εδδα

Στην φίλη Χ.Κ.

Σύμφωνα με το (απαράδεκτο) άρ. 88 παρ. 1 Ν. 4052/2012, που συνιστά εφαρμογή της Οδηγίας 200/52 του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου για τον άγιο σκοπό της επιβολής κυρώσεων σε εργοδότες που απασχολούν παράνομα διαμένοντες αλλοδαπούς τρίτων χωρών:

1. Ο εργοδότης που:
α) απασχολεί εκ προθέσεως παράνομα διαμένοντες πολίτες τρίτων χωρών των οποίων η απασχόληση συνεχίζεται ή επαναλαμβάνεται συστηματικά ή/και β) απασχολεί εκ προθέσεως ταυτόχρονα σημαντικό αριθμό παράνομα διαμενόντων πολιτών τρίτων χωρών ή/και γ) απασχολεί εκ προθέσεως παράνομα διαμένοντες πολίτες τρίτων χωρών των οποίων η απασχόληση συνοδεύεται με ιδιαίτερα καταχρηστικούς όρους εργασίας, τιμωρείται, ανεξάρτητα από την επιβολή διοικητικών κυρώσεων, με ποινή φυλάκισης τουλάχιστον πέντε (5) μηνών.

Σε αυτά προστίθενται και διοικητικές χρηματικές ποινές και αποκλεισμοί από δημόσιους διαγωνισμούς και κλείσιμο καταστημάτων και και και.

Εδώ ο παράνομος και εγκληματίας είναι ο εργοδότης, όχι ο εργαζόμενος. Εκείνος που διαπράττει κάποιου είδους φαντασιώδες έγκλημα, τουλάχιστον στις περιπτώσεις α και β, είναι ο εργοδότης. Ο εργαζόμενος είναι το θύμα του και ως θύμα απολαύει ευνοϊκών ρυθμίσεων: δικαιούται τον νόμιμο μισθό του συν τις εισφορές (άρ. 81), να προβαίνη σε καταγγελίες στο εργατικό κέντρο (άρ. 83), να προσφεύγη στα δικαστήρια για εργατικές διαφορές (άρ. 86), να του χορηγήται άδεια διαμονής για ανθρωπιστικούς λόγους (άρ. 89).

Εκείνος πάντως που δεν είναι εγκληματίας είναι, διάολε, ο μετανάστης. Κι ας είναι λαθραίος, κι ας είναι παράνομος, κι ας είναι παράτυπος, κι ας είναι ό,τι είναι.

Read moreΗ εργασία ως έγκλημα

Λίγες εβδομάδες πριν το Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του Στρασβούργου εξέδωσε σε διηυρυμένη σύνθεση μια πραγματικά ιστορική απόφαση, μια από εκείνες τις αποφάσεις που θα διδάσκωνται στα πανεπιστήμια, θα τις υπολογίζουν οι πολιτικοί, αλλά, πάνω από όλα, θα πραγματώνουν την δικαιοσύνη.

Πρόκειται φυσικά για την απόφαση στην περιλάλητη υπόθεση Κύπρου κατά Τουρκίας.

Εν προκειμένω είχαμε κάτι ούτως ή άλλως σπάνιο, ήτοι μια διακρατική προσφυγή, με άλλα λόγια μια υπόθεση όπου ένα κράτος είχε εναγάγει ένα άλλο κράτος μέλος του Συμβουλίου της Ευρώπης. Για προφανείς λόγους διεθνών σχέσεων κάτι τέτοιο είναι εξαιρετικά σπάνιο. Η κυπριακή προσφυγή ασκήθηκε το μακρινό 1994, ενώ η απόφαση εκδόθηκε το 2001, διαπιστώνοντας πολλές παραβιάσεις εκ μέρους της Τουρκίας, επιφυλασσόμενη όμως ως προς το ζήτημα της ικανοποίησης:

Holds unanimously that the issue of the possible application of Article 41 of the Convention is not ready for decision and adjourns consideration thereof.

Read moreΚύπρος κατά Τουρκίας: η δικαίωση

Λέγαμε στην προηγούμενη ανάρτηση για τα προκαταρκτικά της πολύ σημαντικής υπόθεσης Βαλλιανάτου και λοιπών κατά Ελλάδος. Περισσότερο σημαντική όμως από τα προκαταρκτικά είναι η ουσία.

Read moreΥπόθεση Βαλλιανάτος και λοιποί κατά Ελλάδος: η ουσία

Ποτέ μου δεν κατάλαβα τι είναι το σύμφωνο συμβίωσης και τι το χρειαζόμαστε: επειδή υπάρχουν κάποιοι που θέλουν να είναι έγγαμοι, αλλά να μην το λένε γάμο; Για ποιο λόγο χρειαζόμαστε μια οικογενειακή σύμβαση που να είναι κάτι παραπάνω από μνηστεία και κάτι λιγώτερο από γάμος; Γιατί τότε να μην εισαγάγουμε και καναδυό βαθμίδες ημιγάμων ακόμη;

Τέλος πάντων, ο νόμος είναι νόμος. Και εν προκειμένω νόμος είναι ο Ν. 3719/2008, ο οποίος προβλέπει τα εξής στο άρ. 1:

Η συμφωνία δύο ενήλικων ετερόφυλων προσώπων με την οποία οργανώνουν τη συμβίωσή τους (σύμφωνο συμβίωσης) καταρτίζεται αυτοπροσώπως με συμβολαιογραφικό έγγραφο. Η ισχύς της συμφωνίας αρχίζει από την κατάθεση αντιγράφου του συμβολαιογραφικού εγγράφου στον ληξίαρχο του τόπου κατοικίας τους, το οποίο καταχωρείται σε ειδικό βιβλίο του Ληξιαρχείου.

Οι συμβαλλόμενοι συμβιωτές συνεπώς πρέπει να είναι ετερόφυλοι κατά νόμον. Αυτό συνιστά εξόφθαλμη διάκριση λόγω φύλου, φανταστήτε μόνο να επιτρεπόταν η πώληση κάποιου εμπορεύματος ή το δάνειο μόνο μεταξύ ετεροφύλων (ή μόνο μεταξύ ομοφύλων, το ίδιο είναι). Αυτά τα έχουμε πει εδώ και χρόνια, τι να λέμε τώρα.

Στην υπόθεση Βαλλιανάτος και λοιποί κατά Ελλάδος (Νοε 13) προσεβλήθη λοιπόν ενώπιον του Στρασβούργου ακριβώς αυτό.

Από την άποψη αυτή, η έκβαση της υπόθεσης ενώπιον του ΕΔΔΑ ήταν απολύτως αναμενόμενη. Το ίδιο και η συντριπτική πλειοψηφία 16-1 της διηυρυμένης σύνθεσης.

Υπήρξε όμως και ένας λέων στην μειοψηφία.

Read moreΥπόθεση Βαλλιανάτος και λοιποί κατά Ελλάδος: τα προκαταρκτικά

Σε συνέχεια όσων είχα υποστηρίξει εδώ και με αφορμή την πρόσφατη παραπομπή από το γερμανικό Συνταγματικό Δικαστήριο στο Δικαστήριο της ΕΕ στο Λουξεμβούργο του προδικαστικού ζητήματος αν είναι σύμφωνο με τις ευρωπαϊκές συνθήκες ή μήπως υπερβαίνει τις αρμοδιότητες της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας το πρόγραμμα αγοράς κρατικών ομολόγων, έστω και από την δευτερεύουσα αγορά, θυμήθηκα και κάτι άλλο.

Σύμφωνα με το άρ. 123 παρ. 1 και 125 παρ. 1 της Συνθήκης για την Λειτουργία της Ευρωπαϊκής Ένωσης (ΣΛΕΕ):

Απαγορεύονται οι υπεραναλήψεις ή οποιουδήποτε άλλου είδους πιστωτικές διευκολύνσεις από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα ή από τις κεντρικές τράπεζες των κρατών μελών, οι οποίες εφεξής αποκα­λούνται «εθνικές κεντρικές τράπεζες», προς θεσμικά και λοιπά όργανα ή οργανισμούς της Ένωσης, κεντρικές κυβερνήσεις, περιφερειακές, τοπικές ή άλλες δημόσιες αρχές, άλλους οργανισμούς δημοσίου δικαίου ή δημόσιες επιχειρήσεις των κρατών μελών απαγορεύεται επίσης να αγοράζουν απευθείας χρεόγραφα, από τους οργανισμούς ή τους φορείς αυτούς, η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα ή οι εθνικές κεντρικές τράπεζες. […]

Η Ένωση δεν ευθύνεται για τις υποχρεώσεις που αναλαμβάνουν οι κεντρικές κυβερνήσεις, οι περιφερειακές, τοπικές ή άλλες δημόσιες αρχές, άλλοι οργανισμοί δημοσίου δικαίου ή δημόσιες επιχειρήσεις των κρατών μελών, ούτε τις αναλαμβάνει, με την επιφύλαξη των αμοιβαίων χρηματοοικονομικών εγγυήσεων για την από κοινού εκτέλεση ενός συγκεκριμένου έργου. Κανένα κράτος μέλος δεν ευθύνεται για τις υποχρεώσεις που αναλαμβάνουν οι κεντρικές κυβερνήσεις, οι περιφερειακές, τοπικές ή άλλες δημόσιες αρχές, άλλοι οργανισμοί δημοσίου δικαίου ή δημόσιες επιχειρήσεις άλλου κράτους μέλους, ούτε τις αναλαμβάνει, με την επιφύλαξη των αμοιβαίων χρηματοοικονομικών εγγυήσεων για την από κοινού εκτέλεση ενός συγκεκριμένου έργου.

Read moreΜικρό κανονολογικό ΙΙ

Λίγες ημέρες πριν καταδικάστηκε σε ποινή φυλακίσεως 10 μηνών με τριετή αναστολή ένας συμπολίτης μας, ο Φίλιππος Λοΐζος, για το αδίκημα της καθύβρισης θρησκευμάτων (άρ. 199 Ποινικού Κώδικα). Η καταδίκη αυτή δικαίως προκάλεσε την αγανάκτηση κάθε ελευθερόφρονα ανθρώπου. Η σάτιρα του Λοΐζου, κατευθυνόμενη κατά των κειμηλιεμπόρων και των ου κατ’ επίγνωσιν λάτρεων του Γέροντος Παΐσίου, είναι πολύ εύστοχη, παρά την οξύτητά της.

Read moreΠερί καθυβρίσεως θρησκευμάτων ΙΙ: Yπόθεση Παστίτσιου

Ότι δεν μπορώ να βρω πολλά κοινά μεταξύ των υποστηρικτών της εγκληματοποίησης της άρνησης μιας γενοκτονίας και εμού, πλην του ότι είμαστε όλοι μας δίποδες άπτεροι, είναι σαφές. Στην τελική, ο σεβασμός ή η περιφρόνηση προς την ελευθερία της έκφρασης κάποιου, όσο ζάβλαξ και να είναι αυτός, ανάγεται σε ένα αποφασιοκρατικό σημείο, μη προσβάσιμο σε νομικά ή λογικά επιχειρήματα. Αποδέχομαι το γεγονός ότι ζουν ανάμεσά μας άνθρωποι που υποστηρίζουν τέτοιου είδους απαγορεύσεις, διώξεις, φυλακίσεις. Τι να κάνουμε.

[Για την άρνηση της γενοκτονίας και γιατί δεν συμβαδίζει στο ελάχιστο με τον νομικό μας πολιτισμό η εγκληματοποίησή της έχω επιχειρηματολογήσει εκτενέστατα εδώ.]

Ακόμη όμως και ένας νεομισαλλόδοξος πρέπει να (μπορή να) είναι συνεπής με την νεομισαλλοδοξία του. Αποτελεί στοιχειώδη προϋπόθεση πνευματικής εντιμότητας.

Ωστόσο, στην υπόθεση Perinçek κατά Ελβετίας (Δεκ 13) κρίθηκε ότι παραβιάζει το άρ. 10 της ΕΔΔΑ περί ελεύθερης έκφρασης η καταδίκη ενός Τούρκου κομμουνιστή, προέδρου του τουρκικού Εργατικού Κόμματος. Ο αιτών χαρακτήρισε ως “διεθνές ψεύδος” (“mensonge international”) την αρμενική γενοκτονία σε τρεις ξεχωριστές περιπτώσεις, πράγμα που ωδήγησε στην καταδίκη του για ένα νεομισαλλόδοξο πράγμα που υπάρχει στο ελβετικό ποινικό δίκαιο και λέγεται “φυλετική διάκριση” (“discrimination raciale“).

Ειδικώτερα, το κατά Περιντσέκο “ψέμα” δεν ήταν οι θάνατοι καθ’ αυτούς, αλλά ο χαρακτηρισμός τους ως “γενοκτονίας”.

Το επίμαχο άρ. 261 δις του ελβΠΚ προβλέπει ειδικώτερα τα εξής:

Celui qui, publiquement, aura incité à la haine ou à la discrimination envers une personne ou un groupe de personnes en raison de leur appartenance raciale, ethnique ou religieuse;
celui qui, publiquement, aura propagé une idéologie visant à rabaisser ou à dénigrer de façon systématique les membres d’une race, d’une ethnie ou d’une religion;
celui qui, dans le même dessein, aura organisé ou encouragé des actions de propagande ou y aura pris part;
celui qui aura publiquement, par la parole, l’écriture, l’image, le geste, par des voies de fait ou de toute autre manière, abaissé ou discriminé d’une façon qui porte atteinte à la dignité humaine une personne ou un groupe de personnes en raison de leur race, de leur appartenance ethnique ou de leur religion ou qui, pour la même raison, niera, minimisera grossièrement ou cherchera à justifier un génocide ou d’autres crimes contre l’humanité; celui qui aura refusé à une personne ou à un groupe de personnes, en raison de leur appartenance raciale, ethnique ou religieuse, une prestation destinée à l’usage public, sera puni d’une peine privative de liberté de trois ans au plus ou d’une peine pécuniaire.

Read moreΤο Ιδεοδικείο του Στρασβουργου VIII: η ανισότης των γενοκτονιών