Πολλοί άνθρωποι γίνονται γονείς παρά την ακαταλληλότητά τους. Αυτό δεν ισχύει για μένα, ξέρετε τώρα, εγώ είμαι υπερπατέρας. Αλλά τέλος πάντων στην κοινωνία που ζούμε υπάρχουν γονείς που δέρνουν, αποπλανούν ή και σκοτώνουν τα παιδιά τους ή που απλά πάσχουν από διάφορες βαρειές ασθένειες, πολλές φορές χωρίς να το ξέρουν.
Προς τον σκοπό της προστασίας των τέκνων μπορούμε να κάνουμε πολλά πράγματα, δεν μπορούμε όμως να απαιτήσουμε άδεια τεκνοποίησης. Όχι μόνο για τους προφανείς πρακτικούς λόγους (πώς θα μπορούσε να εφαρμοστή η σχετική απαγόρευση;), όσο και για λόγους ατομικών δικαιωμάτων: η τεκνοποιία αποτελεί ατομικό δικαίωμα του καθενός ως στενά συνυφασμένη μάλιστα με το δικαίωμα στην οικογένεια. Υπάρχουν φυσικά και οικογένειες χωρίς τέκνα, υπάρχουν όμως και μετά.
Πώς θα μπορούσε άραγε καθένας που θέλει να συνάψη γάμο και κάποια στιγμή να τεκνοποιήση να έχη μια διαβεβαίωση ότι το άτομο με το οποίο αποφασίζει να συγκληρώση τον βίο του δεν πάσχει από κάποια αδιάγνωστη συγγενή καρδιοπάθεια ή από κάποια επικίνδυνη διπολική διαταραχή; Μου φαίνεται παράδοξο, αλλά για τόσο σοβαρά ζητήματα, που έχουν συγκλονιστικές συνέπειες στην ζωή μας σε βάθος πολλών δεκαετιών, εμπιστευόμαστε απλά και μόνο την τύχη. Ή ακόμα χειρότερα, δυο πράσινα μάτια με μπλε βλεφαρίδες.
Αυτό όμως δεν είναι και πολύ ορθολογικό. Όταν οδηγούμε, απαιτείται να εξεταστούμε σε θεωρητικά και πρακτικά μαθήματα. Όταν κάποιος ισχυρίζεται ότι ξέρει ισπανικά, τού ζητάμε το δίπλωμά του. Σε κάθε πιθανή και απίθανη δεξιότητα που έχει δημιουργήσει η κοινωνική μας συμβίωση, έχουμε προβλέψει πιστοποιητικά, πτυχία, βεβαιώσεις, εξετάσεις, διπλώματα, ενδεικτικά. Μόνο όταν κρίνεται το άπαν, η μελλοντική μας ευτυχία, η υγεία, σωματική και ψυχική, ακόμη και η ζωή των αγγένητων παιδιών μας, δεν ασχολούμαστε.
Η ελεύθερη αγορά του έρωτα είναι αλήθεια ότι μέχρι τώρα δεν έχει δημιουργήσει το σχετικό προϊόν, προφανώς λόγω ανεπαρκούς ζήτησης. Δεν θα ήταν ίσως αλήθεια και πολύ ρομαντικό να ανεβάζη κανείς στο τίντερ του ότι είναι γονεϊκά πιστοποιημένος (ή μήπως θα ήταν;). Αλλά δεν ξέρουμε βέβαια τι τέξεται η επιούσα και η μετεπιούσα. Ας το σκεφτούμε λοιπόν σαν καλοί οραματιστές.
Ένας οργανισμός, δημόσιος ή ιδιωτικός, αδιάφορο, προσφέρει επί προαιρετικής βάσεως και επί πληρωμή μια σειρά νομικών και ψυχολογικών μαθημάτων σε ζητήματα σχέσεων των φύλων, σχέσεων γονέων και τέκνων κλπ. Ας πούμε 10 δίωρες διαλέξεις, ενδεχομένως σε συνδυασμό με κάποιες συνεδρίες ψυχοθεραπείας, οι οποίες αποτελούν το θεωρητικό σκέλος του πιστοποιητικού και επί των οποίων διεξάγονται εξετάσεις. Επιπλέον, για την έκδοση του πιστοποιητικού απαιτείται η διενέργεια μιας σειράς ιατρικών εξετάσεων, π.χ. καρδιολογικής και ψυχιατρικής, οι οποίες αποσκοπούν στον εντοπισμό ενδεχόμενων σοβαρών προβλημάτων σωματικής και ψυχικής υγείας, προβλημάτων των οποίων μπορεί να μην έχη επίγνωση ούτε καν ο ίδιος ο εξεταζόμενος, π.χ. στίγμα. Μόλις τελειώσουν όλα αυτά, εκδίδεται το σχετικό πιστοποιητικό, το οποίο έχει την μορφή κάρτας, που την βάζουμε στην κωλότσεπη, ή, ακόμα καλύτερα, την κατεβάζουμε στο κινητό. Απλά πράγματα.
Για ποιον λόγο όμως να υποβληθή κανείς σε όλο αυτόν τον κόπο και τα έξοδα; (και ξέρουμε άλλωστε πόσο φοβούνται οι άντρες τους γιατρούς) Διότι οι γυναίκες, όταν τους κάνουν πρόταση γάμου, ζητούν το πιστοποιητικό: δεν θα πάρουν γουρούνι στο σακκί! Διότι τα πιστοποιημένα προφίλ έχουν μεγαλύτερη ζήτηση στις σχετικές εφαρμογές γνωριμιών. Διότι αντί να ρωτάς τι ζώδιο είναι ο άλλος είναι πιο χρήσιμο να μαθαίνης αν είναι υγιής και συγκροτημένος. Διότι είναι πολύ πιο άβολο και αμήχανο να ρωτάς τον άλλο μήπως έχουν στην οικογένειά του ιστορικό καρκίνων ή αν είναι νεφροπαθής παρά να σου επιδεικνύη απλά την κάρτα του (και εσύ την δικιά σου).
Και κατόπιν βίον ανθόσπαρτον μετά καρπών κοιλίας!