Uncategorized

Δημοσιευτηκε σε λιγο διαφορετικη εκδοση στο Βημα

Υπάρχει άραγε κυβέρνηση της μεταπολίτευσης που (να κράτησε πάνω από μήνα και) να μην σκέφτηκε να αλλάξει τις «πανελλήνιες»*; Προφανώς το θέμα προσφέρεται για εκλογικά κέρδη. Η δυσαρέσκεια των πολιτών μαθητών, γονέων και διδασκόντων με το σύστημα εισαγωγικών εξετάσεων στα ελληνικά πανεπιστήμια είναι γενική και δικαιολογημένη. Οι προσπάθειες μεταρρύθμισης εστιάζουν όμως με εκπληκτική συνέπεια στα λανθασμένα προβλήματα και βγάζουν συστηματικά λανθασμένα συμπεράσματα. Οι εξαγγελίες της κυβέρνησης Τσίπρα δεν ξεφεύγουν από τον κανόνα, επαυξάνουν μόνο προς το λαϊκιστικότερο.

Εδώ και δεκαετίες, η εισαγωγή σε καλή σχολή ελληνικού πανεπιστημίου προϋποθέτει φοβερή σπατάλη χρόνου και χρήματος, δυσκολίες για όλη την οικογένεια και απτές πραγματικές επιπτώσεις στην σωματική και ψυχική υγεία του μαθητή. Στο Λύκειο, χωρίς υπερβολή, εύκολα διακρίναμε δια γυμνού οφθαλμού αν ένα παιδί ετοιμάζεται σοβαρά για Νομική ή Ιατρική Αθηνών. Ήταν δυστυχισμένο, με ξεφτισμένο χιούμορ και αδυνατισμένο σώμα. Το τραγικό της υπόθεσης είναι ότι όλη αυτή η μιζέρια είναι ανούσια!

Το σύστημα που έχουμε φτιάξει είναι υπερβολικά πολυέξοδο, αναποτελεσματικό και ταυτόχρονα αναξιοκρατικό!

Read moreΌχι μια ακομη μεταρρυθμιση των πανελληνιων!

Δημοσιευτηκε σε λιγο διαφορετικη εκδοση στην Ελευθερια του Τυπου

Μεγάλο πράγμα η ανοχή στο διαφορετικό και το ενοχλητικό, και βαθιά αντίθετη στα βασικά ένστικτα του ανθρώπου. Μεγαλώνοντας στην Ελλάδα του 1980-90, πάντα αναρωτιόμουν πως γίνεται ανθρωπάρια που δολοφονούν συνειδητά συνανθρώπους τους να βρίσκουν βήμα στις νόμιμες εφημερίδες μεγάλης κυκλοφορίας, για να εκφράσουν ελεύθερα την δολοφονική (και ολιγοφρενή) κοσμοθεωρία τους.

Εντρυφώντας στην ελληνική πολιτική σκηνή, άρχισα να καταλαβαίνω ότι υπάρχουν ολόκληρα κόμματα που έχουν δηλωμένο στόχο την κατάλυση της ελληνικής δημοκρατίας, ότι υπάρχουν πολιτικοί ηγέτες που εύχονται καρκίνο στους αντιπάλους τους «και όλα τους τα σόγια». Όλους αυτούς τους ανθρώπους, λόγω και έργω εχθρούς της φιλελεύθερης δημοκρατίας, δεν τους μαντρώσανε ούτε τους κυνήγησαν.  Έμειναν ελεύθεροι να προσβάλλουν εμάς και την αισθητική μας, να διαλύουν τις ειρηνικές δημόσιες συζητήσεις μας, να δέρνουν συμφοιτητές που τολμούσαν να έχουν άλλη άποψη, ακόμα και να εκλέγονται μέλη στον ναό της δημοκρατίας μας, το ελληνικό κοινοβούλιο.

Ομολογώ ότι σήμερα θαυμάζω αυτά τα οποία τότε δεν καταλάβαινα

Read moreΗ αξια της ελευθεριας των ενοχλητικων

Δημοσιευτηκε σε λιγο διαφορετικη εκδοση στο Βημα

[ο ΕΝΦΙΆ] ένας φόρος αίσχος που τιμωρεί όσους δούλευαν μια ζωή για να αποκτήσουν ένα κεραμίδι να στεγάσουν τα παιδιά τους
Α. Τσίπρας, ως αντιπολίτευση, Αύγουστος 2014

Εφικτή η είσπραξη 2,65 δισ. ευρώ από τον ΕΝΦΙΑ
Υφυπουργός Οικονομικών κυβέρνησης Τσίπρα, Αύγουστος 2016

Γιατί μπαίνουν ενοχλητικές μπάρες στο μετρό; Γιατί αγαπάει το κράτος να μας επιβάλλει άδικες ισοπεδωτικές υποχρεώσεις; Γιατί έχουμε τεκμήρια και φόρους που αγνοούν το πραγματικό μας εισόδημα, ενάντια στην ευρωπαϊκή παράδοση και κάθε κανόνα δικαιοσύνης;
Όσο και αν βολεύει να μιλάμε για άδικους ηγέτες-δυνάστες, γνωρίζουμε βαθιά ότι το ελληνικό κράτος δικαίως δεν μας εμπιστεύεται. Η κρατική αδικία είναι συνήθως απάντηση στην αντικοινωνική ασυδοσία κάποιων πολιτών.

Για παράδειγμα, η Ελλάδα έχει το με διαφορά υψηλότερο ποσοστό φορολογικών δηλώσεων κάτω από το αφορολόγητο όριο (πηγή ΔΝΤ). Περιέργως οποτεδήποτε έπεσε το όριο, «έπεσαν» ισόποσα και τα εισοδήματα μας! Τι φορολογικό σύστημα περιμένετε με τέτοιους πολίτες;

Μάλιστα, όταν εντείνονται οι προσβλητικοί έλεγχοι εξαιτίας κάποιων ασύδοτων, αυξάνεται η παραβατικότητα των υπόλοιπων. Όπως περιγράφει ο David Packard, η General Electric επέβαλε ασφυκτικούς ελέγχους στην χρήση εργαλείων της, προς αποφυγή κλοπών. Αποτέλεσμα: οι εξοργισμένοι εργαζόμενοι έκλεβαν περισσότερο από ότι στην Hewlett Packard που, ως σύμβολο εμπιστοσύνης, δεν είχε ελέγχους! Το ανέκδοτο επιβεβαιώνεται σε οικονομικά πειράματα των Φαλκ & Κόσφελντ — οι υπερβολικοί έλεγχοι φέρνουν κακή συμπεριφορά.

Read moreΈλλειμμα αυτοελέγχου – περίσσευμα καταδυναστευτικών ελέγχων

Πρωτοδημοσιευτηκε στα Νεα
με τον
Κωνσταντίνο Καλλίρη, Δικηγόρο και Μεταδιδακτορικό Ερευνητή στο King’s College London

Πολλές περίεργες ιδέες για «έξοδο από την κρίση» έχουμε ακούσει. Αυτή που επανέρχεται όμως πιο πεισματικά στον διάλογο είναι πιθανότατα και η χειρότερη. Δυστυχώς για όλους μας, η «επιστροφή σε εθνικό νόμισμα» είναι τόσο καταστροφική που και μόνη η αναφορά της διώχνει κεφάλαια και μειώνει τα εισοδήματα στην χώρα.

Δεν είναι η πρώτη φορά που η δικαιολογημένη απελπισία με την οικονομική πανωλεθρία της κυβέρνησης προκαλεί αδικαιολόγητη συμπάθεια σε καταστροφικές επιλογές. Οι συνέπειες μιας επιστροφής στη δραχμή θα ήταν ίδιες με αυτές της «υπερδιαπραγμάτευσης» που είδαμε πριν δύο χρόνια και ακόμα πληρώνουμε: κατάρρευση εμπιστοσύνης, πτώση επενδύσεων, μείωση εθνικού εισοδήματος. Περιέργως, όμως, αντί για αυξανόμενη οικονομική ωριμότητα, βλέπουμε την δημοφιλία της δραχμής να ανεβαίνει σε επίπεδα ρεκόρ.

Η έξοδος από μια ισχυρή νομισματική Ένωση μιας μικρής χώρας που δεν φημίζεται για την καλορυθμισμένη κρατική μηχανή της δεν θα ήταν ποτέ χωρίς κόστος. Πολιτικό, αλλά κυρίως οικονομικό. Ο πανικός της μετάβασης θα κόστιζε απευθείας περίπου 25% του εισοδήματος μας. Στην αρχή της κρίσης όμως θα είχαμε τουλάχιστον ένα όφελος: οριζόντια και αδιάκριτη μείωση όλων των τιμών, μισθών και συντάξεων στην χώρα, αυτό που για να ξορκίσουμε το κακό ονομάζουμε αποστειρωμένα υποτίμηση.

Read moreΕραστές και στρατηγοί της δραχμής

Δημοσιευτηκε σε λιγο διαφορετικη εκδοση στο Βημα
Μεγαλο μερος του κειμενου προεκυψε απο συνεργασια με τον Ζαχαρια Μανιαδη, αλλα οι τελικες αποψεις εκφραζουν μονο εμενα.

Δεν σταματάνε τα πλήγματα για την δυτική φιλελεύθερη δημοκρατία.

Πόσο γρήγορα και πόσο βαθιά έχουν αλλάξει τα πράγματα! Ούτε μια δεκαετία πριν, η συνεχής πρόοδος φαινόταν αναπόφευκτη. Δεν ήταν μόνο Αμερικανοί πολιτικοί επιστήμονες που προέβλεπαν το Τέλος της Ιστορίας. Για τους κατοίκους της Δύσης που δεν έζησαν μεγάλους πολέμους, και ειδικά αυτούς που δεν πρόλαβαν ως ενήλικες την Σοβιετική Ένωση, η κυριαρχία του δυτικού φιλελεύερου μοντέλου με το συνεχές άνοιγμα συνόρων και την διεύρυνση των ατομικών δικαιωμάτων φαινόταν αυτονόητη, αδιαμφισβήτητη και αδιάκοπη. Θέμα χρόνου ήταν, νομίζαμε, να νικηθεί παγκοσμίως ο εθνικισμός και η ξενοφοβία, ο πλανήτης να μικρύνει, η φιλελεύθερη ουτοπία να αφιχθεί.

Οι αναπάντεχοι αλλά συνεχόμενοι θρίαμβοι του λαϊκισμού στους ισχυρότερους φάρους της δυτικής δημοκρατίας κλονίζουν θανάσιμα την θεωρία της αέναης προόδου. Είναι ξεκάθαρο ότι τόσο ο Τραμπ όσο οι δυνάμεις του brexit αποστρέφονται το δίπτυχο ανοιχτές αγορές-ανοιχτά μυαλά. Για πρώτη φορά στην ζωή ενός 35χρονου, η ελευθερία να κινούμαστε και να εργαζόμαστε σε όλη την Δύση αρχίζει να μειώνεται. Πώς φτάσαμε εδώ;

Read moreΌταν ο δήμος απαιτεί λιγότερη δημοκρατία: Ελλάς-ΗΠΑ-Βρετανία συμμαχία;