Month: November 2009

O Paul Krugman έγραψε σε ένα πρόσφατο op-ed στους NYTimes κάποιες ενδιαφέρουσες σκέψεις για τις επιπτώσεις της οικονομικής ύφεσης στην οικονομία, την ανεργία που μαστίζει (για τα ιστορικά δεδομένα των ΗΠΑ) την χώρα και την ανάγκη άμεσων νέων μέτρων εργασιακής πολιτικής για την χώρα. Το κείμενο που ακολουθεί είναι μια γρήγορη ματιά στα γραφόμενα με σχόλια και συνδέσμους που ο PK δεν παραθέτει στο αρχικό κείμενο αλλά και μια εικασία για τους πραγματικούς (πολιτικούς) λόγους που γράφτηκε το άρθρο.

Historical unemployment rate (16 years and over), 1948-2009, Source: U.S. Bureau of Labor Statistics

Ο συγγραφέας ξεκινά με μια σύγκριση της περίπτωσης των ΗΠΑ όπου σε σχέση με την έναρξη της κρίσης “το επίπεδο απασχόλησης (employment level) έχει πέσει κατά 5% και το ποσοστό ανεργίας (unemployment rate) έχει διπλασιαστεί” με την εμπειρία της Γερμανίας όπου “το επίπεδο απασχόλησης έχει πέσει μόνο μισή ποσοστιαία μονάδα και το ποσοστό ανεργίας είναι οριακά υψηλότερο από τα προ-κρίσης επίπεδα” (δείτε τα παρακάτω γραφήματα για την περίπτωση των ΗΠΑ).

Employed level, Number in thousands, (16 years and over), 1999-2009 Source: U.S. Bureau of Labor Statistics

Unemployment rate, %, (16 years and over), 1999-2009, Source: U.S. Bureau of Labor Statistics

Μπορεί μια άνοδος του ΑΕΠ στην Αμερική να συμβεί παράλληλα με μια τόσο άσχημη εικόνα στα επίπεδα απασχόλησης; Και γιατί η Γερμανία δεν παρουσιάζει παρόμοια κατάσταση; Ο PK εξηγεί πως ο κύριος λόγος είναι η μονομερής έμφαση σε πολιτικές μεγέθυνσης του ΑΕΠ:

Here in America, the philosophy behind jobs policy can be summarized as “if you grow it, they will come.” That is, we don’t really have a jobs policy: we have a G.D.P. policy. The theory is that by stimulating overall spending we can make G.D.P. grow faster, and this will induce companies to stop firing and resume hiring.

Ο συγγραφέας υποστηρίζει πως η εναλλακτική λύση προϋποθέτει έμφαση σε κυβερνητική πολιτική για την άμεση στήριξη της εργασίας από τον δημόσιο τομέα (“New-Deal-style employment programs”) κάτι που ίσως είναι πολιτικά αδύνατο στην παρούσα φάση. Διαφορετικά, οι πολιτικές θα μπορούσαν να στηρίξουν θέσεις εργασίας του ιδιωτικού τομέα (κάτι που έχουν κάνει οι Γερμανοί).

Read moreΑπαραίτητη η στροφή προς “ευρωπαϊκές” εργασιακές πολιτικές στις ΗΠΑ;

Πρώτα ο απεταξαμηνισμός: Το ΕΔΔΑ επιτελεί σπουδαίο έργο για την προστασία των ατομικών μας δικαιωμάτων.

Για παράδειγμα, στην απόφαση Σιδηρόπουλος και λοιποί κατά Ελλάδος του 1998 το ΕΔΔΑ έκρινε ότι παραβιάστηκε το δικαίωμα του συνεταιρίζεσθαι από την άρνηση του Πρωτοδικείου Φλωρίνης να εγγράψη στο βιβλίο σωματείων την Στέγη Μακεδονικού Πολιτισμού. Τα ελληνικά δικαστήρια, το ένα μετά το άλλο, είχαν θεωρήσει ότι μόνο μια διεθνής συνθήκη ορίζει ποιες μειονότητες υπάρχουν και μπορούν να υπάρξουν στην Ελλάδα και ότι το υπό ίδρυση σωματείο απειλούσε μακροπρόθεσμα την εδαφική μας ακεραιότητα. Η απόφαση του ΕΔΔΑ ήταν απολύτως ορθή, απέδωσε στην ελευθερία του συνεταιρίζεσθαι την θέση που της αρμόζει και έδειξε εμμέσως την αξία του εθνικού αυτοπροσδιορισμού [Η αναγνώριση του σωματείου δυστυχώς δεν έχει επιτευχθή μέχρι σήμερα].

Μερικά χρόνια μετά, το ΕΔΔΑ κλήθηκε να κρίνη μια παρόμοια υπόθεση, ή μάλλον, μια πανομοιότυπη υπόθεση. Απλώς όπου “Μακεδόνας” βάλτε “Σιλεσιανός” και όπου “Ελλάδα” “Πολωνία”. Το αποτέλεσμα της δικαστικής κρίσης ήταν προδιαγεγραμμένο, έτσι;

Όχι.

Read moreΣιλεσία ξακουστή, Πολωνών το καμάρι!

Μετά την ανακάθαρση του ΙΣΤ΄ Κεφαλαίου του Ποινικού Κώδικα (τότε “Εγκλήματα κατά των Ηθών”) από τον Γεώργιο-Αλέξανδρο Μαγκάκη με τον Ν. 1419/1984 βρισκόμαστε σήμερα, 25 χρόνια μετά, ενώπιον της επέλασης ενός Νέου Ηθικισμού: μην πηγαίνετε στις πουτάνες, γιατί είναι όλες κακόμοιρα θύματα, μην βλέπετε τσόντες, γιατί είναι άρρωστο, οι έφηβοι απαγορεύεται να έχουν γενετήσια δραστηριότητα με ενηλίκους, γιατί αυτό είναι παιδοφιλία.

Έχω θίξει και στο παρελθόν μερικές πλευρές του φαινομένου. Να μια ακόμη:

Σύμφωνα με το άρ. 351 παρ. 2 και ΠΚ “Με την ποινή της προηγούμενης παραγράφου [κάθειρξη μέχρι δέκα ετών και χρηματική ποινή δέκα χιλιάδων έως πενήντα χιλιάδων ευρώ] τιμωρείται ο υπαίτιος αν, για να πετύχει τον ίδιο σκοπό, αποσπά τη συναίνεση προσώπου με την χρήση απατηλών μέσων ή το παρασύρει, εκμεταλλευόμενος την ευάλωτη θέση του με υποσχέσεις, δώρα, πληρωμές ή παροχή άλλων ωφελημάτων”.

Η διάταξη αυτή περιέχεται στο περί σωματεμπορίας άρθρο. Η παρ. 1 περιέχει την τυπική περιγραφή της σωματεμπορίας: “Οποιος με την χρήση βίας, απειλής ή άλλου εξαναγκαστικού μέσου ή την επιβολή ή κατάχρηση εξουσίας προσλαμβάνει, μεταφέρει ή προωθεί εντός ή εκτός της επικράτειας, κατακρατεί, υποθάλπει, παραδίδει με ή χωρίς αντάλλαγμα σε άλλον ή παραλαμβάνει από άλλον πρόσωπο με σκοπό να προβεί ο ίδιος ή άλλος στη γενετήσια εκμετάλλευσή του, τιμωρείται με κάθειρξη μέχρι δέκα ετών και χρηματική ποινή δέκα χιλιάδων έως πενήντα χιλιάδων ευρώ”.

Μάλιστα. Αυτό είναι έγκλημα. Μπορεί να έχη νομοτεχνικά προβλήματα, μπορεί να τιμωρή περισσότερο την κοινωνική λειτουργία και την προσωπικότητα παρά την πράξη, αλλά, αν μη τι άλλο, αντιλαμβάνομαι πλήρως το άδικο που τυποποιεί.

Read moreΗ εμπορική διαφωνία ως σωματεμπορία