θετικες-διακρισεις

Εξ αφορμής του άρθρου της Λίνας Παπαδοπούλου “Γυναικεία συμμετοχή και Δημοκρατία“.

Σύμφωνα με το άρ. 116 παρ. 2 Σ (αναθεώρησης 2001):

Δεν αποτελεί διάκριση λόγω φύλου η λήψη θετικών μέτρων για την προώθηση της ισότητας μεταξύ ανδρών και γυναικών. Το Κράτος μεριμνά για την άρση των ανισοτήτων που υφίστανται στην πράξη, ιδίως σε βάρος των γυναικών.

Το σχετικά νεόκοπο και καινοφανές αυτο άρθρο εισήγαγε στα συνταγματικά μας θέσμια καινά δαιμόνια. Κατωχύρωσε τις θετικές διακρίσεις, ήτοι τις έμφυλες διακρίσεις που είναι (όχι πια κακές, αλλ’ αίφνης) καλές, επειδή κατατείνουν στην συμπλήρωση της τυπικής έμφυλης ισότητας με ολίγη από ουσιαστική ισότητα.

[Μερικοί κακόγλωσσοι λένε βέβαια ότι χωρίς την ειδική συνταγματική διάταξη οι θετικές διακρίσεις θα ήταν οφθαλμοφανώς αντισυνταγματικές, όπως δηλαδή κρίθηκαν στην Γαλλία το 1982 και στην Ιταλία το 1995, αλλά εγώ δεν τα πιστεύω αυτά: αποκλείεται οι υπέρμαχοι της έμφυλης ισότητας να εργαλειοποίησαν το Σύνταγμα για να επιβάλουν αντισυνταγματικές απόψεις. Πού ακούστηκε να γίνεται αυτό!].

Read moreΥπέρ των ανδρικών ποσοστώσεων λόγος επιδεικτικός

Μεθιστολόγηση αυτού εδώ του άρθρου, που είχε δημοσιευθή σαν σήμερα τέσσερα χρόνια πριν.

Dramatis personae:
Ολοφυρόμενος Αριστεριστής
Ωρυόμενος Αριστεριστής
Αλαλάζων Αριστεριστής
Συνιστολόγος
Χορός Ευαισθήτων Κυριών με Φιλοσοφικάς Ανησυχίας

Κάποτε στον 21ο αιώνα. Κάπου στην πεπολιτισμένη Δύση. Ίσως σε κάποιο σεμινάριο πολιτικής φιλοσοφίας. Ίσως στο Εθνικό Συμβούλιο του ΠΑΣΟΚ.

Ολοφυρόμενος Αριστεριστής (κατηφής, χαμηλόφωνα, αλλά με εξάρσεις στην ένταση της φωνής στα κρίσιμα σημεία):
Πολλές είναι οι συμφορές μέσα στον κόσμο, αλλά καμιά δεν μοιάζει με την συμφορά που βαραίνει εμάς τους αριστεριστές. Εμείς, οι λίγοι, η μειονότητα που συνεχίζουμε να χρησιμοποιούμε κυρίως το αριστερό μας χέρι, είμαστε παντού ξένοι, παντού παρείσακτοι, παντού ιδιόμορφοι, παντού περιττοί. Όταν γράφουμε με το μολύβι, όταν κόβουμε με το ψαλίδι, όταν οπλίζουμε το G3, όταν ψήνουμε ένα καφέ, όταν οδηγούμε, όταν, όπως τώρα, πιάνουμε το έρμο το ποντίκι του υπολογιστή, παντού και πάντα η τυραννία των δεξιστών μας κατατρέχει. Αιώνες καταπίεσης μας κυνηγούν, όταν οι πατέρες μας και οι προπατέρες μας τιμωρούνταν στο σχολείο, επειδή έγραφαν με το αριστερό, ή, ακόμα χειρότερα, έκαναν τον σταυρό τους με το αριστερό χέρι. Το ίδιο μας το όνομα, αριστεριστής, είναι ένα σύμβολο καταπίεσης, μια προσπάθεια των δεξιστών να ξορκίσουν ευφημιστικά τον λαιό τρόμο που είχε δημιουργήσει η προκατάληψή τους. Η Γη περιστρέφεται προς τα δεξιά, ο Υιός κάθηται εκ δεξιών του Πατρός και οι ευνοϊκοί οιωνοί πετούν προς τα δεξιά από τότε που ο δεξιστικός ολοκληρωτισμός έδειξε για πρώτη φορά το απαίσιο πρόσωπό του. «Να πάνε όλα δεξιά», «δεξιοτέχνης» και «αδέξιος», «μπαίνω με το δεξί» είναι τα αιώνια γλωσσοκοινωνιολογικά σύμβολα της καταπίεσής μας. Σε ένα κόσμο φτειαγμένο από δεξιστές, με δεξιστές και μόνο για δεξιστές καλούμαστε να επιβιώσουμε εμείς, τα απολωλότα ερίφια της ζωής.

Χορός Ευαισθήτων Κυριών με Φιλοσοφικάς Ανησυχίας (έκπληκτες και έντρομες): Ωχού, τα καημενούλια μου!

Read moreΜονόπρακτο περί δεξισμού