snaporaz

Χμ...πώς μιλάει κανείς για τον εαυτό του; Ιδίως όταν ξέρει ότι ο εαυτός του είναι άλλος από αυτόν που τελικά θα περιγράψει, άλλος από αυτόν που εσείς θα φανταστείτε, άλλος από αυτόν που τελικά είναι και φυσικά άλλος από αυτόν που θα ήθελε να είναι; Ας περιοριστούμε στα δεδομένα: γεννήθηκα το καλοκαίρι του 1979, ασκώ το δεύτερο αρχαιότερο επάγγελμα στον κόσμο (γιατρός) και στον ελεύθερο χρόνο μου δεν κάνω τίποτα αξιόλογο. Ζω στην Αθήνα, αν είναι ζωή αυτή η φάρσα που ζούμε σε αυτήν την πόλη, σε αυτήν την χώρα.

H χώρα Ποτέμκιν

by

Τα χωριά Ποτέμκιν ήταν ψεύδο-μεγαλοπρεπή χωριά που έστησε στο άρπα κόλλα ο Στρατηγός Ποτέμκιν στην Κριμαία προκειμένου να εντυπωσιάσει την Τσαρίνα Αικατερίνη Β’ κατά την επιθεώρηση της στη νεοκατακτηθείσα περιοχή και έτσι να ανεβάσει τις μετοχές του, δείχνοντας της τι πολιτισμένη περιοχή κατάφερε να κατακτήσει.

Μια παρόμοια κατάσταση επικράτησε στην Ελλάδα της πρώτης δεκαετίας του 21ου αιώνα.

Ήταν η εποχή όπου έβλεπες καθημερινές πρωί 40άρηδες σαν τα κρύα τα νερά να πίνουν φραπέ με τους financial times στο ένα χέρι και τον Πρωταθλητή στο άλλο. Στο κινητό την μια πούλαγαν μετοχές και έκλειναν διαστημικά deal στο Χονγκ-Κονγκ, την άλλη έδιναν παραγγελιά στην μάνα τους τι να φάνε το μεσημέρι. Ήταν η εποχή που οι έλληνες φοιτητές στο εξωτερικό είχαν τριπλάσιο budget από όλους τους άλλους. Το παιδί του σουηδού γιατρού έβγαζε την χρονιά με ένα ζευγάρι αθλητικά, το παιδί του έλληνα δημοσίου υπαλλήλου δεν φόραγε τα ίδια prada πάνω από 6μήνο. Τυπικοί αμόρφωτοι βαλκάνιοι καταφερτζήδες

Read moreH χώρα Ποτέμκιν

Inception ή ο Kubrick του φτωχού

by

Τυπικό φρούτο των 00ς είναι ένα υποείδος ταινιών που συγγενεύουν με την επιστημονική φαντασία και χαρακτηρίζονται από πρωτότυπα σενάρια που (φαίνεται να) απαιτούν ένα έξυπνο κοινό. Πάπας αυτού του κινηματογράφου είναι ο σεναριογράφος Charlie Kaufman (Eternal sunshine of the spotless mind, Being John Malkovich).

Σε αυτήν την „κατηγορία“ ανήκει νομίζω και η ταινία Inception, το χιτ της εποχης. Αν ήθελα να ορίσω την κατηγορία αυτή, θα έλεγα ότι είναι το ακριβώς αντίθετο ταινίων όπως η 7η σφραγίδα ή το 2001, οι οποίες πραγματεύονται εξαιρετικά πολύπλοκα και δύσκολα θέματα μέ όχημα απλές και εύκολα κατανοητές ιστορίες που αφήνουν χώρο στην κινηματογραφική γλώσσα να μιλήσει. Το Inception από την άλλη κάνει το αντίθετο: πραγματεύται ένα απλό και εύκολο θέμα με εξαιρετικά πολύπλοκο και δύσκολο τρόπο, πνίγοντας την κινηματογραφική γλώσσα.

Η έλλειψη, ουσιαστικά, θέματος (από την οποία πάσχει η ταινία) είναι αυτή που ευθύνεται για την κακή χρήση του κινηματογραφικού μέσου.

Read moreInception ή ο Kubrick του φτωχού

Ο Παλαιστης – The Wrestler (2008)

by

Ο Παλαιστής είναι κατά την γνώμη μου μια από τις καλύτερες ταινίες των τελευταίων χρόνων. Παρουσιάζει την πρωτοτυπία (για αμερικάνικη ταινία) να έχει σαν ήρωα ένα, κατά κάποιο τρόπο, προλετάριο. Πρόκειται για ένα ήρωα του κατς από τα 80ς, τώρα πλέον στα χρόνια τις παρακμής του – είναι τόσο άσχημα για αυτόν τα πράγματα που αναγκάζεται να βρει αλλού δουλειά, υπάλληλος σε σούπερμάρκετ.

Τέτοιοι ήρωες είναι συνηθισμένοι σε ευρωπαϊκές ταινίες, αλλά στην Αμερική είναι σχετικά σπάνιο φαινόμενο. Στην ήπειρό μας, αυτού του είδους ο κινηματογράφος αρχίζει ήδη από τους αδελφούς Λουμιέρ που κινηματογραφούσαν καθημερινούς ανθρώπους και εργάτες. Από εκεί και πέρα, υπάρχουν ένα σωρό παραδείγματα, όπως οι σύγχρονοι αφοί Dardenne και ο Κεν Λόουτς.

Αυτού του είδους ο κινηματογράφος στην Ευρώπη αποτελεί προνομιακό χώρο της Αριστεράς και εκφράζει τον τρόπο που οι διανοούμενοί της βλέπουν αυτήν την κοινωνική ομάδα.

Η σπουδαιότητα του Παλαιστή συνίσταται στο ότι, ενώ φαίνεται να γνωρίζει την ευρωπαϊκή παράδοση και να χρησιμοποιεί ορισμένες τεχνικές της, βλέπει το (ύπο)προλεταριάτο από εντελώς διαφορετική οπτική γωνία, εντελώς ξένη προς αυτήν.

Read moreΟ Παλαιστης – The Wrestler (2008)