Η είδηση για τους ντοπέ αρσιβαρίστες έπεσε σαν κεραυνός και οι πανηγυρισμοί από την ‘μάχη του Βουκουρεστίου’ έδωσαν την θέση τους στην εθνική κατάθλιψη. Το θέμα εδώ δεν είναι η ευκολία με την οποία υιοθετούμε μια πανηγυρική διάθεση ούτε η εξαιρετικά προβληματική στάση της ‘θετής’ εθνικής υπερηφάνειας μέσω των αθλητικών επιδόσεων κάποιου (όχι απαραίτητα) συμπατριώτη μας. Το πρόβλημα που αξίζει να εξετάσουμε είναι η συζήτηση περί ντόπινγκ στον αθλητισμό η οποία αέναα και ακούραστα περιστρέφεται γύρω από τον ηθικό στιγματισμό του φαινομένου. Η κεντρική ιδέα αυτού εδώ του κειμένου είναι ότι πρέπει να αρχίσουμε να σκεφτόμαστε το ‘πρόβλημα’ χωρίς ηθικολογικές απλουστεύσεις και να εξετάσουμε μια ολική μεταστροφή στην αντιμετώπιση του θέματος. Πιο συγκεκριμένα προτείνω την απελευθέρωση της χρήσης ιατρικών και φαρμακευτικών ‘βελτιωτικών’ στον χώρο του πρωταθλητισμού.
Η άποψή μου αυτή δεν στηρίζεται στην κυνική διαπίστωση ότι ‘όλοι ντοπάρονται’. Φυσικά η ευρέως αυτή αποδεκτή αντίληψη σχετικά με την κατάσταση που επικρατεί στον χώρο του πρωταθλητισμού, δεν είναι μια ψευδαίσθηση. Παρά το ότι η άποψη ‘όλοι ντοπάρονται’ στηρίζεται πολλές φορές σε μια αφανή διάσταση, στην ‘κρυμμένη’ επιφάνεια του παγόβουνου, υπάρχουν αρκετά καταγεγραμμένα περιστατικά από τον χώρο του πρωταθλητισμού ώστε να μπορεί να υποστηριχθεί με αρκετή βεβαιότητα ότι οι σημερινοί πρωταθλητές είναι οι αυριανοί πρωταγωνιστές ιστοριών ντόπινγκ στις σελίδες των εφημερίδων. Από αυτή την οπτική το μότο της Παγκόσμιας Οργάνωσης Αντι-ντόπινγκ (WADA), ‘play true’ παίρνει ένα εντελώς διαφορετικό νόημα: ‘παίξε ντοπέ’.
Η άποψή μου υπέρ της απελευθέρωσης των βελτιωτικών ουσιών και άλλων ιατρικών μεθόδων στηρίζεται στην θετική αποδοχή τους στον χώρο του πρωταθλητισμού.