Το καλοκαίρι που βρισκόμουν στην Ελλάδα παρακολούθησα ολόκληρη, μη με ρωτήσετε γιατί, τη συζήτηση στη βουλή για τις μεταρρυθμίσεις που προωθούσε στη δημόσια διοίκηση ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Η στάση του ΣΥΡΙΖΑ, και συγκεκριμένα των Κωνσταντοπούλου και Λαφαζάνη, ήταν αρνητική. Αυτό που δεν κατάλαβα ήταν το γιατί. Και οι δύο παρέθεσαν κάποιους λόγους για τους οποίους, κατά την άποψή τους, η μεταρρύθμιση δεν θα έχει τα θεμιτά αποτελέσματα, αλλά παρά τις παραινέσεις του υπουργού δεν είχαν να αντιπροτείνουν κάτι. Ουσιαστικά παρέμειναν απολογητές του στατους κβο. Στην τελευταία του παρέμβαση ο Λαφαζάνης πρότεινε επιτέλους μια λύση η οποία συνοψίζεται ως, “να φύγετε εσείς για να έρθουμε εμείς”. Κατά την άποψή του το πρόβλημα δεν είναι θεσμικό, αλλά θέμα προσώπων. Οι κυβερνώντες είναι ανίκανοι ή δεν έχουν τη βούληση να λύσουν τα προβλήματα, και αν έρθουν οι του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία θα βελτιωθούν τα πράγματα. Τι διάολο, έχει η ριζοσπαστική αριστερά τέτοιο πλεονέκτημα στην προσέλκυση ικανών στελεχών?
Ο Λαφαζάνης ήξερε τι έκανε. Το κύριο σκεπτικό του Έλληνα ψηφοφόρου επί δεκαετίες κάθε φορά που καταψήφιζε μια κυβέρνηση ήταν, “ας δούμε και τους άλλους”.