Αρχίζω την έκθεση της νομολογίας του Ιδεοδικείου χρονολογικά. Ιδού οι πρώτες 7 αποφάσεις:
Αν μετράω καλά, στην υπόθεση Glimmerveen και Hagenbeek κατά Ολλανδίας (Οκτ 1979) για πρώτη φορά το ΕΔΔΑ [δεν] εφήρμοσε το άρ. 10 σε συνδυασμό με το άρ. 17 ΕΣΔΑ. Ειδικώτερα, έκρινε απαράδεκτη την αίτηση δύο Ολλανδών ακροδεξιών, οι οποίοι τιμωρήθηκαν με φυλάκιση επειδή απλώς κατείχαν προεκλογικά φυλλάδια όπου εξέθεταν το πρόγραμμά τους και στους οποίους οι ολλανδικές αρχές αρνήθηκαν την συμμετοχή στις εκλογές ως υποψηφίους. Τα φυλλάδια κρίθηκε ότι διήγειραν σε φυλετικές διακρίσεις, την σύγχρονη laesio maiestatis. Η υπόθεση έχει διάφορα ευτράπελα: τα φυλλάδια δεν καλούσαν σε πράξεις βίας, αλλά απλώς περιείχαν έκκληση στους «λευκούς Ολλανδούς» και διελάμβαναν ότι, αν έλθουν στα πράγματα, θα διώξουν από την Ολλανδία τους Σουριναμέζους και τους Τούρκους, ο αποκλεισμός τους από τις εκλογές έγινε δεκτός, καίτοι το κόμμα τους δεν είχε κηρυχθή παράνομο και καίτοι η εκλογική νομοθεσία δεν προέβλεπε αποκλεισμό για λόγους ουσίας, ένα διοικητικό όργανο μάλιστα για να δικαιολογήσῃ την απόφασή του επικαλέστηκε τις «άγραφες νομικές αρχές που είναι ριζωμένες στην συνείδηση του ολλανδικού λαού», καίτοι το ολλανδικό Σύνταγμα προέβλεπε ότι τον αποκλεισμό των υποψηφίων αποφασίζει δικαστής, εκείνοι αποκλείστηκαν με απόφαση μιας διοικητικής επιτροπής. Όλα καλώς καμωμένα, απεφάνθη το ΕΔΔΑ και αρνήθηκε να εξετάσῃ επί της ουσίας την αίτηση. Ήταν η πρώτη φορά που έγινε επίκληση στο άρ. 17 ΕΣΔΑ για να φαλκιδευθούν τα δικαιώματα κάποιου. Δυστυχώς δεν θα ήταν η μόνη.