Day: December 15, 2011

Τι μαθαμε απο την κριση? (και οι οικονομολογοι το γνωριζαν ηδη)

by

Το τραυμα της κρισης γινεται ολο και πιο βαθυ, οι γενιες που ζουνε την κατασταση σημερα θα μεινουν σημαδεμενες ισως για παντα. Μαζι με τις αναποφευκτα κακες αναμνησεις ελπιζω να μεινουν στο μυαλο μας και τα διδαγματα της κρισης, που θα βοηθησουν να εχουμε υψηλοτερης ποιοτητας δημοσιο διαλογο στο μελλον και ισως να αποφυγουμε παρομοιες καταστασεις.

Παραθετω τα κυρια διδαγματα που μου’ρχονται στο μυαλο, διδαγματα που ηταν γνωστα ακομα και σε προπτυχιακους φοιτητες οικονομικων αλλα για καποιο λογο ο δημοσιος διαλογος στην Ελλαδα συχνα αγνοουσε.

Διδαγμα 1ο: Το ΑΕΠ μετραει – η ανεργια μετραει
Στις μερες των παχιων αγελαδων αρκετοι Ελληνες προσπαθουσαν να μας πεισουν οτι το ΑΕΠ δεν ειναι δα το α και ω για την οικονομια μιας χωρας, καποιοι εφτασαν να λενε οτι δεν θα πρεπει να μας ενδιαφερει καθολου ή μαλιστα οτι χρειαζομαστε αποαναπτυξη! Φανταζομαι στην Ελλαδα του 2011 δεν χρειαζεται ιδιαιτερα ευρεια επιχειρηματολογια για να δειξει κανεις ποσο αστοχη ειναι η ιδεα της ασημαντοτητας του ΑΕΠ.

Ναι, φυσικα μετραει το ΑΕΠ. Η ανοδος του φερνει αυξημενους πορους για κρατος και πολιτες. Μια αποτομη πτωση του ΑΕΠ ριχνει τα εισοδηματα, ριχνει την καταναλωση, προκαλει ανοδο της ανεργιας. Οταν το ΑΕΠ πεφτει πολυ, εχουμε προβληματα σε σχεδον καθε νοικοκυριο, προβληματα που ξεκινανε απο τα οικονομικα και φτανουν σε συνεπειες ακομα και στις προσωπικες μας σχεσεις.
Αν μπορουσα να κοιταξω εναν και μονο εναν δεικτη υλικης ευημεριας για να περιγραψω την κατασταση σε μια κοινωνια, πιθανοτατα θα διαλεγα το ΑΕΠ. Κανενας αλλος δεικτης που ξερω δεν περιγραφει καλυτερα τους υλικους λογους ευτυχιας ή μιζεριας σε μια χωρα.

Παρομοιως μετραει και η επισημη ανεργια.

Read moreΤι μαθαμε απο την κριση? (και οι οικονομολογοι το γνωριζαν ηδη)

Μονόπρακτο περί δεξισμού

by

Μεθιστολόγηση αυτού εδώ του άρθρου, που είχε δημοσιευθή σαν σήμερα τέσσερα χρόνια πριν.

Dramatis personae:
Ολοφυρόμενος Αριστεριστής
Ωρυόμενος Αριστεριστής
Αλαλάζων Αριστεριστής
Συνιστολόγος
Χορός Ευαισθήτων Κυριών με Φιλοσοφικάς Ανησυχίας

Κάποτε στον 21ο αιώνα. Κάπου στην πεπολιτισμένη Δύση. Ίσως σε κάποιο σεμινάριο πολιτικής φιλοσοφίας. Ίσως στο Εθνικό Συμβούλιο του ΠΑΣΟΚ.

Ολοφυρόμενος Αριστεριστής (κατηφής, χαμηλόφωνα, αλλά με εξάρσεις στην ένταση της φωνής στα κρίσιμα σημεία):
Πολλές είναι οι συμφορές μέσα στον κόσμο, αλλά καμιά δεν μοιάζει με την συμφορά που βαραίνει εμάς τους αριστεριστές. Εμείς, οι λίγοι, η μειονότητα που συνεχίζουμε να χρησιμοποιούμε κυρίως το αριστερό μας χέρι, είμαστε παντού ξένοι, παντού παρείσακτοι, παντού ιδιόμορφοι, παντού περιττοί. Όταν γράφουμε με το μολύβι, όταν κόβουμε με το ψαλίδι, όταν οπλίζουμε το G3, όταν ψήνουμε ένα καφέ, όταν οδηγούμε, όταν, όπως τώρα, πιάνουμε το έρμο το ποντίκι του υπολογιστή, παντού και πάντα η τυραννία των δεξιστών μας κατατρέχει. Αιώνες καταπίεσης μας κυνηγούν, όταν οι πατέρες μας και οι προπατέρες μας τιμωρούνταν στο σχολείο, επειδή έγραφαν με το αριστερό, ή, ακόμα χειρότερα, έκαναν τον σταυρό τους με το αριστερό χέρι. Το ίδιο μας το όνομα, αριστεριστής, είναι ένα σύμβολο καταπίεσης, μια προσπάθεια των δεξιστών να ξορκίσουν ευφημιστικά τον λαιό τρόμο που είχε δημιουργήσει η προκατάληψή τους. Η Γη περιστρέφεται προς τα δεξιά, ο Υιός κάθηται εκ δεξιών του Πατρός και οι ευνοϊκοί οιωνοί πετούν προς τα δεξιά από τότε που ο δεξιστικός ολοκληρωτισμός έδειξε για πρώτη φορά το απαίσιο πρόσωπό του. «Να πάνε όλα δεξιά», «δεξιοτέχνης» και «αδέξιος», «μπαίνω με το δεξί» είναι τα αιώνια γλωσσοκοινωνιολογικά σύμβολα της καταπίεσής μας. Σε ένα κόσμο φτειαγμένο από δεξιστές, με δεξιστές και μόνο για δεξιστές καλούμαστε να επιβιώσουμε εμείς, τα απολωλότα ερίφια της ζωής.

Χορός Ευαισθήτων Κυριών με Φιλοσοφικάς Ανησυχίας (έκπληκτες και έντρομες): Ωχού, τα καημενούλια μου!

Read moreΜονόπρακτο περί δεξισμού