Τω καιρώ εκείνω, όταν δίναμε εξετάσεις για το ένδοξο μεταπτυχιακό του Ποινικού, ένα από τα θέματα που είχαν πέσει στην Εγκληματολογία ήταν πάνω κάτω το εξής:
Η ηλεκτρονική επιτήρηση των καταδικασθέντων. Ένας θανάσιμος κίνδυνος που επικρέμαται!
Εντάξει, ίσως να μην ήταν τόσο μονόπλευρη η εκφώνηση. Δεν είχα τότε στοχαστή ιδιαίτερα πάνω στο ζήτημα (ούτε και τώρα). Απλώς σαν καλός μαθητής είχα πιάσει το υπονοούμενο και είχα γράψει ένα μικρό φιλιππικό εναντίον της ηλεκτρονικής επιτήρησης. Τα βασικά μου επιχειρήματα, όσο τα θυμάμαι, ήταν δύο: πρώτον, η κοινωνία της παρακολούθησης κ.λπ. τρομαχτικά, δεύτερον, η (μη) ισχύς της αρχής volenti non fit iniuria στο Δημόσιο Δίκαιο.
Κανένα από τα δύο δεν μου φαίνεται πλέον όμως πειστικό.