Το κείμενό μου αυτή τη φορά θα είναι αφηγηματικό-περιγραφικό και -κατα το δυνατόν- σύντομο. Μετά από κάποια χρόνια, πλέον, περιήγησης σε Blogs, έχω καταλάβει ότι τα μακροσκελή κείμενα ουδείς τα διαβάζει κι ελάχιστοι τα συμπαθούν (όποια κι αν είναι η ποιότητα του περιεχομένου τους). Ο χρόνος του αναγνώστη ιστολογίων είναι σημαντικό αγαθό και αυτό κάποτε το αγνόησα στην Αναμόρφωση (νομίζω φλυαρώντας)…
Το κείμενο βασίζεται σε πολύ πρόσφατη προσωπική εμπειρία:
Σε μια διάλεξη στο ελληνικό πανεπιστήμιο, κάποιος ακροατής (θα τον αποκαλώ στο εξής Α, για συντομία) παρεμβαίνει κατά τον διάλογο που ακολουθεί, προκειμένου να απευθύνει ερώτημα στον εισηγητή της διάλεξης (Καθηγητή Πανεπιστημίου), συνδέοντας το ερώτημά του και με την αμέσως προηγούμενη παρέμβαση ενός άλλου ακροατή, του Χ (επίσης Καθηγητή Πανεπιστημίου): Κατά την διατύπωση της ερώτησής του, ο Α χρησιμοποιεί την φράση: «….συνδέοντας το ερώτημά μου και με την παρατήρηση του Καθηγητή κυρίου Χ, θα ήθελα να ρωτήσω αν….» κ.λπ., κ.λπ.