εδδα

Σύμφωνα με το άρ. 61 παρ. 1 Συντ. “Ο βουλευτής δεν καταδιώκεται ούτε εξετάζεται με οποιονδήποτε τρόπο για γνώμη ή ψήφο που έδωσε κατά την άσκηση των βουλευτικών καθηκόντων”.

Ας υποθέσουμε ότι αγορεύει στο βήμα της Βουλής των Ελλήνων κάποιος βουλευτής. Ο βουλευτής αυτός δεν συμπαθεί ιδιαίτερα τους μετανάστες και προβλέπει φοβερά και τρομερά για το μέλλον, όταν οι γυναίκες τους, που, ως γνωστόν, γεννάνε σαν κουνέλες, θα μας έχουν πνίξει με μικρά μουσουλμανάκια. Τα μικρά μουσουλμανάκια θα κάνουν άλλα μουσουλμανάκια και ούτω καθεξής. Σύντομα, η Ελλάδα θα χαθή!

Read moreΤο Ιδεοδικείο του Στρασβούργου V: νέο επεισόδιο!

Συνέχιση και ολοκλήρωση της νομολογίας του Ιδεοδικείου μέχρι των ημερών μας:

Η υπόθεση Ivanov κατά Ρωσσίας (Φεβ 2007) αφορούσε την καταδίκη για διέγερση σε εθνοτικό μίσος ενός δημοσιογράφου που ήταν αντισημίτης στα όρια του παραληρήματος. Πράγματι, φαντασιωνόταν μια παγκόσμια εβραϊκή συνωμοσία, απέδιδε όλα τα κοινωνικοοικονομικά κακά στους Εβραίους, ηρνείτο στους Εβραίους την ιδιότητα του έθνους και διάφορα τέτοια. Το θέμα ήταν όμως ότι δεν καλούσε σε πράξεις βίας εναντίον τους ή οτιδήποτε παρόμοιο. Το Ιδεοδικείο όμως έχει ως αποστολή του να καθορίζη ότι τα συναισθήματά μας και γενικά ο εσωτερικός μας κόσμος δεν θα περιέχουν μίσος και τέτοια κακά πράγματα που είναι αντίθετα στην κατ’ Ιδεοδικείο δημοκρατία και έκρινε την αίτηση απαράδεκτη, επικαλούμενο το άρ. 17 ΕΣΔΑ. Πρόεδρος, εννοείται, ο Ροζάκης.

Η μισαλλόδοξη νομολογία του Ιδεοδικείου σε θέματα μισαλλόδοξου λόγου συνεχίστηκε με την υπόθεση Soulas και λοιποί κατά Γαλλίας (Ιουλ 2008). Το instrumentum sceleris εδώ ήταν ένα βιβλίο με τίτλο «Η αποικιοποίηση της Ευρώπης» και τίτλους κεφαλαίων όπως «Η μετανάστευση καταστρέφει την δημόσια εκπαίδευση», «Το Ισλάμ κατακτά την Ευρώπη» και «Το νέο φυλετικό και εθνικό ζήτημα».

Read moreΤο Ιδεοδικείο του Στρασβούργου ΙV

Συνεχίζω την παρουσίαση της νομολογίας του Ιδεοδικείου με πέντε ακόμη αποφάσεις:

Τον Απρίλιο 1999 το Ιδεοδικείο έκρινε για μία ακόμη φορά στην υπόθεση Witzsch κατά Γερμανίας ότι απειλείται η δημοκρατία από την αμφισβήτηση των ναζιστικών θαλάμων αερίων και εφήρμοσε το άρ. 17 ΕΣΔΑ. Η συγκεκριμένη περίπτωση έχει μάλιστα την ιδιαιτερότητα ότι ο αιτών είχε καταδικασθή για προσβολή μνήμης τεθνεώτος, μια και ακόμη δεν είχε εισαχθή η σχετική μισαλλόδοξη γερμανική νομοθεσία. Η προσβολή μνήμης τεθνεώτος είναι ένα ιδιόρρυθμο έγκλημα, χωρίς εμφανές έννομο αγαθό και κατά την γνώμη μου στα όρια της θεμιτής εγκληματοποίησης, μάλλον εκείθεν. Λίγο δύσκολο όμως να εφαρμοστή και σε κάποιον νεκρό εδώ και δύο γενιές.

Η υπόθεση Schimanek κατά Αυστρίας (Φεβ 2000) αφορούσε καταδίκη σε οκταετή κάθειρξη ενός ηγετικούς μέλους των Αυστριακών εθνικοσοσιαλιστών. Στον αιτούντα δεν αποδίδονταν ούτε βίαιες πράξεις ούτε τίποτε παρόμοιο. Αρκούσε για την καταδίκη του ότι ήταν ηγετικό μέλος οργάνωσης που εμπνεόταν από τα εθνικοσοσιαλιστικά ιδεώδη. Η αλήθεια είναι ότι στον συγκεκριμένο αιτούντα αποδόθηκαν και ενέργειες όπως κατάρτιση ένοπλης ομάδας ή δραστηριότητες υπέρ της ενσωμάτωσης της Αυστρίας στην Γερμανία, αλλά το θέμα παραμένει: κάποιος καταδικάστηκε σε βαρύτατη ποινή καθείρξεως σε καιρό ειρήνης για μη βίαιες πράξεις που συνδέονταν με τις πολιτικές του απόψεις.

Read moreΤο Ιδεοδικείο του Στρασβούργου ΙIΙ

Αρχίζω την έκθεση της νομολογίας του Ιδεοδικείου χρονολογικά. Ιδού οι πρώτες 7 αποφάσεις:

Αν μετράω καλά, στην υπόθεση Glimmerveen και Hagenbeek κατά Ολλανδίας (Οκτ 1979) για πρώτη φορά το ΕΔΔΑ [δεν] εφήρμοσε το άρ. 10 σε συνδυασμό με το άρ. 17 ΕΣΔΑ. Ειδικώτερα, έκρινε απαράδεκτη την αίτηση δύο Ολλανδών ακροδεξιών, οι οποίοι τιμωρήθηκαν με φυλάκιση επειδή απλώς κατείχαν προεκλογικά φυλλάδια όπου εξέθεταν το πρόγραμμά τους και στους οποίους οι ολλανδικές αρχές αρνήθηκαν την συμμετοχή στις εκλογές ως υποψηφίους. Τα φυλλάδια κρίθηκε ότι διήγειραν σε φυλετικές διακρίσεις, την σύγχρονη laesio maiestatis. Η υπόθεση έχει διάφορα ευτράπελα: τα φυλλάδια δεν καλούσαν σε πράξεις βίας, αλλά απλώς περιείχαν έκκληση στους «λευκούς Ολλανδούς» και διελάμβαναν ότι, αν έλθουν στα πράγματα, θα διώξουν από την Ολλανδία τους Σουριναμέζους και τους Τούρκους, ο αποκλεισμός τους από τις εκλογές έγινε δεκτός, καίτοι το κόμμα τους δεν είχε κηρυχθή παράνομο και καίτοι η εκλογική νομοθεσία δεν προέβλεπε αποκλεισμό για λόγους ουσίας, ένα διοικητικό όργανο μάλιστα για να δικαιολογήσῃ την απόφασή του επικαλέστηκε τις «άγραφες νομικές αρχές που είναι ριζωμένες στην συνείδηση του ολλανδικού λαού», καίτοι το ολλανδικό Σύνταγμα προέβλεπε ότι τον αποκλεισμό των υποψηφίων αποφασίζει δικαστής, εκείνοι αποκλείστηκαν με απόφαση μιας διοικητικής επιτροπής. Όλα καλώς καμωμένα, απεφάνθη το ΕΔΔΑ και αρνήθηκε να εξετάσῃ επί της ουσίας την αίτηση. Ήταν η πρώτη φορά που έγινε επίκληση στο άρ. 17 ΕΣΔΑ για να φαλκιδευθούν τα δικαιώματα κάποιου. Δυστυχώς δεν θα ήταν η μόνη.

Read moreΤο Ιδεοδικείο του Στρασβούργου ΙI

Το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου εδρεύει στο Στρασβούργο της Αλσατίας. Είναι ένα δικαστήριο πολύ γνωστό για τους αγώνες του υπέρ των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και τις λαμπρές αποφάσεις του, μοναδική καταφυγή για χιλιάδες ανθρώπους σε όλη την Ευρώπη.

Δεν είναι ευρύτερα γνωστό όμως ότι στην ίδια πόλη εδρεύει και ένα ακόμη πανευρωπαϊκό δικαστήριο, που στελεχώνεται από τους ίδιους δικαστές, εφαρμόζει το ίδιο δίκαιο, αλλά είναι πολύ λιγώτερο φημισμένο στην πατρίδα μας.

Είναι το Ιδεοδικείο του Στρασβούργου.

Αποστολή του Ιδεοδικείου είναι να εξασφαλίση ότι οι πολίτες των ευρωπαϊκών χωρών δεν αναπτύσσουν πολιτικές ή κοσμοθεωρητικές ιδέες μη αρεστές στο ίδιο ή εν πάση περιπτώσει ανατρεπτικάς προς το κρατούν νομικοπολιτικόν καθεστώς που κατοχυρώνει άπαξ διά παντός η ΕΣΔΑ. Κυρίως και πρωτίστως απαγορεύεται οι Ευρωπαίοι πολίτες να επιδιώκουν την εφαρμογήν ιδεών εχουσών ως εκδηλον σκοπόν την διά βιαίων μέσων ανατροπήν του κρατούντος κοινωνικού συστήματος κατ’ άρ. 17 ΕΣΔΑ.

Read moreΤο Ιδεοδικείο του Στρασβούργου Ι

Σήμερα το ΕΔΔΑ καταδίκασε την Ελλάδα για την κακή εφαρμογή από την Βουλή των Ελλήνων του θεσμού της βουλευτικής ασυλίας (άρ. 63 παρ. 1 εδ. α΄ Συντ.: “Όσο διαρκεί η βουλευτική περίοδος, ο βουλευτής δεν διώκεται ούτε συλλαμβάνεται ούτε φυλακίζεται ούτε με άλλο τρόπο περιορίζεται χωρίς άδεια του Σώματος”). Πρόκειται για την δεύτερη καταδίκη της Ελλάδας για το θέμα αυτό τα τελευταία τρία χρόνια, θέμα που έχει προξενήσει και πρόσφατα πολλές αντιδράσεις.

Ο αιτών Συγγελίδης ήταν σύζυγος της βουλεύτριας με το απαστράπτον χαμόγελο Μιλένας Αποστολάκη και χωρίσανε. Και ετσακωνόσαντο. Σπουδαία τα λάχανα, ύλη μεσημεριανάδικων. Ο αιτών υποστήριξε όμως ότι η Αποστολάκη παραβίασε την απόφαση που ώριζε τον τρόπο άσκησης της επιμέλειας του τέκνου, πράγμα που συνιστά και ποινικό αδίκημα κατ’ άρ. 232Α ΠΚ (παραβίαση δικαστικών αποφάσεων). Την μήνυσε, η μήνυση διαβιβάστηκε στην Βουλή και…. Και τέρμα, με ψήφους 107-68. Η Βουλή των Ελλήνων παγίως και συντεχνιακώς απορρίπτει, πλην σπανιωτάτων περιπτώσεων, τις αιτήσεις άρσεις της ασυλίας.

Read moreΠερί βουλευτικής ασυλίας

Πρώτα ο απεταξαμηνισμός: Το ΕΔΔΑ επιτελεί σπουδαίο έργο για την προστασία των ατομικών μας δικαιωμάτων.

Για παράδειγμα, στην απόφαση Σιδηρόπουλος και λοιποί κατά Ελλάδος του 1998 το ΕΔΔΑ έκρινε ότι παραβιάστηκε το δικαίωμα του συνεταιρίζεσθαι από την άρνηση του Πρωτοδικείου Φλωρίνης να εγγράψη στο βιβλίο σωματείων την Στέγη Μακεδονικού Πολιτισμού. Τα ελληνικά δικαστήρια, το ένα μετά το άλλο, είχαν θεωρήσει ότι μόνο μια διεθνής συνθήκη ορίζει ποιες μειονότητες υπάρχουν και μπορούν να υπάρξουν στην Ελλάδα και ότι το υπό ίδρυση σωματείο απειλούσε μακροπρόθεσμα την εδαφική μας ακεραιότητα. Η απόφαση του ΕΔΔΑ ήταν απολύτως ορθή, απέδωσε στην ελευθερία του συνεταιρίζεσθαι την θέση που της αρμόζει και έδειξε εμμέσως την αξία του εθνικού αυτοπροσδιορισμού [Η αναγνώριση του σωματείου δυστυχώς δεν έχει επιτευχθή μέχρι σήμερα].

Μερικά χρόνια μετά, το ΕΔΔΑ κλήθηκε να κρίνη μια παρόμοια υπόθεση, ή μάλλον, μια πανομοιότυπη υπόθεση. Απλώς όπου “Μακεδόνας” βάλτε “Σιλεσιανός” και όπου “Ελλάδα” “Πολωνία”. Το αποτέλεσμα της δικαστικής κρίσης ήταν προδιαγεγραμμένο, έτσι;

Όχι.

Read moreΣιλεσία ξακουστή, Πολωνών το καμάρι!