Το θέμα των γερμανικών οφειλών από τον Β΄ Π.Π. εξακολουθεί να μας πρήζη τα μέζεα του στετατοπυγικού μας υποσυστήματος, κατά την γλαφυρά έκφραση του αρχέκακου του όφεως του ζουραρικού:
Οπότε, ας συμπληρώσω όσα μάθαμε από την προηγούμενη ανάρτηση και από την σχετική συζήτηση εδώ κι εκεί. Ευχαριστίες πρωτίστως στον φιλέρευνο φίλο Θάλυς και στον καθ’ ύλην αρμόδιο διεθνολόγο Βασίλη Τζεβελέκο.
Έχουμε και λέμε λοιπόν:
Η ΑΠ 11/2000, μια απόφαση με αξιοπρόσεκτη επιχειρηματολογία και αξιοπρόσεκτη μειοψηφία, την οποία επικαλούνται οι γερμανομάστιγες, δεν αποτελεί την τελευταία λέξη επί του θέματος από την ημεδαπή ανώτατη νομολογία. Ακολούθησαν οι ΟλΑΠ 36-37/2002 του ΑΠ εν Ολομελεία, που έκριναν ότι είναι συνταγματική η πρόβλεψη του άρ. 923 ΚΠολΔ περί αδείας εκτελέσεως από τον Υπουργό Δικαιοσύνης κατά αλλοδαπού δημοσίου.
Ένα το κρατούμενο λοιπόν, ότι το άρ. 923 ΚΠολΔ είναι συνταγματικό. Δεν είναι όμως μόνο αυτό.
Όμως ισχύει ακόμη τάχα η ΑΠ 11/2000; Η απάντηση είναι αρνητική.