αρχη-της-ισοτητας

Στην Ελλάδα η εναλλακτική θητεία έχει την διπλάσια διάρκεια όχι από αυτήν που προβλέπεται στον νόμο, γιατί αυτή έχει διάρκεια 24 μηνών, σύμφωνα με το άρ. 6 παρ. 1 Ν. 3421/2005 περί Στρατολογίας των Ελλήνων, αλλά από την θητεία που ισχύει αυτήν την στιγμή βάσει υπουργικής αποφάσεως. Είναι όμως αυτή η διπλάσια διάρκεια δίκαιη ή άδικη, τιμωρητική ή ξετιμωρητική;

Σύμφωνα με την συνταγματική αρχή της ισότητας, ο νόμος οφείλει να ρυθμίζη ομοίως τις όμοιες και ανομοίως τις ανόμοιες καταστάσεις. Σηκώνει φυσικά πολύ συζήτηση το τι ακριβώς σημαίνει “όμοιος” και τι όχι. Είναι κρίσιμη ανομοιότητα π.χ. το χρώμα του δέρματος ή οι ιδεολογικές πεποιθήσεις; Μάλλον όχι. Μερικοί όμως λένε ότι είναι κρίσιμο το τι υπάρχει ανάμεσα στα πόδια μας και σε ποιον θεό πιστεύουμε. Τέλος πάντων.

Ας πούμε λίγο πρόχειρα ότι κρίσιμη εν προκειμένω είναι η (αν)ομοιότητα που αναφέρεται σε ιδιότητες ή χαρακτηριστικά που συμπλέκονται με τον επιδιωκόμενο σκοπό. Η βαθμολογία για την εισαγωγή στα Πανεπιστήμια, το ύψος για τους αστυνομικούς, ο διαδικτυακός αλφαβητισμός για τους δημοσίους υπαλλήλους είναι παραδείγματα τέτοιων θεμιτών κριτηρίων διαφοροποίησης.

Υπάρχουν άραγε παρόμοια κριτήρια στο δίπολο ένοπλη στρατιωτική – εναλλακτική θητεία; Υπάρχουν λόγοι που να δικαιολογούν την διαφορετική χρονική μεταχείριση;

Θεωρώ πως ναι, φυσικά. Ας δούμε μερικά σημεία:

1. Ο κίνδυνος: Είναι ίδιοι οι κίνδυνοι που αναλαμβάνει όποιος κάνει βολές με όποιον κουβαλάει πάπιες; Όποιος φυλάει σκοπιά στα σύνορα με όποιον καθαρίζει σκάλες; Όποιος συντηρεί ερπύστριες με όποιον πλένει σώβρακα; Αλήθεια, πόσους νεκρούς είχαν οι εναλλακτικοί τα τελευταία δέκα χρόνια; Πόσους τραυματίες; Πόσοι αυτοκτόνησαν επειδή δεν την πάλευαν; Πόσοι εναλλακτικοί άκουσαν νάρκες να σκάνε σε λαθρομετανάστες και έμπορους ναρκωτικών να συναλλάσσονται μέσα στην νύχτα;

Read moreΠερί της τιμωρητικής διάρκειας της εναλλακτικής θητείας

Το άρθρο 1505 του Αστικού μας Κώδικα αναφέρεται στο επώνυμο των τέκνων. Εύλογα θα αναρωτηθή κανείς, τι πρόβλημα πια μπορεί να εμφανίζη μια διάταξη που ασχολείται με κάτι τόσο απλό και ασήμαντο.

Αμ δε.

Υπάρχουν δύο σημεία στα οποία θα μπορούσε κανείς να κατακρίνη το άρ. 1505 ΑΚ. Ένα εύκολο, στο οποίο έχει ήδη ασκηθή δίκαιη κριτική, και ένα δύσκολο, στο οποίο, εξ όσων γνωρίζω, δεν έχει διακρίνει κανείς κάποιο πρόβλημα.

Το εύκολο σημείο ανευρίσκεται στην τρίτη παράγραφο του άρθρου, όπου ορίζεται ότι “αν οι γονείς παραλείψουν να δηλώσουν το επώνυμο των τέκνων τους, τα τέκνα έχουν για επώνυμο το επώνυμο του πατέρα τους”. Η διάταξη αυτή οφθαλμοφανώς παραβιάζει την αρχή της ισότητας των φύλων και συνιστά ίσως το τελευταίο νομικό απολίθωμα της εποχής της πατριαρχίας (μαζί με την υποχρέωση της συζύγου να υποβάλη φορολογική δήλωση στο όνομα του συζύγου της). Αντιθέτως, θα έπρεπε να προβλέπεται ότι ως επώνυμο ισχύει ο συνδυασμός των επωνύμων των γονέων σε αλφαβητική σειρά*. Απλά πράγματα. Ας σημειωθή μόνο ότι η διάταξη δεν φαίνεται να έχη πρακτική σημασία, γιατί ο δήμαρχος ή ο ιερέας πάντα ζητεί την σχετική πληροφορία από τους νυμφευομένους.

Θα ασχοληθώ λοιπόν με το δύσκολο σημείο. Σύμφωνα με το άρ. 1505 παρ. 2 ΑΚ “Το οριζόμενο επώνυμο, κοινό για όλα τα τέκνα, κ.λπ. κ.λπ.”. Ερωτάται: και γιατί τάχα να έχουν όλα τα τέκνα κοινό επώνυμο;

Read moreΚατά του άρ. 1505 ΑΚ