Νομικά

Λέγαμε λοιπόν για το ποιο πρέπει να είναι το νόμιμο περιεχόμενο της δήλωσης απαλλαγής από το μάθημα των Θρησκευτικών και είχα εκφραστή υπέρ της λύσης της αρνητικής δήλωσης.

Στο σημείο αυτό αποκλίνω από τις σκέψεις της υπ’ αριθμ. 77Α/2002 αποφάσεως της Αρχής Προστασίας Δεδομένων Προσωπικού Χαρακτήρα, οι οποίες αξίζει να παρατεθούν στο σημείο αυτό:

Το αυτό συμβαίνει και με την υποχρεωτική δήλωση του θρησκεύματος που προβλέπεται ως αναγκαία προϋπόθεση για την απαλλαγή μαθητή από τα θρησκευτικά. Διότι τούτο, αφενός μεν θα αντέβαινε προς την αρνητική θρησκευτική ελευθερία τόσο των ενδιαφερόμενων μαθητών όσο και των γονέων και κηδεμόνων τους, αφετέρου θα προσέκρουε προς το ειδικότερο δικαίωμα των γονέων «όπως εξασφαλίζωσι την μόρφωσιν και εκπαίδευσιν [των παιδιών τους], συμφώνως προς τα ιδίας αυτών θρησκευτικάς και φιλοσοφικάς πεποιθήσεις» (άρ. 2 Πρώτου Πρωτοκόλλου ΕΣΔΑ). Πράγματι, όπως παγίως ερμηνεύεται από τα δικαιοδοτικά όργανα του Στρασβούργου, το δικαίωμα αυτό αναφέρεται και στις γενικότερες κοσμοθεωρητικές αντιλήψεις τις οποίες, πέραν των αμιγώς θρησκευτικών, οι γονείς ενδεχομένως ακολουθούν και, βάσει των οποίων, επιθυμούν να διαπαιδαγωγήσουν τα παιδιά τους. Δεν είναι συνεπώς απαραίτητο να είναι άθεοι, ετερόδοξοι ή ετερόθρησκοι, για να ζητήσουν την απαλλαγή των παιδιών τους από τα μάθημα των θρησκευτικών.

Read moreΠερί της υποχρεωτικότητας του μαθήματος των Θρησκευτικών IΙΙ

Συνεχίζω την πραγμάτευση των ερωτημάτων από το σημείο όπου τα εγκατέλειψα μόνα και απαρηγόρητα την προηγούμενη φορά.

γ. Είναι υποχρεωτική η παρακολούθηση του μαθήματος των Θρησκευτικών από όλους τους μαθητές;

Ακριβώς επειδή ο χαρακτήρας του μαθήματος των Θρησκευτικών είναι, επιτρέπεται να είναι και οφείλει να είναι ομολογιακός, και μάλιστα χριστιανικός ορθόδοξος, η παρακολούθησή του, η εξέταση σε αυτό και η βαθμολόγηση δεν επιτρέπεται σε καμία περίπτωση να επιβάλλεται σε μαθητές ετερόδοξους, ετερόθρησκους ή άθρησκους. Κάτι τέτοιο θα αποτελούσε ευθεία και βάναυση προσβολή της θρησκευτικής τους συνείδησης και θα ισοδυναμούσε με κρατικό προσηλυτισμό εις βάρος των αδύναμων μειονοτικών (α)θρησκευτικών ομάδων. Από την άλλη μεριά πάλι, δεν αποκλείεται από το μάθημα των Θρησκευτικών μαθητής ή κηδεμόνας που δηλώνει ότι δεν ανήκει στην ορθόδοξη χριστιανική Εκκλησία μόνο εξ αυτού του λόγου, αλλά ασφαλώς του επιτρέπεται ελεύθερα να συμμετάσχη στο μάθημα, εφόσον το επιθυμεί. Και φυσικά, “οι [εξυπακούεται χριστιανοί] μαθητές είναι υποχρεωμένοι […] να παρακολουθούν το μάθημα των θρησκευτικών” (ΣτΕ 3356/1995, παρομοίως και η ΣτΕ 2176/1998).

Εξ αντιδιαστολής συνάγεται ότι όπου και όποτε το μάθημα των Θρησκευτικών απολλύει τον ομολογιακό του χαρακτήρα και διδάσκεται πλέον ως Ιστορία, Κοινωνιολογία, Ανθρωπολογία ή Φαινομενολογία του θρησκευτικού φαινομένου, δεν μπορεί να γίνεται λόγος περί απαλλαγής, διότι πλέον το μάθημα απευθύνεται στον μαθητή όχι ως μέλος μιας θρησκευτικής κοινότητας, αλλά ως γνωσιακό υποκείμενο. Απαραίτητη προϋπόθεση όμως είναι η συγγραφή των σχετικών εγχειριδίων από μία κατά το δυνατόν ουδέτερη επιστημονική οπτική γωνία και όχι εκκινώντας από την επικρατούσα θρησκεία.

Read moreΠερί της υποχρεωτικότητας του μαθήματος των Θρησκευτικών IΙ

[Θα δημοσιεύσω καναδυοτρία άρθρα σχετικά με το μάθημα των Θρησκευτικών στην υποχρεωτική εκπαίδευση, τον υποχρεωτικό του χαρακτήρα, το δικαίωμα απαλλαγής από αυτό και άλλα τέτοια βαρετά. Όσα γράφω οφείλουν πάρα πολλά στο βιβλίο του Μαριάνου Καράση, Ομότιμου Καθηγητή Αστικού Δικαίου στο ΑΠΘ, Δίκαιο και Ορθόδοξη Θεολογία, με του οποίου τα πορίσματα γενικά συμφωνώ, καίτοι διαφέρουμε αρκετά τόσο στην αφετηρία όσο και στην διαδρομή. Για μια διαφορετική άποψη βλ. πρόχειρα αυτό το άρθρο του πασοκολόγου συνταγματολόγου Γ. Σωτηρέλη, Καθηγητή στην Νομική Αθηνών, ο οποίος έχει ασχοληθή και μονογραφικά με το θέμα].

Read moreΠερί της υποχρεωτικότητας του μαθήματος των Θρησκευτικών I

Σύμφωνα με το άρ. 17 Ν. 3500/2006

Η ποινική δίωξη για τα εγκλήματα των άρθρων 6, 7, 9 και 10 ασκείται αυτεπαγγέλτως,

τα δε ως άνω άρθρα έχουν ως τίτλο “Ενδοοικογενειακή σωματική βλάβη”, “Ενδοοικογενειακή παράνομη βία και απειλή”, “Ενδοοικογενειακή προσβολή της γενετήσιας αξιοπρέπειας” και “Παρακώλυση απονομής της δικαιοσύνης” αντίστοιχα. Το νόημα είναι ότι σε μια σειρά ελαφρών πλημμελημάτων του Ποινικού Κώδικα, τα οποία γενικώς τιμωρούνται κατ’ έγκλησιν, η δίωξη χωρεί εδώ κατ’ εξαίρεσιν αυτεπαγγέλτως, για σκοπούς πληρέστερης προστασίας των οικείων εννόμων αγαθών.

Και έχει πράγματι κάποιο νόημα η ρύθμιση. Πολλές φορές τα θύματα παρόμοιων πράξεων δεν έχουν το θάρρος της καταγγελίας, δεν βρίσκουν την ψυχική αντοχή να συρθούν μέχρι το αστυνομικό τμήμα, δεν έχουν την οικονομική ανεξαρτησία να καταφύγουν σε ένα δικηγόρο. [Για τους ίδιους λόγους όμως δεν θα ζητήση και διαζύγιο η σύζυγος. Μήπως όμως τότε να εισαγάγουμε και αυτεπάγγελτη διαδικασία διαζυγίου; Ας μην βάζω ιδέες!]

Read moreΠερί ενδοοικογενειακής βίας

…να σου πάρω στις τρεις την μία δώρο…

Σύμφωνα με το άρ. 2 Ν. 2737/1999

Η αφαίρεση ιστών και οργάνων με σκοπό τη μεταμόσχευση γίνεται χωρίς οποιοδήποτε αντάλλαγμα […]

και, για όποιον δεν κατάλαβε, το άρ. 20 προβλέπει ποινές που φτάνουν μέχρι την κάθειρξη για τους «εγκληματίες».

Read moreΠες μου πού πουλάν καρδιές…

Η παρούσα ανάρτηση αφορά όχι το εάν του ακαδημαϊκού ασύλου, αλλά το τι και το πώς και το ποιος. Όχι λοιπόν το, καλό και άγιο, de lege ferenda ερώτημα, αλλά το de lege lata [Για να μην υπεκφύγω όμως, συνοπτικά η άποψή μου είναι ότι το άσυλο καθαυτό δεν είναι ούτε κακό ούτε ασύμβατο με μια ευνομούμενη πολιτεία, όπως όμως ερμηνεύεται και εφαρμόζεται στην σύγχρονή μας ακαδημαϊκή πραγματικότητα βλάπτει, και μάλιστα πολύ, και πρέπει να καταργηθή. Ότε και αν γίνουμε σοβαροί άνθρωποι, μπορούμε να το επαναφέρουμε. Οι σοβαρές κοινωνίες βέβαια δεν έχουν ανάγκη από άσυλα. Τέλος πάντων].

Read moreΠερί ακαδημαϊκού ασύλου