Κάποιες σκέψεις για την αναγκαιότητα καθιέρωσης εναλλακτικών μορφών εκπαίδευσης και τους λόγους άρνησης της Ελληνικής κυβέρνησης. Μετά από αυτές που είχα εκθέσει εδώ.
Ο δάσκαλος του σχολείου προτιμάει να έχει μερικά στουρνάρια στην τάξη του παρά έναν μόνο ιδιοφυή μαθητή. Και κατά βάθος έχει δίκιο γιατί καθήκον του δεν είναι να μορφώνει εξαιρετικά μυαλά αλλά καλούς φιλολόγους, μαθηματικούς, και χρήσιμους ανθρώπους
Έρμαν Έσσε
…η αλήθεια είναι αυτή. Σχολειό πια δεν υπάρχει. Κινείται μονάχα ακόμη ένας ανήθικος κι αρρωστημένος οργανισμός γεμάτος από δηλητήριο και παραφροσύνη, που πολύ σύντομα θα επιδράσει θανατηφόρα σ’ όλη την κατοπινή ζωή του τόπου μας. Μια σάπια και ξεχαρβαλωμένη μηχανή, όπου από ανάγκη ρίχνουμε μέσα μια καθαρή κι αγνή ζωική παραγωγή -τα ευκολόπλαστα παιδιά μας- για να μας τα μεταβάλει ύστερ’ από λίγα χρόνια σε μούμιες κατάξερες και φασκιωμένες ή σε κινούμενα μιάσματα ανασυρμένα σαν από τάφους…κλείστε τα σχολεία.
Μίλτος Κουντουράς
Η σχολική χρονιά ξεκίνησε μεγαλειωδώς. Ναι, ήταν μεγαλειώδης η επίσημη δήλωση της κρατικής ανικανότητας να διορίσει καθηγητές, να εξασφαλίσει επαρκή θέρμανση, να μοιράσει ικανό αριθμό σχολικών εγχειριδίων. Σε πολλά σχολεία οι γονείς πληρώνουν για την θέρμανση. Κάποτε η αποτυχία της σχολικής παιδείας -ιδιαίτερα στην υποχρεωτική μορφή της- εντοπιζόταν σε αυτό ακριβώς που περιγράφει ο Έσσε, την αδυναμία του συστήματος να μορφώσει και να θρέψει πνευματικά εξαίρετους νόες. Τώρα πλέον εντοπίζεται στην αδυναμία βασικής λειτουργίας. Αλλά και σε ευρωπαϊκές χώρες που δεν έχουν πληγεί στον ίδιο βαθμό από την κρίση, το σχολικό σύστημα καταρρέει. Σε πολλές συνοικίες του Βερολίνου είναι καθημερινά τα φαινόμενα σχολικής βίας. Στο Λονδίνο το ίδιο, και μάλιστα κατέστη αναγκαία η χρήση ανιχνευτή μετάλλων.
Νέες έρευνες δείχνουν ότι περίπου ένα στα τρία παιδιά στην ελληνική επικράτεια είναι θύμα ενδοσχολικής βίας (Bullying). Πρόσφατα έγινε προσπάθεια να απαγορευτούν οι εκτός αναλυτικού προγράμματος δραστηριότητες στα ιδιωτικά σχολεία. Με ποιό δικαίωμα η συντεταγμένη πολιτεία επεμβαίνει κατά τέτοιο τρόπο στα ιδιωτικά σχολεία μου διαφεύγει εντελώς. Αυτή η ωμή επέμβαση συνιστά ενέργεια αυταρχική, αδιανόητη σε οποιαδήποτε χώρα του δυτικού κόσμου.
Σε αντίθεση με τα κράτη εκείνα της Δυτικής Ευρώπης τα οποία και την κατ’ οίκον εκπαίδευση επιτρέπουν και τα ιδιωτικά σχολεία δεν φορολογούν και ενθαρρύνουν τα θρησκευτικά σχολεία με τις υψηλές επιδόσεις τους και το υψηλό προπανεπιστημιακό επίτευγμα προωθούν με εξετάσεις (με S-level στο Ηνωμένο Βασίλειο και Advanced Placement στις ΗΠΑ), το ελληνικό κράτος επιμένει μανιωδώς να ρίχνει τα παιδιά στην άχρηστη και αποδεδειγμένα επικίνδυνη (όπως αποδεικνύουν τα υψηλά ποσοστά ενδοσχολικής βίας) κιμαδομηχανή της δωδεκάχρονης υποχρεωτικής εκπαίδευσης, αγνοώντας όλες εκείνες τις φωνές που επιζητούν την μείωση του κράτους στην παιδεία. Το κράτος πλέον μοιάζει με χρήστη ναρκωτικών που παίρνει LSD και συνεχίζει να επιμένει, αιμόφυρτος και με σπασμένα κόκκαλα, ότι μπορεί να επιτελέσει ένα άλμα στο οποίο πλέον δυσκολεύονται και ολυμπιονίκες. Και ενώ ο συμπαθής χρήστης ναρκωτικών μάλλον δεν θα έβλαπτε κανένα, το ελληνικό κράτος επιμένει να παγιδεύει τα παιδιά σε μία ειρκτή σε σχήμα διαδρόμου, από όπου δεν υπάρχει διαφυγή. Εδώ και χρόνια μετράμε νεκρούς-ζωντανούς από την ενδοσχολική βία και δεν ενδιαφέρεται κανείς. Τώρα πλέον μετράμε και νεκρούς και πάλι κανείς δεν ενδιαφέρεται.
Το σημείο όμως εκείνο στο οποίο καταφαίνεται το άτοπο της υποχρεωτικής εκπαίδευσης είναι το εξής: σε οποιοδήποτε άλλο τομέα του ανθρώπινου επιτεύγματος θα ήταν καταγέλαστη η οποιαδήποτε προσπάθεια επιβολής ενός ενιαίου μέτρου για παιδιά που βρίσκονται στην ανάπτυξη. Έτσι στον αθλητισμό ο επαρκής προπονητής εφήβων λαμβάνει υπόψη του το ιδιαίτερο στάδιο ανάπτυξης στο οποίο βρίσκεται κάθε παιδί και κατά περίπτωση επιτρέπει ακόμη και την προπόνηση με την ομάδα ανδρών. Κάτι τέτοιο, αυτό το τόσο εύλογο και φυσικό, είναι αδύνατον στα πλαίσια κάθε αναλυτικού προγράμματος σε συνθήκες υποχρεωτικής σχολικής εκπαίδευσης. Η απουσία προβλέψεων αναλόγων των ισχυόντων σε ΗΠΑ και Βρετανία (S-level στο Ηνωμένο Βασίλειο και Advanced Placement στις ΗΠΑ) απλά επιτείνει τον υπάρχοντα παραλογισμό καθιστώντας τον ανυπόφορο, βδελυρό και εξωλέστατο.
Αυτή λοιπόν η κρατική εξουσία που αδυνατεί να παράσχει θέρμανση στους μαθητές και μετά από ένα μήνα λειτουργίας δεν έχει καλύψει τα κενά, αυτή η κρατική εξουσία η οποία επέτρεπε στο παρελθόν τις εξωλέστατες, μυσαρές και δηλήμονες τρίμηνες καταλήψεις, αυτή η κρατική εξουσία που, επιδεικνύοντας την διανοητική δυσείδεια των κρατικών λειτουργών της, επέτρεψε σε παιδεραστές να επιστρέψουν στις δημόσιες υπηρεσίες, βρίσκει τον χρόνο και διέθεσε το προσωπικό, ώστε να αφαιρέσει την επιμέλεια από μία μητέρα που δεν ήθελε να αφήσει το παιδί της να το κατασπαράξει το ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα. Τέτοια πράγματα γίνονται πλέον μόνο σε απολυταρχικά καθεστώτα. Είναι σαφής η εκδικητικότητα απέναντι στη μητέρα ενός συστήματος που πάει να κρύψει την γύμνια του επειδή ακριβώς δεν μπορεί να επιτελέσει τις βασικές λειτουργίες για τις οποίες έχει σχεδιαστεί.
Εν κατακλείδι, η πλήρης και διαπιστωμένη ανικανότητα του κράτους να επιτελέσει βασικές λειτουργίες μετατρέπει την ολοκληρωτική κατ’ οίκον διδασκαλία από κοινωνικό αίτημα σε απαίτηση η οποία θα έπρεπε να εκφραστεί και νομικά το συντομότερο δυνατόν. Αν το κράτος, λόγου χάριν, αδυνατούσε να παρέχει ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, κανείς δεν θα επενέβαινε, αν ο πολίτης έλιωνε μέλι και σκόρδο στο σπίτι και έδινε και στον διπλανό του. Κατά ένα περίεργο τρόπο βέβαια το αγαθό της παιδείας είναι υποτιμημένο από τους Έλληνες παρά ένα κάποιο δέος μπροστά “στα πτυχία”. Για αυτό άλλωστε ακόμη και στις ημέρες της ευημερίας η πίεση για ουσιαστική αλλαγή ήταν ελάχιστη. Η άρνηση του κράτους να δημιουργήσει τις προϋποθέσεις για την εφαρμογή της κατ’ οίκον εκπαίδευσης ουσιαστικά παγιδεύει τον γονιό στο δημόσιο σχολείο, αφού ακόμη και η εισαγωγή σε αξιόλογο ιδιωτικό σχολείο συναρτάται με τις επαφές των γονιών, το πανταχού παρόν “μέσον”.
Η προσωπική μου ερμηνεία της άρνησης του Ελληνικού κράτους ακόμη και να εξετάσει το ενδεχόμενο διαφορετικών μορφών εκπαίδευσης είναι η εξής: Η κατ’ οίκον εκπαίδευση στην Ελλάδα θα αποδείκνυε περίτρανα την αποτυχία του κρατικού σχολικού συστήματος και θα απογύμνωνε τους μανδαρίνους του Υπουργείου Παιδείας, όπως έχει ήδη γίνει στις ΗΠΑ, όπου οι homeschoolers έχουν καλύτερες επιδόσεις από τον εθνικό ΜΟ (βλ. και εδώ), σαρώνουν διαγωνισμούς ορθογραφίας και γεωγραφίας και ψαρεύονται από τα καλύτερα εκπαιδευτικά ιδρύματα της χώρας τους . Επιπλέον, η ελλαδική απόρριψη της αριστείας συνιστά κυνική παραδοχή ότι τα σχολεία έχουν πλέον γίνει αυτό που ήθελαν οι πρωτοπόροι της κοινωνικής μηχανικής στις ΗΠΑ: πυκνωτές κοινωνικής μηχανικής με εξισωτισμό προς τα κάτω. Η άρνηση καθόλου δεν σχετίζεται με εκπαιδευτικές προτεραιότητες, αλλά με την σταλινική στη στοχοθεσία της και την καταναγκαστική ισχύ της, αλλά φρανκφουρτιανή στον δόλο και τη μέθοδό της συνεχή διείσδυση σε κάθε εκπαιδευτική πρακτική. Αλλά αυτό είναι το θέμα ενός άλλου άρθρου.
Αυθαίρετη γενίκευση. Στην πραγματικότητα συμβαίνει το αντίθετο.
Η μόρφωση μαθηματικών, ιατρών, καθηγητών εντάσσεται στην αρμοδιότητα της τριτοβάθμιας και όχι της πρωτοβάθμιας ή δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης. Καθήκον του δασκάλου είναι να μορφώνει όλα τα μυαλά μέχρι το σημείο που το καθένα μπορεί να φτάσει, όχι μόνο τα εξαιρετικά.
Υπερβολές. Πάμπολλοι λαμπροί επιστήμονες απεφοίτησαν από το δημόσιο σχολείο και χωρίς να έχουν υποστεί κιμαδοποίηση εγκεφάλου. Μήπως αυτό μπορεί να συμβεί ευκολότερα στην οικοδιδασκαλία,΄εξαιτίας της αδυναμίας ελέγχου του οικοδιδασκάλου και των μηνυμάτων που αυτός διοχετεύει στο μαθητή;
΄
Η βία εμφανίζεται σε κάθε πτυχή της κοινωνικής ζωής: στην εργασία, στην οικογένεια, στον αθλητισμό. Ας απομονωθούμε λοιπόν, ας κλειστούμε όλοι σε μοναστήρια. Όταν πονάει το πόδι δεν το κόβεις, προσπαθείς να το θεραπεύσεις. Και το μπούλινγκ είναι πρόβλημα όχι αποκλειστικά ενδοσχολικό, αλλά βαθύτερα, κοινωνικό, το οποίο εκδηλώνεται σε πολλές εκφάνσεις της κοινωνικής ζωής, μεταξύ άλλων και στο σχολείο. Με λίγα λόγια, για να “προστατεύσεις” ολοκληρωτικά ένα παιδί από το μπούλινγκ πρέπει να το αποκόψεις και από τον αθλητισμό, τις βόλτες, τις κοινωνικές συναναστροφές! Και για να μιλήσουμε ρεαλιστικά, το μπούλινγκ προλαμβάνεται – οι ευθύνες του γονέα είναι μεγάλες.
Ατυχέστατη αναλογία. Στον αθλητισμό, κριτήριο για την προαγωγή είναι αποκλειστικά η επίδοση. Στο σχολείο, η συγκεκριμένη προοπτική, της προαγωγής σε πιο προχωρημένη βαθμίδα εκπαίδευσης, αν και δοκιμάστηκε, απέτυχε γιατί όπως απεδείχθη στην πράξη, ένας μαθητής μπορεί να διαθέτει αυξημένες νοητικές ικανότητες σε σχέση με τους συνομιλήκους του, όμως δεν είναι δυνατή η σωματική, συναισθηματική και ψυχολογική σύζευξη λόγω της διαφοράς ηλικίας με μεγαλύτερους ηλικιακά μαθητές. Τώρα, αν εσύ το εκλάβεις αυτό ως επιχείρημα υπερ της οικοδιδασκαλίας, θα πρέπει να μας πείσεις εμάς που διακείμεθα αρνητικά σε αυτήν την εκπαιδευτική πρακτική για την ασημαντότητα της προσφοράς του σχολείου στην ομαλή κοινωνικοποίηση και συνάμα στην ομαλή ψυχοσυναισθηματική ανάπτυξη του νέου – εμένα, πάντως, σε προηγούμενη προσπάθειά σου δεν με έπεισες.
Η συγκεκριμένη μητέρα επέλεξε την εξ’ αρχής αποχή του παιδιού από την υποχρεωτική εκπαίδευση – καλώς ή κακώς, παρέβη το νόμο. Η εφαρμογή των νόμων δεν έγκειται στην διακριτική μας ευχέρεια, δεν είναι επιλογή αλλά υποχρέωση. Και ο σουρρεαλισμός ενός σκηνικού σαν αυτόν που περιγράφεται στον Κυνόδοντα του Λάνθιμου, μπορεί να είναι εκτιμητέος από τους κριτικούς τέχνης, δεν μπορεί όμως να γίνει αποδεκτός από την οργανωμένη κοινωνία.
Και αυτή η αναλογία δεν με πείθει. Προφανώς διότι οι σκοποί της κοινής δημόσιας παιδείας δεν περιορίζονται αποκλειστικά στη μετάδοση γνώσεων (όπως συμβαίνει με την ιατρική περίθαλψη που αποκλειστικά στοχεύει στη θωράκιση της υγείας). Η δημόσια παιδεία στοχεύει επίσης στην εξοικείωση των μαθητών με τον τρόπο σκέψης, την επικρατούσα ιδεολογία του περιβάλλοντος μέσα στο οποίο θα κληθούν να διαβιώσουν – πλην της επιβοήθησης της κοινωνικοποίησης και της ομαλής ψυχοσωματικής ανάπτυξης που ήδη ανέφερα. Ποιος θα μπορούσε να μου εγγυηθεί ότι ο τέλειος φιλόλογος που θα αναλάμβανε τη μόρφωση του παιδιού μου δεν θα ήταν κρυφοχρυσαυγίτης, παιδεραστής; Στο δημόσιο σχολείο, λόγω της κοινής θέασης, τα φαινόμενα αυτά, αν και υπαρκτά φωτίζονται και απομονώνονται, συνηθέστατα έγκαιρα.
Άποψή μου είναι ότι η οικοδιδασκαλία πρέπει να προβλέπεται μόνο σε ακραίες περιπτώσεις: σε μαθητές με σοβαρά κινητικά προβλήματα, ψυχικά νοσήματα, με λοιπές παθογενείς αιτίες που δυσχεραίνουν την κοινωνική τους επαφή.
Ιδανική, κατ΄εμέ ΄κατάσταση, θα ήταν το άνοιγμα του κράτους στην ιδιωτική εκπαίδευση μέσω της παροχής των κουπονιών εκπαίδευσης και την ελεύθερη επιλογή του εκπαιδευτικού φορέα από τον γονιό.
Η βία εμφανίζεται σε κάθε πτυχή της κοινωνικής ζωής: στην εργασία, στην οικογένεια, στον αθλητισμό. Ας απομονωθούμε λοιπόν, ας κλειστούμε όλοι σε μοναστήρια.
Στο σχολείο όμως εμφανίζεται μία ιδιότυπη ασυλία των βιαιοπραγούντων. Αλλιώς είναι αδύνατον να εξηγηθεί πως έφτασε η σχολική βία σε ποσοστό που ξεπερνά το 30%. Αν κάτι τέτοιο είχε γίνει στην κοινωνία θα είχαν πέσει αγωγές και μηνύσεις. Ο Έλληνας γονιός έχει μηδέν όπλα απέναντι στη σχολική μονάδα. Σε οποιοδήποτε άλλο περιβάλλον εκτός του σχολείου και του στρατού (που διαρκεί κάτι μήνες μόνο)το άτομο έχει ΕΠΙΛΟΓΗ με ποιόν θα συναναστραφεί. Η Επιλογή αυτή είναι σχεδόν ανύπαρκτη στο σχολείο.
Κάτι τέτοιες αντιλήψεις διασπούν την ενότητα του εκπαιδευτικού συστήματος. Όταν ο μαθητής φτάνει στο Πανεπιστήμιο με ανεπαρκή εφόδια ή πέφτει το επίπεδο διδασκαλίας ή βλέπουμε φοιτητές που έχουν δώσει οκτώ φορές ποινική δικονομία, δογματική, αρχαία τραγωδία και δεν καταλαβαίνουν γιατί κόβονται συνέχεια. Ή τα Πανεπιστήμια που μπορούν παίρνονυ αλλοδαπούς αβέρτα (Περίπτωση Ιμπίριαλ Κόλετζ)
Αλήθεια φωτίζονται;;; Πώς έφτασε λοιπόν το μπούλινγκ (ενδοσχολική βία) στο ποσοστό που έφτασε. Σχετικά με την ιδεολογική κατήχηση προφανώς δεν έχετε επαφή με το τί γίνεται. Όταν ήμουν στο σχολείο η καθηγήτρια μας έκανε μόνο Μπρεχτ, Ρίτσο, Βρεττάκο και ελάχιστο Καβάφη. Σικελιανό και Παλαμά καθόλου. Και φυσικά δεν αναφερόταν στη μορφή αλλά το πολιτικό περιεχόμενο των έργων. Νόμιζα ότι επρόκειτο για μοναδική περίπτωση αλλά δεν είναι σε καμιά περίπτωση. Η ιδεολογική κατήχηση δίνει και παίρνει. Για να μιλήσω πως αποσιωπούνται τα σταλινικά εγκλήματα στο μάθημα της ιστορίας.
Πριν να μιλήσετε για Λάνθιμους κλπ κλπ (και για να μην ξεχνιόμαστε ο Λάνθιμος έκανε και βιντεοκλιπ με αισθησιακό περιεχόμενο και μετά ήρθε να μας κάνει και κήρυγμα) θα έπρεπε να ενημερωθείτε για όλα εκείνα τα κράτη στα οποία με μικρές εξαιρέσεις η κατ οίκον διδασκαλία λειτουργεί μια χαρά. Και παράγει ενεργούς και εγγράματους πολίτες.
Μα τί λέτε τώρα. Δηλαδή τα Πανεπιστήμια του Συνασπισμού του Κισσού και το Κάιημπριτζ δεν ξέρουν τί κάνουν όταν δέχονται φοιτητές στα 15 και 16 και μάλιστα ενθαρρύνουν ακόμη και απλούς ταλαντούχους -ούτε καν χαρισματικούς- φοιτητές να κάνουν αίτηση σε αυτή την ηλικία. Στον πραγματικά πολιτισμένο κόσμο υπάρχει πληθώρα εκπαιδευτικών προσόντων ανώτερου επιπέδου. Advanced Placement στις ΗΠΑ S- Level στη Μεγάλη Βρετανία.
Ερώτηση: Στις πλέον δημιουργικές εποχές του Ευρωπαϊκού πολιτισμού τα παιδιά είχαν ΑΝ-ώμαλη ψυχοσυναισθηματική ανάπτυξη; Γιατί τότε δεν υπήρχε υποχρεωτική εκπαίδευση.
Η εφαρμογή των νόμων από τον πολίτη προϋποθέτει την υπευθυνότητα του κράτους. Αν δηλαδή κατά την διάρκεια ταραχών στο κέντρο των Αθηνών κάποιος μου επιτεθεί θα χρησιμοποιήσω το τζούντο που ξέρω και ας έρθει κάποιος ψυχοπονιάρης δικαστής να μου πει γιατί άσκησα υπερβολική βία. Αντίστοιχα όταν το Ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα έχει πατώσει με μαθητές να μαζεύουν καθηγητές από καφενεία και την Ελλάδα να έρχεται τελευταία ή προτελευταία μερικές φορές -άντε!- στις σημαντικότερες αξιολογήσεις του ΟΟΣΑ τότε η οικογένεια έχει δικαίωμα άμυνας απέναντι σε ε΄να κράτος που έχει ξεχάσει την εκπαιδευτική του αποστολή. Το κράτος επιτίθεται στα εκπαιδευτικά αγαθά που υποτίθεται ότι παρέχει.
Και εγώ σας λεω ότι δεν προλαμβάνεται γιατί αν όχι όλοι πάντως πολλοί καθηγητές βαριούνται που ζουν και έχω δει αρκετές περιπτώσεις. Και αν προλαμβάνεται πως προσέλαβε διαστάσεις επιδημίας, σύμφωνα πάντοτε με τις παραδοχές του ίδιου του υπουργείου;
Αλήθεια; Θέλετε να κάνω συλλογή παραθεμάτων από ομιλίες και κείμενα του Κορνήλιου Καστοριάδη για την διαβρωτική επίδραση του ελληνικού σχολείου; Για το πως αισθανόταν σαν ηλίθιος όταν πήγε στην Γαλλία γιατί δεν είχε καλές βάσεις. Άλλωστε τα ίδια δεν έλεγε και ο ΠΑπαιωάννου;
Που και πότε αποδείχτηκε αυτό; δεν γνωρίζω κάποια ελληνική μελέτη επί του θέματος.
Επειδή ακριβώς καθήκον του Δασκάλου είναι να το παίζει ΚΑΙ κοινωνικός λειτουργός οφείλουμε αν ζητήσουμε και περισσότερα πρότυπα με εξετάσεις και οικο-εκπαίδευση.
Καθόλου. Σε όλες αυτές τις δραστηριότητες υπάρχει το στοιχείο της επιλογής. Επιλέγουμε τον Σύλλογο για αθλητισμό. Επιλέγουμε ποιόν θα συναστραφούμε. Στο σχολείο γίνεται γεωγραφική κατανομή. Αν δεν υπάρχουν χρήματα και βύσμα τέλος.
Συμφωνώ και εγώ ότι κάποιες διατυπώσεις του Κωνσταντίνου είναι υπερβολικές. Αλλά η ουσία του ζητήματος με βρίσκει μάλλον σύμφωνο.
Η συγκεκριμένη μητέρα φαίνεται λογικός άνθρωπος και όχι κάποια ακραία ή ημίτρελη. Ο νόμος είναι νόμος ασφαλώς, αλλά αυτό δεν τον εμποδίζει να είναι κακός νόμος. Ένα σύστημα εξετάσεων ή περιοδικών ελέγχων θα εξασφάλιζε ότι το παιδί μαθαίνει όσα πρέπει να μάθη.
Να φέρω ένα πολύ απλό παράδειγμα οικοδιδασκαλίας:
Τα παιδάκια αρχίζουν να μαθαίνουν γραφή και ανάγνωση στο νήπιο εισαγωγικά και στην πρώτη κανονικά. Αλλά αυτό δεν εμποδίζει ασφαλώς τον γονέα να διδάξη το παιδί του ό,τι θέλει από το σπίτι.
Κανείς δεν τον ελέγχει εκεί ούτε ανησυχεί για την κοινωνικοποίηση του παιδιού, έτσι δεν είναι;
Αυτό όμως μπορεί να οφείλεται στην ίδια την επιλογή τους, αν οι οικοδιδαχθέντες προέρχονται κατά τεκμήριο από π.χ. πλουσιώτερες οικογένειες.
Ο χαρακτηρισμός ενός νόμου ως καλού ή κακού είναι υποκειμενικός. Αλλά και πάλι, ο κακός νόμος έχει υποχρεωτικό και δεσμευτικό χαρακτήρα για όλους.
Αυτό είναι το εύκολο. Το δύσκολο να ελεγχθεί είναι τα παράπλευρα μηνύματα που θα περαστούν στο παιδί από τον οικοδιδάσκαλο. Εκτός κι αν η διδασκαλία καταγραφεί ηλεκτρονικά. Αυτό όμως θα στερούσε από το διδάσκαλο και το μαθητή τον αυθορμητισμό στην έκφραση, θα υποβίβαζε τη διδακτική πράξη σε μια τυποποιημένη μεταφορά πληροφοριών. Και θα άνοιγε ίσως το δρόμο για το επόμενο στάδιο: τη διδασκαλία από Η/Ὕ.
Η βοήθεια του γονέα λειτουργεί όμως επικουρικά και σε καμιά περίπτωση δεν αναπληρώνει το σχολείο.
Όχι, αφού ο απογαλακτισμός του παιδιού και σε μεγάλο βαθμό η κοινωνικοποίησή του ήδη επιτυγχάνονται μέσω της φοίτησής του στο σχολείο.
Δεν αντιλέγω ότι οι σχολικές επιδόσεις πιθανώς θα είναι υψηλότερες για έναν μαθητή που διαθέτει δασκάλους αφοσιωμένους αποκλειστικά σε αυτόν. Δεν είμαι όμως καθόλου βέβαιος ότι τα οφέλη της οικοδιδασκαλίας είναι τόσο μεγαλύτερα από τις καταφανείς αδυναμίες της ώστε να τεθεί το ζήτημα υπό εξέταση.
Δηλαδή, να υποθέσω ότι εάν η σχετική νομοθεσία το επέτρεπε και αν είχες τη δυνατότητα θα απομάκρυνες εντελώς τα παιδιά σου από το δημόσιο σχολείο και θα προσλάμβανες οικοδιδασκάλους; Γιατί νομίζω ότι αυτή είναι ουσία του ζητήματος.
Αυτή είναι, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι θα έκανα ό,τι θα ήμουν ελεύθερος να κάνω. ;-)
Το σημαντικό είναι να υπάρχουν όσο περισσότερες επιλογές και όσο λιγώτερος καταναγκασμός.
Ακριβώς το αντίθετο όσον αφορά την ανάγνωση: ο Γιαννάκης ξανακάνει στο σχολείο όσα ήδη του έχω μάθει εγώ.
Φαντάσου ένα άλλο υποθετικό άρθρο με θέμα μια μητέρα της της οποίας της παίρνουν την επιμέλεια του παιδιού επειδή έχει επιλέξει να μείνει απομονωμένη από τον πολιτισμό, να ζήσει μαζί με το παιδί της σε φυσική κατάσταση στο βουνό.Επιλογή της είναι να μη φροντίσει για τη συμβατική μόρφωση του παιδιού της αλλά αντ΄ αυτού να του μάθει να κυνηγά ζώα, να ψαρεύει, να καλλιεργεί τη γη.
Είναι ελεύθερη να το πράξει; Αν υπερασπίζεσαι την ελευθερία στην οικοδιδασκαλία ως μια επιπλέον επιλογή, γιατί όχι και την ελευθερία στην επιλογή του αντικειμένου της μόρφωσης ή την πλήρη αποχή από αυτή; Η ελευθερία δεν πρέπει να περιορίζεται σε περιπτώσεις όπου θα προκληθεί πιθανή βλάβη στον εμπλεκόμενο; Επειδή, όμως, η βλάβη μπορεί να είναι υποκειμενική μήπως πρέπει απλά να υποτασσόμαστε στο νόμο, είτε αυτός μας αρέσει, είτε όχι;
Δεν είναι δυνατόν να το εννοείτε αυτό! Η Ελλάδα έχει καταρρακωθεί στις διεθνείς αξιολογήσεις.
Και ξαναρωτώ: Στις πλέον γόνιμες περιόδους του ευρωπαϊκού πολιτισμού πως γινόταν η κοινωνικοποίηση; Αντίθετα η κοινωνικοποίηση ήταν καλύτερη διότι η ίδια η υποχρεωτική εκπαίδευση δημιουργεί τις προϋποθέσεις για το χάσμα γενεών.
Όπως ήδη είπα Για να εφαρμόζεται ο νόμος πρέπει και το κράτος να κάνει αυτά που πρέπει. Δεν μπορεί να υπάρξει μονομερής υποχρέωση του πολίτη να ακολουθήσει ένα νόμο ο οποίος βλάπτει το ίδιο το εκπαιδευτικό αγαθό το οποίο υποτίθεται ότι προστατεύει.
Και ούτε λέξη δεν λέτε για όλες αυτές τις χώρες στις οποίες εφαρμόζεται επιτυχώς η οικο-εκπαίδευση.
“κιμαδομηχανή της δωδεκάχρονης υποχρεωτικής εκπαίδευσης”
εννιάχρονη είναι η υποχρεωτική εκπαίδευση
“η ελλαδική απόρριψη της αριστείας”
Α, ώστε πρόκειται περί καταχθόνιου σχεδίου κατά των αρίστων. Ας φανταστούμε όμως τον δάσκαλο να λέει στον γονιό “το παιδί σας δημιουργεί πρόβλημα στην τάξη/μένει πίσω/δεν μπορεί να παρακολουθήσει, θα εισηγηθώ να μείνει σπίτι για οικοδιδασκαλία”
“ψαρεύονται από τα καλύτερα εκπαιδευτικά ιδρύματα της χώρας τους”
και το λινκ οδηγεί σε μια συνέντευξη *μίας* μητέρας που μιλάει για τα παιδιά της
Πάρτε λοιπόν και ένα σύνδεσμο από ΕΠΙΣΗΜΟ περιοδικό του Στάνφορντ ώστε αν ξέρετε ότι όντως έτσι έχει η κατάσταση.
Σαφώς. Όταν ο ίδιος ο Υπουργός χαρακτηρίζει χιτλερικά τα πρότυπα σχολεία και ρετσινιά την αριστεία και ο διαδοχός του είχε γράψει τα ίδια εσείς δεν βλέπετε τίποτα;;
Αυτό είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα επιχειρήματος αχυρανθρώπου. Σε καμία χώρα του κόσμου δεν γίνεται αυτό. Και ούτε κανείς εισηγείται κάτι τέτοιο. Αλλοίμονο αν ο δάσκαλος είχε δικαίωμα να αποκόψει το παιδί από την διδακτική πράξη με το έτσι θέλω.
“Αλλοίμονο αν ο δάσκαλος είχε δικαίωμα να αποκόψει το παιδί από την διδακτική πράξη με το έτσι θέλω.”
Ενώ ο γονιός έχει αυτό το δικαίωμα;
Αν το έχει πάντως κάποιος, αυτός είναι ο γονέας και όχι ο δάσκαλος. Ο δάσκαλος προφανώς και δεν το έχει.
Όχι, το σημαντικό είναι να υπάρχουν όσο το δυνατόν περισσότερες επιλογές και όσο το δυνατόν λιγότερος καταναγκασμός. Που σημαίνει ότι κάποιος καταναγκασμός μπορεί να είναι επιθυμητός κι αναγκαίος.
Επειδή ο γονέας μπορεί να λέει ό,τι θέλει στα παιδιά του, δεν σημαίνει ότι το σχολείο δεν μετριάζει αυτή την κατάσταση. Ναι, αν γονιός σου είναι ο James Mill, πιθανότατα θα ωφεληθείς αν σου κάνει μαθήματα κατ’οίκον. Επειδή όμως οι James Mill είναι πολύ λίγοι, οι ημίτρελλοι πολύ περισσότεροι και η δημόσια πολιτική σχεδιάζεται α) για κάποιον μέσο πολίτη και β) δίνει προτεραιότητα στην αποφυγή ακραίων αρνητικών αποτελεσμάτων(homeschooled nazis ή creationists ας πούμε) έναντι της επίτευξης ακραίων θετικών (John Stuart Mill) καλά κάνει ο νόμος και απαγορεύει την οικοδιδασκαλία.
Εντελώς ατυχείς οι παραλληλισμοί Στην πραγματικότητα ο ναζί απαγόρευσαν την οικο-εκπαίδευση ωρυόμενοι ότι τα παιδιά ανήκουν στο κράτος. Αυτό πώς σας φαίνεται;
Δηλαδή άσχημα κάνει ο νόμος στα δεκάδες προοδευμένα κράτη που επιτρέπει την οικοδιδασκαλία; Αυτοί δεν ξέρουν τίποτα.
“οι ναζί απαγόρευσαν την οικο-εκπαίδευση”
“Όταν ο ίδιος ο Υπουργός χαρακτηρίζει χιτλερικά τα πρότυπα σχολεία…”
…μήπως τελικά συγκλίνετε με τον υπουργό; Δημιούργημα του κράτους δεν είναι τα πρότυπα σχολεία; Τελικά σε ποιον ανήκουν τα παιδιά;
Το σχόλιό σας δεν είναι κατανοητό. Εγώ υπερασπίζομαι ΚΑΙ τα πρότυπα σχολεία ΚΑΙ την οικοδιδασκαλία. Όχι τα παιδιά ΔΕΝ ανήκουν στο κράτος. Ο συγκεκριμένος απλά ήθελε ένα δημόσιο εξισωτικό σχολείο. Μα που το είδατε ότι συγκλίνω με τον Υπουργό; Ο υπουργός προφανώς θέλει ένα και μόνο σχολείο για όλα τα παιδιά.
Τα κράτη με βαθιές δημοκρατικές παραδόσεις συνήθως επιτρέπουν την οικοδιδασκαλία αλλά και έχουν πρότυπα σχολεία.
και συνεχίζω να μην καταλαβαίνω το σχόλιο σας.
Αν διαβάζατε τα γραπτά του Οράτιου Μανν θα καταλαβαίνατε ότι ο μόνος λόγος που θεσπίστηκε η υποχρεωτική εκπαίδευση είναι η ιδεολογική προπαγάνδα του κράτους.
Όσο για την αποφυγή των ακραίων αρνητικών αποτελεσμάτων τί θα λέγατε για την αποφυγή του θανάτου ας πούμε. Κάνετε σαν μη μετράμε ήδη νεκρούς από την υποχρεωτική εκπαίδευση. Μιλάτε για αποφυγή ακραίων αρνητικών ως η χώρα να βρίσκεται στη μέση του πίνακα διεθνούς κατάταξης. Το να βγαίνει κανείς αγράμματος δεν είναι δεν είναι δηλαδή αρνητικό; Για να καταλάβω.
Ας δούμε και την άλλη πλευρά της συγκεκριμένης υπόθεσης. Τι άλλο λέει η μητέρα για το παιδί της(κι ίσως γιατί η εισαγγελία και η κοινωνική λειτουργός δεν είναι τόσο τρελλές όσο νομίζουν κάποιοι):
Θανάση, για πες τι αδίκημα είναι η αποφυγή του υποχρεωτικού εμβολιασμού ανηλίκου;
Ακόμα:
Καλά κάνει το παιδί και δεν ντρέπεται, αλλά το ότι δεν γνωρίζει τυπικότητες δεν είναι απαραίτητα καλό. Οι τυπικότητες, οι κοινωνικές συμβάσεις είναι απαραίτητες για την αρμονική κοινωνική συμβίωση. Οι ενήλικες οφείλουν ν’ακολουθούν κανόνες και να εκπληρώνουν καθήκοντα. Ένα παιδί που έχει μάθει να κάνει ό,τι θέλει, όποτε θέλει, μπορεί να είναι εξόχως δημιουργικό, αλλά δεν είναι επαρκώς προετοιμασμένο να ζήσει ως ενήλικος.
Να θυμίσω ακόμα στους οπαδούς του homeschooling ότι ο Μιλ έπαθε νευρικό κλονισμό στα 20 του εξαιτίας της οικοδιδασκαλίας. Γιατί δεν είναι όλα ρόδινα και δεν υπάρχουν μόνο οι δείκτες σχολικής επιτυχίας.
Να σας θυμίζω πόσα παιδιά έχουν αυτοκτονήσει από την υποχρεωτική εκπαίδευση αντίστοιχα; Πόσα παιδιά τέλειωσαν το σχολείο σημαδεμένα ψυχολογικά διά βίου;
Πόσα; Και τι ποσοστό;
Ας ξεκινήσουμε από εδώ
http://www.protothema.gr/greece/article/462154/7-agnostes-periptoseis-bullying/
Πάντως τα ποσοστά ανέρχονται τουλάχιστον σε 16%
http://www.kathimerini.gr/770358/article/epikairothta/kosmos/vullying-mia-sygxronh-epidhmia
Και σύμφωνα με άλλες πηγές σε πολύ μεγαλύτερο ποσοστό. .
Δηλαδή σε ~100.000 ανά τάξη (περισσότεροι είναι, αλλά στρογγυλοποιώ) επί 12 χρόνια + 4 (λόγω τετραετίας) = 1.600.000 μαθητές και 70.000 επί 4 + 4 χρόνια (πάλι περισσότεροι είναι) = 560.000 φοιτητές. Σε τουλάχιστον 2.160.000 άτομα (όλοι οι αριθμοί στρογγυλοποιήθηκαν αρκετά προς τα κάτω και δεν έχουμε βάλει μεταδευτεροβάθμια), 70 περιπτώσεις ηλεκτρονικού νταηλικιού…
Σαφέστατα ευθύνεται το σχολείο, ε;
Ακούς εκεί να τον κόψουν… Τι πανεπιστήμιο είναι αυτό; Μάλλον χρειαζόμαστε και οικοπανεπιστήμιο!
Λίγο ασύμβατα μεταξύ τους, αλλά αναφέρονται σε διαφορετική βάση, οπότε μπορεί να συναληθεύουν. Αποκλειστικά στο σχολείο όμως;
Σαφέστατα φταίει το σχολείο, εάν οι ίδιοι γονείς υιοθετούσαν την οικοδιδασκαλία, τα παιδιά τους θα έβγαιναν άψογα…
Το νταηλίκι (η ακριβέστερη μετάφραση του μπούλιινγκ στα ελληνικά που μπορώ να φανταστώ), όσο κι αν υπερβάλλουμε, είναι πρόβλημα και πρέπει να αντιμετωπιστεί! Άλλο αυτό όμως και άλλο να κατηγορείται αποκλειστικά η υποχρεωτική εκπαίδευση για αυτό, λες και θα λυνόταν το πρόβλημα με την καθολική καθιέρωση οικοδιδασκαλίας! Πάντως, εξακολουθώ να μην βλέπω πόσα παιδιά έχουν αυτοκτονήσει από την υποχρεωτική εκπαίδευση… Τι ποσοστό επί του συνόλου των μαθητών και ποιο είναι το αντίστοιχο ποσοστο οικοδιδασκόμενων; Ποια τα ποσοστά οικοδιδασκόμενων με ψυχολογικά προβλήματα; Αν και, για να είμαστε πιο αντικειμενικοί, δεν θα πρέπει να μιλάμε γενικά για μαθητές, αλλά να εξετάσουμε το ποσοστό σε αυτούς που θα μπορούσαν να οικοδιδάσκονται (γονείς που ενδιαφέρονται και ασχολούνται και που έχουν την οικονομική δυνατότητα) και προτιμούν το σχολείο.
Οι δάσκαλοι και οι καθηγητές βαριούνται να κάνουν την δουλειά τους και θέλουν οι μαθητές να μείνουν στούρνοι, τα παιδάκια στο σχολείο είναι μέλη συμμοριών, οι αυτοκτονίες θερίζουν, το μόνο που μετράει είναι οι σχολικές επιδόσεις. Αναφορές σε λογίους και συγγραφείς του προηγούμενου αιώνα ή ακόμα παραπίσω. Φυσικά το κράτος είναι κακό και μόνο ο πατερναλισμός του γονέα είναι άνευ συζήτησης αποδεκτός.
Δεν είναι μόνο το ύφος, αλλά και το περιεχόμενο είναι προσβλητικό κι υποτιμητικό για τον καλοπροαίρετο σχολιαστή.
Αρνούμαι να εμπλακώ σε τέτοια συζήτηση. Δεν θα ξαναδιατυπώσω την αλφαβήτα και τις βασικές αρχές πολύπλοκων ζητημάτων. Έχουμε και δουλειές να κάνουμε.
Δεν ξέρω τί βρίσκετε προσβλητικό στο ύφος μου πάντως η ρήση σας Δεν θα ξαναδιατυπώσω την αλφαβήτα και τις βασικές αρχές πολύπλοκων ζητημάτων υπονοεί ότι ο γράφων είναι κρετίνος. Παρέθεσα στοιχεία για το τί συμβαίνει σε πολλές πολιτισμένες χώρες του κόσμου. Πείτε μου τί βρίσκετε προσβλητικό και υποτιμητικό; Συγκαταλέγεται ή όχι η Ελλάδα στις χώρες με βαθύτατα ελαττωματικά εκπαιδευτικά συστήματα;
Δεν μας ενδιαφέρει τί θέλουν οι εκπαιδευτικού και τι όχι. Το αποτέλεσμα μετράει. Τα στοιχεία μιλάνε από μόνα τους. Παλιότερα πατώναμε μόνο στο PISA. Τώρα πατώνουμε και σε άλλες αξιολογήσεις. Δεν είναι υπέροχο;
http://www.news.gr/ellada/ekpaidefsh/article/147114/stis-teleftaies-theseis-toy-planhth-to-ekpaideftiko.html
το έζησα προσωπικά αυτό.
Αν το κράτος δεν ήταν κακό γιατί επέτρεψε στο εκπαιδευτικό σύστημα να φτάσει σε αυτά χάλια ώστε αν μας ξεπερνούν ακόμη και οι Πολωνοί και οι Σλοβάκοι;
Αυτό που δεν εννοείτε είναι
έχουμε δύο αποδεδειγμένα θύματα από σχολική βία. Και είναι γνωστό ότι η αυτοκτονία στην Ελλάδα αποτελεί ακόμη στίγμα.
Δηλαδή κατά την γνώμη σας κάποιος ο οποίος έχει Νόμπελ Λογοτεχνίας δεν έχει γραψει κάτι που να αποτελεί έστω έναυσμα. Δεν μιλάμε φυσικά για αποδοχή των θέσεων του.
για πείτε και σε εμάς τους βλάκες ποιές είναι οι αρχές αυτές.
Ας πούμε ο πληθυντικός δήθεν ευγενείας όταν αγνοείτε όλα τα επιχειρήματα των συνομιλητών σας ή, ακόμα χειρότερα, απαντάτε με αχυρανθρώπους και άλλ’αντ’άλλων, είναι προσβλητικός. Η αδιαφορία προς τον συνομιλητή είναι μεγαλύτερη αγένεια από τον ενικό.
Σας τα έγραψαν άλλοι πιο ευγενικά κι εμπεριστατωμένα από μένα την πρώτη φορά. Τα είπαν στον Θανάση σε παρεμφερές ζήτημα ο Λεκτοράτιος και ο Κωνσταντίνος προ ετών. Κι αν τα δεύτερα δεν είχατε υποχρέωση να τα διαβάσετε, είναι εμφανές από το ύφος και τις τοποθετήσεις σας ότι τα πρώτα πέρασαν και δεν ακούμπησαν. Κι είναι, όντως, η αλφαβήτα του ζητήματος.
Δεν θα εξηγήσω εδώ πότε, πώς και πόσος κρατικός πατερναλισμός επιτρέπεται ή πού τίθονται τα όρια του γονεϊκού πρωτείου στην ανατροφή του παιδιού. Ούτε έχω σκοπό να καταδείξω κάθε σας σφάλμα. Δεν πατώνουμε στην PISA επειδή δεν επιτρέπουμε την οικοδιδασκαλία. Στην PISA οι μαθητές δημόσιων σχολείων εξετάζονται κατά κανόνα και αυτοί επηρεάζουν το αποτέλεσμα ως επί τον πλείστον. Οι χώρες που μας προσπερνάνε, ακόμα κι αν την επιτρέπουν, δεν μας προσπερνάνε λόγω της οικοδιδασκαλίας. Ούτε θα εξηγήσω γιατί το κράτος μια χαρά δίνει λογαριασμό για την εκπαιδευτική του πολιτική. Όσο ενδιαφέρονται οι πολίτες της χώρας να δώσει λογαριασμό για ο,τιδήποτε τουλάχιστον.
Ομοίως δεν πρόκειται να κάτσω να καταρρίψω κάθε αχυράνθρωπο που έντεχνα ορθόνετε για να καταρρίψετε δήθεν πανηγυρικά. Όταν γράφω για home schooled nazis δεν αναφέρομαι στην πολιτική του γερμανικού κράτους το 30, αλλά στο ενδεχόμενο το 6% των νεοναζί στην Ελλάδα να αποσύρει μαζικά τα παιδιά του από τα σχολεία και να τα γαλουχεί με το πρωτείο της ελληνικής φυλής. Τα μαθήματα θα τα περνάνε στις εξετάσεις μια χαρά, αλλά ποιος βάζει στοίχημα τι θέσεις θ’αναπτύξουν;
Το σχολείο δεν είναι μόνο η εξεταστέα ύλη. Η ελάττωση του σε αυτό το επίπεδο είναι προσβλητική για τους εκπαιδευτικούς του. Τουλάχιστον αυτούς που προσπαθούν. Κι είναι αρκετοί.
Μόλις είδα αυτό το σχόλιό σας και είπα να μην το αφήσω μόνο και αναπάντητο.
Όχι δεν τα αγνοώ. Εσείς τα αγνοείτε. Ακόμη δεν έχετε εξηγήσει πόθεν το κρατικό δικαίωμα να επεμβαίνει το κράτος στην οικογένεια, να κάνει χρήση ισχύος δίχως αν αναλαμβάνει και την αναλογούσα ευθύνη.
Προφανώς και όχι. Ποτέ δεν είπα κάτι τέτοιο. Υποδείξτε μου που είπα κάτι τέτοιο και θα ζη΄τησω και συγγνώμη. Ποιός κατασκευάζει αχυρανθρώπους τώρα και παραποιεί τα σχόλια του συνολιλητή; Αυτό που είπα είναι ότι επειδή ακριβώς το σύστημα πατώνει, και όχι ΜΟΝΟΝ για αυτό τον λόγο, το κράτος οφείλει να δώσει στους πολίτες το μέγιστο δυνατό εύρος επιλογών. Είναι παράλογο το κράτος να σερβίρει μουχλιασμένο φαγητό και ο πολίτης να είναι υποχρεωμένος να το τρώει επειδή δεν έχει τα χρήματα να φάει στη Μεγάλη Βρετανία (ιδιωτικά σχολεία).
Ας κατάφερναν να μας ξεκολλήσουν από τον πάτο του βαρελιού στις διεθνείς αξιολογήσεις (οι οποίες απλά και μόνο αντικατοπτρίζουν το κατάντημα της παιδείας) και τότε με τον ανανεωμένο σεβασμό που θα απολάμβανε το διδασκαλικό επάγγελμα θα μπορούσαν αν μας μιλήσουν ανάλογα.
Προς το παρόν το μόνο που κάνουν είναι να αρνούνται συλλήβδην την αξιολόγηση μέσω της ΟΛΜΕ. Τα αγαπημένα σας προοδευτικά στοιχεία (αφού μόνο προοδευτικά μπορεί να έιναι με δεδομένο ότι το κράτος είναι συχνά πιο προοδευτικό από την οικογένεια) αφού πρωτοστάτησαν στον παροπλισμό του μοναδικού συστήματος αξιολόγησης που είχαμε την δεκατία του ’80, του θεσμού των επιθεωρητών, τώρα αρνούνται την αξιολόγηση.
Αντιλαμβάνομαι πολύ καλά τα λέτε και αποσαφηνίζω την απάντησή μου: Ισχυρίζεστε ότι η οικοδιδασκαλία θα μπορούσε να ΄γινει όργανο ακραίων στοιχείων στην Ελλάδα. Και σας απαντώ: Αντιθέτως η κατάργηση της οικοδιδασκαλίας έγινε όργανο ακραίων στοιχείων στην γενέτειρα του ναζισμού. Με απλά λόγια: όπου δεν υπάρχουν εναλλακτικές το εκπαιδευτικό σύστημα είναι υποχείριο της κυρίαρχης κοινωνικής ομάδας.
Επιπλέον: Για να ισχύει ο ισχυρισμός σας ότι η κρατική παρέμβαση είναι προτιμότερη της γονεϊκής το κράτος θα έπρεπε να είναι ιδεολογικά ουδέτερο. Αυτό όμως δεν συμβάινει. Το κράτος είναι πεδίο σφοδρών ιδεολογικών συγκρούσεων σε σύγκριση με τις οποίες ακόμη και οι χειρότερες μάxες του Β παγκοσμίου μοιάζουν παιδικό πάρτυ. Και αυτή την στιγμή κάποιοι ωφελούνται από την αλυσιδωτή dumbing down effect.
Αυτό που φαίνεται να μην εννοείτε είναι μία δυσαναλογία ισχύος και λογοδοσίας. Το κράτος δεν λογοδοτεί ποτέ και σε κανένα για την εκπαιδευτική του πολιτική. Σίγουρα όχι στο γονιό. Οι γονείς έχουν την τελική ευθύνη. Όμως η ευθύνη αυτή δεν αναλογεί σε δύναμη και δυνατότητα λήψης αποφάσεων την οποία έχει υπεξαιρέσει το κράτος.
Εάν τα σχολεία δεν υπάρχουν για να διδάσκουν αλλά υπάρχουν μόνο για κοινωνικοποίηση πείτε μου: στους αιώνες ανύπαρκτης υποχρεωτικής εκπαίδευσης μπορεί κάποιος να ισχυριστεί ότι η κοινωνικοποίηση ήταν ανώμαλη ή ανύπαρκτη;
Φαίνεται πάντως ότι ούτε οι νομοθέτες σε ΗΠΑ, Γαλλία, Βρετανία, ΗΠΑ, Καναδά, Εσθονία, Πολωνία, Ρωσία, Φινλανδία, Πορτογαλία, Ουκρανία, και σε πολλές μα πολλές άλλες χώρες δεν αντιλαμβάνονται αυτές τις διαβόητες αρχές. Ούτε αυτοί ούτε και οι σύμβουλοί τους.
“Αν διαβάζατε τα γραπτά του Οράτιου Μανν θα καταλαβαίνατε ότι ο μόνος λόγος που θεσπίστηκε η υποχρεωτική εκπαίδευση είναι η ιδεολογική προπαγάνδα του κράτους.”
Δεν έχω τρόπο να βρω πηγές αλλά θυμάμαι καθηγητή Κοινωνιολογίας να μας λέει ότι το σχολείο ήταν δημιούργημα της κοινότητας, με πρωτοβουλία των (αγράμματων) γονέων για τον εγγραματισμό των παιδιών τους. Είναι ενδιαφέρον που τώρα έχουμε κάνει τον κύκλο μας και ο πανεπιστήμονας γονιός μάχεται για το δικαίωμά του να υποκαταστήσει τους δασκάλους. Η συγκεκριμένη μητέρα είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα.
“Η προσωπική μου ερμηνεία της άρνησης του Ελληνικού κράτους ακόμη και να εξετάσει το ενδεχόμενο διαφορετικών μορφών εκπαίδευσης είναι η εξής: Η κατ’ οίκον εκπαίδευση στην Ελλάδα θα αποδείκνυε περίτρανα την αποτυχία του κρατικού σχολικού συστήματος και θα απογύμνωνε τους μανδαρίνους του Υπουργείου Παιδείας”
Θεωρώ απίθανο να καίγεται καρφί στο Ελληνικό κράτος για την απειλή που θεωρείτε ότι συνιστά η κατ’οίκον εκπαίδευση. Έτσι κι αλλιώς μιλάμε για -ας πούμε- διψήφιους αριθμούς παιδιών. Πραγματικά, ποιος γονιός θα επιλέξει την οικοδιδασκαλία; Εδώ παρακαλάμε για μια θέση στον παιδικό σταθμό… Εξ ορισμού αυτό το θέμα αφορά μια μειονότητα που λόγω της ιστορικής συγκυρίας είναι μάλλον βέβαιο ότι θα έχει κοινά χαρακτηριστικά με την αδικημένη μητέρα της ανάρτησης…
φυσικά και καίγεται καρφί στο κράτος για το αν θα αποδειχθεί ανεπαρκής η σχολική εκπαίδευση. Διότι το σχολείο έχει πλέον καταστεί χώρος υποχρεωτικού συνωστισμού και ιδεολογικής προπαγάνδας. Μία ενδεχόμενη επιτυχία ενός διαφορετικού συστήματος δεν θα ήταν και ότι καλύτερο γι α ένα κράτος που ξοδεύει δισεκατομμύρια στο μαύρη τρύπα της κρατικής εκπαίδευσης και πάλι έρχεται τελευταίο.
Καλά θυμάστε -στο περίπου-. Αυτή ήταν η ίδρυση της κοινοτικής παιδείας. Δεν ήταν σε καμιά περίπτωση υποχρεωτική. Και η ύλη καθοριζόταν από τον δάσκαλο με την έγκριση των γονέων. Η υποχρεωτική παιδεία επιβλήθηκε από την κρατική μηχανή στην Πρωσσία και 80 περίπου χρόνια αργότερα στις ΗΠΑ.
Πάρα πολλοί σας διαβεβαιώ. Θα εκπλλαγείτε αν ακούσετε πόσοι γονείς είναι τόσο απογοητευμένοι με το ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα που θα χρησιμοποιούσαν οποιαδήποτε διαθέσιμη διέξοδο. Σε όλες τις χώρες που επιτρέπεται η κατ οίκον εκπαίδευση, οι δάσκαλοι προέβλεπαν την εξαφάνιση της μεθόδου αυτής. Μόνο που συνέβη το αντίθετο.
Και για να τελειώνουμε με τις δήθεν και παντελώς αστήρικτες ενστάσεις για την κοινωνικοποίηση των παιδιών έρευνα του Πανεπιστημίου της Φλόριδας [Comparison of social adjustment between home and traditionally schooled students του Shyers, Larry Edward]
απέδειξε ότι δεν υπάρχει καμία διαφορά στην αυτοεκτίμηση παιδιών που πήγαν σχολείο και παιδιών που οικοδιδάχθηκαν.
Σκόρπιες παρατηρήσεις και χαλαρώστε λίγο:
1. Κανείς οικοδιδασκαλομάχος δεν έλαβε τον ελάχιστο κόπο να μας εξηγήση τι κακό πάθανε τα παιδάκια στις χώρες της γειτονιάς μας όπου η οικοδιδασκαλία είναι συνταγματικό δικαίωμα: Ιταλία, Ιρλανδία, Βέλγιο. Ακούω, πρέπει να είναι πολύ εύκολη η απάντηση ε;
2. Έχουμε έναν άνθρωπο που σας λέει ότι έχει πέσει θύμα ενδοσχολικής βίας. Εσείς το αμφισβητείτε ως πρόβλημα. Ποιος έχει δίκιο λέτε;
3. Η συγκεκριμένη αποδείχτηκε ημίτρελη. Και; Δεν θα δίδασκε σωστή προπαίδεια; Δεν θα ελεγχόταν η διδασκαλία της με εξετάσεις;
4. Οι κακοί χρυσαυγίτες θα σταματήσουν να διδάσκουν στα παιδιά τους την Ιστορία όπως εκείνοι θέλουν μόνο και μόνο επειδή τα παιδιά τους θα διδάσκωνται Ιστορία στο σχολείο; Για κούνα το κεφάλι σου, Θαλυς.
5. Οι κακές αξιολογήσεις μας είναι αντικειμενική πραγματικότητα, που μάλλον την παραβλέπετε. Όποιος θεωρή ότι οι οικοδιδασκόμενοι θα αναπτύξουν κατώτερες επιδόσεις από ό,τι στο δημόσιο σχολείο, να σηκώση το χέρι.
6. Η οικοδιδασκαλία (όπως και όλη η ιδιωτική εκπαίδευση, γιατί περί μορφής ιδιωτικής εκπαίδευσης πρόκειται) λειτουργεί επιπλέον σαν αντιστάθμισμα της κρατικής εξουσίας: καθιερώνει δικαίωμα εξόδου των γονέων, αν το κράτος αποτύχη στην εκπαιδευτική του αποστολή ή αν εκτραπή σε αυταρχικές ατραπούς.
θανάση, δεν νομίζω ότι κάποιος από εμάς τους “οικοδιδασκαλομάχους” θα διαφωνούσε στην δυνατότητα επιλογής της κατ΄οίκον διδασκαλίας για ιδιαίτερες περιπτώσεις μαθητών που χρήζουν εξατομικευμένης επιμέλειας. Τουλάχιστον, εγώ, το έχω ήδη τονίσει. “Η απάντηση θα ήταν εύκολη” αν είχαμε στοιχεία για τον αριθμό των μαθητών που επέλεξαν στις χώρες αυτές την οικοδιδασκαλία και τις μαθησιακές, σωματικές ή ψυχοσυναισθηματικές τους ιδιαιτερότητες.
Κανείς δεν το αμφισβητεί. Συμφωνώ στο να επιτραπεί η οικοδιδασκαλία μόνο για τα παιδιά εκείνα που αποδειδειγμένα και στοιχειοθετημένα βάσει επιστημονικής γνωμάτευσης δεν μπορούν να συνυπάρξουν με άλλα, να μην όμως γενικευτεί γιατί εγκυμονεί μεγαλύτερους κινδύνους.
Το κοριτσάκι αυτό, ποιον θα ερωτευόταν Θανάση, τον αρκούδο της; Και πες μου τώρα ότι εσύ δεν είχες ερωτευτεί ποτέ συμμαθήτριά σου στο δημοτικό!
Ο καλός δημοκράτης μπαμπάς Θανάσης, ίσως δυσκολευτεί να πείσει τον Γιαννάκη ότι ο Χίτλερ ήταν τόσο κακός αν ο Γιαννάκης έχει έναν δάσκαλο που υπεραγαπά και τον έχει πρότυπο με ακροδεξιές όμως απόψεις.
Καλλίτερες ναι, πόσο θεαματικά όμως; Οι ίδιοι δάσκαλοι δεν θα παραδίδουν το μάθημα, τα ίδια βιβλία δεν θα χρησιμοποιούνται, η ίδια εξεταστέα ύλη δεν θα προβλέπεται;
Η οικοδιδασκαλία δεν θα αναβαθμίσει θεαματικά το επίπεδο της παιδείας, γιατί θα εξακολουθήσει να παραμένει τμήμα του ήδη υπάρχοντος εκπαιδευτικού συστήματος – το εκπαιδευτικό σύστημα στη βάση του πρέπει να αλλάξει.
Ανταποδίδω:”Όποιος πιστεύει ότι ένα παιδάκι που δεν θα πατήσει ποτέ το πόδι του σε σχολείο θα αναπτυχθεί ομαλά κοινωνικά και ψυχοσυναιθηματικά, να σηκώσει το χέρι!” Θα το σηκώσεις Θανάση;
Ναι, βέβαια!
Επομένως, αφού στην κατ΄οίκον διδασκαλία ο βαθμός απόκτησης των παρεχόμενων γνώσεων είναι υψηλότερος και αφού δεν θα παρεμποδιστεί η ομαλή κοινωνική και ψυχοσυναισθηματική ομαλή ανάπτυξη του παιδιού, όπως προκύπτει από τα γραφόμενά σου, αν σου δινόταν η ευκαιρία από το νόμο δεν θα έστελνες το Γιαννάκη σε δημόσιο σχολείο, αλλά θα τον έκλεινες στο σπίτι παρέα με οικοδιδασκάλους!
Και σε ερωτώ: έχεις επαφές και πόσο στενές με πρώην συμμαθητές σου; Έχεις αποκτήσει με κάποιους από αυτούς και συγγενικούς δεσμούς, πιθανόν μέσω κουμπαριάς; Εγώ, ναι, εσύ (μην απαντήσεις!!!); Σε ποιο βαθμό η κοινωνικότητά σου, οι γνωριμίες σου, ο τρόπος προσέγγισης του άλλου, η εξοικείωση με το διαφορετικό αναπτύχθηκαν μέσω του σχολείου; Το γεγονός ότι στη σχολική σου τάξη για 12 χρόνια συνυπήρξες με μελλοντικούς διδάκτορες αλλά και συνάμα με παιδιά επιθετικά, λιγότερο μελετηρά σε ωφέλησε ή σε ζημίωσε;
Λάθος. Με τη μεγάλη προβολή του ζητήματος από τα ΜΜΕ τα τελευταία χρόνια, και οι ποινές έχουν εντατικοποιηθεί και αυστηροποιηθεί και οι υπόλοιποι μαθητές απομονώνουν τους ψευτόμαγκες.
Μεγάλο λάθος. Περισσότερο και από τον βιαιοπραγούντα ανήλικο ευθύνεται ο γονιός. Γιατί προφανώς δεν φρόντισε από τη νηπιακή ηλικία για την έγκαιρη κοινωνικοποίηση του παιδιού του. Είμαι γονέας πεντάχρονου γιου και ήδη το στέλνω ποδόσφαιρο, ταε κβο ντο, σε θεατρική ομάδα. Για διάφορους λόγους, με σημαντικότερο όμως την ομαλή κοινωνικοποίηση του παιδιού μου.
Δεν αναφέρομαι στο μπουλινγκ αλλά σε περιπτώσεις που ο καθηγητής επιδεικνύει ανάρμοστη συμπεριφορά. Στη τάξη των 25 μαθητών πώς θα τολμήσει ο παιδεραστής καθηγητής να αγγίξει μαθητή; Ή ο ψυχανώμαλος να την πέσει σε μαθητριούλα; Όλοι έχουμε υπόψη μας περιπτώσεις καθηγητών που διέλυσαν την οικογένειά τους για τα μάτια μαθήτριάς τους. Σε όλες τις περιπτώσεις ο καθηγητής παρέδιδε ιδιαίτερα μαθήματα στην ανήλικη. Μήπως ο κοινός παρονομαστής των αρρωστημένων αυτών καταστάσεων είναι η ανεμπόδιστη, χωρίς την παρουσία τρίτων επαφή μαθητών – καθηγητών στα πλαίσια της οικοδιδασκαλίας;
Αρχίζω και αποκτώ την εντύπωση ότι η παθιασμένη επιχειρηματολογία σας υπερ της οικοδιδασκαλίας αφορμάται αποκλειστικά από προσωπικά βιώματα, σε βαθμό τέτοιο που να αποκλείεται από το λόγο σας κάθε προσπάθεια – έστω – αντικειμενικότητας. Σαφώς και δεν ισχύει αυτό που γρἀφετε. Οι καθηγητές περιορίζονται από τα αναλυτικά προγράμματα στο τί θα διδάξουν. Δεν καθορίζουν αυτοί τη διδακτέα ύλη! Και ιδεολογική κατήχηση είναι σαφές ότι ευκολότερα μπορεί να συντελεστεί στην κατ΄οίκον διδασκαλία από ό, τι στο δημόσιο σχολείο…
Και όχι μόνο αυτά. Εδώ δεν αγγίζονται καν τεράστιας σημασίας ζητήματα όπως ο εμφύλιος, οι βαλκανικοί πόλεμοι, η μικρασιατική τραγωδία. Αλλά, η ίδια ύλη δεν θα θα ισχύει και τα ίδια βιβλία δεν θα χρησιμοποιούνται και στην κατ΄ οίκον διδασκαλία;
Την επιτυχία ή μη ενός μέτρου την κρίνω από την πλειοψηφική και όχι τη μειοψηφική του εφαρμογή. Ας εφαρμοστεί και ας δοκιμαστεί στις περισσότερες χώρες του πολιτισμένου κόσμου, ας έχουμε ένα μεγαλύτερο δείγμα γραφής και το ξανασυζητάμε.
Αγαπητέ μου, όλη η συζήτηση δεν γίνεται για την οικοδιδασκαλία στην υποχρεωτική εκπαίδευση; Τί δουλειά έχουν τα Πανεπιστήμια; Μπορείς να πάρεις ένα χαρισματικό παιδάκι της πρώτης γυμνασίου
και να το εγκλωβίσεις σε ένα τμήμα με 17χρονα; Πόσα πράγματα θα στερηθεί, ποιες σχέσεις θα μπορεί να αναπτύξει με το άλλο φύλο; Το δημόσιο σχολείο δεν είναι απλά ένας χώρος μετάδοσης γνώσεων όπως το πανεπιστήμιο, αλλά πολύ περισσότερα πράγματα, ευκόλως κατανοητά από όλους τους καλοπροαίρετους συνομιλητές.
Προφανώς, δεν διαβάσατε προσεκτικά τη θέση μου: το μπούλινγκ προλαμβάνεται από τους γονείς. Αναφέρθηκα σε αυτό παραπάνω.
Στις πλέον δημιουργικές εποχές του ευρωπαϊκού πολιτισμού η παιδεία ήταν υπόθεση μόνο των ευγενών και της περιορισμένης αστικής τάξης, οι μάζες ζούσαν σε άθλιες συνθήκες, τα παιδιά εργάζονταν από τη νηπιακή ηλικία. Η παιδεία απέκτησε μαζικό χαρακτήρα μετά τη βιομηχανική επανάσταση και την επερχόμενη αστικοποίηση. Και σταδιακά, όσο οι κοινωνίες εξελίσσονταν, απέκτησε και η παιδεία υποχρεωτικό χαρακτήρα.
Ορμώμενος από το πάθος σας για να στηρίξετε τις θέσεις σας σε κάποια σημεία της επιχειρηματολογίας σας κατακρεουργείτε τη λογική…
Να γιατί πρέπει να αναδιοργανωθεί εκ βάθρων η δημόσια παιδεία. Όμως, ποιες εγγυήσεις μπορώ να έχω ότι θα υπάρξει θεαματική βελτίωση των επιδόσεων με την οικοδιδασκαλία; Οι ίδιοι καθηγητές δεν θα διδάσκουν, ή θα εισάγουμε άλλους από το εξωτερικό;Τα ίδια βιβλία δεν θα χρησιμοποιούνται; Η ίδια διδακτέα ύλη δεν θα παραμείνει;
Για κάθε έναν Καστοριάδη που επικαλείστε εγώ εύκολα θα μπορούσα να σας βρω 10 άλλα μεγάλα μυαλά που δημιούργησε το ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα, κι ας είναι τρισάθλιο. Αυτό που κάνετε όμως είναι παραπλανητικό:αντί να προσπαθήσετε να πείσετε για τα θετικά της οικοδιδασκαλίας επιτίθεστε με μένος στο δημόσιο σχολείο, μεγενθύνοντας απλά καταστάσεις που όλοι γνωρίζουμε
Σύλλογο μπορεί να επιλέξεις, τους συναθλούμενους του παιδιού σου όμως μπορείς; Εκεί, δεν μπορεί να υποστεί κακοποίηση;
Αυτό με την υποχρεωτική φοίτηση στο σχολείο της γειτονιάς είναι όντως τραγικό.
Χαίρομαι που αναγνωρίζετε ότι ένα από τα τελευταία εκπαιδευτικά συστήματα της Ευρώπης έχει προβλήματα.
Και εγώ επίσης θα μπορούσα να σας βρω δεκάδες νόες υψηλή στάθμης που θεώρησαν το σχολείο χαμένο χρόνο.
Η συζήτηση δεν διεξάγεται στο κενό αλλά σε μια συγκεκριμένη ιστορική συγκυρία. Και δεν διαφαίνεται καμιά ουσιαστική προοπτική βελτίωσης.
Διότι αυτό συνέβη και στις ΗΠΑ και στη Μεγάλη Βρετανία. Μου λένε ότι τα πρώτα στοιχεία δείχνουν το ίδιο για την Ρωσία.
Δεν βλέπω γιατί οι γονείς δεν θα έπρεπε να κάνουν και τους δασκάλους όπως γίνεται σε ΗΠΑ, Γαλλία και Βρετανία. Με την προϋπόθεση φυσικά ότι έχουν ακαδημαϊκά προσόντα. Ελάχιστα πείθει η ιδέα ότι ο γονιός μπορεί αν τα καταφέρει καλύτερα με 30 παιδιά από ένας ιδιώτης με ένα.
Πείτε μου λοιπόν. Αν κάποιος εισβάλει στο σπίτι μου θα σκεφτώ εκείνη την ώρα πως να τον εξουδετερώσω ή ποιές ακριβώς είναι οι διατάξεις που διέπουν την άσκηση βίας; Προφανώς οφείλω να προστατέψω τον οίκο μου. Το κράτος έχει επεκταθεί τόσο που καμιά αποστολή δεν μπορεί να φέρει σε πέρας.
Είστε υπεραισιόδοξος αν πιστεύετε ότι επίκειται αναδιάρθρωση.
Αν είχατε διαβάσει προηγούμενα σχόλια θα είχατε δει ότι υπήρχε αναφορά στα Πανεπιστήμια. Και αυτό εσείς που θεωρείτε εγκλωβισμό προφανώς τα πανεπιστήμια αυτά δεν το θεωρούν διότι δέχονται μαθητές στο 15 ή 16 ο έτος της ηλικίας τους.
. Η παιδεία απέκτησε μαζικό χαρακτήρα μετά τη βιομηχανική επανάσταση και την επερχόμενη αστικοποίηση. Και σταδιακά, όσο οι κοινωνίες εξελίσσονταν, απέκτησε και η παιδεία υποχρεωτικό χαρακτήρα.
Ας εφαρμοστεί και ας δοκιμαστεί στις περισσότερες χώρες του πολιτισμένου κόσμου, ας έχουμε ένα μεγαλύτερο δείγμα γραφής και το ξανασυζητάμε.
Ο μαθητής του σχολείο με τον διαστρεβλωτή εκπαιδευτικό, θα βρει στους γονείς ή στο συγγενικό/φιλικό του περιβάλλον έναν Λερούνη να του πει μία διαφορετική άποψη (αν όχι να διορθώσει). Εάν αυτός ο διαστρεβλωτή εκπαιδευτικός είναι ταυτόχρονα ο γονιός και όσοι επιλέγει αυτός, ποιος θα του πει τη διαφορετική άποψη;
Αυτό είναι κάτι που πρέπει να αλλάξει, δεν νομίζω πως κάποιος το αρνείται (μη συντεχνιακά σκεπτόμενος)! Μερικός έλεγχος υπάρχει, είτε από τους μαθητές (ειδικά τους μεγαλύτερους), είτε από τους γονείς (εμμέσως). Η απουσία ελέγχου δεν είναι πολύ πιο έντονη στην οικοδιδασκαλία;
1) Υπάρχουν δύο κατηγορίες παιδιών: αυτά που είχαν γονείς που μπορούσαν να παρέχουν καλύτερη εκπαίδευση από το κράτος κι αυτοί που δεν μπορούσαν, αλλά είχαν τα κολλήματα τους. Τα πρώτα κέρδισαν. Τα δεύτερα έχασαν. Ισχυρίζομαι ότι τα δεύτερα είναι πολύ περισσότερα από τα πρώτα και η βλάβη σε αυτά μεγαλύτερη από το όφελος των άλλων. Heterogeneous effects το λένε αυτό στο χωριό μου. Κι ισχυρίζομαι ότι η δημόσια πολιτική πρώτα πρέπει να κοιτάει να προλάβει τα αρνητικά των 2ων και μετά να προωθεί/επιτρέπει τα θετικά των πρώτων.
2) Δεν ήταν τόσο ευαίσθητος στα δικά μας ανέκδοτα που απέρριπτε ειρωνικά την πρώτη φορά. Και δεν κατάλαβα τι σημασία έχουν τ’ανέκδοτα. Το νταηλίκι αντιμετωπίζεται και με λιγότερο ακραία μέτρα από την οικοδιδασκαλία. Αρχή της αναλογικότητας κλπ κλπ.
3) Συνεννοηθείτε οι οικοδιδασκαλολάτρες. Ο συγγραφέας αυτό θέλει: δικό του, house-made ωρολόγιο πρόγραμμα για ν’αποφεύγει το τέκνο του τον Ρίτσο και τον Βάρναλη.
4) Τα παιδιά των ναζί μπορεί να πετύχουν και καμμιά δασκάλα που τους κάνει Ρίτσο και ν’ακούσουν και την άλλη άποψη. Το ίδιο τα παιδιά των αριστεροφασιστών μπορεί να μάθουν ότι υπήρχαν κι άλλες αντιστασιακές ομάδες πλην του ΕΛΑΣ ή ότι ο ΕΛΑΣ αρχικά δεν ήταν η ένοπλη οργάνωση του ΚΚΕ. Μετριάζονται οι απόψεις των άκρων στο σχολείο. Εξ’ορισμού γιατί το πρόγραμμα ορίζεται από κάποιον διάμεσο.
5) Το σηκώνω. Για κάποιους από αυτούς είμαι βέβαιος. Θες να δούμε οικοδιδασκαλία σε μειονοτικά χωριά της Θράκης ή στον Ψηλορείτη; Κι άντε πάρε τους τα παιδιά αν κοτάς άμα αποτύχουν στις εξετάσεις.
Η υιοθεσία παιδιών από γονείς των μειονοτικών χωριών της Θράκης και του Ψηλορείτη νομίζω πως επιτρέπεται. Θεωρείς πως είναι ευκολότερο να τους πάρεις το υιοθετημένο παιδί αν τελικά διαπιστωθεί από λειτουργό πως δεν σέβονται τις συνθήκες από να τους το στείλεις στο δημόσιο σχολείο; Είναι αυτός επαρκής λόγος για την απαγόρευση της υιοθεσίας από τους συγκεκριμένους γονείς; Αν όχι γιατί να είναι επαρκής λόγος απαγόρευσης της οικοδιδασκαλίας;
Υπάρχει screening πριν την υιοθεσία. Και ξέρεις ότι δύσκολα θα τους έδιναν παιδί. Κακό παράδειγμα.
Η οικοδιδασκαλία δεν απαγορεύεται ολοσχερώς στην Ελλάδα παρεμπιπτόντως.
Έχω πει από την πρώτη ανάρτηση ότι βλέπω δύο περιπτώσεις στις οποίες θα έπρεπε να επιτρέπεται: α) παιδιά με σοβαρά προβλήματα για τα οποία το σχολικό περιβάλλον είναι εξαιρετικά ακατάλληλο και β) πολύ χαρισματικά παιδιά στα οποία το σχολικό περιβάλλον επίσης δεν μπορεί να προσφέρει όσα χρειάζονται.
Τα συμφέροντα του γονέα και του τέκνου δεν είναι πάντα και παντού πλήρως ευθυγραμμισμένα. Η πολιτεία έχει υποχρέωση να επέμβει όταν ο γονέας εκμεταλλεύεται την σχέση ισχύος που απολαμβάνει για να ικανοποιήσει τα συμφέροντα του εις βάρος αυτών του τέκνου.
Στην προκειμένη περίπτωση η οικοδιδασκαλία πρέπει να επιτρέπεται με κριτήριο την διάσταση της ικανότητας των τέκνων και μόνο. Η διάσταση των ιδεολογικών κολλημάτων των γονιών δεν θα έπρεπε να παίζει ρόλο. Ο μηχανισμός που προτείνω είναι απλός: Αν το σχολείο/επιτροπή/διεύθυνση εκπαίδευσης/οΝίκοςοΦίλης κρίνουν ότι το παιδί βρίσκεται σ’ένα από τα δύο άκρα της κατανομής ικανοτήτων, ο γονιός να μπορεί να το διδάξει κατ’οίκον.
Ο μηχανισμός αυτός εξορισμού αφορά λίγες περιπτώσεις(τα δύο άκρα) και λαμβάνει υπόψη του μόνο την ικανότητα του τέκνου, όχι τα όποια(πολλά) κολλήματα του γονέα. Δεν αφορά περισσότερους γιατί τότε θα είναι πρακτικά εύκολο για τον γονιό να χρησιμοποιήσει το παραθυράκι του συστήματος και να πάρει το παιδί για οικοδιδασκαλία για μη αποδεκτούς λόγους. Για τον ίδιο λόγο το κράτος δίνει την επιλογή στον γονιό αφού αξιολογήσει την σχολική παρουσία του τέκνου, όχι πριν.
Αν έχει κανείς τον επόμενο Μιλ, να δημιουργήσουμε ένα σύστημα που δεν θα τον χαντακώσει. Επειδή όμως πολύ πιο πιθανό είναι να έχει τον επόμενο average Joe και να θέλει να τον οικοδιδάξει προκειμένου να του κάνει πιο καλή πλύση εγκεφάλου, έχουμε υποχρέωση ως πολιτεία ν’αποφύγουμε περιπτώσεις που τα παιδιά δεν ξέρουν ότι η Ν.Αφρική είναι χώρα.
Μερικά στοιχεία, γιατί το έχουμε παρακάνει με τ’ανέκδοτα και τις αστήριχτες γενικεύσεις: Βλέπουμε εδώ τους λόγους που δίνουν οι γονείς στις ΗΠΑ για την οικοδιδασκαλία. Οι λόγοι που αφορούν καθαρά το παιδί, άρα θα έπρεπε να εξεταστούν, συγκεντρώνουν αθροιστικά 10% στην δεύτερη ερώτηση και ξεκάθαρα υπολείπονται αυτών που αφορούν πρωτίστως την ιδεολογία του γονέα στην πρώτη.
Συμφωνώ ότι η πολιτεία έχει ηθικό καθήκον να βοηθήσει τα παιδιά με εξαιρετικό ταλέντο. Έχει όμως και καθήκον να προστατεύσει τα παιδιά που έτυχαν να έχουν γονείς με τεράστια κολλήματα. Για μένα το δεύτερο καθήκον υπερτερεί του πρώτου. Πρώτα διασφαλίζεις ότι δεν θα έχεις παιδιά βγαλμένα από τον Κυνόδοντα και μετά φροντίζεις να παρέχεις το πλαίσιο για τον Μιλ.
Το screening δεν έχει επιτυχία 100%. Ενδέχεται να έχει πολύ μικρά ποσοστά επιτυχίας. Και άντε μετά να τους το πάρεις το παιδί.
Δεν είμαι υπέρ της οικοδιδασκαλίας χωρίς όρους (αυτό προκύπτει και από το μήνυμα μου νομίζω). Συμφωνώ πως πρέπει να υπάρχουν κριτήρια και πως αυτά να είναι εντελώς ανεξάρτητα των πεποιθήσεων των γονιών. Ωστόσο διαφωνώ με το κριτήριο ή είσαι Μίλ/Έρντος/Σρέντιγκερ ή κάνεις όλα τα μαθήματα του στο δημόσιο σχολείο που θα σου τύχει. Ιστορία/Λογοτεχνίες/Οικοκυρικά/Μελέτη περιβάλλοντος κοκ. ας τα διδαχθεί το παιδί στο σχολείο. Τα μαθηματικά και τη φυσική – εφόσον μπορεί να εξασφαλίσει ο γονιός καλούς δασκάλους (που δεν είναι καθόλου δύσκολο – οι φροντιστές μου υπήρξαν ασύγκριτα ανώτεροι από τους εντελώς αδιάφορους του δημόσιου σχολείου στα μαθήματα των οποίων έχανα κυριολεκτικά το χρόνο μου) – γιατί να μη τα διδάσκεται το παιδί στο σπίτι;
Νομίζω ότι κανείς λογικός άνθρωπος δεν θα υπερασπιζόταν ένα σύστημα οικοδιδασκαλίας χωρίς κανένα έλεγχο και περιορισμό. Αν δεν κάνω λάθος μόνο στην Αριζόνα επιτρέπεται αυτό.
Συχγαρητήρια, μόλις νομιμοποίησες τα επιχειρήματα όλων των αντιπάλων σου. Γούπς.
Άπαξ και παίρνεις μια θέση, το σώφρον είναι η υποστήριξή της μέχρι τέλους. Τώρα πολύ απλά θα σου αντιτείνει κανείς (εγώ δλδ. που είμαι σφόδρα υπερ της ελεύθερης εκπαίδευσης) ότι:
Αφού υπάρχει κάποιος άλλος που νομιμοποιείται να επέμβει στην εκπάιδευση του παιδιού σου, αυτός είναι ηθικά ανώτερος από εσένα να κρίνει την παρεχόμενη ποιότητα της. Εσύ, ως ηθικά κατώτερος κατά την παραδοχή σου, με ποιό δικαίωμα ενίστασαι ως προς το εύρος της εν λόγω παρέμβασης;
Αυτά. Κατά τα άλλα, συγχαρητήρια για το άρθρο και την συμβολή σου για την ανάδειξη του ζητήματος.
παρακαλώ παραπέμψατέ με στις νομικές προβλέψεις για τα χαρισματικά παιδιά. Αν υπάρχουν θα εκπλαγώ διότι κανείς δεν τις ξέρει, ούτε καν δικηγόροι που ειδικεύονται στο θέμα. Και να είστε βέβαιος ότι αν υπήρχαν το Υπουργείο θα είχε ολόκληρη λίστα με τέτοιες υποθέσεις.
Εδώ η πολιτεία δεν μπορεί να ξεκολλήσει το σύστημα άπό τον πάτο των διεθνών αξιολογήσεων
εκτός αν το προχωρημένο της νυκτός με τυφλώνει πολλοί παό τους λόγους που παρατίθενται σοτν συγκεκριμένο ιστότοπο αφορούν πραγματικά το παιδί
Σαφώς και υποχρεούμαστε αν αποφύγουμε τέτοια φαινόμενα. Αλλά μια που αναφέρεστε σε αμερικανικό παράδειγμα ας δούμε και την αποτυχία των σχολείων που τα παιδιά δεν ξέρουν που πέφτει η Μέση Ανατολή.
http://news.nationalgeographic.com/news/2006/05/0502_060502_geography.html
Η πολιτεία όμως, εν τοις πράγμασι δεν έχει καμιά απολύτως ευθύνη για το τελικό μορφωτικό αποτέλεσμα.
Ενδιαφέρον αυτό που λέτε. Μόνο που δεν υπάρχει κανένας έλεγχος επί της ουσίας.
Δεν χρειάζεται να συνεννοηθούμε ούτε κανείς θέλει να αποφύγει κάποιον συγγραφέα. Τη ιδεολογική προπαγάνδα δεν θέλουμε.
Η οικοδιδασκαλία πρέπει να επιτρέπεται στις περιπτώσεις των παιδιών εκείνων που διαθέτουν εξαιρετικά ταλέντα. Δεν μπορεί να θεωρούμε ηθικά συνεπή μια στάση που επιβάλλει το περιορισμό της ανάπτυξης μια κατηγορίας παιδιών δια της προκρουστικής σύγκλισης τους στο μέσο. Home-educated children just find it easier to avoid the dumbing-down process Οι Mandelbrot, Schrödinger, Erdős, Whittle, Boyle, Russell και πολλοί άλλοι πιθανότατα δεν θα είχαν την ίδια εξέλιξη αν αντί για οικοδιδασκαλία φοιτούσαν στη Γκράβα.
Εξάλλου η οικοδιδασκαλία είναι εξαιρετικά δεδομένη στη χώρα μας. Στην περιπτώσεις των απαιτητικών μαθημάτων, όχι ως ενισχυτική μέθοδος όπως τυπικά ονομάζεται. Αντικαθιστά πλήρως τη σχολική διδασκαλία αφού υπερέχει σαφέστερα εκείνης. Αυτό είναι προφανές και από τις καλύτερες επιδόσεις των παιδιών των ιδιαιτέρων αλλά και από το πως αντιμετωπίζεται από τους άμεσα ενδιαφερόμενους σε σχέση με τη σχολική (χαρακτηριστικές οι συνήθειες των μαθητών προ κρίσημων διαγωνισμών ειδικά πανελληνίων – κοπάνα από το σχολείο με σκοπό τις επιπλέον ώρες οικοδιδασκαλίας και προσωπικής μελέτης). Θεωρώ συνεπώς πως σε κάποια μαθήματα (όπως τα μαθηματικά) θα έπρεπε να επιτρέπονταν η οικοδιδασκαλία αποκλειστικά. Η ιστορία ναι θα μπορούσε να διδάσκεται στο δημόσιο σχολείο.
Πάντως στο άρθρο ο πατέρας λέει αυτό: “Any child could do this. The idea that babies are born with different amounts of intellectual potential is false. It is fundamentally oligarchic. Home-educated children just find it easier to avoid the dumbing-down process.”
Καμία σχέση δηλαδή με “μια κατηγορία παιδιών” που “διαθέτουν εξαιρετικά ταλέντα”.
Ναι αλλά με την άποψη του πατέρα έχω λόγους να διαφωνώ. Με το ότι το home-schooling επέτρεψε στο γιό του να σπουδάσει μαθηματικά στο Cambridge στα 15 του δεν έχω ουδένα λόγο διαφωνίας.
Σε ολόκληρο τον Δυτικό κόσμο υπάρχει αυτό που λέμε dumbing-down process. Και η έννοια του ταλέντου δεν είναι μόνο γενετική.
Παραπέμπτω στη Ματίλντα του Ρόαλντ Νταλ. Αν δεν μιλάμε απλά για υψηλή νοημοσύνη αλλά για μικρές ιδιοφυίες, γιατί πιστεύετε ότι ο γονιός είναι ο πλέον κατάλληλλος να αναγνωρίσει και να καλλιεργήσει το όποιο ταλέντο; Αν ένα παιδί είναι η νέα Βανέσα Μέι αλλά στο σπίτι δεν κυκλοφορεί ούτε σφυρίχτρα, πώς θα αναδειχθεί το ταλέντο του; Γιατί “clever people often have clever sons and daughters, but dazzling brilliance is an aberration, as horizontal an identity as any”
Επίσης, αναρωτιέμαι- είναι τόσο σημαντικό που μπήκε στο Cambridge στα 15 αντί στα 18;
Να το αναγνωρίσει ίσως να μην είναι. Να το καλλιεργήσει σε πολλές περιπτώσεις είναι. Αν το παιδί διαθέτει τα κατάλληλα γονίδια και το γονιό που υπερέχει σε μόρφωση/ειδίκευση από τον καθηγητή γιατί να μην έχει τη δυνατότητα να το κάνει; Ιστορικά παραδείγματα πάμπολλα
Πολύ πιθανό πως ναι. Βρίσκεται 3 τουλάχιστον χρόνια μπροστά από τη βιολογική του ηλικία. Πολλά χρόνια μπροστά από το μ.ο. των παιδιών της ηλικίας του. Αυτό έχει ιδιαίτερη βαρύτητα δεδομένου πολύ σπουδαίες (ίσως οι σπουδαιότερες) ανακαλύψεις στα μαθηματικά γίνονται από πολύ νεαρούς ανθρώπους/σχεδόν παιδιά. Στην συντριπτική τους πλειοψηφία τα μεγαλύτερα breakthroughs στα μαθηματικά έγιναν από ανθρώπους κάτω των 30-35 (δεν είναι τυχαίο πως το Fields Medal δίνεται σε μαθηματικούς που δεν έχουν πατήσει τα 40!).
Από Konrad v Germany στο ECHR.
Υπάρχει η B.N. and S.N v Sweden που έχει πάνω κάτω τα ίδια επιχειρήματα: Δεν μας νοιάζουν οι πεποιθήσεις/εκτιμήσεις των γονιών, μας νοιάζει το συμφέρον των παιδιών.
Δυο παρατηρήσεις τώρα: όλες οι αποφάσεις που βρήκα αφορούν φανατικά θρησκευόμενους ή γενικότερα ιδεολογικά ακραίους(σαν την δική μας αναφερθείσα κυρία). Δεν βρήκα ούτε μία προσφυγή γιατί κάποιος γονιός έκρινε ότι ήταν προς το συμφέρον του τέκνου του να οικοδιδαχθεί. Ας το ερμηνεύσει ο καθένας όπως θέλει.
Ασυνεπής πάντως η επιχειρηματολογία των Γερμανικών δικαστηρίων. Δεν νομίζω αποτελούν μεγαλύτερο κίνδυνο στη συνοχή τα παιδιά της οικοδιδασκαλίας που μεγαλώνουν σε φυσιολογικές φιλελεύθερες οικογένειες από εκείνα που πηγαίνουν μεν σε δημόσιο σχολείο αλλά στο σπίτι τα γαλουχούν με θρησκευτικές αρχές που προτείνουν τη θανατική ποινή στους αποστάτες του δόγματος και άλλες τέτοιες ανοησίες. Το δικαίωμα των γονιών συμμορφώσης των τέκνων με τις θρησκετικές τους πεποιθήσεις είναι αυτό που θα έπρεπε να περιορίζεται για λόγους συνοχής σε μεγαλύτερο βαθμό από την οικοδιδασκαλία.
Βλέπω ήδη γίνατε κριτής του ποιός είναι ιδεολογικά ακραίος και ποιός όχι. Ενδιαφέρον. Με εξαίρεση τον εμβολιασμό δε βλέπω καμιά ιδεολογική ακρότητα στην εν λόγω κυρία.
Ναι η Γερμανία έχει ένα ιδιαίτερο πρόσφατο παρελθόν ας το θέσουμε έτσι. Οπότε μόνο για την Γερμανική περίπτωση το συζητάμε.
Ναι υπάρχει μια κάποια αναφορά σε αυτό οτ συμφέρον των παιδιών αλλά αυτό που εμφανώς τους ενδιαφέρει είναι η επιβολη΄της κρατικής ιδεολογίας με κάθε μέσο.
Διότι σε τόσες πολιτισμένες χώρες του κόσμου η οικοδιδασκαλία είναι παραδοσιακό δικαίωμα. Δεν είχαν Χίτλερ να το καταργήσει ευτυχώς.
Πόσες μελέτες ξεκάθαρα βρίσκουν ότι η κοινωνικοποίηση των απιδιών καταστράφηκε λόγω οικοδιδασκαλίας; Και εν παση περιπτώσει τί γινόταν στους αιώνες πριν την επαχθή επιβολή της υποχρεωτικής εκπαίδευσης;
Θαλυς,
ο ίδιος σου ο σύνδεσμος σε θάβει: οι ηθικοί και θρησκευτικοί λόγοι αφορούν το 22% αθροιστικά. Το σχολικό περιβάλλον αφορά αθροιστικά το 46%. Ανάγνωση γνωρίζουμε.
Το συμφέρον του τέκνου είναι φυσικά εξαιρετικά σημαντικό. Το θέμα είναι ποιος το καθορίζει: οι γονείς ή ο Φίλης.
Ξέρουμε την απάντηση των κρατιστών.
Υπάρχει όμως και κάτι στο άλλο σκέλος της ζυγαριάς: το δικαίωμα των γονέων στην αγωγή των τέκνων τους.
Πάμε άρ. 2 του 1ου ΠΠΠ της ΕΣΔΑ:
Πάμε επίσης άρ. 18 παρ. 4 Διεθνούς Συμφώνου Ατομικών και Πολιτικών Δικαιωμάτων:
Αντιστρέφεις το τεκμήριο εδώ. Υπέρ του κράτους και κατά του πολίτη. Αλλά αυτή δεν είναι η φιλελεύθερη αρχή.
Θανάση οι θρησκευτικοί λόγοι είναι στο 60%. Τα dissatisfaction με το σχολικό περιβάλλον δεν είναι ξεκάθαρα λόγοι που αφορουν το παιδί. Ειναι, ας πούμε, μικτός λόγος. Δεν ξέρουμε τι εννοεί ο ποιητής. Το “το παιδί μου έχει ανάγκες που δεν καλύπτονται στο σχολείο” είναι λόγος υπέρ τέκνου, αλλά δες πόσο χαμηλά είναι.
Μην διαβάζετε τους πίνακες στα πεταχτά.
Τώρα για τα νομικά, σου απαντά το ΕΔΑΔ. Τι να προσθέσω; Έχει κριθεί το ζήτημα. Αν αλλάξει κάτι, βλέπουμε.
Κι όσο για τον κρατισμό, εντάξει, μερικές φορές είναι προτιμότερος από τον αϋνραντισμο.
Το ότι ο γονιός που θέλει να εκμεταλλευτεί την θέση ισχύος του προς το τέκνο για να του επιβάλει την ιδεολογία του θα είναι ο κριτής του συμφέροντος του τέκνου εμπεριέχει αντίφαση μεγαλύτερη κι από το να διναμε στον Μαρινάκη σφυρίχτρα και το δικαίωμα αμεσης διαιτησίας στους αγώνες του Ολυμπιακού. Δεν μπορεί να μην το βλέπεις.
Γιατί έτσι θα ανοίξει ο δρόμος για την προαιρετική και όχι υποχρεωτική φοίτηση στο σχολείο. Γιατί θα σου πει κι ο μαθητής της θεωρητικής κατεύθυνσης:θέλω και εγώ κύριε να κάνω αρχαία ή τα λατινικά στο σπίτι γιατί η φιλόλογος του σχολείου είναι για τα μπάζα! Και έτσι το σχολείο θα καταντήσει εντευκτήριο και θα διαλυθεί.
Ποιος θα κρίνει ότι ένα παιδί είναι εξαιρετική φύση και με ποια κριτήρια; Σαφώς, η διάκριση θα γίνει μέσω γραπτών εξετάσεων. Μα, πάνω σε αυτήν τη λογική η προηγούμενη κυβέρνηση είχε προχωρήσει την επανασύσταση των προτύπων και πειραματικών σχολείων, στα οποία επιλεγμένοι διδάσκοντες θα δίδασκαν τους αποδεδειγμένα αρίστους. Και ερωτώ: μεγαλύτερο κίνητρο για περαιτέρω πρόοδο έχει κάποιος φιλόδοξος και ικανός νέος όταν συνεκπαιδεύεται με άλλους αρίστους ή κατά μόνας, κλεισμένος σε ένα δωμάτιο με τον δάσκαλό του και αποκλεισμένος από τον κόσμο; Η άμιλλα, ο συναγωνισμός, η σύγκριση δεν είναι κίνητρα για τη μάθηση; Αυτά πάνε περίπατο στην οικοδιδασκαλία. Η ιδανική λύση επομένως για τους χαρισματικούς νέους θα ήταν η επανασύσταση και η επέκταση σε όλη τη χώρα του θεσμού των προτύπων, αλλά και των κλασικών, πολυκλαδικών σχολείων γιατί θεωρώ ότι θα επέφεραν καλλίτερα αποτελέσματα από την οικοδιδασκαλία.
Καταλήγω στην αποδοχή της οικοδιδασκαλίας μόνο για το ένα από τα δύο άκρα: την υιοθετώ ως λύση μόνο για τους μειονεκτούντες μαθητές.
Το ζήτημα είναι με ποιόν και γιατί. Και όχι δεν πάνε περίπατο στην οικοδιδασκαλία. Το αμερικανικό παράδειγμα το αποδεικνύει: οι οικοδιδασκόμενοι θέλουν να συμμετέχουν σε λογομαχίες και διαγωνισμούς ορθογραφίας πολύ περισσότερο από τους συνομηλίκους τους.
Άλλωστε για να θυμηθούμε και την πολιτική εξουσία, η οποία σύμφωνα με κάποιον συνομιλητή μας είναι νόμος, του σήμερα Η αριστεία είναι ρετσινιά. Επομένως και ο συναγωνισμός είναι ρετσινιά. Και όχι δεν προσπαθώ να πω ότι είπατε κάτι τέτοιο.
Πραγματικά πολύ ωραία τα λέτε και συμφωνώ μαζί σας. Όμως ξέρετε ακριβώς οι ίδιοι ιδεοληπτικοί που ούτε πιλοτικά δεν θα ήθελαν να δουν την οικοδιδασκαλία να εφαρμόζεται είναι σε σημαντικό βαθμό ακριβώς οι ίδιοι που δεν θέλουν πρότυπα σχολεία με εξετάσεις. Εγώ θα ήθελα και πρότυπα σχολεία ΜΕ αυστηρές ΕΞΕΤΑΣΕΙΣ, και τμήματα ελίτ μέσα στα σχολεία, και τμήματα με προχωρημένους μαθητές και ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΑ σχολεία αμερικανικού τύπου και θρησκευτικά σχολεία γιατί τα θρησκευτικά σχολεία σε βάθος χρόνου έχουν υψηλότερες επιδόσεις. Η εφαρμογή της οικοδιδασκαλίας μπορεί και πρέπει να ανοίξει την προοπτική μίας πολύ μεγαλύτερης διαθέσιμης εκπαιδευτικής ποικιλίας. Μα κάποια δοση υπερβολής θα μπορούσε να γίνει ο κριός που θα έθραυε την καστρόπορτα της υποχρεωτικής μονολιθικής εκπαίδευσης.
Σχετικά με τον τύπο μάθησης που θα μπορούσε να προάγει πληρέστερα τη γνώση αν έχετε την ευκαιρία, παρακαλώ διαβάστε το σχόλιό μου παρακάτω.
Με παρόμοιους μαθητές; Στο γειτονικό δημόσιο σχολείο! Με ιδιαίτερη κατηγορία μαθητών; Στο κατάλληλο ιδιωτικό σχολείο! Γιατί; Γιατί αυτά συναντάμε στην υπόλοιπη ζωή μας!
Κι όμως, πάνε περίπατο με την οικοδιδασκαλία! Το αμερικανικό παράδειγμα το αποδεικνύει: οι οικοδιδασκόμενοι θέλουν να συμμετέχουν σε δραστηριότητες που είναι καθημερινότητα για τους μαθητές σχολείου!
Όσο για τον συναγωνισμό, δεν καταλαβαίνω τον συνειρμό με την αριστεία. Μπορεί ο συμμαθητής να καταλήξει ανταγωνιστής, όταν π.χ. επιδιώκουμε και η δύο τη μία και μοναδική διαθέσιμη διάκριση, στο μεγαλύτερο μέρος της σχολικής ζωής όμως είναι συναγωνιστής με κοινό στόχο. Πιο χτυπητό παράδειγμα είναι ότι μαθαίνω και από τις δικές του απορίες, που μπορεί να είναι κάτι που ποτέ δεν με προβλημάτισε…
Χαίρομαι που αναγνωρίζεις ότι τα σχολεία έχουν περιθώρια βελτίωσης! Για να πάμε 20 χρόνια πίσω… Έχουμε Λύκεια Γενικά, Τεχνικά-Επαγγελματικά, Ενιαία Πολυκλαδικά, Κλασσικά, Αθλητικά, Μουσικά, Εκκλησιαστικά. Με μία λανθασμένη, κατά τη γνώμη μου, απόφαση τα πρώτα έγιναν «Ενιαίο» και παρέμειναν τα τρία τελευταία. Τι μας απαγορεύει να επανέλθουμε στο προηγούμενο καθεστώς, με ακόμα μεγαλύτερη ποικιλία; Η μόνη λύση είναι το «μη σχολείο»; Στα ιδιωτικά από την άλλη, έχουμε ένα αγροτικό, πολλά δίγλωσσα και δεν θυμάμαι άλλους τύπους.
Αν όπου Φίλης = ο νόμος, εννοείται ο νόμος!
Η σύσταση των κοινωνιών συνίσταται στην αναγκαία, αμοιβαία συμφωνία παραχώρησης μέρους των ατομικών ελευθεριών στο νόμο! Η εκάστοτε εξουσία είναι ο φορέας εκείνος που εμπιστεύτηκαν οι πολίτες τόσο για την εφαρμογή όσο και για τον έλεγχο της εφαρμογής του νόμου. Άρα ο Φίλης είναι ο νόμος! Απλά πράγματα που έχουν γραφτεί και ξαναγραφτεί από τον Πλάτωνα, τον Λόκ, τον Χομπς…
Δεν νομίζω ότι κάποιος από εμάς είναι κρατιστής. Η ολοκληρωτική αποστροφή του κρατισμού όταν είναι άκριτη και άκρατη οδηγεί στην ασυδοσία. Εσύ σαφώς δεν λες να ξεχωρίσεις την ανάγκης υποταγής στους νόμους από την ανάγκη απαλλαγής από τον κρατισμό. Το ότι θεωρώ το Φίλη ή το Σεβαστάκη μαλάκες δεν είναι άλλοθι να μην καταβάλλω τον ΦΠΑ που μου φορτώσανε ως επαγγελματία της ιδιωτικής εκπαίδευσης με τη δικαιολογία ότι αντιμάχομαι έτσι τον κρατισμό. Παρομοίως, ο γονιός δεν έχει δικαίωμα – ούτε καν ηθικό -να παρακάμψει το νόμο και αποκόψει το παιδί του από την υποχρεωτική εκπαίδευση:έτσι καταπατεί τον νόμο. Αν όλοι αρχίσουμε να καταπατούμε το νόμο θα οδηγηθούμε σε χαοτικές καταστάσεις!
Προφανώς λοιπόν θεωρείτε ότι πριν την δεκαετία του 1850 όταν η πρώτη μαζική εφαρμογή της υποχρεωτικής εκπαίδευσης έλαβε χώρα στις ΗΠΑ οι κοινωνίες δεν είχαν συσταθεί.
Θα θέλατε πραγματικά να ζείτε στην Πολιτεία του Πλάτωνα με τις φιλοσοφικές της προϋποθέσεις;; Αν ναι, ουσιαστικά απορρίπτετε τον σύγχρονο κόσμο στο σύνολό του. Έχετε διαβάσει το σχετικό δοκίμιο του Έλιοτ για τις τρομακτικές αντιφάσεις του Χομπς; Γνωρίζετε ότι το πολίτευμα που προτείνει ο Χομπς είναι απολυταρχικό; Υπερασπίζεστε την απολυταρχία του Χομπς; Διότι στο πλαίσιο μια απολυταρχίας υπερασπίζεται ο Χομπς την απορρόφηση των ατομικών βουλήσεων από τον Λεβιάθαν. Και πάλι αν κρίνω από τα σχόλιά σας μάλλον δεν θα σας άρεσε ο εφαρμοσμένος Λεβιάθαν.
Ναι έχει όμως δικαίωμα να σηκώσει την φωνή του για να αλλάξει ένας νόμος.
προφανώς και όχι αλλά η αναλογία είναι απολύτως αποτυχημένη. Δεν είναι το ίδιο πράγμα η καταβολή φόρων με την εκπαίδευση των τέκνων.
Αυτό θα ίσχυε μόνον αν οι νόμοι ήταν αιώνιες οντότητες. Εφόσον δεν είναι ζήτω η αλλαγή έστω και αν μία συμβολική καταπάτηση είναι αναγκαία για να θιγεί το θέμα.
Αυτό δείχνει ότι πρέπει να ξεσκονίσετε την πολιτική σας θεωρία. Ο νόμος είναι το κοινοβούλιο και ό,τι θεσπίζει αυτό και όχι ο Φίλης και ο κάθε Φίλης. Σε αντίθεση με το αξίωμα της διάκρισης των τριών εξουσιών στην Ελλάδα έχουμε ένα περίεργο εγκιβωτισμό της εκτελεστικής εξουσίας στην νομοθετική.
Έχω ήδη αναφερθεί στη δυσαναλογία κρατικού καταναγκασμού και ανάληψης κρατικής ευθύνης για το τελικό προϊόν. Με απλά λόγια το κράτος επιβάλει ένα συγκεκριμένο τύπο μόρφωσης αλλά αρνείται στο τέλος να αναλάβει την οποιαδήποτε ευθύνη για το μορφωτικό επίπεδο του κατόχου απολυτηρίου λυκείου.
Να προσθέσω και το εξής : η εκπαίδευση είναι μία από τις περιοχές στις οποίες το κράτος αρνείται να αναλάβει ευθύνη επί της ουσίας.
Μερικές ερωτήσεις για την περίπτωση που καθιερωθεί η οικοδιδασκαλία:
1) Θα μπορεί ο μαθητής να απαλλαγεί από μαθήματα; Τα θρησκευτικά ή την, προσφάτως τεθιγμένη από τον Αθανάσιο, ιστορία;
2) Θα μπορεί να αντικαταστήσει μαθήματα; Π.χ. δεύτερη ξένη γλώσσα τη ρωσική ή την ιαπωνική; Ο Πομάκος λ.χ. θα μπορεί να αποκόψει τη διδασκαλία της τουρκικής στον οικομαθητή παιδί του και να του διδάξει την πομακική;
3) (ή 1+2) θα μπορούν γονείς να διαμορφώσουν ένα εναλλακτικό πρόγραμμα σπουδών, στα πρότυπα της μουσουλμανικής μειονότητας της Θράκης, χωρίς όμως απαίτηση από το κράτος, στα πλαίσια οικοδιδασκαλίας;
4) Πως θα ελέγχεται η επιτυχία της διδασκαλίας μη εξεταζόμενων μαθημάτων; Γνωρίζω ότι το σχολείο πάσχει σε αυτό το θέμα, τουλάχιστον όμως διδάσκονται… Τι θα γίνει με μαθήματα τύπου ευέλικτης ζώνης ή «πρότζεκτ»;
5) Με την οικοδιδασκαλία απορρίπτονται εξ ορισμού αρκετές παιδαγωγικές μέθοδοι (π.χ. βιωματική, ομαδοσυνεργατική). Είμαστε τόσο σίγουροι ότι η κλασσική μέθοδος έδρας-θρανίου είναι η πλέον κατάλληλη;
*) (εκτός αρίθμησης) Θα ήθελα να δω την προσαρμογή των εννοιών «περίπατος», «απουσία», «κοπάνα» στο πλαίσιο της οικοδιδασκαλίας…
2) […] στο οικοδιδασκόμενο παιδί του […]
[δεν έχει edit]
Άποψή μου:
Με τους ίδιους όρους που ισχύουν γενικώς.
Δεν καταλαβαίνω ακριβώς την ερώτηση. Αυτό ήδη γίνεται, ο καθένας διδάσκεται ό,τι θέλει. Προφανώς εννοείς ως μέρος του σχολικού προγράμματος σπουδών. Τότε η απάντηση είναι μάλλον όχι, γιατί δεν υπάρχουν θεσμοί εξέτασης.
Όχι, αν σε εννοώ. Τα μαθήματα είναι ίδια για όλους. Δεν διαφέρει ο στόχος, διαφέρουν τα μέσα: συγγράμματα, υλικό διδασκαλίας, τόπος και χρόνος. Και φυσικά ο διδάσκων.
Ξερωγώ, τίποτε ίσως;
Η οικοδιδασκαλία επιτρέπει κι άλλες μεθόδους, όπως την περιπατητική. Εγώ έτσι διδάσκω προπαίδεια στον γυιο μου. :-)
Θυμίζω ότι κατ’ οίκον μπορούν κάλλιστα να διδάσκωνται και 2-3 και 5-6. Υπάρχει ένα συνεχές.
Δεν υπάρχουν. Είναι αυτό κακό; Θέλουμε σώνει και καλά ωράριο; Δεν θέλουμε ευελιξία; Δεν υπάρχει επίσης απουσιολόγος, μεγάλη απώλεια κι αυτό.
Από τα (1-3) λοιπόν, βλέπω πως η οικοδιδασκαλία δεν είναι λύση στην «κιμαδοποίηση». Ο οικοδιδασκόμενος οφείλει να διδαχθεί ό,τι ακριβώς θα διδασκόταν στο σχολείο και μπορεί οτιδήποτε άλλο να το διδαχθεί εκτός σχολείου/οικοδιδασκαλείου. Εάν το Υπουργείο αποφασίσει την αποκλειστική διδασκαλεία του δημιουργισμού ή την ενδελεχή ανάλυση του «Ο αγών μου», ο οικοδιδασκόμενος θα πρέπει να το διδαχθεί, όποιον διδάσκοντα και να επιλέξει. Ούτε η επιλογή συγγραμμάτων πιστεύω ότι είναι εφικτή, εφόσον οι εξετάσεις είναι κοινές… Το μόνο κέρδος είναι η επιλογή του διδάσκοντα, αλλά φοβάμαι πως αυτό απλώς θα ενισχύσει την έλλειψη προσπάθειας προς τη βελτίωση του σχολείου, αφού στις δικαιολογίες «θα τα κάνετε στο φροντιστήριο» ή το «να πας σε ιδιωτικό» θα προστεθεί και η «αν δεν σου αρέσει, να πάρεις δικό σου».
«Υλικό διδασκαλίας»; Πόσο σχολικό εξοπλισμό και υποδομές μπορεί να φιλοξενήσει ένα σπίτι;
4) Μπορεί λοιπόν κάλλιστα να παραληφθούν… Αν είναι τόσο άχρηστα, μήπως να φύγουν και από το σχολικό πρόγραμμα;
5) Και η περιπατητική στο ίδιο πλαίσιο είναι (μιλάει, ακούω, ενίοτε ρωτάω). Με τις άλλες τι γίνεται;
Η ομαδική οικοδιδασκαλία έχει πολλά πρακτικά προβλήματα, εκτός βέβαια αν αλλάξει ριζικά το φορολογικό, εργασιακό, ασφαλιστικό, επιχειρηματικό…
Το τελευταίο δεν ήταν επιχείρημα, γι’αυτό και βγήκε από την αρίθμηση. Εντελώς διαφορετική εμπειρία όμως, ε;
όχι για΄τι τότε δεν μιλάμε για οικοδιδασκαλία αλλά για σχολική διδασκαλία στο σπίτι. Οι αρμόδιες υπηρεσίες στα περισσότερα κράτη που εφαρμόζεται το σύστημα απλά προσέχουν να μην υπολείπεται η πρόοδος του παιδιού σε σχέση με την ηλικία του. Να μην είναι ας πούμε 12 και δεν μπορεί να διαβάσει (α ξέχασα αυτό συμβαίνει κατά κόρον σε πολλά δημόσια σχολεία)
αναφέρεστε στις Εισαγωγικές εξετάσεις για ΑΕΙ;
Η πρόοδος δεν είναι μόνο η ανάγνωση και η γραφή! Η σημερινή παιδεία θεωρεί απαραίτητες κάποιες γνώσεις και δεξιότητες μέχρι τα 12, ενδεικτικά: βασικές λειτουργίες σώματος, επίλυση γραμμικών εξισώσεων (και ό,τι βρίσκεται από κάτω), γεωγραφία Ελλάδας και κόσμου, (σταχυολογημένη) ελληνική ιστορία μέχρι τον 19ο αιώνα, σταχυολογημένη λογοτεχνία, βασικές γνώσεις αγγλικής και γαλλικής ή γερμανικής… Πιστεύω ότι ο έλεγχος θα πρέπει να γίνει σε όλα αυτά και στα αντίστοιχα των υπολοίπων ηλικιών. Ποιος είναι ο αποτελεσματικός και δίκαιος τρόπος ελέγχου; Τι θα συμβεί εάν ο μαθητής δεν παρουσιάζει ικανοποιητική πρόοδο;
Μπορεί να συμβαίνει σε «πολλούς» μαθητές (ελάχιστους πιστεύω, εκτός εάν υπάρχει μελέτη που να δείχνει ότι είναι σημαντικό το ποσοστό τους), συμβαίνει όμως «κατά κόρον» στη μεγάλη πλειοψηφία όσων αφήνονται στην (παράνομη για την ώρα) ανάληψη της εκπαίδευσης των παιδιών από τους γονείς τους.
Δεν ισχυρίζομαι ότι το σχολείο επιτυγχάνει τους παιδαγωγικούς και εκπαιδευτικούς στόχους που έχουν τεθεί. Η (νόμιμη) οικοδιδασκαλία θα μπορούσε να βοηθήσει ένα μικρό ποσοστό μαθητών με γονείς που έχουν το ενδιαφέρον, την ικανότητα και τη δυνατότητα. Ταυτόχρονα, θα νομιμοποιούσε ένα αρκετά μεγάλο τμήμα του πληθυσμού που δεν ενδιαφέρεται ούτε για τη βασική παιδεία, «τι να τα κάνει το παιδί τα γράμματα, τη δουλειά να μάθει»! Όταν πρακτικά δεν μπορεί να υποχρεωθεί ο μαθητής να παρακολουθήσει σε σχολείο, θα υποχρεωθεί να προσλάβει οικοδιδασκάλους;
Όχι, στο κάτω-κάτω είναι προαιρετικές. Αναφέρομαι σε αυτό που έγραψε ο Αθανάσιος παραπάνω ως «θεσμούς εξέτασης», σε αυτό που γράφεις εσύ ως «έλεγχο», αλλά και στις απολυτήριες εξετάσεις για την υποχρεωτική (γυμνάσιο) και τη δευτεροβάθμια (λύκειο) εκπαίδευση.
Εάν και η υπόλοιπη ζωή δεν ήθελε, όχι! Η προσαρμογή σε ωράριο και στην απουσία χρονικής ευελιξίας είναι διαφορετική στα 5 και διαφορετική στα 18…
Μα αυτήν ακριβώς την μέθοδο προάγει το δημόσιο σχολείο. Έχουν γίνει βήματα προς μαι άλλη κατεύθυνση αλλά οι υποτιθέμενες αλλαγές εφαρμόζονται σε ελάχιστα σχολεία.
Ακριβώς, σε ελάχιστα τώρα, ολοένα αυξανόμενα όμως… Η οικοδιδασκαλία πώς θα κάνει αυτά τα βήματα;
Βρες μου πόσα παιδιά δίνονται προς υιοθεσία στις οικογένειες που συζητάμε. Θεωρητικά μπορεί και η Ζωή να επιδοκιμάσει αποκρατικοποιήσεις αύριο. Πρακτικά μιλώντας… Απλά είναι τα πράγματα: Αν η πρωτοβουλία για την οικοδιδασκαλία παρέχεται στον γονιό, ανοίγει ορθάνοιχτος ο δρόμος για τύπους που δεν θέλουν να εμβολιάζεται το παιδί τους, δεν το πάνε στο γιατρό, του κάνουν πλύση εγκεφάλου με την Βίβλο/Κοράνι/Τορά/συνταγές-λιγκουίνι όλη μέρα κλπ.
Ανοίγει και ο δρόμος για 2 Μιλ; Ναι, αλλά 1 Μιλ μπροστά σε τόσα θύματα της γονεϊκής αυθαιρεσίας είναι τιμή που κι ο ίδιος ο Μιλ θα παραδεχόταν ότι δεν πρέπει να πληρώσουμε.
Πώς ξέρω ότι είναι τόσα τα θυματα; Το λένε τα νούμερα. 1) Οι γονείς αξιολογούν τις θρησκευτικες και ιδεολογικές τους τοποθετήσεις ως βασικούς παράγοντες για την οικοδιδασκαλία. Τελευταίοι είναι οι λόγοι που αφορούν καθαρά τις ανάγκες των παιδιών. Υπάρχουν και οι μικτοί λόγοι βεβαίως, αλλά δεν με καθησυχάζει ιδιαίτερα. Είναι σαφές ότι η βαρύτητα του “δεν μου αρέσει η ιδεολογία που περνάει το σχολείο” είναι μεγαλύτερη από τις ανάγκες των τέκνων. 2) Όλες οι δικαστικές προσφυγές που έχω βρει αφορούν ακραίους(και για όσους αναρωτιούνται, ναι, το να μην εμβολιάζεις το παιδί σου σε κατατάσσει στους ακραίους σε τουλάχιστον μία διάσταση). Δεν βρήκα μια προσφυγή από έναν που να είπε “έχω ένα εξαιρετικά χαρισματικό παιδί. Λύνει τριπλά ολοκληρώματα στα 12 του, το σχολείο το κρατάει πίσω”. Πού είναι αυτοί οι πάμπολλοι James που θα οικοδιδάξουν τον επόμενο John Stuart; Γιατί δεν εμφανίζονται στα δικαστήρια για το καλό του παιδιού τους; Δεν είναι απόδειξη, αλλά είναι σαφής ένδειξη ότι είναι λιγότεροι οι James που είναι διατεθειμένοι να οικοδιδάξουν το καμάρι τους από τους ακραίους που θέλουν ν’απομονώσουν τα παιδιά τους από την επιρροή του κράτους προς όφελος της ιδεολογίας τους και καθαρή ζημία των τέκνων τους.
Μα δεν είναι φιλελεύθερη η αντιστροφή που κάνεις, μου λέει ο Θανάσης. Αν στο ΠΑΟ-ΟΣΦΠ θεωρείς αποδεκτό να είναι ο Μαρινάκης διαιτητής, πάσο κι έχεις δίκιο του λέω γω. Επειδή όμως σώφρονες άνθρωποι δεν θα το αποδέχονταν αυτό, μια χαρά φιλελεύθερη θέση είναι.
Κι επιστρέφουμε στην αρχική μου τοποθέτηση: Δεν είναι κάθε κρατική παρέμβαση αντιφιλελεύθερη. Δεν έχουν οι ιδιώτες το αλάνθαστο. Δεν είναι πάντα το κράτος ο κακός της ιστορίας. Ενίοτε ο κρατικός παρεμβατισμός είναι πιο φιλελεύθερος και επιβάλλεται από τις συνθήκες.
Νομική δυνατότητα υπάρχει. Κανείς νόμος δεν το απαγορεύει. Και αν στη πράξη δεν συμβάινει συχνά αυτό για τις κατηγορίες που αναφέρεις (αριθμούς δεν γνωρίζω) κάτι αντίστοιχο θα μπορούσε να συμβεί και για τις ίδες κατηγορίες στην περίπτωση της οικοδιδασκαλίας. Είπαμε: οικοδιδασκαλία με αυστηρούς όρους και έλεγχο
http://www.legislation.gov.uk/ukpga/1996/56/part/VI/chapter/II/crossheading/school-attendance-orders
Στις χώρες που ισχύει η οικοδιδασκαλία υπάρχουν νόμοι που προσδιορίζουν τη πρέπει να γίνει στη περίπτωση που το παιδί δεν λαμβάνει κατάλληλη εκπαίδευση. Στις δε χώρες στις οποίες υπάρχει η δυνατότητα οικοδιδασκαλίας η συντριπτική πλειοψηφία των φανατικών (ακροδεξιοί, μουσουλμάνοι κτλ.) συνεχίζει να στέλνει τα παιδιά της στο σχολείο. Η πλύση εγκεφάλου γίνεται και μετά από αυτό (ή τα ΣΚ) – στο σπίτι, το ναό, το τζαμί, τα κοντινά γραφεία της ΧΑ (ή ακόμα και μέσα σε αυτό – π.χ. θρησκευτικά σχολεία και όχι μόνο).
Μήπως επειδή στους ακραίους απαγορεύεται κυρίως η δυνατότητα οικοδιδασκαλίας ή επειδή οι σιωπηρή πλειοψηφία των μη ακραίων βολεύεται τελικά σε άλλα ενδεχομένως χαμηλότερης ή (σπανιότερα) εφάμιλης αξίας υποκατάστατα (ιδιαίτερα, κλειστά κολλέγια κτλ.);
Επιτρέψτε το εδιτ κύριοι διαχειριστές να διορθώσουμε και κανένα πληκτρολογικό σφάλμα
Αυτό θα μπορούσε κάλλιστα να διορθωθεί με ηλεκτρονικά μέσα. Άλλωστε ακόμη και ως έχουν τα πράγματα πώς ξέρουμε στο σημερινό σχολείο ότι οι γονείς πάνε το παιδί στο γιατρό; Πόσο αποτελεσματική είναι η ιατρική φροντίδα στο σχολείο.
Η ικανότητα της ελληνικής οικογένειας και του ελληνικού υπουργείου να ταυτοποιούν ταλέντα είναι μηδενική. Και όχι δεν πρόκειται για σαφή ένδειξη αν μιλάμε για τα ελληνικά δεδομένα για τους ακόλουθους λόγους:
α. η τάση κονφορμισμού στην Ελληνική κοινωνία είναι ιδιαίτερα ισχυρή. Με τον όρο κονφορμισμό δεν εννοώ ούτε τον συντηρητισμό ούτε κάποιες προοδευτικές τάσεις, αλλά την τάση απόλυτης και αναίτιας (αφού δεν παράγει υλικό ή άλλο όφελος) συμμόρφωσης με την επικρατούσα τάση.
β. Ο ελληνικός αντι-ελιτισμός είναι εξίσου ισχυρός. Ουαί στον γονιό που θα πήγαινε στο δικαστήριο με το χαρισματικό παιδί του. Θ α γινόταν αποδέκτης καταφρόνιας και μίσους. αντίθετα η Χριστιάνα στην πρόσφατη υπόθεση (και όχι δεν εγκρίνω τον μη -εμβολιασμό) έδωσε βάρος στην ευτυχία του παιδιού της και έτσι ανακίνησε την συμπάθεια. Αν είχε παρουσιάσει το παιδί της ως χαρισματικό -και ακόμη περισσότερο αν μπορούσε να το αποδείξει- όλοι θα μιλούσαν για καβαλημένη μάνα. Η γενική κατακραυγή θα ήταν αφόρητη. Και η δικηγόρος της δεν θα είχε δεχτεί ούτε ένα τηλεφώνημα συμπαράστασης.
Εξαρτάται από το ποιός κρατάει τα ηνία και ποιές διεκδικήσεις προβάλλονται στο πολιτικό πεδίο που λέγεται κράτος.Δεν είναι ουδέτερο πεδίο, δυστυχώς, το κράτος.
Και όχι δεν έχουν οι ιδιώτες το αλάνθαστο αλλά οι ιδιώτες καλούνται να πληρώσουν τα σπασμένα. Και ανάλογα με το πόσα σπασμένα οι ιδιώτες καλούνται να πληρώσουν θα έπρεπε να έχουν και ανάλογες ελευθερίες.
Και κάτι ακόμα για τις έρευνες επί των οικοδιδαχθέντων: Για πάμπολλους λόγους που περιλαμβάνουν μεταξύ άλλων το φορέα διεξαγωγής τους, το bias του δείγματος, την φύση των ερωτήσεων και τα κίνητρα των ερωτώμενων, οι εκτιμήσεις που έχουμε είναι μάλλον ευνοϊκές προς την οικοδιδασκαλία και θα έπρεπε να εκλαμβάνονται ως best case scenario.
Ας ξεκινήσουμε από την αρχή, να βρούμε αν υπάρχει πεδίο συνεννόησης.
Οι οικοδιδασκαλολάτρες αναγνωρίζεται κάποιον κίνδυνο για το παιδί από την κατ’οίκον διδασκαλία ή υπερτερεί η μέθοδος αυτή σε κάθε διάσταση;
Δεν ξέρω ποιον λες λάτρη αλλά τα πάντα σε αυτή τη ζωή έχουν ακούσιες συνέπειες και υπόκεινται σε διάφορα σφάλματα. Το θέμα είναι να ζυγίσουμε τα θετικά με τα αρνητικά για κάθε κατηγορία υποκειμένων και να προτείνουμε το καλύτερο για αυτούς. Το one size fits all και δογματικό είναι και εξαναγκαστικό.
Συμβαίνει κάτι διαφορετικό τώρα; Αλλά δεν βλέπω το λόγο για τον οποίο θα υπήρχε διάλυση επειδή κάποιοι μαθητές θα επέλεγαν την οικοδιδασκαλία σε μικρό αριθμό μαθημάτων. Αντιθέτως θα εξοικονομούνταν πόροι στο δημοσιο, χρόνος στους μαθητές και όλα αυτά με καλύτερο εκπαιδευτικό αποτέλεσμα. Το δημόσιο σχολείο ας κάνει τα πράγματα που να κάνει καλύτερα για τη κάθε κατηγορία μαθητή, εκείνα στα οποία δεν υπάρχουν υποκατάστατα και στα οποία η ιδιωτική εκπαίδευση δεν έχει λόγο ύπαρξης.
ναι σαφώς και υπάρχουν κίνδυνοι. Αλλά και το περπάτημα στο πεζοδρόμιο είναι πολύ επικίνδυνο.
Για να γλυτώσουμε λοιπόν τον κίνδυνο του πεζοδρομίου, μένουμε σπίτι!
Πολύ απλά δεν γνωρίζουμε σε ποιές συνθήκες οικογένειες σε χώρες που επιτρέπεται η οικοδιδασκαλία αποφασίζουν να ασκήσουν το δικαίωμά τους. Για παραδειγμα πολλοί γονείς αποφασίζουν να οικοδιδάξουν απλά και μόνο γιατί το τοπικό σχολείο έχει πατώσει. Πάντως δύο διαπρεπείς Βρετανοί στοχαστές οι Ρότζερ Σκρούτον και Σερ Κεν Ρόμπινσον επέλεξαν αυτή την οδό για τα παιδιά τους. Και οι δύο ειδικοί στην εκπαίδευση.
Αυτό ενισχύει το επιχείρημα κατά βέβαια.
Είναι μια μεγάλη συζήτηση το πιο θα έπρεπε να είναι το default στην δημόσια πολιτική, αλλά εν προκειμένω τείνω προς την πλευρά του caution: Καλύτερα ν’αποφύγουμε το σφάλμα, παρά να τρέχουμε να το διορθώσουμε.
Πρώτον δεν πιστεύω σε σιωπηρές πλειοψηφίες πλέον. Αν κάποιοι είναι τόσοι πολλοί, κάπου θα φανούν. Αν δεν φαίνονται, η καταλληλότερη υπόθεση είναι ότι δεν υπάρχουν. Δεύτερον, ας κάνουν μια προσφυγή στο δικαστήριο έστω. Ούτε ένας; Αφού συμβιβάζονται τόσο εύκολα, λογικά θα είχαν και χαμηλότερη τάση να πάρουν τα παιδιά τους, αν νομιμοποιείτο, σε αντίθεση με την σχετικά υψηλότερη τάση των κάθε είδους ακραίων. Το οποίο είναι ακριβώς αυτό που ισχυρίζομαι.
Κάπου έγραψε ο Θανάσης για οικοδιδασκαλομάχους, κατ’αναλογία των εικονομάχων. Το πιάνεις το υπόλοιπο.
Ιδανικά θα ξέραμε ακριβώς πόσες ώρες πρέπει να διδαχθεί κάθε παιδί στο σχολείο ή κατ’οίκον και θα του το επιτρέπαμε. Δυστυχώς, τέτοια πληροφορία δεν υπάρχει διαθέσιμη. Η δημόσια πολιτική αναγκαστικά λειτουργεί σε πιο χοντρικό επίπεδο. Η δική μου θέση είναι ότι όταν έχει να κάνει με ανηλίκους, καλύτερα να κάνει λάθος λόγω υπερβολικής αποστροφής στο ρίσκο, παρά να τρέχει να διορθώσει τ’αδιόρθωτα μετά.
Δεν το ενισχύει. Το εξασθενεί. Λέει πως η διαφορική ζημιά στο μαθητή από την οικοδιδασκαλία σε ένα μαθητή που μεγαλώνει σε προβληματικό οικογενειακό περιβάλλον είναι μικρή. Αντιθέτως η διαφορική ζημιά σε μαθητή που πηγαίνει σε κακό σχολειό είναι πολύ μεγάλη. Βλέπεις την ασυμμετρία φαντάζομαι. Ένα χρόνο κακή διδασκαλία μαθηματικών σχετικά νωρίς στη σχολική σου ζωή και το έχασες το παιχνίδι για πάντα.
Ωστόσο η πιθανότητα σφάλματος υπάρχει και στις δύο κατευθύνσεις. Το ότι μπορεί να διαπράτουμε συστηματικά το ένα σφάλμα δεν σημαίνει δεν θα πρέπει να εξετάζουμε τι θα μπορούσε να συμβεί σε ένα counterfactual κόσμο.
Υπάρχουν πάμπολλα ιστορικά παραδείγματα που υποδεικνύουν το αντίθετο. Συνήθως δεν κερδίζουν οι πολλοί αλλά οι λίγοι πεισματάρηδες/φωνακλάδες. Μπορεί στους πολλούς να μην αρέσει που το σαντουιτσάκι που τρώνε στα Subway ή το αρνάκι που αγοράζουν στο supermarket είναι kosher αλλά κανείς τους δε μπαίνει στο κόπο να μηνύσει τις επιχειρήσεις που τα πουλάνε εξαιτίας της διάκρισης που γίνεται εναντίον τους. Για να μην αναφερθώ και στους αντικαπνιστικούς Ελληνικούς νόμους! Πόσοι από αυτούς που ενοχλούνται από την μη εφαρμογή τους πλάκωσαν τις καφετέριες/εστιατόρια σε μηνύσεις;
Ομολογώ πως που διέφυγε
Κάποια προσπάθεια θα μπορούσαμε να κάνουμε όμως για να αναζητήσουμε τη συγκεκριμένη πληροφορία. Standardized tests π.χ. από μικρές ηλικίες. Κυνηγούς ταλέντων κοκ. (δεν είναι δυνατόν κάποιοι της άλλης πλευράς του Ατλαντικού να εντοπίζουν παιδιά που τρέχουν και πετάνε καλά τη πορτοκαλί μπάλα στα μουχλιασμένα κλειστά στάδια του Ζωγράφου και να μην υπάρχει η δυνατότητα Έλληνες καθηγητές να εντοπίζουν παιδιά στη περιφέρεια τους που τα πάνε καλά στις επιστήμες). Όσο για τα ρίσκα στα οποία αναφέρεσαι θα μπορούσαν να αποφευγούν με το κατάλληλο risk management π.χ. με ένα truncation – αποτρέποντας την οικοδιδασκαλία για λόγους ιδεολογικούς/θρησκευτικούς (στους οποίους οφείλει να είναι τυφλό το εκπαιδευτικό σύστημα)
Έχω maximin προτιμήσεις όμως σε θέματα τέτοιου είδους.
Δεν είναι μειοψηφία οι καπνιστές στην Ελλάδα. Ούτε όσοι διαφωνουν με τις καταλήψεις σχολείων, το κλείσιμο των δρόμων, τις συνεχείς πορείες. Το είδαμε στο δημοψήφισμα. Το είδαμε στις εκλογές 2 φορές. Οι πλειοψηφίες κάπου, κάπως, καταγράφονται.
Να την κάνουμε, αλλά μέχρι να γίνει και να βρεθεί ο μηχανισμός που να μειώνει επαρκώς τους κινδύνους, είμαι θετικά διακείμενος στα πολύ αυστηρά κριτήρια που επιτρέπουν την οικοδιδασκαλία μόνο στα δύο άκρα και μόνο κατόπιν σύστασης της υπηρεσίας.
Δεν είναι οι μειοψηφία οι καπνιστές. Μειοψηφία είναι οι πεισματάρηδες καπνιστές/ιδιοκτήτες μαγαζιών που δημιουργούν τη μεγάλη φασαρία με του πάει να περάσει το μέτρο. Η εντύπωση μου είναι πως οι λοιποί θα ήταν διατεθειμένοι να το εφαρμόσουν (χαρακτηριστική η φράση φίλου καπνιστή με το ψηφίστηκε ο νόμος: “μακάρι να τον εφαρμόσουν μήπως μπορέσω να ελαττώσω και εγώ το κάπνισμα” – ο νόμος δεν εφαρμόστηκε, συνέχιζε να καπνίζει στα μαγαζιά όπως όλοι και το έκοψε τελικά για άλλους λόγους).
Στα υπόλοιπα ουσιαστικά συμφωνούμε
Αυτό στην ουσία καταργεί το δικαίωμα και το καθιστά ένα προνόμιο που επιδαψιλεύει το παντοδύναμο κράτος κατά περίσταση. Όχι άλλος κρατισμός ευχαριστώ. Και ιδιαίτερα όχι άλλος κρατισμός από και σε ένα κράτος που τα τελευταία χρόνια αποτυγχάνει όλο και περισσότερο. Σαφώς και είμαι υπέρ δοκιμασιών (τεστ)σε τακτά χρονικά διαστήματα αλλά το να δημιουργήσουμε όχι μία νέα ελευθερία αλλά ένα νέο όπλο στα χέρια του κράτους μου φαίνεται απεχθές.
πάντως μετά από 160 χρόνια υποχρεωτικής σχολικής εκπαίδευσης δεν έχει βρεθεί τέτοιος μηχανισμός.
αν αποφεύγαμε όλα τα ενδεχόμενα σφάλματα αμφιβάλλω αν θα υπήρχε πρόοδος. Και ας δούμε τί ακριβώς ονομάζουμε σφάλμα. Μια μέθοδο διδασκαλίας η οποί προϋπήρχε, ανεμιγμένη και με άλλα στοιχεία, χιλιάδες χρόνια πριν τον πρωσσικό εξαναγκασμό της υποχρεωτικής εκπαίδευσης
Κάθε παιδί: τρομερή γενίκευση. Κάθε παιδί έχει διαφορετικές ανάγκες. Κάποια παιδιά χρειάζονται τρεις ώρες για να καταλάβουν αυτό που κάποιο άλλο παιδί καταλαβαίνει σε μία. Και αυτό ακριβώς αρνείται το one size fits all της σχολικής εκπαίδευσης όπως εφαρμόζεται σε πολλές χώρες ανάμεσα στις οποίες είναι και η δική μας.
Δεν είναι τυχαίο ότι οι χώρες που δίνουν τις περισσότερες επιλογές στην τυπική σχολική εκπαίδευση (εισαγωγικές για πανεπιστήμιο όταν το παιδί είναι έτοιμο και s-level advanced placement αντίστοιχα) επιτρέπουν ούτως ή άλλως την οικοδιδασκαλία και μάλιστα με αξιοσημείωτα περιθώρια ελευθερίας.
Το πιο παράξενο από όλα είναι ότι ενώ σε ποικίλους τομείς (και μάλιστα σε πολλούς από τους τομείς που η ανθρωπότητα παίρνει στα σοβαρά όπως ο αθλητισμός) υπάρχει μία αυξανόμενη εξατομίκευση . Αυξάνονται καθημερινά οι πιθανότητες να καταστεί δυνατή η χρήση γενετικών τεστ για την πρόληψη τραυματισμών και τη βελτίωση αθλητικών επιδόσεων (ενδεικτικά και μόνο: http://journals.lww.com/cjsportsmed/Fulltext/2015/01000/The_Dawning_Age_of_Genetic_Testing_for_Sports.1.aspx και http://www.ion.ac.uk/performance/dna_testing).
Όταν λοιπόν βρισκόμαστε ήδη στην τροχιά μίας προσωπικής εκπαίδευσης και απόκτησης δεξιοτήτων είναι αναχρονιστική κάθε αντίληψη που έχει ως σημείο αναφοράς το one size fits all της υποχρεωτικής εκπαίδευσης. Και μάλιστα η εκ νέου νομιμοποίηση της οικοδιδασκαλίας θα υποβοηθήσει την εξάλειψη αυτής της νοοτροπίας από την ελληνική κοινωνία. Που μάλλον δεν πρόκειται για απλή νοοτροπία αλλά για περιοριστικό καλούπι-γύψο σκέψης.
Φαντάζομαι ότι οι κύριοι του Υπουργείου Παιδείας που κατέτρεχαν επί χρόνια ΓΑΛΛΟΥΣ πολίτες (οι οποίοι είχαν επιπλέον την ελληνική υπηκοότητα ). Οι εν λόγω ελληνόφωνοι Γάλλοι ασκούσαν το νομικό δικαίωμα της οικοδιδασκαλίας αλλά οι δικοί μας τους θεωρούσαν ιδιοκτησία τους και ανησυχούσαν για τα παιδιά τους. Τόσο γελοία τα πράγματα.
Είμαι σχεδόν βέβαιος ότι αυτοί οι υπάλληλοι θα γνωμοδοτήσουν σε οποιαδήποτε μελλοντική προσπάθεια νομιμοποίησης της οικοδιδασκαλίας
Δεν υπάρχει ανθρώπινο δικαίωμα στην οικοδιδασκαλία. Όπως πολύ ωραία λέει η απόφαση του γερμανικού δικαστηρίου κι επικυρώνει το ΕΔΔΑ, το κράτος αποφασίζει αν θα χορηγήσει το δικαίωμα ή όχι, σταθμίζοντας κι άλλους παράγοντες.
Όποιος βρίσκει το κράτος απεχθές κι αντιτίθεται σε κάθε παρέμβαση του, αφενός έχει λάθος κι αφετέρου πάντα θ’αδυνατεί να κατανοήσει γιατί κάποιοι διαφωνούν τόσο έντονα με την οικοδιδασκαλία.
Γενικά μιλώντας, όταν κάποιος καταφεύγει μόνιμα και μονότονα στην προσωπική του απέχθεια για τον κρατικό παρεμβατισμό για να δικαιολογήσει τις θέσεις του, η επιχειρηματολογία του είναι μάλλον φτωχή και το πεδίο συνεννόησης μικρό. Η δημόσια πολιτική δεν είναι υποχρεωμένη, ούτε θα’πρεπε, να λαμβάνει υπόψη της τα γούστα και τις προτιμήσεις ενός εκάστου εξ’ημών.
Η δημόσια πολιτική θα έπρεπε να λαμβάνει θπόχη το εξής:ότνα το κράτος αποτυγχάνει επί 20 συναπτά έτη να ξεφύγει από τις τελευταίες θέσεις μεταξύ των ανεπτυγμένων χωρών, τότε θα έπρεπε να δίνεται το δικαίωμα σοτν πολίτη να αρνηθεί την δημόσια υπηρεσία και να προτείνει δικό του υποκατάστατο.
Το ΕΔΔΑ είναι ένα ενδιαφέρον ιδεοδικείο. Δεν μιλάμε σε αυτή την φάση για ανθρώπινο δικαίωμα.
Τα επιχειρήματα που έχω ακούσει θα μποορύσαν να ομαδοποιηθούν ως εξής: σε εκείνα που αφορούν την κρατική συνοχή και σε εκείνα που αφορούν το συμφέρον του παιδιού.
η επιχειρηματολογία του είναι μάλλον φτωχή και το πεδίο συνεννόησης μικρό
Εναλλακτική υπάρχει: Ιδιωτικά σχολεία λέγονται. Δεν μπορεί να μην τα έχετε ακούσει. Μερικά εξ’αυτών είναι και θρησκευτικά. Ναι, δεν έχουμε στρατιωτικά λύκεια κι απαγορεύεται η γενικευμένη οικοδιδασκαλία. Όποιος έχει να πληρώνει τον οικοδιδάσκαλο, μπορεί να πληρώσει και ιδιωτικό. Μερικά εξ’αυτών εξαιρετικά.
Δεν είανι δυνατόν να αντιτίθεται κανείς σε ΚΑΘΕ κρατική παρέμβαση. Για παράδειγμα οι φόροι σε κάποιο βαθμό είανι απαραίτητοι. Αντιθέτως είναι όχι μόνο δυνατόν αλλά και επιβεβλημένο να αντιτίθεται σε κάθε κρατική παρέμβαση για την οποία το κράτος δεν αναλαμβάνει εμπράκτως την ευθύνη.
Να θυμίσω επίσης ότι η υποχρεωτική εκπαίδευση είναι 9ετής. Η ύλη είναι κοινή, για να διασφαλιστεί ότι κάθε απόφοιτος της βασικής εκπαίδευσης γνωρίζει ό,τι θεωρείται απαραίτητο (με την εξαίρεση εκκλησιαστικών, μουσικών και αθλητικών γυμνασίων, όπου προστίθεται ύλη). Μπορούμε βέβαια να συζητήσουμε τι θα πρέπει να γνωρίζει οπωσδήποτε ένας 15χρονος ή και εάν η υποχρεωτική (με την έννοια της όποιας διασφάλισης βασικών γνώσεων) εκπαίδευση θα πρέπει να σταματά στα 9, 6, 12, 3 ή όσα άλλα χρόνια…
Το Λύκειο όμως δεν είναι υποχρεωτικό. Από τα 15 όποιος γονέας επιθυμεί μπορεί να οικοδιδάξει το παιδί του, χωρίς καμία δέσμευση από το κράτος (πέρα από νόμους άσχετους με την εκπαίδευση)! Πόσοι το κάνουν αυτό; Λίγοι, αλλά όχι μηδαμινοί… Πόσοι το κάνουν για τη διασφάλιση του συμφέροντος του παιδιού;
Μπορεί να εισαχθεί κάποιος στη τριτοβάθμεια χωρίς να διαθέτει απολυτήριο λυκείου;
εδιτ: τριτοβάθμια
Πιστοποίηση με εξετάσεις από χώρα του εξωτερικού + ίδρυμα του εξωτερικού; Αφού οι οικοδιδαχθέντες είναι τόσο καλύτεροι και όλο υποτροφίες παίρνουν, δεν τίθεται θέμα χρημάτων. Όσο για την γλώσσα, ε, οπωσδήποτε οι οικοδιδαχθέντες θα μιλάνε τ’αγγλικά σαν μητρική τους μέχρι να φτάσουν τα 17, δεν υπάρχει πρόβλημα. Η Αγγλία άλλως τε επιτρέπει την οικοδιδασκαλία. Όχι σαν τους απολίτιστους βάρβαρους της Γερμανίας και της Σουηδίας.
(Το ύφος δεν είναι για τον Έπαν, αλλά δεν μπορώ να κρατηθώ.)
Η μεν Σουηδία έχει ιστορικό συγκεντρωτικών πρακτικών (Βλέπε κρατικά Ινστιτούτα ευγονικής). Αλλά αν οι δημόσιες υπηρεσίες ήταν στα Σουηδικά επίπεδα θα μιλούσαμε με διαφορετικό τρόπο. Μόνο ελάχιστα κράτη με υψηλή βιομηχανική-τραπεζική ανάπτυξη μπορούν να φιλοδοξούν κάτι τέτοιο. Η δε Γερμανία (μία υπέροχη χώρα) έχει άλλου είδους θέματα.
πραγματικά δεν καταλαβάινω το σχόλιο!
Όχι, δεν μπορεί… Για ποιον λόγο όμως κάποιος που απορρίπτει ένα σχολείο με αδιάφορους καθηγητές, ελλιπείς υποδομές, καταλήψεις για ψύλλου πήδημα και νταηλίκι, με συγκεκριμένη ύλη και ένα εγχειρίδιο, να επιδιώξει την εισαγωγή του σε ένα τμήμα Α(Τ)ΕΙ με αδιάφορους καθηγητές, ελλιπείς υποδομές, καταλήψεις για ψύλλου πήδημα και νταηλίκι, με συγκεκριμένη ύλη και ένα εγχειρίδιο;
Άντε όμως, να μην τον κόψουμε, να επιτρέψουμε σε οικοδιδασκόμενο να εισαχθεί στην τριτοβάθμια… Θα διαγωνιστεί μαζί με τους συνομηλίκους του στα ίδια θέματα; Τότε μάλλον θα πρέπει να διδαχθεί και την ίδια ύλη από τα ίδια ή παραπλήσια εγχειρίδια. Εφόσον όμως του δίνεται η δυνατότητα να απαλλαγεί εντελώς από τη γενική παιδεία, έχει ένα ασύγκριτο πλεονέκτημα έναντι των συνυποψηφίων του! Θα διαγωνιστεί σε διαφορετικά θέματα; Δεν μου φαίνεται και τόσο δίκαιο…
Αυτά για την εισαγωγή σε τμήμα της ημεδαπής, για την αλλοδαπή με πρόλαβε ο th.alys.
Να περιοριστούμε στο απολυτήριο; Πρόκειται ουσιαστικά για μία πιστοποίηση ότι ο κάτοχός του διδάχθηκε συγκεκριμένο πλήθος ωρών σε κάθε πεδίο (εάν υπερβεί το όριο των απουσιών, δεν το παίρνει) και ότι αφομοίωσε το μέρος τους που κρίνεται απαραίτητο (εάν δεν πετύχει επαρκή βαθμολογία, δεν το παίρνει). Ποιος και με τι κριτήρια θα πιστοποιήσει ότι ο οικοδιδασκόμενος εκπλήρωσε και τις δύο παραπάνω προϋποθέσεις;
Α(Τ)ΕΙ με αδιάφορους καθηγητές, ελλιπείς υποδομές, καταλήψεις για ψύλλου πήδημα και νταηλίκι, με συγκεκριμένη ύλη και ένα εγχειρίδιο;
Θα διαγωνιστεί μαζί με τους συνομηλίκους του στα ίδια θέματα; Τότε μάλλον θα πρέπει να διδαχθεί και την ίδια ύλη από τα ίδια ή παραπλήσια εγχειρίδια.
Ανάφερα ήδη ότι το απολυτήριο Λυκείου έχει δύο προϋποθέσεις, επαρκή παρακολούθηση ενός συνόλου μαθημάτων (απουσίες) και επαρκή γνώση ορισμένων αντικειμένων (εξετάσεις). Οι εξετάσεις σε συγκεκριμένα μαθήματα δεν ικανοποιούν και τις δύο. Απλά πράγματα.
Όπως και στο παραπάνω, οι κοινές εξετάσεις στο υπάρχον σύστημα, προϋποθέτουν διδασκαλία των ίδιων αντικειμένων από τα ίδια εγχειρίδια. Τότε όμως δεν μιλάμε για οικοδιδασκαλία αλλά για σχολική διδασκαλία στο σπίτι. (29/10/2015 at 08:59)
α) Η μετάβαση αυτή ξεκίνησε από το σχόλιο στις 20/10/2015 at 19:11 περί νταηλικιού (το οποίο σχολίασα χωρίς να λάβω απάντηση), που περιελάμβανε και μεταλυκειακές περιπτώσεις.
β) Σε πολλά μαθήματα υπάρχουν απουσίες.
γ) Ο τρόπος εκμάθησης επιβάλλεται από τον διδάσκοντα (συνήθως διάλεξη, εργαστήριο, παρατήρηση, πρακτική εφαρμογή)! Ο εξεταζόμενος έχει την ευχέρεια να επιλέξει τον τρόπο εκμάθησης εκτός τάξης, όπως ακριβώς και στη σχολική του ζωή…
Όχι και πάλι όχι. Ο φοιτητής επιλέγει Τμήμα και πανεπιστήμιο. Στις περισσότερες περιπτώσεις δεν απαιτείται παπαγαλία σοτ Πανεπιστήμιο ενώ στο Λύκειο έιναι γνωστή η επωδός “πες μου τι λέει το βιβλίο”
Κυρίως σε εργαστηριακά μαθήματα
Εξακολουθείς να παρουσιάζεις τη χειρότερη μορφή του σχολείου, αλλά τη βέλτιστη μορφή της οικοδιδασκαλίας και, τώρα, του Πανεπιστημίου. Δεν ξέρω τι σχέση έχεις με ελληνικό πανεπιστήμιο, το «παράπονο» όμως των περισσοτέρων διδασκόντων εκεί είναι ότι οι περισσότεροι φοιτητές συμπεριφέρονται ακριβώς όπως στο Λύκειο, τουλάχιστον κατά τα 2-3 πρώτα έτη. Στα ΤΕΙ τα πράγματα είναι χειρότερα…
Και όχι μόνο! Να λοιπόν που δεν είναι αληθές ότι στα Πανεπιστήμια δεν υπάρχουν εξετάσεις…
Μα αυτό ακριβώς θέλουμε. ΝΑ απαλλαγούμε από το προαπαιτούμενο των αριθμών ωρών.
Επαναλαμβάνω αυτό που έγραψα παραπάνω:
Δεν διαφωνώ με την απαλλαγή από προαπαιτούμενο πλήθος ωρών, περιμένω όμως μία αποδοτική μέθοδο ελέγχου κάλυψης μη εξεταζόμενων μαθημάτων…
Στην Ελλαδα όχι βέβαια. Όπου εφαρμόζεται η οικοδιδασκαλία υπάρχουν ανάλογες προβλέψεις.
όχι δεν μπορεί να εισαχθεί. και αυτό είναι ένα από τα προβλήματα.
Μπερδεύουμε τύπους και ουσία πάλι. Το Λύκειο είναι κατ ουσίαν υποχρεωτικό διότι δεν υπάρχουν ισοδύναμες εξετάσεις για τους οικοδιδαχθέντες. Δεν υπάρχει κανένα ισοδύναμο προσόν οτ οποίο να μπορέι να επιδιώξει ο οικοδιδαχθείς όπως στη Βρετανία. Και υπάρχει μια ολόκληρη κοινωνία στην οποία χωρίς απολυτήριο Λυκείου δεν μπορείς να κουνηθείς.
Το Λύκειο είναι κατ’ ουσίαν υποχρεωτικό, για όποιον θέλει να ακολουθήσει το εκπαιδευτικό σύστημα! Όποιος αποφασίσει να μην το ακολουθήσει, μπράβο του, αλλά δεν θα πρέπει να απαιτεί την επανείσοδό του στο σύστημα αυτό από το παράθυρο. Για τις προϋποθέσεις για το απολυτήριο Λυκείου έγραψα παραπάνω, δεν έχω δει όμως κάποια αποδοτική μέθοδο ελέγχου ότι ο οικοδιδαχθείς διδάχθηκε το σύνολο της 12ετούς σχολικής ύλης (που αντικατοπτρίζει το απολυτήριο), εξεταζόμενων και μη μαθημάτων, που να προταθεί ως ισοδύναμο του απολυτηρίου.
Οι γονείς των οικοδιδαχθέντων λυκειοπαίδων μπορούν να επιλέξουν να δώσουν εξετάσεις για κάποιο άλλο πιστοποιητικό τριτοβάθμιας εκπαίδευσης. Ειδικά αν υπάρξει σημαντική ζήτηση, κάποιος οργανισμός από άλλη χώρα της ΕΕ θα ενδιαφερθεί να επωφεληθεί της κατάστασης, αν κι υποπτεύομαι ότι ήδη υπάρχουν επαρκείς εναλλακτικές που κανείς δεν ενδιαφέρεται να διερευνήσει επαρκώς.
Θ’αναγκαστεί το παιδί βέβαια να φοιτήσει σε ιδρύματα του εξωτερικού, όπου συνήθως υπάρχουν δίδακτρα και το κόστος ζωής είναι υψηλότερο, αλλά, αφού είναι τόσο καλοί, θα παίρνουν 2-3 υποτροφίες ο καθένας. Δεν τίθεται ζήτημα.
Φυσικά απαιτείται κάποια συλλογική οργάνωση, ανυπέρβλητα εμπόδια δεν υπάρχουν όμως.
To status-quo σήμερα καθιστά την επιλογή της οικοδιδασκαλίας υποδεέστερη σε όλες τις περιπτώσεις πλην εκείνης που αναφέρεις (της άνευ αμφιβολίας διάνοιας που έχει σκοπό να περάσει όλη της τη ζωή στο εξωτερικό – έλα που εκ των προτέρων δεν είναι γνωστό να κάποιο παιδί είναι διάνοια και αν θέλει να ζήσει όλη του τη ζωή στα ξένα). H οικοδιδασκαλία όμως είναι ενδεχομένως πολύ ευεργετική όχι μόνο για τις διάνοιες αλλά και για άλλους μαθητές που ίσως μέσω αυτής να μπορούν να ανεβούν 1-2 deciles στη κατανομή. Το ζητούμενο είναι ποιες κατηγορίες μαθητών θα μπορούσε να ωφελήσει, αλλά δεδομένων των περιορισμών απάντηση δεν θα μπορέσουμε να λάβουμε.
Σιγα τις ανευ αμφιβολίας διανοιες που περναμε ολη μας τη ζωη στο εξωτερικο καλε.
th.alys μου σου υποπέπτεις σε πολύ γνωστή πλάνη (fallacy of the transposed conditional)
P(Ε|Δ) ≠ P(Δ|Ε)
Εγώ και εσύ μπορεί κάλλιστα να ανήκουμε στους άνευ αμφιβολίας ανόητους i.e. Δ’|E. Οι διάνοιες που επιλέγουν την οικοδιδασκαλία προφανώς δεν ανήκουν στο ίδιο group
Επίσης ζητούμενο είναι ποιες κατηγορίες μαθητών θα μπορούσε να πλήξει η δυνατότητα οικοδιδασκαλίας. Δεδομένης της απροθυμίας για εκπαίδευση μη αμελητέου μέρους του πληθυσμού, η απάντηση είναι αρκετά εύκολη.
Στην ουσία λοιπόν επανερχόμαστε στο ζήτημα του κράτους. Διότι το κράτος δεν επιθυμεί να επιτρέψει την είσοδο στο Πανεπιστήμιο σε όσους δεν έχουν περάσει από το Λύκειο ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΩΣ ακαδημαϊκών πρόσόντων. Συν τοις άλλοις θέτει ακι άλλα εμπόδια με το να φροντίζει να ζητείται παντού σχεδόν οτ απολυτήριο λυκείου. Δίχως αυτό το άτομο είναι ανύπαρκτο.
Το κράτος ελέγχει το πλήθος των εισακτέων και την κατανομή τους σε κατηγορίες, το πλήθος των διδασκόντων, το πλήθος και το είδος των τμημάτων και, σε μεγάλο βαθμό, τη χρηματοδότηση των
Α(Τ)ΕΙ. Επιπλέον θέτει ένα ελάχιστο
προσόν για την εισαγωγή. Εάν η
τριτοβάθμια εκπαίδευση ήταν ανεξάρτητη σε όλα τα παραπάνω, θα υπήρχε χώρος να συζητήσουμε και για το τελευταίο! Μέχρι τότε, απλώς ψάχνουμε δικαιολογίες.
Όσο για το απολυτήριο Λυκείου, είσαι ελεύθερος να προσλάβεις απόφοιτο Γυμνασίου και να του αναθέσεις καθήκοντα διδάκτορα, με τον αντίστοιχο μισθό. Ζήτα απλώς μία συστατική από τον οικοδιδάσκαλό του…
(Τα παραπάνω ήθελα να τα γράψω έντονα, αλλά μού βγήκαν παραθέσεις)
ερχόμαστε στα ίδια και τα ίδια. Όπως είπα θα ήταν αδιανόητο να μην υπάρχει μια κρατική εποπτεία: ορισμένα βασικά τεστ ανά εξάμηνο και μια συνέντευξη με ψυχολόγο. Καλυμμένα από μία σχετικά μικρή γονεϊκή συνεισφορά.
Επειδή ακριβώς υπάρχουν τα δύο άκρα (αυτοί που επιθυμούν σφόδρα την εκπάιδευση και αυτοί που έιναι απρόθυμοι) οι επιλογές πρέπει να πληθύνουν όχι να μειωθούν.
Πολύ θα ήθελα να δω αυτήν την κρατική εποπτεία σε πληθυσμούς όπου δεν αποτολμάται ούτε καν η μέτρηση κατανάλωσης νερού. Ευτυχώς, λόγω της υποχρεωτικότητας του σχολείου ο αναλφαβητισμός τέτοιων πληθυσμών τείνει να μειωθεί. Αλλά ας κάνουμε προαιρετικό το σχολείο και να τους υποχρεώσουμε να πληρώνουν κι από πάνω για τον έλεγχο! Το ξύλο ποιος θα το φάει; Αυτοί που αποτυγχάνουν στα τεστ τι θα κάνουν, δεν θα επικαλεστούν το δικαίωμά τους στην οικοδιδασκαλία;
Η υποχρεωτική εκπαίδευση δεν περιορίζει τις επιλογές, θέτει ένα ελάχιστο όριο γνώσεων που θεωρούνται απαραίτητες για έναν 15χρονο. Μπορούμε να συζητήσουμε ποιες θα είναι αυτές οι γνώσεις, τα πεδία και η επάρκειά τους… Είναι το κάτω όριο, από εκεί και πέρα οι επιλογές είναι απεριόριστες. Αυτός που επιθυμεί σφόδρα την εκπαίδευση μπορεί να κάνει οτιδήποτε επιπλέον, αυτός που είναι απρόθυμος θα κάνει τουλάχιστον τα υποχρεωτικά!
Δεν υπάρχει ουσιαστική υποχρεωτικότητα και η μείωση του αναλφαβητισμού δεν οφείλεται σε αυτή (στην διαθεσιμότητα ίσως). Χιλιάδες Ρομά π.χ. επιλέγουν να κάνουν τα παιδιά τους επαίτες αντί να τα στείλουν στο σχολείο.
Σαφώς δεν αποτελούν οι Ρομά της αποκλειστικότητα (αλλά σίγουρα την πλειοψηφία). Κάποιοι πρώην συμμαθητές μου σταμάτησαν πριν το πέρας της υποχρεωτικής εκπαίδευσης το σχολείο (λόγω αλητείας, εγκυμοσύνης κτλ.) Καμία ποινή για τους γονείς (και δεν είμαι πολύ μεγάλος – στην ίδια γενιά με Σωτήρη, ΑΑ, και th.alys)
Δε νομίζω όμως ότι η κατάργηση της οικοδιδασκαλίας έχει πολλά να κάνει με την μεγάλη μείωση του αναλφαβητισμού.
Ακριβώς όμως επειδή είναι δύσκολη η επιβολή της σχετικής νομοθεσίας, είναι κρίσιμο το κλείσιμο των παραθύρων που μπορεί να εκμεταλλευτεί κανείς για να παραβιάσει το πνεύμα του νόμου.
Τι θα κάνουμε δηλαδή σε έναν γονιό που διδάσκει το παιδί του κατ’οίκον αν το παιδί αποτύχει να περάσει τις εξετάσεις; Θα τον στείλουμε φυλακή; Θα του επιβάλλουμε πρόστιμο; Τι ψυχολογικές επιπτώσεις θα έχει αυτό στο παιδί; Ο διορθωτής θα λάβει υπόψη του μόνο την επίδοση του εξεταζόμενου ή και την ενδεχόμενη τιμωρία του γονέα;
ΥΓ1. Πιο πριν για το εξωτερικό εννοούσα ότι δεν είναι και τίποτα το τόσο δύσκολο να πάει ή να ζήσει στο εξωτερικό κανείς, ώστε από μόνο του να είναι επαρκές εμπόδιο.
ΥΓ2. Δεν ξέρω πώς μετράμε τις γενιές, αλλά δεν θα με μεγαλώσετε απότομα όλοι σας. Ακόμα έχω 2 χρόνια για τα τριάντα. Σε αστικό περιβάλλον η μόνη περίπτωση εγκατάλειψης του σχολείου πριν την ελάχιστη ηλικία αφορούσε παιδιά μεταναστών που δούλευαν για να ζήσει η οικογένεια.
Θα του απαγορεύσουμε την οικοδιασκαλία και αν υπάρχει περίπτωση άμελειας θα κάνουμε ότι προβλέπει ο νόμος.
Ας προτείνω κάποιον μέτρο λοιπόν. Απόσταση μικρότερη της μιας τυπικής απόκλισης της επιβίωσης του γενικού πληθυσμού = ίδια γενιά :)
Η γενιά θεωρείται ότι διαρκεί περίπου όση είναι η μέση ηλικία αναπαραγωγής, χοντρικά περίπου 30 χρόνια. Φυσικά, δεν μπορεί να είναι αυστηρός ο ορισμός (άλλη η ηλικία για τον άντρα, άλλη για τη γυναίκα· άλλη η ηλικία στο πρώτο άλλη στο τελευταίο παιδί), αν όμως δεις μία οικογένεια με προπάππου, παππού, πατέρα και τον τελευταίο, έχει τέσσερις γενιές.
Τώρα το «ίδια γενιά» παίζει. Θεωρούμε τα ξαδέρφια γενικά στην ίδια γενιά, είναι πιθανόν όμως ο ξάδερφός μου να έχει την ηλικία του πατέρα μου.
Μιλάμε, από την άλλη, για τη γενιά ης μικρασιατικής καταστροφής, γενιά της κατοχής/εμφυλίου, γενιά του πολυτεχνείου, γενιά της κρίσης* και εννοούμε χοντρικά αυτούς που ήταν γύρω στα 20+ τότε. Αν παίξεις ειδικά με όσα γεγονότα δεν είναι στιγμιαία (κατοχή και εμφύλιος ~10ετία) μοιάζει να συμφωνεί με το παραπάνω. Υπάρχουν βέβαια και οι ενδιάμεσα γεννημένοι, π.χ. του 1960-65 που ούτε στη γενιά του Πολυτεχνείου ανήκουν, ούτε στην επόμενη, της κρίσης (αγενείς, δηλαδή!).
Αντίστοιχα έχουμε για τις ΗΠΑ τη σιωπηλή γενιά, τους baby boomers, τους X, πάλι σε απόσταση 20-25 ετών.
*Είχαμε και τη γενιά των 700 ευρώ, αλλά την έφαγε η κρίση.
Κι εγώ μαζί σας (ηλικιακά). Εκτός από τέτοιους συμμαθητές, είχαμε και άλλους που προσπαθούσαν απλώς να πάρουν ένα απολυτήριο Γυμνασίου κουτσά-στραβά. Ούτε να σταματήσουν στο Δημοτικό, ούτε να συνεχίσουν σε ΤΕΛ-ΤΕΣ (τότε), αλλά να ολοκληρώσουν την υποχρεωτική εκπαίδευση σε εύλογο διάστημα.
Η υποχρέωση δεν είναι ουσιαστική, με την έννοια της επιβολής ποινής*, όμως κινητοποίησε για μεγάλο διάστημα και το Υπουργείο και άλλους φορείς, ώστε να ολοκληρωθεί τουλάχιστον η βασική εκπαίδευση, ειδικά τσιγγάνων (αλλά και κάποιων παλιννοστούντων) που θεωρούν το σχολείο όχι απλώς άχρηστο (πλην ίσως ανάγνωσης, γραφής και υπολογισμών), αλλά και απειλή στην κουλτούρα τους. Οι προσπάθειες προώθησης της εκπαίδευσης «αδιάφορων» ανηλίκων, αλλά και ενηλίκων (Σχολεία Δεύτερης Ευκαιρίας, απολυτήριες εξετάσεις δημοτικού) κινούνται στα πλαίσια της υποχρεωτικής εκπαίδευσης…
Σωστά λες πως η μείωση του αναλφαβητισμού δεν οφείλεται άμεσα στην υποχρεωτικότητα. Πιστεύω όμως πως πολλοί θα εκμεταλλευτούν τη νόμιμη δυνατότητα εξόδου από το σχολείο, απλώς για να κάνουν τα παιδιά τους κάτι πιο χρήσιμο, από το να «κάθονται πάνω από βιβλία».
* Αναλογικά με την υποχρεωτικότητα της ψήφου. Στις δεκαετίες 90-00 δεν ήταν ουσιαστική, αλλά αρκετοί ψήφιζαν γιατί «πρέπει» ή «μπας και θυμηθούν να τιμωρήσουν». Φυσικά αυτό δεν ισχύει πλέον.
Ένα από τα ειλικρινέστερα και ωραιότερα άρθρα που έχω διαβάσει επί του θέματος
Όποιος το διαβάσιε απροκατάληπτα νόμίζω ότι θα αρχίσε να καταλαβαίνει το θέμα
Πέρα από τη συνεχή επίκληση στο συναίσθημα, προτιμά κάποια μαθήματα έναντι άλλων… Υποτιμά μάλιστα τα βασικότερα, τη γλωσσική και μαθηματική παιδεία, λες και δεν είναι αναγκαία για τα υπόλοιπα.
Φυσικά, παρακάμπτει το σημαντικότερο: αν το παιδί του έχει έναν κακό (είτε στο who, είτε στο how) δάσκαλο, έχει και τον γονιό να του δείξει το ορθότερο· εάν όμως ο γονιός-δάσκαλος είναι ο κακός, ποιος θα του δείξει το εναλλακτικό;
Όποιος έρχεται σε παιδαγωγική επαφή με παιδιά, βλέπει πως είναι πολύ συχνό το «όχι, κύριε, ο μπαμπάς μου λέει αυτό» ή «βρε μαμά, αφού η κυρία μας είπε το άλλο».
Κριτικάρει την ανεπάρκεια κάποιας δασκάλας και δυο γραμμές μετά γράφει αυτό;
Αυτό βέβαια δεν συμβαδίζει με τα “φυσικά θα έχουν το ίδιο ωρολόγιο πρόγραμμα και θα δίνουν εξετάσεις”. Μην σχολιάσω τις πόσες αναφορές στο “βασικά δεν μου αρέσει το περιεχόμενο των μαθημάτων, το βρίσκω πολύ προοδευτικές για τα γούστα μου”.
Παραμένουμε στην γενική κατηγορία: “Ένας εξτρεμιστής που νοιάζεται για την μετάδοση των πιστεύω του στα παιδιά του περισσότερο απ’όσο νοιάζεται για τα ίδια του τα παιδιά”.