πραγματισμος – αναΜορφωση

Η Ελλαδα επι τροϊκας: εθνικη κυριαρχια και ατοπος νομικιστικος φορμαλισμος

29/04/201128/04/2011 by S G

Σε μια σειρα αρθρων θελω να εξετασω ποικιλα επιχειρηματα που ακουγονται σχετικα με την συνεργασια της Ελλαδας με διεθνεις οργανισμους για την αποφυγη μιας χρεοκοπιας του ελληνικου δημοσιου. Επιγραμματικα, θελω να μελετησω την πραγματικη και ουσιαστικη αξια του Μνημονιου για την Ελλαδα

Τι εστι εθνικη κυριαρχια και γιατι πρεπει να ενδιαφερομαστε για αυτην?

Οπως το καταλαβαινω, στα πλαισια της συζητησης για την σχεση της Ελλαδας με το ΔΝΤ, την ΕΕ και την ΕΚΤ (τους τρεις οργανισμους που αποτελουν την τροϊκα δηλαδη) μιλαμε για κατι σαν εθνικη αυτονομια. Μελετουμε δηλαδη τη δυνατοτητα μιας χωρας (εθνους?) να αποφασιζει για τον εαυτο της, χωρις εξωγενεις περιορισμους.

Βρισκω οτι η συνεργασια της Ελλαδας με την τροϊκα δεν βλαπτει πραγματικα την εθνικη μας αυτονομια, ακομα λιγοτερο δε την αυτονομια των πολιτων.

Ξεκινω με το δευτερο. Δεν με ενδιαφερει τοσο η εθνικη αυτονομια, οσο η ατομικη αυτονομια. Ιδανικο για μενα ειναι καθε ανθρωπος να μπορει να εκπληρωνει τους στοχους της ζωης του ελευθερος και απερισπαστος. Η αυξημενη εθνικη αυτονομια μπορει να ενισχυει την ατομικη αυτονομια για πολλους πολιτες (οπως εκανε η επανασταση του 1821 για τους περισσοτερους Ελληνες Ορθοδοξους) μπορει και να την εμποδιζει (οπως εκανε η ιδια επανασταση για μουσουλμανους που κατοικουσαν στις εξεγερμενες περιοχες). Σε μερικες περιπτωσεις η προστασια της εθνικης κυριαρχιας/αυτονομιας μπορει να σημαινει βαρια καταπατηση της ατομικης, βλεπε ας πουμε την Λιβυη υπο τον Κανταφι.

Το φαινομενο Λουλα και δυσαρεστες συγκρισεις

27/10/201026/10/2010 by S G

Ο προεδρος Λουλα ανετρεψε ολα τα προγνωστικα για να γινει απο τους πιο επιτυχημενους ηγετες της Λατινικης Αμερικης στην μνημη των κατοικων της. Πλουσια τα διδαγματα για Λατινοαμερικανους και μη

Οταν ο Λουίζ Ινάσιο Λούλα Ντα Σίλβα εξελεγη 35ος προεδρος της Βραζιλιας πριν 8 χρονια, πολλοι οικονομικοι αναλυτες πανικοβληθηκαν. Υπηρξε διαχυτος φοβος για μια πιθανη αναστροφη της σχετικα καλης πορειας που ειχε δει η Βραζιλια υπο τον προεδρο Καρντοζο, με ανοιγμα αγορων, υπευθυνη δημοσιονομικη πολιτικη και αποκλιμακωση του πληθωρισμου.

Οι συγκρισεις με τον Τσαβεθ στην Βενεζουελα και την πολυ μεγαλη αναταραχη στην Αργεντινη ερχοντουσαν αυτοματα στο μυαλο και η απαισιοδοξια ηταν γενικευμενη. Το ρεαλ υποτιμηθηκε αποτομα και οι δεικτες εκτιμωμενου ρισκου για την βραζιλιανικη οικονομια απογειωθηκαν. Κιομως, ο Λουλα απογοητευσε τους βιαστικους και ενιοτε κακοπιστους μαντεις κακων. Το εβδομο απο τα οχτω παιδια φτωχων ανθρωπων που εμαθε να διαβαζει στα 10 του, χειριστης εργοστασιακης πρεσας χωρις ιδιαιτερη μορφωση, συνδικαλιστης του εργατικου κινηματος, προεδρος ενος κομματος με μαρξιστικες ριζες και σημα ενα κοκκινο αστερι… κιομως ειχε ψυχραιμια και πραγματισμο που υπερισχυσε της ιδεοληψιας.

Γιατί δεν είμαι νεοφιλελεύθερος (ούτε σοσιαλιστής)

29/11/200906/11/2009 by Κώστας

Μεγαλώσα στην Ελλάδα της δεκαετίας του 1980. Καθώς από μικρός ταξίδευα στο εξωτερικό δεν άργησα να διαπιστώσω ότι κάτι δεν πήγαινε καλά στην πατρίδα μου. Δε μπορούσα να δεχτώ ότι το να αγοράζει το κράτος με τα λεφτά των φορολογούμενων πορτοκάλια για να τα θάβει στις χωματερές ήταν λογικό. Με ενοχλούσε να βλέπω ανθρώπους που κατείχαν θέσεις δημοσίων λειτουργών να βρίσκονται ξαφνικά με κότερα και πολυτελή εξοχικά. Συμπέρανα ότι ο κρατικός τομέας στην Ελλάδα είχε υπερβεί τις αρμοδιότητές του. Και θεώρησα ότι αυτό με κατέτασσε ιδεολογικά στον νεοφιλελευθερισμό. Αρκετά αργότερα ανακάλυψα ότι έσφαλα.

Για να εξηγήσω πού έσφαλα θα φέρω ως παράδειγμα ένα πρόσφατο κείμενο του Ανδρέα Ανδριανόπουλου στον Κόκκορα στο οποίο γράφει:

Η κρίση επίσης στο τραπεζικό σύστημα προήλθε από τα άνευ εγγυήσεων δάνεια στέγης που ξεκίνησαν στις ΗΠΑ με απόφαση του Κογκρέσσου. Με ποινικές μάλιστα κυρώσεις κατά Τραπεζών που επέμεναν σε εγγυήσεις – κι όχι θαλασσοδάνεια. Αν αυτά είναι νεοφιλελεύθερα, εγώ τότε είμαι οπαδός της …κας Παπαρήγα !!

Τον περασμένο Ιανουάριο παρεβρέθηκα κατόπιν πρόσκλησης σε διήμερο συμπόσιο που οργάνωσε η Ομοσπονδιακή Τράπεζα της Νέας Υόρκης και στο οποίο το θέμα συζητήθηκε εκτενώς. Μια από τις πολλές μελέτες που παρουσιάστηκαν έδειχνε ότι τα περισσότερα “θαλασσοδάνεια” δόθηκαν από subprime mortgage lenders, ιδιώτες πιστωτές οι οποίοι επειδή δεν ήταν τραπεζικά ιδρύματα δεν υπόκεινταν στις ίδιες περιοριστικές ρυθμίσεις και μπορούσαν να δώσουν στεγαστικά δάνεια σε άτομα με χαμηλή φερεγγυότητα.