Ο Συνιστολόγος ΑΑ μου δώρισε δύο πράγματα πολύ πρόσφατα (βλ. comments στην ανάρτησή του Ασκήσεις φιλελευθερισμού 1 και ½): Μια καλή αρχαιοελληνική λέξη (τέλσον) αλλά και μια ευγενική κλωτσιά από τον σχολιασμό του εν λόγω post, όπου παρασύρθηκα πράγματι, και άρχισα να κάνω πλάκα με τον ΚΚ για την απώλεια μαλλιών και το τέλος της νιότης…
Με πλήγωσε λοιπόν, ο Αθανάσιος και –το κυριότερο- με ανάγκασε σε μια νέα δημοσίευση. Σε αυτή, θα αφήσω να με αντιπροσωπεύσουν τα λόγια του αγαπημένου μου Λεοπάρδη, του οποίου τον Στοχασμό XLII δεν μελέτησε επαρκώς ο φίλος μου – μολονότι κι εγώ του είχα δωρίσει κάτι κάποτε: το σχετικό βιβλίο.
Προσοχή: Δεν θέλω με την ανάρτησή μου να απογοητευθούμε οι Συνιστολόγοι και οι φίλοι μας, αλλά να γελάσουμε και να ανασυγκροτηθούμε. Δεν παρωθώ εδώ σε ξεπερασμένο ρομαντικό καρυωτακισμό, αλλά σε συνειδητοποίηση και εγρήγορση ώστε να καταλάβουμε -υπό διπλήν έννοια- τον κόσμο!
Στοχασμός XLII:
«Λίγο μετά τα είκοσι πέντε, ο άνθρωπος δοκιμάζει ένα καινούριο συναίσθημα, όταν ξαφνικά διαπιστώνει ότι πολλοί από τους φίλους του τον αντιμετωπίζουν ως μεγαλύτερό τους και παρατηρεί ότι, πραγματικά, υπάρχουν στον κόσμο ένα σωρό νεότεροί του, ενώ ως εκείνη τη στιγμή θεωρούσε ότι κατείχε αδιαμφισβήτητα τον ανώτατο βαθμό νεότητας, για να το πούμε έτσι. Και αν ακόμα ένιωθε ότι υστερούσε από τους άλλους σε όλα τα άλλα, ήταν βέβαιος ότι κανένας δεν τον ξεπερνούσε σε νιάτα. Γιατί οι πιο νέοι από αυτόν, σχεδόν παιδιά ακόμα και σπάνια φίλοι του, ήταν σαν να μην ανήκαν στον κόσμο. Τώρα όμως αρχίζει να αισθάνεται ότι το χάρισμα της νιότης, που θεωρούσε αναπόσπαστο γνώρισμα της προσωπικότητάς του, του δόθηκε μόνο προσωρινά. Και ανησυχεί γι’αυτό το δώρο: Πόσο θα το έχει ακόμα, πότε θα του το αμφισβητήσουν οι άλλοι; Οπωσδήποτε, για κανέναν που έχει περάσει την ηλικία των είκοσι πέντε, μετά την οποία το άνθος της νιότης αρχίζει να μαραίνεται, δεν μπορούμε να πούμε ότι δεν ξέρει από ατυχίες, εκτός αν πρόκειται για κανέναν ηλίθιο. Γιατί ακόμα και αν η τύχη του χαμογελούσε πάντα, γνωρίζει τώρα μια ατυχία σοβαρή και πικρή όσο καμιά άλλη, και ίσως σοβαρότερη και πικρότερη για εκείνον που από άλλες απόψεις έχει ατυχήσει λιγότερο: το φυλλορρόημα ή το τέλος της αγαπημένης του νιότης».
Υγ. Κάποιοι είπαν ότι ο στοχασμός του Leopardi δεν έχει σήμερα ισχύ λόγω αύξησης του μέσου όρου ζωής σε σχέση με τον αιώνα που αυτός έζησε. Άλλοι, πάλι, είπαν ότι η κακή υγεία και η ασθενής κράση του ποιητή τον οδήγησαν σε υπερβολικές ή απαισιόδοξες σκέψεις, που δεν πρέπει να λαμβάνονται τοις μετρητοίς. Νομίζω, ότι ουδείς εκ των προηγουμένων κατάλαβε τον λεοπάρδειο στοχασμό…