Ταξιδεύοντας στην Ελλάδα

Είναι τα μικρά πράγματα που με πληγώνουν κάθε φορά που πηγαίνω ή βρίσκομαι στην Ελλάδα… :(

Ενώ η νοσταλγία είναι μεγάλη, πιάνω τον εαυτό μου πολλές φορές να ζυγιάζει τον πόθο μου να δω συγγενείς και παλιόφιλους με τα νεύρα που θα έχω όταν βρεθώ στην καθημερινότητα της ασύστολης και κατά συρροήν καταπάτησης των νόμων.

Αλλά δεν θα κουράσω με πράγματα που ήδη ξέρετε, αλλά με τη διαδρομή. Τρεις mini ιστορίες ελληνοφρένειας που σου δηλητηριάζουν την χριστουγεννιάτικη διάθεση, όχι τόσο γιατί είναι σημαντικές από μόνες τους, αλλά γιατί ξέρεις πως αθροιστικά στο τέλος (μαζί με της διαμονής!) θα σε λυγίσουν…

—

1) Πήρα που λέτε χθες την πτήση από πρωτεύουσα ευρωπαϊκής χώρας για την Αθήνα. Με Ολυμπιακές Αερογραμμές. Στο αεροδρόμιο έβλεπα στη σειρά τα γκισέ των αεροπορικών εταιρειών. Όλα ήταν στολισμένα και όμορφα με τις υπαλλήλους επιμελώς ντυμένες, όμορφες, περιποιημένες. Μου έκαναν εντύπωση οι κοπέλες της Thai και των Emirates που φορούσαν μέχρι και καπελάκια. Ο κόσμος περίμενε υπομονετικά στην ουρά τη σειρά του πίσω από τις κίτρινες γραμμές.

Το γκισέ της Ολυμπιακής βέβαια άλλη ιστορία. Ένας 50άρης αξύριστος μαλλούρας από πίσω να μιλάει με τις ώρες στο τηλέφωνο. Μπροστά 5-6 Ελληνάρες να περιμένουν όπως να’ναι με τις βαλίτσες πεταμένες σε σωρό. Αφού περιμένω υπομονετικά να τελειώσουν οι κύριοι μπροστά μου και φυσικά να ολοκληρώσει το κατεπείγον τηλεφώνημά του (που σίγουρα ήταν επαγγελματικό μιας που ήταν χουχουχου κάνα 5λεπτο και στο τέλος έκλεισε με «τα λέμε μετά αγάπη μου γιατί έχω κόσμο») μου παίρνει το διαβατήριο. Είχα ηλεκτρονικό εισιτήριο οπότε έπρεπε να χτυπήσει τα νούμερα στο computer γι’αυτό άρχισε την κουβέντα:

-Πού πας Κώστα μου;
(γιατί ρε φίλε γνωριζόμαστε κι από χθες, τα τσούζαμε μαζί και είμαι και «σου»;)
-Διακοπούλες, Διακοπούλες;
(κι εσένα τι σε νοιάζει;)

Μετά καθώς περιμένα να εκτυπωθούν τα boarding passes άρχισε ένα σουρεαλιστικό διάλογο φιλοσοφικοπολιτικού περιεχομένου (που ούτε από ταξιτζή δεν έχω υποστεί!!) για να με «ενημερώσει» για τα τεκταινόμενα στην Ελλάδα: τη δολοφονία του Αλέκου, την κατάντια του λαού και της οικονομίας, τα σκάνδαλα της κυβέρνησης, και φυσικά τον φόβο του μην χάσει τη δουλειά του στην Ολυμπιακή. Όλα αυτά φυσικά χωρίς να του τα ζητήσω. Δωρεάν!

Το βασανιστήριό μου κράτησε και λίγο παραπάνω γιατί το αρχαίο μηχάνημα που χρησιμοποιεί η Ολυμπιακή «κόλλησε» και χρειαζόταν τις απαραίτητες χριστουγεννιάτικες χριστοπαναγίες απ’τον μεσήλικα υπάλληλο καθώς κι ένα δυο μπατσάκια στο πλάι.

—

2) Στο αεροπλάνο μέσα άκουγα τα μηνύματα ασφάλειας στην πτήση. Σε κάποια στιγμή φτάνει στα κινητά τηλέφωνα και προτάσσει να τα κλείσουμε προσθέτοντας και το θεϊκό «ακόμα κι αν έχουν flight mode». Εεε; :|

Μα συγγνώμη, το flight mode εφευρέθηκε για να μπορεί ο κόσμος να χρησιμοποιεί τα smartphones/PDAs του ακόμα και μέσα στο αεροπλάνο, ποιός ημιμαθής γραφιάς αποφάσισε πως η Ολυμπιακή δεν είναι συμβατή με το μέθοδο που δεν εκπέμπει κανενός είδους ραδιοκύματα;

—

3) Φτάνω αισίως στο Ελ. Βελ.

Σταματώ στα Everest του αεροδρομίου για να χτυπήσω μια ζαμπονοκασερόπιτα που μου έχουν λείψει. Πληρώνω με 5ευρω και μου δίνει τα ρέστα ο νεαρός υπάλληλος που φιλικότατα μου πετάει την ατάκα: «φίλε μου 5 λεπτά δεν έχω, θα στα χρωστάω».

Όχι ρε μάγκα, για το γαμώτο. Δεν είναι για τα λεφτά, δεν θα με πλουτίσουν τα 5 cents που θα του αφήσω αλλά για την τακτική που εφαρμόζει: «όχι ρε φίλε, δώσε μου 10ράκι και θα στα χρωστάω εγώ τα 5» μου ήρθε να του πω. Φαντάζεστε να πουλάει αυτό το φίδι σε κάθε πελάτη που περνάει; Με το έτσι θέλω αυτοπουρμπουαριάζεται…

Φυσικά δεν είπα τίποτα γιατί από πίσω είχα και κόσμο και δεν ήθελα να με πάρουν για κάνα βλαχοκαουμπόι που δεν καταλαβαίνει από «ελληνική φιλοξενία». Χαμογέλασα, δάγκωσα τη ζαμπόν-κασέρι μου και συνέχισα προς τον τελικό μου προορισμό.

ΚΑΛΕΣ ΓΙΟΡΤΕΣ ΣΕ ΟΛΟΥΣ! ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΟ ΤΟ 2009!