Με αφορμή τις πρόσφατες αποκαλύψεις ότι ο προηγούμενος Υπουργός Οικονομικών Γκίκας Χαρδούβελης μετέφερε πολλά από τα χρήματα στα εξωτερικά πριν γίνη υπουργός, τα διατήρησε δε στην ξενιτιά και μετά την υπουργοποίησή του, παραθέτω μερικές σκέψεις:
[Χωρίς πλάκα τώρα: τι να σημαίνη “Γκίκας Χαρδούβελης” στα αλβανικά;]
Πρώτον
Πολλοί συμπολίτες μας φυγάδευσαν τα τελευταία χρόνια τα κεφάλαιά τους στο εξωτερικό, υπό τον φόβο μιας τραπεζικής κατάρρευσης στην Ελλάδα (και αυξάνοντας εν ταυτώ την πιθανότητά της). Δικαίωμά τους (εφόσον, εξυπακούεται, πρόκειται για νόμιμα και νομίμως φορολογηθέντα έσοδα). Κανείς δεν τους το αμφισβητεί. Η ελευθερία μεταφοράς κεφαλαίων δεν είναι απλώς μια σπουδαία οικονομική ελευθερία που μας παρέχει το ευρωπαϊκό πλαίσιο, είναι και ένα σπουδαίο μέσο πίεσης στα χέρια του πολίτη κατά του κράτους του: και τα λεφτά ψηφίζουν με τα πόδια τους, επιλέγοντας τα απάνεμα λιμάνια, το κράτος δικαίου, την σταθερότητα και την ευημερία.
Αυτό όμως δεν είναι το άπαν. Όπως μάθαμε στο πρόσφατο παρελθόν, ό,τι είναι νόμιμο, δεν είναι απαραιτήτως και ηθικό. Κανείς δεν μας στερεί την δυνατότητα να ζυγίζουμε ηθικά τις νόμιμες πράξεις και να εκφέρουμε ηθικές κρίσεις.
Για να δούμε λοιπόν.