Οι ανενεργοί είναι όσοι ανήκουν στον οικονομικά μη ενεργό πληθυσμό της χώρας. Μπορεί να είναι είτε μη εισέτι ενεργοί, πχ ανήλικοι κάτω των 15 ή φοιτητές, είτε τέως ενεργοί, ήτοι οι απόμαχοι της βιοπάλης. Μπορεί να είναι μονίμως ανενεργοί, όπως συνταξιούχοι ή άεργοι, ή προσωρινά, όπως άνεργοι ή ασθενείς.
Οι ανενεργοί συνιστούν σε κάθε κοινωνία και σε κάθε εποχή οικονομικό πρόβλημα, για τον πολύ απλό λόγο ότι επιβιώνουν εξόδοις των ενεργών. Δεδομένου ότι οι ίδιοι δεν εργάζονται, ωστόσο πρέπει να καταναλώσουν πόρους για να επιζήσουν και να ζήσουν, έπεται ότι οι πόροι αυτοί παρέχονται από και διά μέσου της εργασίας των ενεργών. Πάντα έτσι ήταν και πάντα έτσι θα είναι: οι γονείς διατρέφουν τα τέκνα τους και τα τέκνα ή κάποιος ασφαλιστικός οργανισμός τους ηλικιωμένους γονείς κλπ. Το πρόβλημα της διατροφής των ανενεργών είναι πανταχού παρόν και τα πάντα πληρούν.
Από την διχοτομία ενεργών και ανενεργών προκύπτει διαισθητικά ότι σε κάθε κοινωνία και σε κάθε εποχή πρέπει να υφίσταται κάποιος ιδανικός λόγος Ενεργών/Ανενεργών, ήτοι κάποιο κλάσμα που να διασφαλίζη με τον βέλτιστο τρόπο ότι το οικονομικό πρόβλημα των ανενεργών αντιμετωπίζεται. Προφανώς, όσο μεγαλύτερος είναι ο αριθμητής, για παράδειγμα όσες περισσότερες γυναίκες εργάζονται, όσοι περισσότεροι μετανάστες εισέρχονται και όσα περισσότερα παιδιά γεννιούνται και κατόπιν ενηλικιώνονται, τόσο το καλύτερο. Και αντιστρόφως, όσο περισσότεροι οι συνταξιούχοι μιας χώρας, όσο περισσότεροι οι άνεργοι ή οι ασθενείς, τόσο το πρόβλημα επιτείνεται.
Αυτά όμως είναι πασίγνωστα, καίτοι δεν τα έχουμε συνεχώς προ οφθαλμών. Θα ήθελα όμως να κάνω μερικές ακόμη παρατηρήσεις σχετικά: