Τα σημεία τομής κράτους και θρησκείας συνεχίζουν να προβληματίζουν τις δυτικές κοινωνίες. Η νομική επικαιρότητα επανέρχεται κάθε τρεις και λίγο σε αυτά, εξάπτοντας πάθη και επανορίζοντας τον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε την δημοκρατία μας. Αποφάσεις, όπως η πρόσφατη αμερικανική Greece v. Galloway, το επισημαίνουν με έμφαση.
Ένα εμβληματικό σταθμό σε αυτόν τον συνεχιζόμενο δημόσιο διάλογο έθεσε η απόφαση S.A.S. κατά Γαλλίας (Ιουλ 2014), η οποία αφορούσε το περιώνυμο ζήτημα της ισλαμικής καλύπτρας. [για το ζήτημα αυτό έχω εκθέσει την άποψή μου εδώ]
Στην καθ’ ης η προσφυγή Γαλλία εδώ και λίγα χρόνια έχει απαγορευθή η κάλυψη του προσώπου σε δημόσιους χώρους, πλην περιπτώσεων όπου αυτό επιβάλλεται από λόγους υγείας ή επαγγελματικούς ή στο πλαίσιο αθλητικών, καλλιτεχνικών και εορταστικών δραστηριοτήτων. Η απαγόρευση αυτή μάλιστα κρίθηκε συνταγματική από το ιθαγενές Συνταγματικό Συμβούλιο. Η μόνη χώρα που ακολούθησε αυτήν την ανοπαία ατραπό είναι μέχρι τώρα το Βέλγιο, με το άρ. 563 δις του βελγΠΚ:
Seront punis d’une amende de quinze euros à vingt-cinq euros et d’un emprisonnement d’un jour à sept jours ou d’une de ces peines seulement, ceux qui, sauf dispositions légales contraires, se présentent dans les lieux accessibles au public le visage masqué ou dissimulé en tout ou en partie, de manière telle qu’ils ne soient pas identifiables.
Ο επίμαχος γαλλικός νόμος είναι ο Ν. 2010-1192 του 2010, στο άρ. 1 του οποίου προβλέπονται τα εξής λιτά:
Nul ne peut, dans l’espace public, porter une tenue destinée à dissimuler son visage.