Με αφορμή την προχτεσινή, εξαιρετικά επιτυχημένη εκδήλωση του ΚΕΦΙΜ για το Εθνικό Συμβούλιο Ραδιοτηλεόρασης, ταξινόμησα και εκθέτω την άποψή μου σχετικά.
Υπέρ της ελευθερίας ραδιοτηλεόρασης;
Τι λόγος! Και τάχα δεν είναι ελεύθερη η ραδιοτηλεόραση;
Χμ.
Σύμφωνα με το άρ. 15 Σ:
1. Οι προστατευτικές για τον τύπο διατάξεις του προηγούμενου άρθρου δεν εφαρμόζονται στον κινηματογράφο, τη φωνογραφία, τη ραδιοφωνία, την τηλεόραση και κάθε άλλο παρεμφερές μέσο μετάδοσης λόγου ή παράστασης.
2. Η ραδιοφωνία και η τηλεόραση υπάγονται στον άμεσο έλεγχο του Κράτους. Ο έλεγχος και η επιβολή των διοικητικών κυρώσεων υπάγονται στην αποκλειστική αρμοδιότητα του Εθνικού Συμβουλίου Ραδιοτηλεόρασης, που είναι ανεξάρτητη αρχή, όπως νόμος ορίζει. Ο άμεσος έλεγχος του Κράτους, που λαμβάνει και τη μορφή του καθεστώτος της προηγούμενης άδειας, έχει ως σκοπό την αντικειμενική και με ίσους όρους μετάδοση πληροφοριών και ειδήσεων, καθώς και προϊόντων του λόγου και της τέχνης, την εξασφάλιση της ποιοτικής στάθμης των προγραμμάτων που επιβάλλει η κοινωνική αποστολή της ραδιοφωνίας και της τηλεόρασης και η πολιτιστική ανάπτυξη της Χώρας, καθώς και το σεβασμό της αξίας του ανθρώπου και την προστασία της παιδικής ηλικίας και της νεότητας. Νόμος ορίζει τα σχετικά με την υποχρεωτική και δωρεάν μετάδοση των εργασιών της Βουλής και των επιτροπών της, καθώς και προεκλογικών μηνυμάτων των κομμάτων από τα ραδιοτηλεοπτικά μέσα.
Οι “προστατευτικές για τον τύπο διατάξεις” στην πραγματικότητα βέβαια δεν είναι και τόοοοοσο προστατευτικές, είναι πάντως καλύτερες από τα ισχύοντα στην ραδιοτηλεόραση. Η ελευθεροτυπία, εκτός από εφημερίδα που φέσωσε προμηθευτές και εργαζομένους πολεμώντας για ένα σοσιαλισμό με ανθρώπινο πρόσωπο, είναι και σπουδαία συνταγματική αξία, όπως προκύπτει από το άρ. 14 παρ. παρ. 2 και 3 Σ:
2. Ο τύπος είναι ελεύθερος. Η λογοκρισία και κάθε άλλο προληπτικό μέτρο απαγορεύονται.
3. Η κατάσχεση εφημερίδων και άλλων εντύπων, είτε πριν από την κυκλοφορία είτε ύστερα από αυτή, απαγορεύεται.
Ενώ ο τύπος δεν έχει λοιπόν “κοινωνική αποστολή” ούτε υπόκειται στην τρυφερότητα του “αμέσου ελέγχου” του κράτους, με αποτέλεσμα κανείς να μην ελέγχη την “ποιοτική στάθμη” των εφημερίδων, ακριβώς τα αντίθετα ισχύουν στην ραδιοτηλεόραση.
