Έχω προς το παρόν αποφύγει να σχολιάσω ιδιαίτερα την δημοσιονομική κρίση, το έλλειμα και το εξωτερικό χρέος της χώρα – που δύσκολα μπορεί κανείς να προσδιορίσει με ακρίβεια μιας και μόλις μάθαμε πως η Eurostat εκτίμησε στο 13,6% του ΑΕΠ της χώρας το έλλειμμα του προϋπολογισμού για το 2009, αντί της πρώτης “εκτίμησης” στο 7,7%, ενώ το δημόσιο χρέος υπολογίζεται πλέον στο 115,1% του ΑΕΠ το 2009 (αυξημένο από το 99,2% του ΑΕΠ το 2008.)
Και αυτό γιατί πολλοί έχουν καταφέρει να περιγράψουν τις διάφορες πλευρές της κατάντιας μας καλύτερα απ΄όσο θα μπορούσα εγώ. Οι θεωρίες για το μερίδιο ευθύνης διαφορετικών κοινωνικών ομάδων/τάξεων, ομάδων ειδικών συμφερόντων, χρηματοοικονομικών οργανισμών, ιδιωτών, μέσων μαζικής ενημέρωσης, πολιτικών και κομμάτων δίνουν και παίρνουν. Ενώ λοιπόν μπορεί να μαλώνουμε για το ποιος φταίει τελικά, παρατηρώ πως έχει δημιουργηθεί ένα μεγαλύτερο κενό (ερωτηματικό) στα σενάρια για το τι μπορεί να γίνει μακροπρόθεσμα – αφότου δηλαδή με τον Α ή Β τρόπο (χρεωκοπία, έξοδος από την Ευρωζώνη, ΔΝΤ, παραγραφή χρέους, Δευτέρα Παρουσία, κ.ο.κ) ισορροπήσει κάπως η δημοσιονομική κατάσταση της χώρας. Πέρα από την προοπτική της πεντατίας ή δεκαετίας, ποιος μπορεί να μας εγγυηθεί πως η ιστορία που ζούμε σήμερα δεν θα επαναληφθεί σε 30-40 χρόνια με θύτες και θύματα τα παιδιά μας;