριβώς τα αντίθετα ισχύουν στην ραδιοτηλεόραση.
