Month: March 2010

Συνέχιση και ολοκλήρωση της νομολογίας του Ιδεοδικείου μέχρι των ημερών μας:

Η υπόθεση Ivanov κατά Ρωσσίας (Φεβ 2007) αφορούσε την καταδίκη για διέγερση σε εθνοτικό μίσος ενός δημοσιογράφου που ήταν αντισημίτης στα όρια του παραληρήματος. Πράγματι, φαντασιωνόταν μια παγκόσμια εβραϊκή συνωμοσία, απέδιδε όλα τα κοινωνικοοικονομικά κακά στους Εβραίους, ηρνείτο στους Εβραίους την ιδιότητα του έθνους και διάφορα τέτοια. Το θέμα ήταν όμως ότι δεν καλούσε σε πράξεις βίας εναντίον τους ή οτιδήποτε παρόμοιο. Το Ιδεοδικείο όμως έχει ως αποστολή του να καθορίζη ότι τα συναισθήματά μας και γενικά ο εσωτερικός μας κόσμος δεν θα περιέχουν μίσος και τέτοια κακά πράγματα που είναι αντίθετα στην κατ’ Ιδεοδικείο δημοκρατία και έκρινε την αίτηση απαράδεκτη, επικαλούμενο το άρ. 17 ΕΣΔΑ. Πρόεδρος, εννοείται, ο Ροζάκης.

Η μισαλλόδοξη νομολογία του Ιδεοδικείου σε θέματα μισαλλόδοξου λόγου συνεχίστηκε με την υπόθεση Soulas και λοιποί κατά Γαλλίας (Ιουλ 2008). Το instrumentum sceleris εδώ ήταν ένα βιβλίο με τίτλο «Η αποικιοποίηση της Ευρώπης» και τίτλους κεφαλαίων όπως «Η μετανάστευση καταστρέφει την δημόσια εκπαίδευση», «Το Ισλάμ κατακτά την Ευρώπη» και «Το νέο φυλετικό και εθνικό ζήτημα».

Read moreΤο Ιδεοδικείο του Στρασβούργου ΙV

Μέρες που ‘ναι ανάβει πάλι η συζήτηση για την σκοπιμότητα των μαθητικών παρελάσεων. Έχω γράψει περιληπτικά την άποψή μου, αλλά τώρα θέλω να την αναπτύξω λίγο.

Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία για τις ιδεολογικές καταβολές του θεσμού. Αλλά αυτό δεν είναι το παν. Πρέπει δηλαδή να ερευνήσουμε αν ο θεσμός έμεινε τάχα αναλλοίωτος στο πέρασμα του χρόνου ή αν άλλαξε, προσαρμόστηκε, επικαιροποιήθηκε.

Εγώ θεωρώ ότι έγινε το δεύτερο.

Read moreΠερί μαθητικών παρελάσεων

Tο περιοδικό Discover δημοσίευσε πρόσφατα την είδηση ότι η Πολιτεία της Ουάσινγκτον σκέφτεται να επανεγκαταστήσει κάστορες σε περιοχές που παρουσιάζουν λειψυδρία. Αντί να κατασκευάσουν τεχνητά φράγματα με κόστος δισεκατομμυρίων δολλαρίων θέλουν να βασιστούν στη φτηνή εργασία των καστόρων, των οποίων τα φράγματα αφήνουν το νερό να περνάει σιγά-σιγά, ώστε το κόστος του έργου να πέσει σε λιγότερο από 1 εκατομμύριο δολλάρια. Μετά την εκχώρηση θέσεων εργασίας σε χαμηλά αμοιβόμενους εργάτες στις αναπτυσσόμενες χώρες και σε μετανάστες, οι αδίστακτοι καπιταλιστές αποφάσισαν να εκμεταλευτούν και την εργασία των συμπαθέστατων τρωκτικών για να εξαναγκάσουν την εργατική τάξη σε νέες υποχωρήσεις προκειμένου να μπορέσει να ανταγωνιστεί τη ζωϊκή εργασία.

Όσοι από εσάς βρίσκετε εξωφρενικό το παραπάνω απόσπασμα αναρωτηθείτε αν θα φαινόταν το ίδιο εξωφρενικό αν στη θέση της λέξης “κάστορας” βάζαμε  τις λέξεις “Ινδονήσιος εργάτης” . Και αν όχι γιατί όχι? Κάποιοι ίσως σπεύσουν να διαπιστώσουν ότι ζώα και άνθρωποι διαφέρουν. Είναι όμως οι δυο περιπτώσεις διαφορετικές?

Read moreΤο απάνθρωπο πρόσωπο της ζωϊκής εργασίας

Συνεχίζω την παρουσίαση της νομολογίας του Ιδεοδικείου με πέντε ακόμη αποφάσεις:

Τον Απρίλιο 1999 το Ιδεοδικείο έκρινε για μία ακόμη φορά στην υπόθεση Witzsch κατά Γερμανίας ότι απειλείται η δημοκρατία από την αμφισβήτηση των ναζιστικών θαλάμων αερίων και εφήρμοσε το άρ. 17 ΕΣΔΑ. Η συγκεκριμένη περίπτωση έχει μάλιστα την ιδιαιτερότητα ότι ο αιτών είχε καταδικασθή για προσβολή μνήμης τεθνεώτος, μια και ακόμη δεν είχε εισαχθή η σχετική μισαλλόδοξη γερμανική νομοθεσία. Η προσβολή μνήμης τεθνεώτος είναι ένα ιδιόρρυθμο έγκλημα, χωρίς εμφανές έννομο αγαθό και κατά την γνώμη μου στα όρια της θεμιτής εγκληματοποίησης, μάλλον εκείθεν. Λίγο δύσκολο όμως να εφαρμοστή και σε κάποιον νεκρό εδώ και δύο γενιές.

Η υπόθεση Schimanek κατά Αυστρίας (Φεβ 2000) αφορούσε καταδίκη σε οκταετή κάθειρξη ενός ηγετικούς μέλους των Αυστριακών εθνικοσοσιαλιστών. Στον αιτούντα δεν αποδίδονταν ούτε βίαιες πράξεις ούτε τίποτε παρόμοιο. Αρκούσε για την καταδίκη του ότι ήταν ηγετικό μέλος οργάνωσης που εμπνεόταν από τα εθνικοσοσιαλιστικά ιδεώδη. Η αλήθεια είναι ότι στον συγκεκριμένο αιτούντα αποδόθηκαν και ενέργειες όπως κατάρτιση ένοπλης ομάδας ή δραστηριότητες υπέρ της ενσωμάτωσης της Αυστρίας στην Γερμανία, αλλά το θέμα παραμένει: κάποιος καταδικάστηκε σε βαρύτατη ποινή καθείρξεως σε καιρό ειρήνης για μη βίαιες πράξεις που συνδέονταν με τις πολιτικές του απόψεις.

Read moreΤο Ιδεοδικείο του Στρασβούργου ΙIΙ

Αρχίζω την έκθεση της νομολογίας του Ιδεοδικείου χρονολογικά. Ιδού οι πρώτες 7 αποφάσεις:

Αν μετράω καλά, στην υπόθεση Glimmerveen και Hagenbeek κατά Ολλανδίας (Οκτ 1979) για πρώτη φορά το ΕΔΔΑ [δεν] εφήρμοσε το άρ. 10 σε συνδυασμό με το άρ. 17 ΕΣΔΑ. Ειδικώτερα, έκρινε απαράδεκτη την αίτηση δύο Ολλανδών ακροδεξιών, οι οποίοι τιμωρήθηκαν με φυλάκιση επειδή απλώς κατείχαν προεκλογικά φυλλάδια όπου εξέθεταν το πρόγραμμά τους και στους οποίους οι ολλανδικές αρχές αρνήθηκαν την συμμετοχή στις εκλογές ως υποψηφίους. Τα φυλλάδια κρίθηκε ότι διήγειραν σε φυλετικές διακρίσεις, την σύγχρονη laesio maiestatis. Η υπόθεση έχει διάφορα ευτράπελα: τα φυλλάδια δεν καλούσαν σε πράξεις βίας, αλλά απλώς περιείχαν έκκληση στους «λευκούς Ολλανδούς» και διελάμβαναν ότι, αν έλθουν στα πράγματα, θα διώξουν από την Ολλανδία τους Σουριναμέζους και τους Τούρκους, ο αποκλεισμός τους από τις εκλογές έγινε δεκτός, καίτοι το κόμμα τους δεν είχε κηρυχθή παράνομο και καίτοι η εκλογική νομοθεσία δεν προέβλεπε αποκλεισμό για λόγους ουσίας, ένα διοικητικό όργανο μάλιστα για να δικαιολογήσῃ την απόφασή του επικαλέστηκε τις «άγραφες νομικές αρχές που είναι ριζωμένες στην συνείδηση του ολλανδικού λαού», καίτοι το ολλανδικό Σύνταγμα προέβλεπε ότι τον αποκλεισμό των υποψηφίων αποφασίζει δικαστής, εκείνοι αποκλείστηκαν με απόφαση μιας διοικητικής επιτροπής. Όλα καλώς καμωμένα, απεφάνθη το ΕΔΔΑ και αρνήθηκε να εξετάσῃ επί της ουσίας την αίτηση. Ήταν η πρώτη φορά που έγινε επίκληση στο άρ. 17 ΕΣΔΑ για να φαλκιδευθούν τα δικαιώματα κάποιου. Δυστυχώς δεν θα ήταν η μόνη.

Read moreΤο Ιδεοδικείο του Στρασβούργου ΙI